Groen licht: let’s make a baby!

Deze week hebben we super nieuws gekregen van m’n arts: we mogen zwanger worden! M’n schildklierwaardes zijn op het moment goed genoeg om mogelijk een zwangerschap uit te dragen. Ik was bloednerveus voor het telefoontje en vond het doodeng. Ik dacht dat ik het eng zou blijven vinden, maar nu we weer zwanger mogen worden, ben ik alleen maar blij. Ik heb er zin in: let’s make a baby!

Het is heel anders dan voor de geboorte van Ronja. Toen moesten we behandelingen ondergaan vanwege mijn PCOS, ik had namelijk geen cyclus. Op het moment heb ik nog steeds PCOS en een onregelmatige cyclus van rond de 35 dagen. Deze wordt telkens stabieler en we verwachten dan ook dat we een kans hebben om spontaan zwanger te worden. Dat is fantastisch!

Nog nooit hebben we meegemaakt dat we ‘gewoon’ seks mochten hebben en zwanger konden raken. Altijd waren hiervoor behandelingen nodig en rond ovulatie moesten we op gezette tijden seks hebben van de arts. Nu mogen we doen wat we willen, mogen we plezier hebben, mogen we onze gang gaan en wie weet komen er dan streepjes.

Ik dacht dat ik gelijk zou gaan stressen, omdat ik me zorgen zou maken om de toekomst. Kunnen we wel zwanger worden? Moeten we niet toch onder behandeling? Wat als we zwanger raken en het gaat weer fout? Wie moet er dan voor Ronja zorgen? Hoe moet ik mezelf redden? Wat als ik weer doodziek word?
Op het moment maak ik me daar geen zorgen om en geniet ik van het feit dat we het op deze manier mogen proberen, dat we een kansje maken op een spontane zwangerschap. Hoewel ik denk dat ik enorm in paniek raak als ik twee streepjes ga plassen.

De eerste keer werd ik zwanger van onze vierde bruikbare eisprong, de tweede keer bij Ronja van onze tweede bruikbare eisprong. Ik verwacht eigenlijk niet dat we dit keer weer zo’n geluk hebben, maar ik denk dat we er minimaal een jaar over doen, meer als m’n cyclus langer wordt. Toch hou ik ergens in m’n achterhoofd dat we wellicht al snel zwanger kunnen zijn! Hoe gek zou dat zijn? Na al die jaren huppa spontaan zwanger!? Ik mag toch wel weg fantaseren?

En dit keer heb ik er ook vertrouwen in. Zodra ik weet dat we zwanger zijn, worden er stappen ondernomen. M’n medicatie wordt aangepast, ik sta onder strenge controle van m’n gyn en m’n endocrinoloog, ik krijg medicatie tegen zwangerschapsvergiftiging vanaf de tweede termijn en zo is er een plan. Ik heb een houvast, ik weet wat er gaat gebeuren en dat geeft rust.

Daarnaast zwijmel ik weg bij de gedachte aan weer een baby. Dit keer uiteraard een voldragen baby, want wie droomt nu over een één kilo kindje? Ik droom over een vaginale bevalling, over een baby op m’n buik – dik, gezond en huilend – over ons kindje aan m’n borst en over een sprookjesachtige kraamtijd. We hebben zo veel dingen niet meegemaakt of ervaren met Ronja, wie weet krijgen we daar nu de kans voor.
Vol positiviteit gaan Ted en ik het avontuur dus weer aan. Op naar een volgend kindje!