Ronde 2: hormonsters are back!

We zitten inmiddels een tijdje in ronde 2 en hoewel ik het minder spannend vind dan ronde 1, heb ik toch erg veel last van hormonen.

Het begon allemaal heel lekker: we zouden in mijn hele lange mogelijk vruchtbare periode regelmatig seks hebben en verder lieten de boel de boel. Genieten en het leuk hebben stond voorop! Allemaal leuk en aardig, maar als je hormonen de boel gaan dwarsbomen wordt het toch weer zwaar.

M’n PCOS is lekker bezig denk ik dan, maar misschien is het wel m’n schildklier en een reactie op m’n medicatie die op een hoge dosis Euthyrax zit. Ik ben emotioneel labiel. Ik moet huilen om alles en iedereen, het puppy-effect noemen we het: zodra een puppy in beeld komt, stromen de tranen. En de puppy kan vervangen worden door van alles (bijv. een liedje, een romantisch moment, een glimlach, lieve woorden van Ted). Verschrikkelijk! Ik ben geen jankerd, ik ben niet emotioneel en ik hou er helemaal niet van om zo te zijn.

Daarnaast kan ik ook af en toe flink pissig zijn. Zo was ik planten aan het uitzoeken voor onze tuin en Ted wilde er niet aan, omdat hij vond dat de planten niet geschikt waren. Ik had een paar uur lopen zoeken en dit waren de best mogelijke planten, toen hij die vervolgens afwees, werd ik woedend. Gelukkig is Ted wel wat gewend en herken ik dit soort hormonale aanvallen, we weten het te benoemen en vervolgens komen we er samen wel uit.

Kortom: het valt me zwaar! En ik word moe van deze emotionele rollercoaster. Hier had ik normaal alleen last van als ik een gestimuleerde cyclus had met Puregon en daarna Pregnyl, ik had nooit gedacht dat ik buiten de MMM ook last kreeg van zulke heftige hormonsters. En ik baal als een stekker.