Buikbaby update: resultaat onderzoeksdag

Afgelopen woensdag ben ik weer binnenste buiten gekeerd om te onderzoeken hoe het er voor staat met de zwangerschap en m’n interne systeem. We zijn inmiddels 30 weken en 3 dagen zwanger. Bijna een hele week langer dan Ronja! En hopelijk gaan daar nog een heleboel weekjes bijkomen.

Zo’n onderzoeksdag houdt in dat ik 24 uur urine moet sparen, bloed moet afgeven, een hartecho krijg en een reguliere echo waarbij ze de doorbloeding van de baarmoeder bekijken. De vorige keer kregen we niet zo’n geweldig nieuws en waren ons al voor aan het bereiden op couveuseperiode nummer 2. Gelukkig waren dit keer de uitslagen een stuk positiever en werden sommige uitslagen van vorige keer weggewuifd met de mededeling dat het waarschijnlijk meetfouten waren.

De bloeddruk moeten we in de gaten blijven houden, maar die is onder controle. Zusje heeft het goed in de buik, groeit goed en de doorbloeding van de baarmoeder is perfect! We kregen twee tegenslagen te horen: m’n pols blijft te hoog en m’n suiker was dit keer te hoog. Fysiek wordt de zwangerschap erg zwaar op het moment en ik heb veel hulp nodig om de dagen goed door te komen en voor Ronja te kunnen blijven zorgen. Daarom willen ze proberen m’n pols wat naar beneden te krijgen, omdat ze denken dat ik me dan beter zal voelen. De labetalol wordt daarom verhoogd. Daarnaast krijg ik vandaag een suikertest waarbij ik een – schijnbaar – heel vies drankje nuchter moet drinken en ze m’n suiker prikken om te kijken hoe m’n lijf daarop reageert. Op basis hiervan stellen ze dan weer een nieuwe beleid op om m’n suiker onder controle te krijgen.

Hiernaast kwam dokter P. er laatst achter dat ik bloedarmoede heb en was de controle bij de endocrinoloog ook foute boel: m’n TSH was vrij onverwacht veel te hoog. Ik slik nu dus ook ijzertabletten en m’n schildkliermedicatie is opgehoogd. Vreemd is het dus niet dat ik me fysiek zo brak voel, aangezien er allerlei – gelukkig kleine – mankementen zijn aan m’n lijf.

Ondanks deze hobbels zijn we erg opgelucht over de uitslagen. We verwelkomen de zwangerschapsdiabetes bijna, want wie weet is dit wel een van de redenen dat Zusje zo makkelijk en goed groeit! Dat klinkt misschien raar voor ouders die nog nooit een couveusekindje hebben gekregen, maar we hebben liever een kind dat na de geboorte 24 uur een paar extra prikjes krijgt en in de gaten moet worden gehouden dan een vroeggeboorte en een veel te klein kind van 1 kilo.

Met de nieuwe medicatie en goede begeleiding hopen we zo de 37 weken vol te maken. En dan is het wat mij betreft ook wel klaar en mag Zusje snel komen! Hopelijk wil dokter P. tegen die tijd met mij opties bespreken om haar geboorte wat op gang te helpen. Als het echter nog 3 weekjes langer zou duren, is dat ook geen straf. We zijn benieuwd hoe ver we komen en we staan te popelen om Zusje te ontmoeten!