Met een hoogzwanger lijf dat maar niet wil slapen keek ik de halve finale terug van Wie is de mol. Maar wie is mijn mol? Eerlijk gezegd ging mijn mol er vorige week uit, want Chris stond lange tijd op numero uno. Tijd dus om nog eens diep na te denken en alledrie de kandidaten de revue te laten passeren.
Lees verder
Pixum vroeg mij een product uit te testen en dit leek me een goede gelegenheid om wat leuks voor Ronja te doen. Ik besloot om een Opa en Oma canvas voor haar te maken. In dit blogje kun je lezen wat ik precies gedaan heb en wat Ronja er van vond.
Lees verder
Zoals ik al schreef afgelopen woensdag heeft Ronja van ons een prachtige tafeltent gekregen. Deze tafeltent komt van de kleine webshop Hip en Festa die gerund wordt door Linda, ook een mama die ik online heb leren kennen. Voor onze lieve peuter was dit het beste verjaardagscadeau!
We wilden Ronja iets geven dat ze langere tijd kon gebruiken. Voor haar eerste verjaardag heeft ze een bureautje en stoeltje gekregen, waar ze nog jaren plezier mee kan hebben. Zoiets wilden we ook verzinnen voor deze verjaardag. We wilden eigenlijk een poppenkast kopen of een soort podium, zodat we als gezin leuke dingen samen konden doen. Uiteindelijk kwam de zoektocht toen uit op tenten en daarna kreeg ik het idee van een tafeltent. Het zou niet alleen een soort podium vormen voor toneelstukjes of poppenkasten, maar fungeerde ook als verstopplek en algemene speelplek.
De tafeltent kon via Hip en Festa helemaal gemaakt worden zoals wij deze wilden hebben, inclusief accessoires, kleuren en stof. Wij hebben gekozen om daarom Ronja’s favoriete tekenfilmfiguur en knuffeldier er op te laten zetten: Totoro. Daarnaast heeft het een groot raam in het midden, van waarachter we poppenkast kunnen spelen, twee deuren aan de zijkanten, een prachtige boom met afneembare appeltjes, een vogeltje en bloemetjes.
Ronja is er helemaal dol op! Ze gebruikt het raam om naar binnen en buiten te gaan, probeert de deurtjes los te halen, is dol op het geluidje van de deurbelletjes en voert Totoro de appeltjes van de boom. Het is ook een lekker holletje om heerlijk in te relaxen en samen te knuffelen, vooral omdat we er lekkere dekentjes in leggen en bijvoorbeeld haar oude boxkleed. Ik weet zeker dat ze er nog jaren plezier van gaat hebben!
Al haar hele leven laten we Ronja regelmatig naar de Ghibli film Tonari no Totoro kijken en ze was er vanaf moment één helemaal dol op. Ze heeft een Totoro knuffel en in ons huis zijn overal Totoro decoraties verborgen. We zijn zelf namelijk ook een beetje Totoro gek.
Maar de laatste tijd wil Ronja nog maar één ding: het liedje Tonari no Totoro luisteren. Ze wilt het niet een keertje luisteren, nee, ze wilt het hele dagen achter elkaar zo veel mogelijk luisteren. En dan lekker dansen en meezingen. Ik ben dol op Totor, maar na twee dagen Tonari no Totoro Totoro te horen werd ik gillend gek!
De film is echt een aanrader voor zowel de allerkleinsten als volwassenen. Ghibli wordt wel eens de Japanse Disney genoemd en is ook minstens net zo groot in Japan als Disney hier is, maar Ghibli is veel beter en leuker. Ze maken films voor kinderen en volwassenen, echte familiefilms en sommigen zijn helemaal niet geschikt voor kinderen. Zo zal je niet snel het tragische Grave of the Fireflies aan je kleintje laten zien, want hier moet iedereen gegarandeerd van janken.
Gelukkig zijn er ook een heleboel feel good magische films zoals Tonari no Totoro (Mijn Buurman Totoro). Totoro gaat over een gezin dat net verhuist naar een nieuw huis. De moeder ligt in het ziekenhuis en de vader zorgt daarom alleen voor de twee dochters. In de film gebeurt niet veel, behalve een paar prachtige ontmoetingen met Totoro. Totoro kun je zien als een soort beschermer van het bos. Alleen kinderen kunnen hem zien en als ze hem zien, betekent dit dat er geluk op hun pad komt. Daarom vinden we Ronja’s Totoro knuffel en de decoraties ook zo leuk: ze staan allemaal symbool voor geluk. En we hopen dat Ronja een erg gelukkig leven krijgt.
Ook mooi aan de film is dat de moeder zwanger is, hoewel dit niet expliciet wordt gemaakt in de film zelf, maar tijdens de aftiteling zien we dat de familie zich uitbreidt met een baby broertje. Dan kan ik Ronja gelijk gerust stellen als ik tijdens deze zwangerschap in het ziekenhuis beland: net als in Totoro komt ook deze mama weer gezond en wel bij haar terug en hopelijk met een hele mooie lieve kleine baby.
Vroeger was ik een hardcore gamer, of een softcore-hardcore gamer. Hoe je me wilt typeren ligt aan wat voor gamer je zelf bent. Either way: ik speelde veel games!
Van jongs af aan was ik al een gamer en ik heb veel te veel posts nodig om mijn hele gaming geschiedenis door te nemen. Bordspellen ben ik overigens ook fanatiek fan van, maar je hebt nou eenmaal niet altijd iemand om mee te spelen. Ik heb jarenlang World of Warcraft gespeeld op hoog niveau, guilds geleid en ook veel geraid. Daarnaast ben ik grote fan van RPG’s, zoals de Assassin’s Creed serie, maar ook hou ik van tactische of god games zoals bijvoorbeeld Black & White. De Guitar Hero serie was de laatste waar ik me hardcore op heb gestort.
En toen werd ik mama, mijn wereld veranderde en ook mijn prioriteiten. Ik werd huismoeder, had een premature baby die intensieve zorg nodig had en was zelf ziek. Daarna werd het gelukkig rustiger in m’n leven en in m’n lijf, maar gamen is nooit meer teruggekomen. Althans, nooit meer zoals vroeger.
Ik game nog steeds en ben ook fanatiek. Nu focus ik me op games die niet zo epic zijn en geen lange sessie nodig hebben. Tower defense games zijn wat dat betreft ideaal, zo heb ik de afgelopen maanden veel Monsters gespeeld. De cutest, maar tegelijkertijd een van de lastigste tower defense games die er bestaat! Je speelt een monstertje die hun baby’s moet verdedigen tegen andere monstertjes. Het heeft een grafisch lieve stijl en leuke muziek. Daarnaast is het gewoon hard werken, veel herhalen en doorzetten, m’n brein draait overuren. I love it!
Sinds kort ben ik weer op m’n Nintendo DS bezig. Heerlijk, want die kun je gewoon dichtklappen en dan pauzeert ie alles. Ideaal dus. Ik ben begonnen aan Final Fantasy 4: Heroes of Light. Ik heb veel Final Fantasy games gespeeld, ze hebben altijd een briljant verhaal en hun tactisch systeem zit goed in elkaar. Zo ook deze RPG: de laatste tijd heb ik als kat doorgebracht terwijl ik het land doorzocht op zoek naar avontuur. Het was leuk en hilarisch.
Zo vind ik als mama weer m’n games terug, maar dit keer andere games die minder tijdinvestering vereisen. Het is leuk en fijn om weer te gamen en m’n eigen ding te doen!
Onlangs ben ik begonnen aan het tweede seizoen van Hemlock Grove, een netflix horror serie. Tot nu toe liet een borstvoedingsscène me het meeste gruwelen.
Het eerste seizoen van Hemlock Grove stelde me enorm teleur. Het was niet horror genoeg, maar juist heel erg tweeny. Sowieso is het acteerwerk onder de maat, maar de scripts konden echt veel beter. Toch zag ik potentie in de serie, daarnaast is het erg mooi opgenomen en ik hou van stylistisch mooie series.
Seizoen twee geef ik dus ook een kans en tot nu toe stelt het niet teleur. Ik weet wat ik moet verwachten en eigenlijk is het stukken beter dan seizoen 1. Het gaat meer de horror kant op en weg van de zielige tiener verhaallijnen. Dat doet mij goed! In m’n pubertijd was ik een enorme horrorfan en heb ik alles van horror verslonden, dus ik kan wel wat hebben. Het mag van mij extreem, dat doet Hemlock Grove nog niet.
Het enige wat ik echt creepy vond tot nu toe, want ik ben pas bij aflevering 6, was een borstvoedingsscène. Een bovennatuurlijke baby laat een wildvreemd meisje dat toevallig in hetzelfde huis verblijft lacteren, vervolgens dwingt de baby haar borstvoeding te geven. Iedereen heeft zoiets van WTF en de baby is helemaal happy. Het gaf mij rillingen. Ik ben enorm pro borstvoeding, het is intiem en mooi. In de serie wordt het in zo’n vreemde setting gezet dat ik er van moet gruwelen. Nou speelt natuurlijk ook mee dat ik verwacht dat de baby het meisje langzaam zal gaan opeten. Wie weet wordt dat wel de season finale.
Ik ben fanatiek YouTube kijker, volg verschillende vloggers, meerdere series en hou van de instant feedback en het jonge karakter van YouTube. Het is heel wat anders dan die traditionele televisieseries. Door een samenwerking met de Shaytards heb ik afgelopen weekend Convos with my 2-year-old ontdekt. Hilarisch!
Dit YouTube Channel doet precies wat het belooft: gesprekken tussen papa of mama en hun 2 jarige dochtertje Coco. Ze geven er ook nog eens een leuke draai aan: de gesprekken worden uitgebeeld door een volwassen man in plaats van hun dochter. Dat leidt tot absurde situaties, want wat een 2 jarig meisje kan zeggen, kan een volwassen man echt niet uitspreken.
Naast de briljante afleveringen en de goede humor is het heel erg leuk om veel van Ronja in Coco te herkennen. Ik weet zeker dat zij met even belachelijke vraagstukken aan komt zetten als what’s a buttcrack? En zo geven de afleveringen een blik in onze toekomst.
Dat is waar het om draait in Suits. Ik ben onlangs begonnen met seizoen 3 en het is weer zoals het altijd was: advocaten vol onzin die een wedstrijdje houden wie de grootste penis heeft. Waarom vind ik deze serie eigenlijk zo leuk? Misschien zijn het de arrogante, maar kwetsbare mannen die het hem doen? Of de power women die de boel eigenlijk runnen? Ik weet het niet.
Tijdens de zwangerschap van Ronja werd ik in het ziekenhuis opgenomen. Toen ben ik begonnen aan Sons of Anarachy, een serie die begon met de vroeggeboorte van het zoontje van de hoofdpersoon. Ik raakte in paniek en heb huilbuien gehad door die pilot aflevering. Ted heeft toen samen met de verpleging voor mij besloten dat het beter was om iets te kijken dat verder van ons af stond: daar kwam Suits!
Het is eigenlijk een heel erg relaxte serie met goed acteerwerk en matige verhaallijnen. Het heeft een prachtig minimalistische stijl zowel in kleding als in sets en daar kan ik me wel in vinden. Er hangt wel een soort van spanning, maar ergens interesseert het me te weinig om er echt helemaal in te komen. Daarom mis ik de serie ook niet of verheug ik me niet op nieuwe afleveringen, maar als ik het dan kijk, is het toch genieten!
Deze week ben ik aan seizoen twee van the Americans begonnen: een thriller serie over Russische spionnen in Amerika ten tijde van de koude oorlog. Het zit vol intrige en bedrog, maar in seizoen twee loopt het gezin als rode draad door alle afleveringen.
Het seizoen begint met de moord van een gezin van mede-spionnen en hierdoor worden Elizabeth en Philip er mee geconfronteerd dat hun kinderen wellicht ook gevaar lopen. Wat zou er gebeuren als je kinderen worden bedreigd en je een spion bent? Dan word je in ieder geval ernstig paranoïde.
Sowieso is de gehele situatie heel vreemd. Elizabeth en Philip zijn geen liefdeskoppel, ze zijn door de Russische overheid samengezet en moeten maar spelen dat ze gelukkig getrouwd zijn. Inmiddels kunnen ze ook spelen dat ze relatieproblemen hebben, handig, want een van Philip’s alter ego’s is getrouwd met iemand anders en daar moet hij natuurlijk ook tijd voor uittrekken. Hun kinderen worden echter langzaamaan achterdochtig.
Als ik een spion was, zou ik nooit kinderen op deze wereld zetten. Ronja wil ik beschermen en koesteren, veilig laten opgroeien, mogelijkheden bieden en de wereld laten zien. Ik heb al eens vaker gegrapt dat m’n PCOS heel handig is als de zombie apocalyps uitbreekt, immers dan wil je geen schreeuwende baby hebben! Zo ook als spion met een leven dat op elk moment beëindigd kan worden. Elke dag lurkt er weer gevaar om de hoek: dat kun je je kinderen toch niet aan doen?
In dit seizoen zijn de kinderen pubers en dan wordt het niet meer zo gemakkelijk om alles voor hen geheim te houden. Het lijkt me ook raar om je ouders eigenlijk niet te kennen. En om als ouders je niet volledig bloot te kunnen stellen aan je kinderen. Toch houden ze enorm veel van hun kroost en willen ze hen koste wat kost beschermen. Ze zouden voor hun gezin Rusland verraadden, dat weet ik zeker. Ik ben benieuwd hoe dit seizoen verder zal gaan!
Vorig weekend bakte ik een heerlijke brownie omdat ik zin had in een baksel en in chocola. Dit weekend deed ik hetzelfde, maar nu omdat ik ongesteld ben geworden en mezelf wil trakteren. Het is een erg makkelijk basisrecept voor een overheerlijke brownie.
Wij proberen zo veel mogelijk zonder geraffineerde suikers te eten, vandaar dat ik geen traditionele suiker heb gebruikt. Ook de chocolade die ik gebruik is suikervrij en puur (70%). Je kunt het natuurlijk nog gezonder maken door de bloem te vervangen door speltbloem of een ander soort gezonde bloem. Voeg zo veel of zo weinig suiker toe als je wilt, alhoewel het handig is om niet te veel af te wijken van de gewichten, toch is het fijn om te experimenteren en de brownie af te stellen op je eigen smaak!
Ingrediënten
200 gram kokosbloesemsuiker
60 gram fairtrade biologische cacaopoeder
75 gram biologische tarwebloem
3 biologische eieren
170 gram gesmolten roomboter
125 gram 70% chocola in klein stukjes of brokjes
Bereidingswijze
Verwarm de oven voor op 150°C
Meng de eieren, suiker, cacaopoeder, bloem en de gesmolten boter.
Voeg de chocola voorzichtig toe.
Schep het geheel om met een lepel totdat je tevreden bent over de verdeling.
Bekleed een bakvorm met bakpapier.
Schep het mengsel in de bakvorm.
Doe de bakvorm in de oven en laat de brownie binnen 30-60 minuten gaar worden.
De brownie is gaar als je prikker er weer schoon uit komt!
Arcadia 