Over opvoeding heb ik al vaker geschreven, maar nu wil ik één belangrijk element bespreken: consequent zijn. Dit gaat niet over straffen of grenzen aangeven, maar ik zal uitleggen wat ik belangrijk vind aan consequent zijn en wat ik ermee wil bereiken.
Een mama maakte de opmerking dat ze niet erg consequent was, maar dat hierdoor haar kinderen wel goed met teleurstelling leerden omgaan. Dat vond ik erg verdrietig om te lezen en ik vind het jammer dat dit als iets positiefs wordt gezien. Natuurlijk moeten kinderen leren omgaan met teleurstelling, maar laat dit dan gebeuren op hun niveau. Bijvoorbeeld tijdens een leerproces op school of de peuterspeelzaal, of gewoonweg tijdens het spelen wanneer het ze niet lukt iets te doen wat ze graag willen. Je kind teleurstellen omdat je als ouder er niet bent of je afspraken niet nakomt, vind ik niet kunnen. Dit staat overigens los van flexibiliteit. Natuurlijk moeten kinderen leren dat dingen niet altijd zo gaan als gepland en dat ze zich hieraan leren aanpassen. Dit is iets anders dan teleurgesteld worden doordat een ouder een belofte breekt.
Consequent zijn betekent voor ons dat we Ronja een veilige basis bieden en een vertrouwensband opbouwen. Dit doen we door beloftes te maken en die na te komen. Door afspraken te maken en die na te komen. Door er continu voor haar te zijn en haar onze prioriteit te maken. Ons gezin komt eerst en daarna komt de rest. Hierbij zijn we consequent in kleine dingen, zoals dat we afspreken om na het eten nog een liedje samen te zingen. Maar we zijn ook consequent in grotere lijnen, zo heeft onze dag een vaste structuur die we waarborgen en waardoor we rituelen opbouwen die haar houvast en een veilig gevoel geven. Ronja weet waar ze aan toe is en wij zijn daar heel duidelijk in.
De reden waarom ik dit zo ontzettend belangrijk vind, is omdat mijn ouders nauwelijks consequent waren in m’n jeugd en de opvoeding. Niet alleen in de grote lijnen veranderde er continu veel en hadden we weinig houvast, maar ook met kleine dingen waren ze niet consequent. Omgaan met teleurstellingen heb ik inderdaad al heel snel geleerd als kind. Ik wil absoluut niet zeggen dat m’n ouders hebben gefaald in de opvoeding, maar dit was wel iets dat ik persoonlijk heb gemist en dat neem ik mee in de opvoeding van Ronja.
Arcadia 
Een beetje naar hoe je hier een zinnetje uit een heel stuk haalt wat als zinnetje op zichzelf kant nog wal raakt. Je zult straks na de geboorte van je tweede kindje merken in hoeverre het mogelijk is om altijd maar precies te doen zoals je van plan bent te doen. Met meerdere kindjes in huis zul je soms dat liedje aan het einde van de maaltijd moeten overslaan, of zal het soms gebeuren dat je het bij het ophalen van de grote zus op school ineens toch niet met zijn 3en naar huis komt maar met zijn 5en en dat je dan niet even op de fiets langs de ijsboer kunt gaan voor dat beloofde ijsje.
Voel je je een beetje aangevallen? Nergens voor nodig hoor! Ik laat alleen mijn perspectief op een onderwerp binnen opvoeding zien. Dit soort opmerkingen kregen we ook over Ronja: wacht maar tot ze 2 is, dan piep je wel anders! Nu dus: wacht maar tot je twee kinderen hebt, dan piep je wel anders! We gaan het zien, tot nu toe piepen we nog steeds hetzelfde, gaan we mee met de ontwikkeling van ons kind en dat is een hele mooie reis.
Ik heb even getwijfeld of ik de moeite nog zou nemen om te reageren, ik heb besloten dit wel te doen omdat ik het altijd fijn vond je blog te lezen altijd mooi om te zien hoe iemand een totaal andere kijk van de wereld heeft en een totaal andere manier van opvoeden heeft als ikzelf en vele andere moeders. Je schrijft ook nog zo dat het lekker wegleest en dat is altijd fijn.
Wat me alleen tegen de borst stuit is dat als je jouw perspectief op een onderwerp wilt geven kun je ook gewoon over dat onderwerp schrijven zonder een uitspraak uit zijn verband te halen, een uitspraak die overigens verder nergens op dit blog terug te vinden is.
Of ik mij persoonlijk aangevallen voel, nee dat niet. Ik begrijp overigens je opmerking niet over dat je hetzelfde piept als dat je vooraf bedacht had, want volgens mij ben je al afgestapt van het idee Ronja onder geen beding te straffen maar alleen maar af te leiden, ondertussen heb je er al een blog aan geweid dat je Ronja straf hebt gegeven. Geeft niet hoor, want kinderen hebben dat af en toe nodig want gevaar kun je op de leeftijd van 2 jaar nog niet altijd uitleggen.
Ik geloof best dat jij in staat bent om de dagen in een vaste structuur te laten verlopen, dat is heel goed maar voor mensen die in de echte wereld leven is dat niet altijd mogelijk. Wellicht dat Ronja daarom zo overstuur was als ze van de psz thuis kwam, haar superstrakke structuur (zoals jij dat beschrijft) was weg, en daar gaat het allemaal iets anders ja dat is wel erg wennen voor de meeste kinderen is dat aardig te doen omdat ze die flexibiliteit van huis uit wat meer krijgen voor Ronja is dat minder (zoals ik van jou begrijp) dus is het ook moeilijker als ze erachter komt dat het in de echte wereld anders gaat als thuis.
Ik heb dingen van jou gelezen over het gedrag van Ronja waar mijn ogen van knipperden gillen als anderen praten/zingen, spelen met eten en tijdens een groepsgesprek niet even rustig op haar stoel blijven zitten. Maar goed iedereen heeft een ander perspectief over opvoeden en gewenst gedrag.
Gelukkig voelde je je niet aangevallen!
Fijn dat je het leuk vindt om te lezen.
Ik vind de mama’s met een andere kijk op opvoeding ook het leukste om te lezen. En inderdaad, we gaan mee met de ontwikkeling van Ronja en daar passen we de opvoeding op aan, maar onze basis blijft hetzelfde.
Ik vind het altijd leuk je blogs te lezen, soms kan ik me er helemaal in vinden maar soms ook niet. Dit is voor mij een blog waarbij ik toch vraagtekens heb? Ik vind het best wel heftig dat je deze opmerking “Je kind teleurstellen omdat je als ouder er niet bent of je afspraken niet nakomt, vind ik niet kunnen.” koppelt aan een opmerking van een moeder dat vooral als grapje bedoeld was. Kinderen hebben zeker structuur en duidelijkheid nodig, maar wanneer je daar eens van afwijkt moet je daar ook niet zo zwaar aan tillen. Dit heeft in mijn ogen niets te maken met; dat je er niet bent voor je kind!
Dingen kunnen altijd veranderen of anders verlopen, ook een belofte die je hebt gemaakt kan door wat voor omstandigheid wel eens anders uit pakken. Als dat hier een keer gebeurd praten we daar over, waarom dat gebeurd en we bieden een ander alternatief aan. Mijn kind begrijpt dit altijd heel goed, het gebeurd niet vaak, maar ik ben ervan overtuigd dat ook jij niet alles wat je beloofd na kunt komen. Als je straks nog een kleine hebt en je hebt beloofd aan Ronja naar de speeltuin te gaan maar je baby wordt in eens ziek, dan kan je die belofte niet na komen en moet je Ronja toch echt teleurstellen. Jij hebt heel duidelijk een strakke planning en structuur, daar is niets mis mee alleen het is, denk ik niet haalbaar dat je daar nooit van af zult wijken.
Je bied een kind niet alleen maar een veilige basis aan, door consequent te zijn. Je bouwt niet alleen met consequent zijn een vertrouwensband op. Niet alleen door een vast structuur geef je een kind hou vast. Dit is jou manier om je kind dit gevoel te geven.
Ik doet dat door alles bespreek te maken, door te leren dat in het leven en in de grote mensen wereld dingen anders kunnen lopen. Dat soms beloftes die gemaakt worden niet altijd na geleefd kunnen worden, maar dat we altijd ons best doen een ander alternatief te zoeken en een oplossing te zoeken. Op die manier kan ze altijd op ons bouwen, en leert ze dat wanneer dingen anders gaan dit altijd bespreekbaar is en dat het altijd wel weer goed komt. Dit geeft mijn kind een heel veilig gevoel en geeft haar ook hou vast. Wij hebben regels, vaste afspraken en zijn zeker in veel dingen consequent. Wij streven hier ook naar, een kind heeft altijd in zekere zin behoefte aan duidelijkheid en regels.
Ik ben het eens met “eenmoeder” dat ik soms best wel schrik hoe Ronja reageert op sommige dingen. En ik heb ook zeker een behoorlijke pittige peuterpuber!
Een strakke structuur is voor haar thuis heel fijn maar kan buiten deze veilige omgeving best lastig zijn. Op school of waar buitenshuis dan ook, daar heb je niet dit zelfde strakke structuur, hoe leert ze dat het daar ook veilig is en ze op haar omgeving kan vertrouwen? Je gaf inderdaad ooit eens aan dat je Ronja nooit zou gaan straffen maar alles wou oplossen met afleiden en negatief gedrag te negeren. Nu heb je een heel blog hieraan gewijd!
En dan lees ik dat blog en denk ik, zo doen toch de meeste ouders dit. Een hele normale manier van hoe je een kind bepaald gedrag probeert af of aan te leren.
Leuk dat je mijn blogje graag leest en ook nog eens zo’n uitgebreid betoog als reactie geeft. Interessant! Nog een tip: maandag plaats ik een blogje dat zeker weten voor klepperende oortjes gaat zorgen!