We zitten middenin het wachtbankje en wat is het bijzonder om een spontane kans te hebben op een kindje! Iets dat we voor Ronja nooit hadden durven dromen wordt hopelijk binnenkort werkelijkheid. Wie weet wel deze ronde?
Het wachtbankje is voor mij altijd een magische periode. Dan hebben we een kans en dan ga ik lekker wegdromen over opnieuw een baby in m’n buik die daar een feestje bouwt. Over een voldragen kindje dat meteen aan de borst wordt gelegd en eindelijk live voeden. Over een échte kraamtijd, geen pijnlijke, afschuwelijk enge, stressvolle couveuseperiode. Ik droom weg en ik geniet!
Maar zonder MMM is zijn de weken voor het wachtbankje zo slecht nog niet. Geen controles, geen vervelende medicatie die complicaties opleveren, geen verplichte seksinstructies, doen waar wij zin in hebben en genieten van elkaar. Dat hebben we eerder nooit zo ervaren.
En dan de vraag: ben ik zwanger? We weten het over ongeveer een weekje, dan doe ik een test, mits ik nog geen bloed heb gespot. Ik voel me zwanger, min of meer, maar ik denk elke ronde dat ik zwanger ben, dus ik relativeer dat gevoel ook weer. Ik heb veel kwaaltjes: witte afscheiding, gevoelige borsten, duizelig, misselijk, concentratieproblemen, kleine puistjes, af en toe hoofdpijn. Ook een aantal ongi-tekenen: krampjes en steekjes in de baarmoeder (nog geen rugpijn!), zin in vettig eten, strontchagrijnig. De ongi-tekenen kunnen net zo goed zwangerschapskwaaltjes zijn.
Wat mij betreft kan het beide kanten op, toch voelt deze ronde net iets anders dan de vorigen. Ik heb geen super pijnlijke stuwingsborsten en niet die bekende rugpijn. Wie weet komt het nog, wie weet niet. Ik weet dat ik weinig waarde hoef te hechten aan zulke vroege kwaaltjes en nog gewoon even geduld moet hebben. We zullen het zien en ondertussen droom ik verder over een volgend kindje.
Arcadia 