Mogen jouw kinderen vloeken? Vloek jij waar ze bij zijn? Hoe pak je het onderwerp vloeken aan en taal? Ik wil hier delen hoe ik dat doe op dit moment met m’n lieve Ronja.
Opa liet er laatst een schieten, hij riep hard: “Godverdomme!” Toen er iets mis ging en verontschuldigde zich daarna uitgebreid dat hij dit deed tegenover ‘de kleine’. Ik was een beetje verbaasd. Mijn vader, altijd lomp en grofgebekt, een behoorlijke driftkikker, was bezorgd om het vloeken van z’n kleindochter. Zo ken ik m’n ouders niet.
M’n familie vloekt, best veel, van alles en nog wat. Nooit gericht op anderen, altijd gericht op iets stoms dat we zelf doen of wanneer we pijn hebben. Ik heb dat taalgebruik overgenomen en vloek ook veel. Hoort er gewoon bij en ik zit er niet mee.
Mijn kinderen mogen dus ook vloeken. Maar dan wel op een ‘constructieve’ manier. Vloeken helpt bijvoorbeeld om de pijn te verzachten als je pijn hebt. Ik heb dan ook een paar scheldsalvo’s die ik er uit gooi als ik m’n teen flink heb gestoten. Als je – zoals ik nu elke week doe – iets kapot laat vallen, mag je ook best vloeken omdat je gewoon pissig bent op jezelf dat je weer iets stoms hebt gedaan.
We gaan geen mensen uitschelden, discrimineren of kwetsen. Ook vind ik de godslasterende scheldwoorden respectloos in het openbaar, omdat je de mensen die hun geloof uitoefenen hierdoor beledigd kunnen worden. Ik leer m’n kinderen dus dat constructief en creatief vloeken mag, maar ik plaats het wel in een context. Als ze ouder zijn, zullen ze dat hopelijk begrijpen en vol respect met anderen omgaan.
Arcadia 
Zo kun je het inderdaad ook bekijken. Ik vloek dus ook soms, vooral wanneer iets niet lukt haha of idd met pijn. En dan denk ik daarna ‘oeps’.
Maar mooie manier hoor, zit in ieder geval een gedachte achter!
Dankjewel! Vloekwoorden schieten er hier ook uit in dat soort gevallen, vooral bij heftige pijn. Lijkt me niet meer dan menselijk.