Mijn terrorpeuter Ronja

Geïnspireerd door Linda’s – Mamaliefde – lijstje met frustraties wil ik graag alle heerlijke frustraties rondom m’n terrorpeuter Ronja met jullie delen! Volgens mij is het ontzettend herkenbaar dat je als moeder er soms gewoon doorheen zit en je de mute knop zoekt voor je gillende kind. M’n grootste frustraties heb ik hier opgeschreven.

Ronja’s nieuwste stopwoordje is auwa. Ik was haar aan het leren verbaal uit te leggen waar iets pijn deed als ze auw zegt. Best handig, dacht ik zo. Blijkbaar heeft de kleine terror zich bedacht dat ze door auwa te zeggen aandacht krijgt en dus is dit haar nieuwe stopwoordje geworden. Alles is auwa. Na een dag vragen ‘Maar waar heb je dan auwa? Waar doet het pijn?’ heb ik het maar opgegeven. Hopelijk krijgt ze straks geen portie ‘the boy who cried wolf’ voorgeschoteld, dat we niet meer luisteren als ze auwa zegt.

Een paar maanden geleden kwam haar nichtje spelen die claimde het speelgoed door ‘mij’ te zeggen. Vervolgens ging Ronja naar de peuterspeelzaal en riep ze daar tegen alle kinderen over al het speelgoed ‘mij!’ Heel wat maanden verder is dit lesje van m’n – overigens ontzettend leuke en lieve – nichtje dagelijkse kost geworden. Alles dat ze maar wil hebben is mij. Tegenwoordig kan ze het ook vragend zeggen in plaats van claimend, meestal als ze eigenlijk al weet dat het gewenste ding niet van haar is.

Ik wil niet zeggen dat ze in een nee-fase zit, want ze zit in een alles-fase, maar nee betekent bij haar ook echt nee. En dan zitten we meestal wel met een probleem. Zo wil ze de laatste tijd niet meer uit bed. ‘Wil je uit bed lieverd?’ ‘Nee!’ ‘Wil je met mama naar beneden dan gaan we samen eten?’ ‘Nee!’ Nee zegt ze niet zomaar, ze bedoelt ook daadwerkelijk dat ze iets niet wilt. Uiteindelijk moet ik haar natuurlijk gewoon uit bed halen of ze het nu wilt of niet en dan hebben we bonje.

Die bonje begint meestal met haar lekkere stemgeluid. Ik weet niet of jongetjes dit ook doen, maar jeeminee wat een enorme hoge oorverdovende tonen kan Ronja produceren! Doofheid zit in de familie, maar ik geloof dat Ronja ervoor zorgt dat mama nog voor haar 30ste een gehoorapparaat nodig heeft.

Dat gegil leidt al gauw tot een flinke driftbui, bij dagelijkse dingen zoals het opstaan uit bed, maar vooral als ik haar iets verbied. Tijdens zo’n driftbui probeer ik haar er altijd bewust van te maken dat ze voorzichtig moet zijn met zichzelf en het roekeloos om zich heen schoppen en slaan is hierdoor ook praktisch verleden tijd. Rollen over de vloer doet ze nog wel! Net als krokodillentranen die binnen een paar seconden over haar wangen rollen. En een stortvloed aan verstaanbaar en onverstaanbaar protest.

Tijdens een driftbui onderhandel ik niet met Ronja en geef ik haar onder geen enkele voorwaarde haar zin. M’n grootste frustratie ligt dan ook bij de Opa’s en Oma’s: zodra Ronja enigszins protesteert krijgt ze direct wat ze hebben wil. Ik ben een groot voorstander van grootouders die hun kleinkinderen verwennen, zo hoort het in mijn ogen, maar dit heeft een nare bijwerking. Ronja is namelijk ontzettend dwars en zeurderig als ze zo verwend is. En daar moet ik vervolgens weer mee dealen.

Alles bij elkaar zijn dit toch wel mijn grootste frustraties, maar naast die frustraties krijg ik ook enorm veel liefde, positiviteit en vreugde van mijn lieve terrorpeuter. Daar lees je woensdag meer over!