Ronja de Peuter

Vandaag is mijn allerliefste dochter Ronja twee jaar oud. Twee jaar geleden kwamen er een stuk of zes artsen onze ziekenhuiskamer binnen om ons te vertellen wat we al wisten omdat we al uren aan het CTG lagen dat veel hartdipjes liet zien: ze gingen Ronja halen. Ik was 29 weken en 4 dagen zwanger.

Een enorm gevoel van machteloosheid overviel ons. We wisten niet hoe ze uit de buik zou komen. Zou ze ziek zijn? Zou ze sterk genoeg zijn? Zou ze dood gaan? Geen enkele zekerheid. Familie verzamelde zich om ons om heen en voordat we naar de operatietafel gingen maakten we haar naam bekend, zodat ze wisten op wie ze waren aan het wachten.

Gelukkig was dokter P. degene die Ronja ging halen. Ze had ons al door de helse zwangerschap gelootst en mocht het nu toevallig ook afronden door mij open te snijden. Op de operatietafel ging m’n buik als een gek op en neer, niet door mijn zenuwen, maar door Ronja die altijd een feestje hield daar binnen. En binnen no time was ze daar: ons prachtige één kilo kindje dat gelijk huilde en wild om zich heen sloeg en trapte. Super klein, hartstikke mager, maar ze leefde!

Ik heb haar ongeveer 5 seconden gezien van een afstandje voordat ze mee ging met Ted en het team van de neonatologie. Vanaf toen lag haar leven in hun handen en gelukkig is na een paar spannende dagen alles goedgekomen met ons prachtig wonderkindje.

Vanaf het moment dat ik wist dat ze haar gingen halen was ik tegelijkertijd doodsbang en super opgelucht. Ik had meer vertrouwen in mijn kind dan in mijn kind in mijn buik. In mijn lijf waar ze het duidelijk niet goed had en waarvan we allebei uiteindelijk ziek zouden worden. Ik was opgelucht dat ze werd gehaald en had vertrouwen in haar. Dat is heel raar als je kindje maar zo klein en kwetsbaar is, maar toch was het zo. Zij kon dit wel alleen en ik hielp haar zo veel ik kon maar niet meer in mijn buik.

En nu op haar tweede verjaardag vieren we haar leven. Ze wordt omringd door mensen die van haar houden, we gaan samen spelen, samen heerlijke taart en vlaai eten en cadeautjes geven. En ondertussen groeit haar broertje of zusje in mijn buik en beginnen de zorgen die we hadden tijdens Ronja’s zwangerschap weer bij mij terug te komen.