Deze zwangerschap zit ik in een baby bubbel: ik vind het lastig me nog bezig te houden met iets anders dan de zwangerschap. Natuurlijk valt Ronja hier buiten. Zij is mijn alles, maar daar houdt het ook wel een beetje op. Is dit herkenbaar voor andere zwangeren? Of ben ik de enige gek in een baby bubbel?
Het is geen roze wolk baby bubbel, helaas, dat komt door onze geschiedenis met Ronja, maar ook door de complicaties in deze zwangerschap. De dagelijkse harde buiken maken me bezorgd en het is lastig die zorgen los te laten. Iets waaraan je dagelijks wordt herinnerd, is volgens mij onmogelijk los te laten. Net als het los laten van je kinderwens als je elke dag een injectie in je buik moet zetten.
M’n baby bubbel wordt nog groter doordat ik niet veel meer kan. Als ik er nog wat op uit kon trekken dan werd m’n wereld weer een beetje groter, maar dat is nu helaas niet meer mogelijk en wordt al snel fysiek te veel. Het is voor mij ook erg prettig dat ik me op mezelf, m’n gezin en vooral m’n buikbaby kan richten. Zodra ik namelijk gestrest ben of met een probleem zit, trek ik mezelf terug en word ik introvert. Ik los het allemaal graag alleen op onder m’n eigen voorwaarden.
Het zit dus al in mijn persoontje om in een bubbel te gaan wonen. Daarom vind ik het ook erg prettig dat ik daar de ruimte voor heb. Zo kan ik beter omgaan met de moeilijkheden die deze zwangerschap met zich meebrengt, maar ook meer genieten van de mooie dingen: contact maken met de buikbaby, me verwonderen over alle bewegingen die ik voel en genieten van de veel schopjes.
Maar m’n arme Ted, vriendinnen en familie! Die moeten dealen met bubbel-Arcadia en vaak vind ik het dan ook lastig om me in te leven in hun belevenissen. Ik ben dus lang niet zo open, meelevend en begripvol als ik normaal gesproken ben. Gelukkig weet ik ook dat dit probleem voorbij gaat als de baby er eenmaal is en ik m’n lijf en mezelf weer langzaam terugkrijg.
Arcadia 