Op de couveuseafdeling zei een verpleegkundige tegen ons dat Ronja onze stilte zou doorbreken. Ted en ik kunnen namelijk zwijgzaam en non-verbaal de dagen doorbrengen, heerlijk, maar net zo fijn is het dat onze Ronja inderdaad een enorme kletskous is geworden!
Daarmee wil ik overigens niet zeggen dat ze al zo’n taalvoorsprong heeft en hele zinnen produceert. Ze is vooral in een of ander brabbeltaaltje met veel expressies en gebaren ons aan het uitleggen wat ze bedoelt en daar wordt ze behoorlijk goed in. Ook wilt ze ons graag entertainen met gekke bekken of ‘mopjes’. Alles om ons aan het lachen te krijgen!
Er zit ook duidelijk structuur in het brabbeltaaltje en soms komt er op het einde van de zin een echt woord naar voren, zoals eten en dan weet ik opeens waar ze het over heeft. Schoenen noemt ze klakkie en Totoro is Uhnt Uhnt Uhnt. Zo weet ze ons wel duidelijk te maken wat ze wilt zeggen of wat wij voor haar moeten doen.
Daarnaast heeft ze ook een grote woordenschat en weet ze veel dingen, dieren en mensen te benoemen. Hoewel Opa en Oma nog niet de revue hebben gepasseerd. Boerderijdieren zijn favoriet, maar bal en bij ook! Als we klaar zijn met ontbijten, loopt ze naar de achterdeur en zegt ze buiten.
Begrijpen doet ze heel goed, luisteren natuurlijk minder, maar ook daar komt verbetering in. Als ze boos is of als ze iets doet wat niet mag, dan helpt het om rustig te blijven en haar tekst en uitleg te geven. Diep in en uit ademen is ook favoriet om tot rust te komen.
Ted is haar de laatste dagen kleuren aan het leren. Allereerst leerde ze blauw en inmiddels weet ze ook rood te zeggen. Ikzelf ben bezig haar lichaamsdelen te leren, hoewel die vaak te lastig zijn om na te zeggen. Sinds kort weet ze waar haar ellebogen zitten, maar dat kan ze natuurlijk niet herhalen!
Arcadia 