Afgelopen zondag heb ik mijn glucose dagcurve bijgehouden vanwege de suikertest van vorige week. Hiervoor moest ik mezelf na jaren weer eens gaan prikken. Dat deed me veel terugdenken aan de lange weg in de MMM die we hebben afgelegd om Ronja te krijgen en de prikgeschiedenis die ik achter me heb liggen.
De weg in de MMM begon met Clomid, waar we gelukkig geen spuiten voor hoefden te zetten. Toen we toch overstapten op Menopur en Pregnyl was daar dan toch die eerste prik. Deze prik heb ik niet zelf gezet. Ted is zo dapper geweest om me in m’n buik te prikken. En ik was een ongelofelijk watje! Ik heb tranen met tuiten gehuild en ook nog ’s wat geschreeuwd tijdens die eerste prik. Ik vond het gewoon doodeng zo’n naald in m’n buik.
Ik kan heel goed tegen prikjes en naalden, dus die reactie van mij op die eerste prik had ik eigenlijk niet verwacht. Nu is Menopur ook niet het meest patiëntvriendelijke middel. Het mengen is ellende en daarnaast zijn de naalden ook nog ’s behoorlijk lang. Doordat ik lang moest spuiten omdat we altijd voorzichtig ophoogden werd m’n buik dan ook bond en blauw. In de apotheek zeiden ze dat dit kwam doordat de naalden voor mij eigenlijk te lang waren en te diep m’n buik inkwamen.
Ted was op een gegeven moment niet thuis toen de prik gezet moest worden en toen moest ik het vrij onverwacht zelf doen. Wederom volgden er een hele hoop tranen, want ik vond het erg eng. Uiteindelijk is het gelukt en wonder boven wonder ging het een stuk makkelijker en minder pijnlijk dan als Ted het deed. Vanaf die dag heb ik mezelf altijd geprikt.
Gelukkig konden we overstappen op Puregon toen bleek dat Menopur geen goede match was met mijn eierstokken. Puregon komt in een prikpen en mijn apotheek zorgde ervoor dat ik extra kleine naaldjes kreeg. Dezelfde die diabetici moeten gebruiken om zichzelf te prikken. Dit was echt peanuts vergeleken met de horror van de Menopur en ontzettend makkelijk. Alleen die Pregnyl bleef natuurlijk lastiger om te zetten, maar gelukkig heb ik die niet vaak hoeven te zetten.
Tussendoor volgden veel controles in het ziekenhuis waarbij er ook geprikt moest worden: bloed werd uit m’n arm gehaald. Tijdens de MMM en de zwangerschappen werd dit nogal vaak gedaan en daarna ook vanwege de ziekte van Graves. Ik laat ze altijd op dezelfde plek prikken, omdat ik vrij dunne aders heb en ze vaak in m’n andere arm geen bloed weten te pakken. Hierdoor heb ik op die arm nu m’n zogenaamde ‘junkie-littekens’ waardoor je heel goed kan zien waar ze me altijd prikken.
En afgelopen zondag moest ik voor het eerst sinds lange tijd weer mezelf prikken om m’n glucose gehalte bij te houden in een dagcurve. Dit keer met wederom een prikpen, maar gelukkig in m’n vinger. Het stelt echt werkelijk waar helemaal niks voor dat kleine naaldje in dat vingertopje! Het enige lastige is om met mijn koude handen er wat bloed uit te krijgen, vooral nuchter als ik net wakker ben. En natuurlijk heb ik enorm geklungeld met de apparatuur, want waar moet je nu precies dat bloeddruppeltje deponeren en hoe moet je het in de aflezer steken? Na wat geklungel kwam ik daar ook uit en heb ik een hele mooi dagcurve bijgehouden. Alle waardes waren helemaal goed!
Benieuwd hoe het verder met mij gaat in de zwangerschap? Vandaag heb ik een controle bij dokter P. Volg me op Twitter om up to date te blijven over alle ziekenhuisbezoekjes of check maandag deze blog om te lezen hoe het me deze week is gegaan.
En we vieren weer een feestje: vandaag ben ik alweer 32 weken zwanger van Zusje. Wat een wonder!
Arcadia 