Ronja is een heel lief meisje: ze steelt de harten van de mensen om zich heen. Ze is het liefste onder de mensen en staat elke keer te juichen als er op de deur geklopt wordt – om vaak teleurgesteld te raken als de postbode niet naar binnen wil komen. Hoe kan het dat twee introverte ouders als Ted en ik zo’n ontzettend sociale dochter hebben gekregen?
Tijdens haar couveuseperiode zei een verpleegkundige het al: “die gaat de stilte doorbreken!” Ronja zou bij ons leven in de brouwerij schoppen en dat heeft ze zeker gedaan. Ted en ik zijn inderdaad stil. We zijn erg rustig samen, kunnen zwijgzaam dagen doorbrengen met elkaar en daar intens van genieten. Het liefst zonder iemand om ons heen, want we zijn erg op onszelf.
We houden niet van grote groepen mensen en hebben het liefste een-op-een contact met anderen. Feestjes is ook zo’n dingetje waar we nooit om staan te springen, net als andere sociale aangelegenheden waar een heleboel mensen bij elkaar komen. Niet dat we niet sociaal zijn! We vinden onze vrienden ontzettend leuk, hebben veel contact met ze en we zijn erg close met onze familie.
Sinds Ronja geboren is, zijn er weinig dagen dat er geen ‘buitenstaanders’ in ons huis rondhuppelen. En dat is niet op ons verzoek, maar dat van Ronja. Vroeger beperkten we dat tot een paar uur in het weekend. Tegenwoordig is ons huis een soort buurtcafé geworden waar iedereen verwacht en onverwacht op de stoep staat om weer eens te komen kletsen. Op het moment is dat natuurlijk erg handig, omdat ik zo ziek ben van de zwangerschap dat ik alle hulp kan gebruiken. Normaal gesproken ben ik ook wel eens opgelucht als we een dagje met alleen ons gezin kunnen doorbrengen.
Ronja is een social butterfly. Vanwege dat kleine lieve meisje komen al die mensen voortdurend langs. Om met haar te kletsen, te spelen en van haar te genieten. Altijd is ze vrolijk als er weer iemand binnenkomt, die krijgt een dikke kus, knuffel en wordt gelijk meegenomen richting haar speelgoed. Op de peuterspeelzaal gaat het niet veel anders: de kinderen zijn dol op haar. Ik hoor voortdurend haar naam vallen als ik haar ophaal of breng en ze krijgt veel kusjes en knuffeltjes van haar vriendjes en vriendinnetjes. De juffen willen maar al te graag met haar knuffelen en zijn altijd blij om haar te zien.
Laatst moest Ted met haar langs de HAP voor een licht ontstoken oogje en zelfs bedekt in snot met een Quasimodo gezichtje trok ze alle mensen in de wachtkamer naar zich toe. Met iedereen heeft ze contact gemaakt, gespeeld en gelachen. Wat is het ontzettend genieten dat onze lieve dochter zich zo ontwikkelt en haar eigen ding doet! ♥
Arcadia 