Afgelopen vrijdag heb ik voor het eerst het hartje van ons kindje zien kloppen. Ik ben vandaag al acht weken zwanger en wil jullie weer een wekelijkse update geven over onze lieve buikbaby.
Die vrijdag was eigenlijk helemaal niet zo leuk, want ik kreeg pijn aan m’n cystes. Gelukkig kan ik onderscheid maken tussen krampen in m’n darmen, baarmoeder of eierstokken en weet ik dus dat het niet om pijn rondom ons kindje gaat, maar pijn rondom de cystes. Dat maakte me ook gelijk erg ongerust, omdat ik weet wat voor complicaties cystes met zich mee kunnen brengen. Dokter P. stond natuurlijk voor me klaar en ik kon die ochtend nog bij haar terecht!
Direct kreeg ik weer een echo en ze vroeg al aan me: “Kun je het hartje zien?” Want ik was me aan het turen, maar zag ondanks de vele echo’s die we al gehad hebben in dit stadium echt geen knipperlichtje. Ze wees een plekje aan op het scherm en daar zag ik het inderdaad: allemaal pixeltjes die donker en licht werden. Het hartje van ons kindje klopte! En wat was het al groot geworden! Twee weken geleden nog 1mm en nu al 1,3cm. De termijn die dokter P. me gaf kwam precies overeen met de termijn die ik dacht: we zijn op 6 april 2015 uitgerekend. Ik ben er pas achtergekomen dat dit Paasmaandag is, een Paaskindje.
Daarnaast onderzocht dokter P. grondig de cystes. En met grondig bedoel ik hands on helaas! Naast de inwendige echo, kreeg ik ook een inwendig oncomfortabel onderzoek, maar gelukkig bleek alles in orde. De cystes waren zelfs niet gegroeid. Bij Ronja groeide de cyste die ik toen had telkens maar door, tot een week of 12 (en meer dan 10cm), toen begon deze te slinken en verdween rond de 15 weken, toen ook de misselijkheid minder werd. Gelukkig waren er dus geen complicaties en mocht ik tevreden met een prachtig plaatje van onze buikbaby weer naar huis.
Het gaat dus goed met de zwangerschap en dat kan ik merken. Ik ben enorm misselijk en verschrikkelijk moe. Het is het beste te vergelijken met een heftige griep die maar niet over gaat. Een van de redenen waarom ik zo uitgeput ben zal m’n ietwat verhoogde bloeddruk zijn. Normaal gesproken is die 120/70, nu was die 135/85. Ik reageer redelijk heftig op een hogere bloeddruk en kan dan veel minder doen. Het is ook verontrustend dat die bloeddruk nu al iets verhoogd is, alhoewel dokter P. hem niet mooi noemde, maar tegelijkertijd zei dat het nog geen reden was om in te grijpen. Ik vertrouw haar volledig en probeer de zorgen die ik hierover heb dus ook maar van me af te laten glijden. Wat niet gemakkelijk is!
We komen nu ook in de fase waarin de eerste zwangerschap fout liep en ons kindje overleed nadat we ook zo’n prachtige hartactie hadden gezien. Over twee weken hadden we nog een standaard controle staan bij dokter P. en die laat ik om deze reden maar gewoon doorgaan. Als ons kindje dan nog leeft, weten we dat het goed zit en kunnen we ons op gaan maken voor een paar heerlijke weken totdat de echte zorgen gaan komen na de 20 weken. In de tussentijd ben ik al druk bezig contact te leggen met deze prachtige buikbaby, maar daarover woensdag meer.
Arcadia 