Deze opmerking kreeg ik naar m’n hoofd geslingerd in onze apotheek. Mensen vellen snel een oordeel over een ander zonder eigenlijk het hele verhaal te kennen of te weten wat er achter die keuze die zij veroordelen schuilt. Ik was behoorlijk verbaasd dat ik zoiets te horen kreeg van iemand die mij niet kent.
De zwangerschap is zwaar. Dat is te zien: ik kan me moeilijk bewegen en zie er slecht uit. Je ziet dat ik fysiek flink ben afgetakeld. Zo waggelde ik laatst de apotheek binnen voor m’n zoveelste refill. Er werken daar twee assistentes die me goed hebben ondersteund tijdens de zwangerschap en alles weten over m’n medicatiecocktail. Een van de twee is een uitgesproken Hollandse dame die altijd heel hard praat. Ted zegt altijd dat ze iedereen behandelt alsof ze achterlijk zijn, ik denk dat ze gewoon duidelijk wil communiceren met mensen.
Deze dame vroeg dus naar hoe het ging en of ik nog lang moest, want als ze me zo zag lopen met die gigantische buik vond ze het toch wel erg zwaar. En hoe zou dat gaan na de bevalling? Moest ik dan afbouwen met de medicatie? Ik legde haar uit dat ik deze medicatie ook heb gebruikt tijdens Ronja’s zwangerschap, maar toen niet heb afgebouwd, maar er direct mee ben gestopt vanwege een miscommunicatie. Gelukkig is dat toen goed gegaan.
De Hollandse keek me vrij flabbergasted aan en floepte er uit: “Oh maar jij hebt al kinderen!” En ik bevestigde dat we inderdaad al een dochter hadden en wilde uitleggen dat het best lastig is te zorgen voor een peuter terwijl je niet goed voor jezelf kan zorgen. Zij onderbrak me echter door veroordelend te zeggen: “Ik heb nog geen kinderen! Ach ja, het is ieder z’n eigen keuze.”
Zo gaf ze mij sterk het gevoel dat ik wel gestoord moet zijn om nog een keer zwanger te worden, terwijl ik dit allemaal al eens heb meegemaakt. Ik geef haar aan de ene kant gelijk: na een traumatische zwangerschap en vroeggeboorte is het opnieuw proberen doodeng. Aan de andere kant hebben we alles op alles gezet om dezelfde situatie te voorkomen en dat is gelukt! En dat weet ze natuurlijk niet. Ik wilde niet opnieuw op dezelfde manier zwanger zijn en weer een prematuurtje krijgen, ik wilde een voldragen baby en een normale zwangerschap. Het is geen normale makkelijke zwangerschap, maar we krijgen wel een monsterbaby en dat hebben we toch maar even mooi bereikt!
Ik heb er dus absoluut niet voor gekozen om een zwangerschap vol complicaties aan te gaan. Wél wist ik dat het risico – alhoewel klein – er in zat. Wat dat betreft is het natuurlijk wel een keuze. Als het echter allemaal afhankelijk was van m’n eigen keuze, dan had ik toch voor wat andere opties gekozen: geen PCOS, geen Graves, geen MMM, geen miskraam, drie prachtige voldragen probleemloze zwangerschappen achter elkaar en een compleet groot gezond gezin.
Uiteindelijk is het over het algemeen inderdaad ieder z’n eigen keuze om voor een kindje te gaan, maar de manier waarop je zwanger wordt en blijft en het krijgen van een gezond kindje: dat zijn een heleboel belangrijke keuzes die voor ons gemaakt worden.
Arcadia 