Voldragen vs Prematuur

Zoals ik vorige week al schreef, vind ik Amber een enorm makkelijke baby en dat is nog steeds zo. Met twee kindjes is het natuurlijk druk, drukker dan met één, maar verder gaat alles ongelofelijk makkelijk. Met 6 weken ben ik weer dagelijks aan het sporten, de avonden zijn weer voor Ted en mij en het huishouden loopt op rolletjes. Is Amber gewoon zo makkelijk of komt het doordat we een prematuurtje gewend zijn?

Het is een wereld van verschil: een voldragen baby krijgen nadat je een prematuurtje gehad hebt! Alles is anders en tegelijkertijd is er niks nieuw. Dat maakt het natuurlijk makkelijk. Met Ronja hebben we een behoorlijk vuurdoop gehad: 1 kilo, 12 weken ziekenhuis en een behoorlijk lange weg naar een relatief gezond gewicht. Dun is ze nog altijd, met haar 2,5 jaar weegt ze nog maar 10 kilo. Ik zit een aantal van de grootste verschillen tussen de twee voor je op een rijtje.

Gewicht
Natuurlijk staat het gewicht van de twee dames op één. Bij Ronja waren we ernstig gefocust op de cijfertjes. Ze moest bijkomen, ze mocht niet achterblijven en ze moest flink aankomen. Amber kan haar tijd nemen, mag afvallen en op haar eigen tempo groeien. Ronja woog 1030 gram bij geboorte en Amber 3100 gram. Met een half jaar woog Ronja pas 3 kilo, terwijl Amber alweer richting de 4,5 kilo gaat met haar bijna 8 weken. Ik had voor Ronja een geweven draagdoek en een Mei Tai gekocht. De Mei Tai heb ik nooit kunnen gebruiken, want Ronja paste er niet in en toen ze er eenmaal in paste, wilde ze niet meer gedragen worden. Amber past er nu al perfect in!

Borstvoeding
Voor Ronja heb ik iets meer dan 14 weken full-time gekolft. Amber drinkt live aan m’n borst en ik heb me voorgenomen te blijven voeden totdat Amber niet meer wilt. Bij Ronja had ik constant overproductie, volle en harde borsten met verstopte melkkanaaltjes en borstontstekingen. Nu ik zo’n voldragen baby aan de borst heb, is m’n grootste probleem de lekkages, want overproductie heb ik nog steeds. Ook heb ik één borstontsteking achter de rug, maar dat was m’n eigen schuld en niet die van Amber.

Slapen
Eigenlijk is dit een overeenkomst tussen de twee, want zowel Ronja als Amber kunnen eindeloos slapen. Ronja zowel toen als nu. Het zal in de genen zitten. Zodra Ronja thuis was uit het ziekenhuis werd ze een rustig relaxte baby die goed doorsliep. Ik kreeg echter nog steeds geen rust. Ted deed dan wel de nachtvoedingen, maar ik moest nog steeds om de drie uur 24/7 kolven. Daarnaast was ik ziek en fysiek zwak, herstellende van de keizersnede en de heftige zwangerschap. Pas vele maanden later kwamen ze er achter hoe ziek ik was en werd er iets aan gedaan. Nu ben ik na een paar weken weer gezond en goed op de been, ben ik weer gaan sporten om m’n gezonde lijf terug te krijgen. Het goede slapen van Amber heeft m’n herstel versneld en zorgt er voor dat ik rust kan pakken als ik dat nodig heb. Met Ronja was ik ook als zij sliep voortdurend bezig om voor haar te kunnen zorgen.

Een normaal leven
Met 3 maanden zat Ronja nog op 10 tot 12 voedingen, die elk minstens 1 uur duurde. Amber zit nu op 6 tot 7 voedingen. De rest van de tijd slaapt ze of is ze tevreden wakker en zoekt ze contact of spelen we wat met haar speelgoed. Of we trekken er op uit met haar grote zus en ontdekken de wereld samen. Bij Ronja hebben we ons maanden in de babykamer opgesloten. De rest van het huis vermijdend, vanwege infectiegevaar en omdat het simpelweg qua energie niet haalbaar was ons leven buiten die kamer te leven. Bezoek moest aan strikte regels voldoen, schone kleren aan en grondig hun handen reinigen en ontsmetten. Ronja had veel zorg nodig en alles draaide om haar. Na de eerste 3 weken hebben we met Amber ons normale leven weer opgepakt. En we genieten zonder angst en zorgen.

Het is wel heftig, want deze prachtige voldragen baby brengt een hoop verdriet naar boven. Als ik nu naar Ronja kijk, zie ik een heel dun meisje dat een verschrikkelijk lastige start heeft gehad en dat doet pijn. Terwijl ik dit eerder wel wist, zie én voel ik dat nu. Ik zag Ronja niet als een prematuur kindje, maar dat is nu echt wel anders. Nu pas realiseer ik me wat we allemaal hebben meegemaakt met Ronja en wat voor hel dat eerste jaar is geweest. Natuurlijk was het ook genieten van ons mooie meisje, maar wat een doodsangsten en stress hebben we gehad.

Wat dat betreft is het ook goed voor ons dat Amber dit bij ons losmaakt. We kunnen Ronja’s vroeggeboorte beter verwerken en weer verder met ons leven. Het hoofdstuk zwanger worden, zwanger zijn en bevallen wordt afgesloten. Hoe ouder Amber wordt, hoe meer we afscheid nemen van elke fase: de new born fase, de baby fase en straks de dreumes en peuter fase. En dat kunnen we nu ook, omdat we er intens van genieten. Juist omdat Ronja zo vroeggeboren is en we weten wat voor prachtig wonder Amber is. Onze monsterbaby.