De week van de opvoeding

Vorige week had ik al een blogje geschreven over hoe wij Ronja straffen. Maar hoe voeden we haar nu eigenlijk op? Tja, eigenlijk kan ik daar geen helder antwoord op geven. We volgen vooral Ronja en spelen in op wat zij nodig heeft, daarbij rekening houdend met het wereldbeeld dat we aan haar willen overdragen.

Ik vind het fijn om vanuit een bepaald mensbeeld of wereldbeeld te werken, vanuit de manier waarop wij de wereld zien en waarop wij willen dat wij en anderen behandeld worden. Zo zien we Ronja als een volwaardig gezinslid. Dat betekent niet dat zij de dienst uitmaakt, maar wel dat zij net zo veel recht heeft op een chagrijnige dag als wij. Dat zij ook pissig op ons mag worden als het haar niet bevalt. Dat zij ook mag schreeuwen in huis, oftewel omdat ze boos is of omdat ze het uitgiert van plezier, ze mag zich uitdrukken zoals zij dat wilt. Naarmate ze ouder wordt, zal ze ook meer inspraak krijgen afhankelijk van haar denkniveau. Ze is minstens net zo belangrijk als Ted of ikzelf.

Wel horen Ted en ik als ouders grenzen aan te geven voor Ronja, omdat kinderen hier nou eenmaal behoefte aan hebben. Binnen die grenzen laten we haar vrij, maar over die grenzen valt niet te onderhandelen en we zijn hier erg consequent in. Zo weet ze precies waar ze aan toe is. Alhoewel dit in de praktijk iets anders uitpakt, omdat Ted en ik erg verschillen. Ik ben bijvoorbeeld echt het autoriteitsfiguur, terwijl Ted consequent probeert te zijn, maar Ronja gewoonweg niet zo goed naar hem luistert. Wellicht verandert dat nog in de toekomst. Gelukkig laat Ted zich inmiddels niet zo makkelijk meer van z’n stuk brengen door haar drama queen gedrag en prikt hij daar goed doorheen. Dat is al een grote stap vooruit.

Persoonlijk vind ik het niet erg om streng voor Ronja te zijn. We hebben nu eenmaal bepaalde grenzen opgesteld en als ze die overschrijdt, moet iemand haar terugfluiten. Dan heb ik liever dat ik dit doe dan iemand anders, want ik ben het beste op haar ingespeeld, omdat ik de meeste tijd met haar doorbreng.

Opvoeden houdt echter meer in dan alleen grenzen aangeven, streng en consequent zijn. Het houdt ook in dat je een vertrouwensband opbouwt met je kind, dat je kindje altijd bij je terecht kan, zich veilig en geborgen voelt en vanuit die positie het zelfvertrouwen kan kweken om de wereld aan te kunnen. Zo probeer ik nu vaak Ronja’s emoties te benoemen, zodat zij op den duur dit overneemt en naar mij toekomt om over haar emoties te praten. Ook vraag ik haar regelmatig als ze gefrustreerd of boos wordt: ‘Waar kan ik je mee helpen?’ Dit werkt vaak erg goed en ze probeert me dan uit te leggen wat ze wilt en samen zoeken we naar een oplossing. Ik probeer met haar een team te vormen waarbij we samen problemen oplossen, samen avonturen beleven en samen gelukkig zijn. We zijn een heel fijn team met z’n tweetjes!

Tot nu toe plukken we de vruchten van onze methode en keuzes in de opvoeding. Ronja is een pittige meid vol zelfvertrouwen die dapper de wereld in stapt, de boel verkend en heel gelukkig is. Ze is slim, onderzoekend en nieuwsgierig. Ze is niet erg aanhankelijk en zeurt eigenlijk nooit. Begrijp me niet verkeerd, we hebben geen ideaal kind, want ze is enorm aan het peuterpuberen en zoekt onze grenzen op. Dat hoort erbij en dat nemen we voor lief, alhoewel leuk anders is als ze driftbuien heeft.

Linda van Mamaliefde besteedt deze week ook aandacht aan opvoeding. Hierin heeft ze 10 mama’s gevraagd tot 10 te tellen en iets te schrijven over verschillende onderwerpen. Ik vind het erg leuk dat ik een van die 10 mama’s ben! In de antwoorden die ik haar heb gegeven ga ik dan ook iets praktischer in op hoe wij de opvoeding aanpakken.