Buikbaby update: history repeats itself

Vandaag een buikbaby update die ik liever niet had willen schrijven. De laatste onderzoeksuitslagen lieten beginnende pre-eclampsie zien en het lijkt er dus op dat de geschiedenis van Ronja zich gaat herhalen. Er zijn ook een paar lichtpuntjes, maar op het moment zijn we vooral erg bezorgd en verontrust.

Tijdens Ronja’s zwangerschap ontwikkelde ik ook pre-eclampsie en achteraf bleek er veel meer mis dan alleen een zwangerschapsvergiftiging. Deze gezondheidsproblemen hebben we aangepakt in de hoop dat een volgende zwangerschap beter zou verlopen. Helaas blijkt nu dus dat dit niet het geval is.

Tot nu toe grepen de artsen alleen preventief in, om een goede aanleg van de placenta te stimuleren en de conditie van onze buikbaby zo goed mogelijk te houden. Tijdens de laatste controle bleek dat m’n interne systeem het aan het begeven is: nierfuncties gaan achteruit, de conditie van de vaten wordt slechter en de bloeddruk problemen stapelen zich op. Beginnende pre-eclampsie (PE) dus.

Dit nieuws is een zware dobber om te verwerken. We weten precies welke risico’s we de komende weken aangaan en de strijd die dit kleine meisje nog moet gaan leveren. Ook weten we wat helpt: rust, rust en nog eens rust! Ik sluit me dus op in m’n baby bubbel en hou me alleen nog bezig met Ronja, de zwangerschap en mezelf. Zodra het kan, kruip ik in bed om volledige rust te nemen.

Gelukkig zijn er ook een paar lichtpuntjes. Zo zijn ze er dit keer vroeg bij en dat heeft nu al effect. Terwijl bij Ronja haar groeiachterstand nu zo ongeveer begon, gaat het met dit meisje ontzettend goed in de buik! Ze groeit goed en haar buikje ligt zelfs voor op schema. Een groter buikje betekent meer vet. Tijdens de 20 weken echo is ze dan ook helemaal goedgekeurd. Het was weer een emotioneel momentje om onze dochter zo goed te mogen bekijken. En ik deel onderaan dit blogje een paar mooie echo foto’s met jullie.

Daarnaast is PE beter te managen doordat ze vroeg ingrijpen. Het zou dus kunnen dat ze mijn gezondheid en die van onze buikbaby zo goed weten te managen dat we dit keer geen dysmatuur en ernstig prematuur kindje krijgen. Ook een pluspuntje is dat we weer een meisje krijgen: mocht ze te vroeg geboren worden, dan heeft ze een betere overlevingskans dan wanneer ze een jongetje zou zijn geweest.

Ondanks deze lichtpuntjes bereiden we ons eigenlijk voor op een vroeggeboorte. De tijd zal ons leren hoe het gaat en natuurlijk hopen we op een voldragen kindje, maar we willen ook realistisch blijven en ons voorbereiden op wat komen gaat. De komende tien weken zijn daarin cruciaal; als ze dan geen groeiachterstand ontwikkelt, weten we zeker dat we deze zwangerschap verder zullen komen en kunnen we hopen op een betere start voor het leven van deze dochter.