Totoro Gekte

Al haar hele leven laten we Ronja regelmatig naar de Ghibli film Tonari no Totoro kijken en ze was er vanaf moment één helemaal dol op. Ze heeft een Totoro knuffel en in ons huis zijn overal Totoro decoraties verborgen. We zijn zelf namelijk ook een beetje Totoro gek.

Maar de laatste tijd wil Ronja nog maar één ding: het liedje Tonari no Totoro luisteren. Ze wilt het niet een keertje luisteren, nee, ze wilt het hele dagen achter elkaar zo veel mogelijk luisteren. En dan lekker dansen en meezingen. Ik ben dol op Totor, maar na twee dagen Tonari no Totoro Totoro te horen werd ik gillend gek!

De film is echt een aanrader voor zowel de allerkleinsten als volwassenen. Ghibli wordt wel eens de Japanse Disney genoemd en is ook minstens net zo groot in Japan als Disney hier is, maar Ghibli is veel beter en leuker. Ze maken films voor kinderen en volwassenen, echte familiefilms en sommigen zijn helemaal niet geschikt voor kinderen. Zo zal je niet snel het tragische Grave of the Fireflies aan je kleintje laten zien, want hier moet iedereen gegarandeerd van janken.

Gelukkig zijn er ook een heleboel feel good magische films zoals Tonari no Totoro (Mijn Buurman Totoro). Totoro gaat over een gezin dat net verhuist naar een nieuw huis. De moeder ligt in het ziekenhuis en de vader zorgt daarom alleen voor de twee dochters. In de film gebeurt niet veel, behalve een paar prachtige ontmoetingen met Totoro. Totoro kun je zien als een soort beschermer van het bos. Alleen kinderen kunnen hem zien en als ze hem zien, betekent dit dat er geluk op hun pad komt. Daarom vinden we Ronja’s Totoro knuffel en de decoraties ook zo leuk: ze staan allemaal symbool voor geluk. En we hopen dat Ronja een erg gelukkig leven krijgt.

Ook mooi aan de film is dat de moeder zwanger is, hoewel dit niet expliciet wordt gemaakt in de film zelf, maar tijdens de aftiteling zien we dat de familie zich uitbreidt met een baby broertje. Dan kan ik Ronja gelijk gerust stellen als ik tijdens deze zwangerschap in het ziekenhuis beland: net als in Totoro komt ook deze mama weer gezond en wel bij haar terug en hopelijk met een hele mooie lieve kleine baby.

♥ Attack on Titan ♥

Afgelopen week ben ik begonnen aan een nieuwe anime: Shingeki no Kyojin oftewel Attack on Titan. Ik heb de 25 afleveringen die er zijn werkelijk verslonden, wat een heerlijk spannende anime is dit!

Ik werd hierop getipt via the Fine Brothers Teens React serie die tieners hierop liet reageren. Blijkbaar is dit een hit onder de tweens. En ik wilde wel eens weten wat er zo bijzonder aan was.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik het pas op het einde van de eerste aflevering enigszins interessant ging vinden. M’n anime is meestal gevuld met diepgang, referenties naar de traditionele Japanse cultuur en wordt niet – altijd – gedreven door actie en spanning. Dat is toch echt hetgeen dat Shingeki no Kyojin zo spannend maakt: het is alsof ik de eerst aflevering – liever gezegd epiloog of misschien nog beter eerste film – van Battlestar Galactica weer bekijk. De mensheid overkomt een verschrikkelijk ramp en we dreigen uit te sterven. Dat maakt dit zo spannend.

Het is ook wel zo fijn dat het zielige zeurende jongetje waarmee de serie start binnen een paar afleveringen opgroeid tot een zielig zeurende man. Hij moet ballen krijgen en z’n gezeik inslikken om enigzins nuttig te zijn. En dan nog bak hij er uiteraard niets van. Net als in Toaru Hikuushi e no Koiuta worden hier belangrijke karakters afgeslacht, iets wat ze in veel traditionele series nooit zouden durven, terwijl het eigenlijk heel logisch zou zijn als bepaalde mensen wel zouden doodgaan.

De legercultuur vind ik ook leuk om te zien. Ik heb ooit een boek geschreven over de legertijd van m’n Opa en daardoor een fascinatie gekregen met militairen. Het is een zware baan, er is enorm veel training voor nodig om enigszins goed te zijn en dan nog leiden de meeste operaties tot falen. Zo ook in deze serie! Daarnaast is het interessant dat zelfs als vrienden en familie worden afgeslacht commando’s opgevolgd worden.

De serie draait dus om de mensheid die zich achter muren heeft opgesloten voor de buitenwereld waar de titans heersen. Dit zijn hele grote mensachtige beesten die mensen opeten. Ik snap niet helemaal waarom de mensheid zou beslissen om zichzelf op te sluiten achter een grote hoge muur, maar dat gegeven maakt de serie wel erg uniek en interessant. In feite zitten alle mensen opgesloten en rustig af te wachten totdat de titans binnendringen en hen komen opeten. Iets wat natuurlijk regelmatig gebeurt in de serie.

Ik heb een fascinatie voor dit soort apocalyptische scenario’s. Ik hou er van om te bedenken hoe verneukt onze wereld wordt als ons dit soort rampen zouden overkomen. Net als dat ik regelmatig een zombie escape plan maak en bedenk hoe ik Ronja het beste op zou kunnen leiden tot zombie slayer, ze moet zich hoe klein dan ook wel kunnen verdedigen. Ik ben natuurlijk enorme fan van The Walking Dead.

Helaas zijn er maar 25 afleveringen van Shingeki no Kyojin en wellicht komen er in de toekomst meer bij, maar waarschijnlijk worden het OVA’s. Ik zit te twijfelen of ik de manga er bij wil pakken en wil lezen hoe het verder gaat met de benarde situatie waar de laatste aflevering mee is geëindigd, maar ik ben er nog niet uit. Ik heb deze week in ieder geval vol op genoten van deze prachtige anime!

Ik mis InuYasha

Elke ochtend luisteren Ronja en ik naar een anime playlist waar o.a. de muziek van InuYasha in afspeelt. Als ik V6 Change the World hoor, word ik toch een beetje emotioneel. InuYasha heb ik gekeken voor, gedurende en na de zwangerschap van Ronja, ik ben moeder geworden tijdens deze anime. Het heeft een speciaal plekje in m’n hart en ik krijg vaak traantjes in m’n ogen: wat mis ik InuYasha!

Ooit toen ik jong was keek ik Dragon Ball Z, de eerste anime die ik bewust heb gekeken, maar eigenlijk begint de anime indoctrinatie veel eerder: tekenfilms die vroeger op Kindernet werden uitgezonden zijn ook allemaal anime (bijv. Sindbad de Zeeman). Dragon Ball Z was niet veel meer dan een stel mannen op steroïde waarbij je eindeloos moest wachten voordat er eindelijk weer iets gebeurde. En telkens werden ze maar sterker, werd er weer een new ability unlocked. Ik kan je vertellen dat na m’n Bleach-trauma ik volledig ben afgeknapt op dit soort anime. Net als m’n TV-series wil ik karakter ontwikkeling en enigzins diepgang, uitzonderingen daargelaten (bijv. Ichiban Ushiro No Daimaou).

InuYasha heeft wel elementen van de typische Dragon Ball Z-style anime: gevechten en abilities unlocken spelen hierin een belangrijke rol. Belangrijker nog zijn de persoonlijke ontwikkelingen van de karakters, hun innerlijke strijd om hun wensen te vervullen, hun vriendschappen en liefde voor elkaar. De karakters zijn prachtig uitgewerkt en staan als een huis: InuYasha met z’n impulsieve, ongeduldige, maar ook zachtaardige en liefdevolle karakter. M’n all-time favoriet: Sesshōmaru, de broer die super powerful is, maar tevens z’n eigen issues heeft om op te lossen (met een liefdesrelatie waar Buffy & Angel’s leeftijdsverschil niets bij is).

Het heerlijke aan deze anime is het geen glorificatie van geweld: als het even kan worden de problemen vreedzaam opgelost. De meeste afleveringen gaan dan ook niet over gevechten, maar over de onderlinge verhoudingen en worstelingen van de karakters. Een prachtig voorbeeld van een mooie verhaallijn is Kagura, een van Naraku’s ‘reïncarnaties’. Zij is innig verliefd op Sesshōmaru, een liefde die niet wordt beantwoord en wanneer ze uiteindelijk diep triest overlijdt, wilt ze alleen nog bij hem zijn.

InuYasha is een heerlijke anime vol avontuur, passie, romantiek en intrige. Ik hou er van en ik mis het verschrikkelijk. Elke keer als ik een anime van dit kaliber afsluit, moet ik een tijdje geen nieuwe anime kijken, omdat het anders niets voorstelt in vergelijking met zo’n epic, prachtige anime als InuYasha.

♥ Toaru Hikuushi e no Koiuta ♥

Ronja is ziek geweest de afgelopen week en omdat we verplicht samen op de bank moesten hangen, zocht ik even een anime serie op die we zo konden kijken. Ik kwam bij toeval op Toaru Hikuushi e no Koiuta (The Pilot’s Love Song) uit en ben er helemaal lyrisch over!

De opzet lijkt simpel: boy meets girl, boy discovers girl is his evil nemesis en all goes to shit. Uiteindelijk blijkt het dus niet heel simpel te zijn, toch is de hoofdlijn een liefdesrelatie tussen Kal-el en Claire. Voeg een semi-steampunk-school-setting toe, een dominante oudere of jongere zus, een stelletje lolbroeken als vrienden, een corrupte overheid, een vliegend eiland in een oorlogszone en je hebt een ultiem boeiende anime serie.

Op ongeveer de helft van dit eerste seizoen vindt er een verschrikkelijk gevecht plaats waarin veel van de hoofdkarakters sneuvelen. Ik vond het ultiem dramatisch en ronduit afschuwelijk. De naïevelingen verdedigen Isla – het vliegende eiland – vrijwillig en verliezen daarin praktisch allemaal hun leven. Eindelijk geen glorificatie van oorlog en geweld, maar de rauwe werkelijkheid. Studentjes kunnen namelijk niet overleven in oorlog, die worden gelijk gedood. Het overleven van militairen is afhankelijk van hun training. En dus overleefde alleen een handje vol dit geweld.

Tijdens de rouwfase waarbij de karakters niet kunnen omgaan met het verlies van hun vrienden verklaren Kal-el en Claire eindelijk elkaar de liefde om op hetzelfde moment hun ware identiteit bekend te maken. Hartverscheurend: eerst geven ze me wat ik als kijker wil – nota bene prachtig afgerond met een zoen wat zelden voorkomt in veel anime – en vervolgens wordt het allemaal kapot gemaakt door verraad. Dat was heerlijk verrassend: een prachtige emotionele achtbaan waar deze jeugdliefde me doorheen heeft geleid.

Normaal gesproken kijk ik alleen afgeronde anime en helaas kwam ik er te laat achter dat THenK elke maandag wordt uitgezonden en nog geen afgerond seizoen heeft. Ik moet dus nog een tijdje wachten om er achter te komen hoe het verder gaat en dat is vreselijk frustrerend. Hopelijk volgen er nog meer seizoenen die net zo goed in elkaar zitten, want hier wil ik meer van zien en ervaren! Anders kan ik altijd nog de manga lezen.