Onze weg in de MMM naar onze tweede zwangerschap

Na de tijd te hebben genomen om de miskraam te verwerken, begonnen we rustig aan wederom met behandelingen om zwanger te worden. We hebben de vruchtbaarheidsbehandelingen nodig vanwege mijn PCOS en ook dit keer begonnen we weer met hormooninjecties. Het was voor mij erg eng om weer te beginnen en eigenlijk was ik er niet klaar voor. Ik vond het eng om weer mogelijk zwanger te zijn, ik was bang voor opnieuw een miskraam, opnieuw een rouwproces en opnieuw mijn lichaam dat faalde. Ook was ik bang voor de risico’s van de behandelingen en de pijn die daarbij kwam kijken, voortdurende overstimulatie en alle complicaties die daarbij horen.

Ik liep in een academische ziekenhuis, wat betekent dat ik niet altijd mijn hoofdbehandelaar zag, maar veel gynaecologen in opleiding. Allemaal waren ze even lief en respectvol, maar tevens had niet iedereen evenveel grip op mijn dossier en na meer dan twee jaar wist ik zelf beter hoe mijn behandeling moest gaan en hoe mijn lichaam reageerde dan zij. Dat was erg lastig. Zeker als zo’n gyn in opleiding vervolgens tegen mij zei dat we wederom begonnen met Menopur. Toen ik had uitgelegd dat we hier zo’n heftige ervaringen mee hebben gehad in het verleden en we hebben afgesproken dat ik Puregon zou gebruiken, zei de gyn dat we dan zouden beginnen met een dosis van 75IE Puregon. Vervolgens moest ik wederom uitleggen dat deze dosis te hoog was voor mij en voortdurende overstimulatie zou geven. En met veel geduld heb ik zo weten te ritselen dat de eerste cyclus begon met 50IE Puregon. Toen deze niet het gewenste resultaat gaf, ging de gyn ophogen naar 75IE. Dat was veel te veel, dat wist ik, maar ik was moe en had het vertrouwen verloren. Zelfs na hele gesprongen over mijn angst voor ophogingen, drukte de gyn dit er doorheen. Terwijl ik de naalden in m’n buik zette, vervloekte ik mezelf. M’n eierstokken krampten samen, m’n lichaam reageerde altijd zo heftig op de hormonen, ik wist dat er wederom meer dan zeven eitjes zouden zitten bij de volgende controle. En zo was het ook. Weer overstimulatie, weer een onbruikbare cyclus en geen eisprong voor mij.

Ik besloot even pauze te nemen. We hadden een vakantie naar vrienden in het buitenland gepland en Ted en ik hadden geen zin in complicaties van de behandelingen. Dus na de overstimulatie kreeg mijn lijf rust. Op vakantie begon de ellende. Ik kreeg verschrikkelijk veel pijn en dacht dat ik buikgriep had opgelopen. Toen ik me echter nauwelijks meer kon bewegen, herkende ik de pijn van de hyperstimulatie van de Menopur. Dit was foute boel. We gingen in het buitenland naar de ehbo om op onze vakantie hele dagen in het ziekenhuis te spenderen. Daar kreeg ik pijnstillers ingespoten, want inmiddels was ik ook aan het braken en kon ik niks anders dan kreunen van de pijn. Naast een heleboel cystes, hebben de artsen niks kunnen vinden dat de pijn veroorzaakten. De enige mogelijke verklaring was dat m’n eierstokken zijn gaan draaien. Door overstimulatie kunnen de eierstokken vanwege de vele follikels erg zwaar worden, hierdoor draaien ze om hun as, waardoor de eierstokken worden afgekneld en uiteindelijk afsterven. Doodeng! En ontzettend pijnlijk! Gelukkig waren mijn eierstokken weer teruggedraaid en gingen de cystes zeer langzaam vanzelf weg.

Ted en ik waren er klaar mee. We gaven toe aan wat de gynaecologen al zo lang wilden en zetten dit keer door met de TEO. In de tussentijd gingen wij géén behandelingen meer doen, want er kleefden te veel risico’s aan. De TEO vond plaats in een ander ziekenhuis en hier merkte ik hoe prettig het was als een ziekenhuis patiëntgericht is. Een enorme verandering ten opzichte van het grote academische ziekenhuis waar ze simpelweg de tijd niet hebben voor je. Bij de anesthesist had ik aangegeven dat ik wellicht erg veel spanningen zou voelen bij het krijgen van de narcose op de operatietafel vanwege de curettage en alle emoties die dan weer zouden bovenkomen. Tijdens de dagopname hielden de verpleegkundigen hier rekening mee en daar werd ik heel meelevend in begeleid. Dat was enorm prettig en het hielp de zenuwen en emoties te bedaren. De behandeling is me enorm mee gevallen en mijn herstel verliep vlekkeloos.

De TEO leek te werken, want ik werd voor de eerste keer uit mezelf ongesteld. De gyn had aangeboden een cyclus te volgen om te kijken of ik een spontane eisprong had, helaas bleek m’n PCOS nog volop aanwezig te zijn en had ik geen eisprong. Ik ging weer aan de ongesteldheidsopwekkers en we begonnen dit keer weer met Clomid. Het argument hiervoor was dat de TEO voor een reset van m’n hormoonhuishouding had kunnen zorgen en ik was mogelijk niet meer resistent. Ik had er een hard hoofd in, maar vond het prima om hiermee te beginnen, omdat ik nog nooit overstimulatie had gehad met Clomid. Een eisprong bleef uit, ik was nog steeds resistent. Na elke Clomid ronde, hielden we een maand rust, voordat we opwekkers namen en een nieuwe cyclus Clomid begonnen. Zo hebben we drie rondes Clomid gehad en toen kwamen we weer bij Puregon uit.

Dit keer hadden Ted en ik afgesproken dat we er genoeg van hadden. We zouden niet meer toegeven aan de idiote ophogingen die het team eiste. We wilden nu eindelijk eens doen wat we vanaf het begin al riepen: ophogen per klikje met de Puregon prikpen. Wonder boven wonder werkte het team dit keer met ons mee. Het was alsof ze een overleg hadden gepleegd waarbij ze hadden geconcludeerd: “Laten we voor deze mevrouw de protocollen maar varen, ze is al zo lang bezig, dus we proberen in overleg de behandelingen voort te zetten.” Heerlijk! Een verademing! Hoewel het ook wel pijnlijk was om elke keer te horen van weer een nieuwe gyn dat we toch al wel heel erg lang bezig waren. We mochten zonder discussie met 50IE Puregon beginnen en toen bleek dat er nog geen groei was, mochten we ophogen met 1 klikje. Dit heeft een prachtige cyclus opgeleverd met een eisprong, maar helaas geen zwangerschap.

Ted en ik hadden inmiddels weer vertrouwen en hoop: nu werden we zeker weer zwanger! De volgende cyclus had het team echter besloten dat we begonnen met 50IE + 1 klikje. Dat was niet geheel de afspraak, immers nog maar twee ophogingen en we zaten weer op die 75IE die me elke keer overstimulatie gaf. Twijfelend zette ik alle prikjes, ik vond het doodeng en ons optimisme daalde snel. Toen ook deze startdosis geen resultaat gaf, hoogden we op naar 50IE + 2 klikjes. Wederom vervloekte ik mezelf als ik de spuit zette, m’n lichaam schreeuwde het uit dat het te veel was. Bij de controle was mijn baarmoederslijmvlies opeens erg dik voor mijn doen en er bleken drie follikels groot genoeg te zijn om mee te springen met de Pregnyl. De uitdraai van deze echo hebben we bewaard en kun je hieronder bekijken. We konden dus zwanger worden van een drieling! Na overleg besloten Ted en ik dat we dit risico wilden nemen, immers hoe groot was de kans dat in alle drie de follikels een eitje zat, dat deze ook nog eens allemaal bevrucht zouden worden en in zouden nestelen? Daarnaast was dit pas de tweede bruikbare eisprong, zwanger zouden we niet worden.

Twee weken later op m’n NOD deden we een test. Terwijl ik plaste voelde ik een enorm ongesteldheidsgevoel en zei ik al tegen Ted dat hij er op moest rekenen dat we niet zwanger waren. Ik ging verder met mijn ontbijtritueel en na een tijdje riep Ted: “Is hij positief als er twee streepjes staan?” Ik vervloekte hem – een familietrekje – omdat dit toch wel het laatste was waarover hij grapjes moest maken. En terwijl ik al woedend op hem afstormde, liet hij onze knaltest zien. We waren weer zwanger!

Lees hier het vorige deel van Ronja’s Ooievaar.
Lees hier het volgende deel.

Onze weg in de MMM naar onze eerste zwangerschap

In 2009 besloten Ted en ik voor een kindje te gaan. Ik was al heel erg lang aan de pil, omdat ik te veel bloedde als ik ongesteld was. Ik bloedde erg veel 2 weken lang en 2 weken later werd ik weer ongesteld. Toen ik van de pil af was, bereidde ik mezelf voor op heftige ongesteldheden met veel pijn en bloedverlies, maar er gebeurde niks. Natuurlijk dacht ik eerst dat ik zwanger was, maar na negatieve testen en nog altijd geen bloed, ben ik naar de huisarts gestapt.

De huisarts heeft ons eerst drie keer weggestuurd met de boodschap dat ik nog wel erg jong was en het goed zou komen. Ik had echter een heel slecht voorgevoel en wist zeker dat er iets goed mis was. Bij het volgende huisartsbezoekje opperde ze de optie van PCOS, maar ik voldeed niet aan het beeld, want ik had geen overgewicht. Op mijn aandringen stuurde ze me door naar het ziekenhuis en daar werd PCOS geconstateerd. Op dat moment stortte mijn wereld volledig in, ik was er namelijk van overtuigd dat ik nooit kinderen zou kunnen krijgen.

Doordat we vrij snel de diagnose PCOS hadden gekregen, hebben we ons nooit verdiept in de cyclus en heb ik me nooit ingelezen over hoe ik eigenlijk het beste zwanger kon worden. Ik was er namelijk van overtuigd dat ik direct zwanger zou worden, onze beide moeders werden dat namelijk ook, dus waarom ik niet? Aan beide kanten zat het toch goed? Wat was ik ontzettend naïef! Aan de andere kant ben ik blij dat ik toen niet wist wat er allemaal voor vruchtbaarheidsproblemen konden ontstaan.

PCOS staat voor PolyCysteus Ovarium Syndroom. In mijn geval betekent dit dat ik in mijn eierstokken een heleboel follikels heb zitten, zo veel dat er geen enkele groot genoeg kan worden voor een eisprong. Ik heb dus te veel eitjes. Op de site van Freya kun je meer lezen over PCOS en ook over de langetermijn gezondheidsrisico’s, het heeft namelijk betrekking op meer dan alleen de kinderwens.

Al snel stonden we onder behandeling van een fertiliteitspoli. De gynaecologen zeiden stuk voor stuk dat ik snel zwanger zou worden, ik was immers jong en gezond. Ik kreeg allereerst Clomid, hiermee zou ik toch zeker snel een eisprong krijgen. Nu moet ik hierbij zeggen dat het inderdaad zo is dat de meeste vrouwen met PCOS relatief snel en makkelijk zwanger worden. Een paar kuurtjes Clomid, goed getimede seks en hoppa er is een prachtige zwangerschap. In ons geval ging het echter heel anders en het heeft mij erg veel pijn gedaan dat artsen tegen mij zeiden dat ik snel zwanger zou worden terwijl dit nooit snel is gelukt. Ik heb vier kuren Clomid gehad, met 100mg heb ik één hele late eisprong gehad (de follikel werd erg groot) en daarna werd ik resistent.

De volgende stap waren de hormooninjecties, FSH, in dit geval Menopur. Wederom kregen wij goede berichten te horen van de gynaecologen: de injecties zouden zeker weten een eisprong opwekken en ik zou heel snel zwanger zijn.
De verschrikkelijke spuiten met lange naalden die mijn buik bond en blauw maakten! Ik heb gejankt de eerste keer dat Ted de spuit zette, want ik was te scheiterig om het zelf te doen. Het was een groot drama en ik vond het afschuwelijk. Tijdens de follikel metingen bleek er geen enkele follikel dominant te worden, ik had nog steeds mijn kikkerdril eierstokken. Dus besloten ze op te hogen naar 2 ampul Menopur. Twee dagen later had ik volle eierstokken, aan beide kanten waren er meer dan 30 grote follikels. Ik was gehyperstimuleerd.

De hyperstimulatie was hefitg en intens pijnlijk. Er volgden veel bezoekjes naar de verloskamers midden in de nacht vanwege pijn. Ik heb er maanden van moeten bijkomen en heb erg veel pijnstilling nodig gehad. Het was ronduit afschuwelijk en ik werd bang, ik werd nu geconfronteerd met de risico’s van vruchtbaarheidsbehandelingen. Vervolgens stelden de gynaecologen voor om door te gaan met de Menopur. Toen de dosis van 1 ampul opnieuw geen resultaat gaf en ik moest ophogen, heb ik geweigerd en hebben we de cyclus afgebroken. We gingen over op Puregon.
Op dit punt waren Ted en ik inmiddels wel iets wijzer geworden: we wisten dat ik tot een kleine groep van PCOS-dames behoorde die moeilijk te stimuleren was, omdat er voortdurende overstimulatie plaatsvond. Dit namen we mee in onze weg en inmiddels geloofden we de gynaecologen niet meer toen ze zeiden dat we snel zwanger zouden zijn.

Puregon is in feite hetzelfde middel als Menopur, alleen komt dit in een prikpen, waardoor de dosis beter afgesteld kan worden. Ideaal voor een patiënt als ik, toch? Ik was onder behandeling in een academisch ziekenhuis. Een team van gynaecologen beslist over mijn behandelingen en ik krijg bij elke follikelmeting een gynaecoloog in opleiding te zien, niet mijn hoofdbehandelaar. Zo heb ik in het behandeltraject heel erg veel artsen gezien. Het team had besloten dat ik zou starten met een dosis van 75 eenheden, dit bleek te veel en ik had overstimulatie, wat niet zo heftig was als de hyperstimulatie, maar toch nog zeer pijnlijk voor mijn toch al beurse en vergrootte eierstokken.

Het was dus duidelijk dat de normale startdosis niet op mij van toepassing was en dus gingen we lager zitten. We zakten naar de 50 eenheden en wederom gaf dit niet het gewenste resultaat, dus hoogden we op naar de 75, een beslissing die ik nooit heb begrepen. In het verleden was namelijk toch aangetoond dat 75 te veel was en ik overstimulatie had? Deze cyclus eindigde dan wederom in een overstimulatie en zo ging het maar door. Ted en ik waren op een gegeven moment moe en besloten een pauze in te lassen. We lieten onszelf en mijn lijf even bijkomen van alle behandelingen.

Toen we na deze pauze terugkwamen besloten we dat we instemden met wat het team graag wilde: een LEO. Alleen wel onder onze voorwaarden en in de vorm van een TEO. Zo was er geen incisie nodig en had ik een sneller herstel. Er was echter een wachtlijst voor de TEO en in de tussentijd stelde het team voor om opnieuw te starten met Puregon. Dit deden we op de lage startdosis van 50 eenheden en wonder boven wonder hadden we eens een prachtcylus met een eisprong op CD17. Helaas werden we niet zwanger en bij de uitgangsecho bleek ik ook nog eens verschillende cystes te hebben.

Het team vertelde ons dat m’n lijf moest bijkomen en ik maar aan de pil moest gaan. Ik weigerde om nog meer hormonen in de mix te gooien en besloot af te wachten totdat de cystes uit zichzelf verdwenen zodat ik de TEO alsnog kon doen. Om te zorgen dat ik niet wederom complicaties kreeg van deze vele cystes, kreeg ik om de twee weken een echo en na verloop van tijd waren de cystes verdwenen. Het team legde ons uit dat we nu niet zwanger konden worden en dat de TEO zoals gepland uitgevoerd kon worden. Op een gegeven moment was er een feestje en besloot ik ter controle even een zwangerschapstestje er tegenaan te gooien, je weet immers maar nooit en ik zou het mezelf nooit vergeven als ik toch had gedronken terwijl ik onverwacht zwanger was. Dit deden we wel vaker en het was haast routine geworden. Enorm was mijn verbazing toen er twee streepjes op de test kwamen! We waren zwanger! En wat waren we dolgelukkig, eindelijk na 20 maanden behandelingen waren we in verwachting van ons eerste wondertje.

Lees hier het volgende deel van Ronja’s Ooievaar.