Mannelijke zorgverleners

In mijn nog geen 30 jaar heb ik al heel wat zorgverleners versleten: van alternatieve shiatsu therapeuten tot neonatologen. En in die tijd heb ik een specifieke voorkeur ontwikkelt voor bepaalde zorgverleners. Voor mij geldt vaak de regel dat ik de voorkeur geef aan een vrouw en ik merk dat meer vrouwen dit graag willen. Toch is het bij mij niet zo zwart-wit.

Ik vond het een gekke gewaarwording dat ik ging discrimineren in wie mij behandelde. Zo wilde ik in m’n pubertijd een andere huisarts, want m’n oude huisarts was een man. Daar begon het mee! Gelukkig zat ik toen bij een huisartsencentrum en konden we makkelijk wisselen naar een hele leuke vrouwelijke arts. Tegenwoordig zijn Ted, Ronja en ik ingeschreven bij een huisartsenpraktijk met alleen maar vrouwelijke artsen en een lange geschiedenis van vrouwelijke artsen. Maar waarom wil ik nu eigenlijk een vrouwelijke arts?

In de pubertijd voelde ik me gewoonweg niet comfortabel bij een man. Zo’n oude vent waarbij je je dan heel kwetsbaar moet opstellen. Jak! Nee dank u! Later merkte ik dat ik me meer op m’n gemak voel bij een vrouw, dat zij mij beter lijken te begrijpen en ik daar makkelijker meer communiceer. Een man is nooit ongesteld geweest, heeft nooit borstvoeding gegeven en heeft al helemaal geen mens laten groeien in z’n buik. Dat is toch een ander ervaringsperspectief.

Soms is dat een fijn perspectief. Tijdens ons MMM traject gaf ik de voorkeur aan mannelijke gynaecologen. In mijn ervaring namen zij meer de tijd voor mij en waren ze zachtaardiger met de ongemakkelijke en vaak pijnlijke inwendige echo’s. Terwijl ik in m’n zwangerschappen weer de voorkeur geef aan vrouwelijke artsen, zo is onze vertrouwde dokter P. ook een vrouw. We hebben het vaak over onze gedeelde ervaringen van het moederschap en dat is toch wel erg prettig.

Ik denk niet dat mannelijke zorgverleners minder kundig zijn, maar wel dat ik minder opensta om mezelf kwetsbaar op te stellen naar hen toe. Het naakt zijn tegenover mannen, al zijn het professionals, blijf ik niet prettig vinden. De rooie oortjes van de mannelijke jonge artsen op de afdeling neonatologie als ik weer ’s half naakt Ronja was an het proberen te voeden hebben hier geen positieve bijdrage aan geleverd. Wat is er nou zo spannend aan die opgezwollen melkborsten of die herstellende keizersnede buik? Waarom moeten zij het oncomfortabel maken, terwijl je al zo kwetsbaar bent als jonge, onzekere en bezorgde moeder?

Gelukkig zijn er ook mannelijke zorgverleners die m’n vertrouwen in hen hebben hersteld. Zo ben ik ook onder behandeling geweest van een mannelijke osteopaat en ga ik nu naar een mannelijke bekkenfysio. Beide zijn wat oudere mannen, ongeveer mijn vaders leeftijd. Bij de bekkenfysio werd ik gelijk op m’n gemak gesteld door z’n aangename open houding, de foto’s van z’n kinderen (van mijn leeftijd) en kleinkinderen rond z’n buro en de interesse die hij simpelweg toonde in mijn situatie.

Toch blijft mijn voorkeur uitgaan naar een vrouw, maar soms heb je het simpelweg niet voor het kiezen. En het blijft ook een kwestie van gevoel, wat weer van persoon tot persoon verschilt ongeacht hun geslacht. Je hebt een klik met iemand of je hebt dat niet en je weet meestal wel meteen of je je op je gemak voelt bij iemand.