Na een heftige start van ronde 2 waarin de hormonen hoog opliepen, heb ik nu m’n rust gevonden. M’n lichaam is aan het veranderen en het zijn allemaal goede ontwikkelingen!
Tijdens de MMM-jaren had ik altijd het idee dat m’n lijf rust nodig had, dat het wellicht moest bijkomen van sinds m’n 13de aan de pil (mini-pil vanwege onregelmatige cyclussen – goh – en later pas als anti-conceptie) en het tijd nodig had om te herstellen van al die jaren pilgebruik en ook maanden doorslikken van de pil.
Die rust kon ik toen niet nemen, omdat de gynaecologen hadden uitgelegd dat onze kans om spontaan zwanger te worden minder dan 0,1% was vanwege m’n heftige PCOS. Ik moest en zou door, ik zou moeder worden en ik zou ons kind dragen. En uiteindelijk gebeurde dat, maar het was lastig en de weg lang.
Dit keer kan ik die rust nemen, hebben Ted en ik er samen voor gekozen om dat te doen. Zonder MMM, op ons eigen tempo, zo intensief of zo nonchalant als we zelf willen: wij bepalen het en wij hebben de controle in handen. De uitkomst blijft natuurlijk onzeker. Maar nu we die rust hebben, merk ik dat m’n lichaam is aan het veranderen.
Ik voel me weer mezelf. Het lijkt alsof ik moest wennen aan de nieuwe dosis schildkliermedicatie en dat nu gebeurd is. Ik kan m’n eigen ding doen: de hele dag wild spelen met Ronja, lekker veel sporten, beetje in de tuin tuinieren. Het gaat me allemaal goed af en het zijn mooie dagen! Ook m’n emoties zijn weer onder controle, ik ben geen jankerd meer en wat is dat een opluchting.
Zo kan ik het makkelijk volhouden. Ik ken m’n lichaam en weet dondersgoed wat zich afspeelt in m’n eierstokken en baarmoeder. Nu kan ik daarop vertrouwen en dan is het makkelijk wachten op een mogelijk eisprong en die wachtweken vliegen ook voorbij. Ik ben opgelucht dat m’n lijf eindelijk wat goed weet te doen! Nu op naar twee strepen én een voldragen zwangerschap.
Arcadia 