Buikbaby update: een compleet mensje

Afgelopen vrijdag hadden we weer een reguliere afspraak met dr. P. Dit was een ontzettend spannende echo, omdat het in onze eerste zwangerschap rond deze tijd mis moet zijn gegaan. Dr. P. had alle begrip voor onze zorgen en liet ons gelijk een prachtig mensje zien op de echo.

Gelukkig zijn Ted en ik redelijk getraind in echo’s bekijken en zagen we zelf ook al meteen een relatief grote baby in de buik met armpjes en beentjes. Het is zo mooi om zo’n klein stipje van de vijf weken uit te zien groeien tot een compleet mensje! Met een duidelijk lijfje, waaraan de navelstreng al mooi bevestigd zat, en een prachtig hoofdje, armpjes en beentjes. En dit keer zag ik ook direct het hartje kloppen en hoefde ik niet te wachten op de bevestiging van dr. P. Een hele geruststelling voor ons dus!

Daarna kwam dr. P’s controle van o.a. de bloeddruk en die was wederom hoog: 133/86. Ter referentie, een normale bloeddruk voor mij is 120/70. Nu is de bloeddruk pas te hoog vanaf 140/90, maar met mijn geschiedenis vond ze het tijd om in te grijpen. Een hoge bloeddruk in deze fase van de zwangerschap kan de aanleg van de placenta belemmeren. Daarom moest ik meteen beginnen met bloeddruk medicatie: Metyldopa. Het medisch ingrijpen is dus begonnen, best confronterend met amper 10 weken zwanger!

Mijn medicatieschema is inmiddels dus wat uitgebreid en ik heb voor alles zelfs een klein doosje (een oude broodtrommel van Ted) gebruikt, zodat ik het hoog weg kan zetten ivm Ronja’s grijpgrage handjes. Over een paar weken hebben we de nekplooimeting en tegelijkertijd krijg ik een uitgebreid vasculair onderzoek, daarna zullen ze de medicatie aanpassen. Dit onderzoek zal elke vier weken herhaald worden. Daarnaast heb ik regelmatig bloeddrukcontroles. Het zal niet zo zijn dat ik nog van de medicatie afraak, er zal eerder telkens meer bijkomen om de zwangerschap in goede banen te leiden.

Ik vind het allemaal erg confronterend. Het is lastig om me geen zorgen te maken en rustig te blijven als je meerdere keren per dag herinnert wordt aan wat er allemaal vorige keer mis ging. Die voortdurende confrontatie en de stress die daarbij komt kijken moet ik een plekje leren geven, zodat ik er op een gezonde manier mee om kan gaan. De zorgen zullen niet weggaan en de stress zal komen en gaan. Vooralsnog probeer ik ook de positieve kant in te zien: dit vroege ingrijpen en de intensieve medische begeleiding zal er hopelijk voor zorgen dat dit kindje op tijd en gezond ter wereld komt. M’n moeder zei al: hadden ze dit tijdens de zwangerschap van Ronja maar geweten en gedaan, wie weet hoe het dan was afgelopen. Daar heeft ze gelijk in en zo probeer ik een stukje rust in deze periode vol zorgen te vinden.