Ondanks voortdurende pijn, zwangerschapshypertensie, zwangerschapsdiabetes, bloedarmoede, een schildklier die niet mee wil werken en een medicatiecocktail van hier tot Tokio zijn de laatste loodjes van deze zwangerschap behoorlijk relaxt. Hoe we dat voor elkaar krijgen lees je in deze buikbaby update.
Lees verder
Afgelopen woensdag ben ik weer binnenste buiten gekeerd om te onderzoeken hoe het er voor staat met de zwangerschap en m’n interne systeem. We zijn inmiddels 30 weken en 3 dagen zwanger. Bijna een hele week langer dan Ronja! En hopelijk gaan daar nog een heleboel weekjes bijkomen.
Lees verder
We zitten in een intens spannende periode van deze zwangerschap, omdat het rond deze tijd volledig mis ging met Ronja. Ze ontwikkelde een groeiachterstand, had het niet meer naar haar zin in de buik en werd al snel eruit gehaald met een spoedkeizersnede. Het ziet er naar uit dat deze dochter van plan is wat langer in de buik te blijven en dat is goed nieuws!
Lees verder
Komende maandag ben ik alweer 12 weken zwanger: de magische grens is bereikt. En de afgelopen weken is het goed gegaan met mij en deze buikbaby in ons gedeelde lichaam! Ik voel me echt stukken beter en ben niet meer ziek.
Alhoewel ik schrok van alle bloeddrukmedicatie die ik voorgeschreven kreeg, bracht het een prachtig voordeel met zich mee: ik voelde me instant beter. Ik vind het lastig om te omschrijven wat ik precies voelde onder die hoge bloeddruk van mij, maar ik denk dat je het het makkelijkste kunt vergelijken met een heftige griep. Je lichaam geeft het op, alles doet pijn, je houdt niks meer binnen en je bent te zwak om nog iets te doen. Echt ziek.
Dat was dus verleden tijd toen de Methyldopa z’n werk ging doen. Niet dat ik m’n sporten weer kan oppaken, want zodra ik boven aan de trap sta, ben ik uitgeput. Nu kan ik wél weer voor Ronja zorgen, haar makkelijk naar de peuterspeelzaal brengen én ophalen, zelfs af en toe richting supermarkt mits ik m’n neus goed dicht hou en ik kan weer uitgebreid koken. Ik heb ook weer zin om te eten en ik hou van lekkere maaltijden maken en samen opeten.
Daarnaast kregen we afgelopen vrijdag heel goed nieuws, toen bleek dat de Methyldopa echt goed z’n werk deed, want m’n bloeddruk dobbert prachtig net onder de 120/70. Dokter P. zat vol die dag, dus ik moest bij een arts assistent op het spreekuur komen. Veel hadden we niet te bespreken en toen vroeg ze heel vrolijk: wil je misschien nog een echo? NATUURLIJK WIL IK DAT! Ze voegde er aan toe: dat is wel zo prettig in deze onzekere weken waarin je nog niets voelt. En gelijk heeft ze, het was heerlijk om even snel onze prachtige buikbaby weer te zien en het hartje te zien kloppen.
Deze week heb ik een weekje vrij van het ziekenhuis en dat doet een mens wel goed. Ik moet de bloeddruk goed in de gaten houden en me melden zodra ik me slecht begin te voelen, maar de verwachting is dat ik voorlopig op deze dosis kan blijven zitten. Komende woensdag moeten we weer terug om ons abonnement aan te houden. Dan word ik van onder tot boven onderzocht tijdens een uitgebreid vasculair onderzoek waarbij ze ook gelijk de nekplooimeting doen.
Aanstaande maandag als ik 12 weken zwanger ben, moet ik beginnen met extra medicatie. Ascal als bloedverdunners om de doorbloeding van de navelstreng goed te houden en calcium om zwangerschapsvergiftiging tegen te gaan. Na het vasculair onderzoek zal m’n gehele medicatie bekeken worden en er medicatie aan toegevoegd worden. M’n doosje zal we snel te klein worden, maar dat geeft niet, zolang het maar zo goed blijft gaan met mij en onze baby hebben wij er nog veel meer voor over!
Afgelopen vrijdag hadden we weer een reguliere afspraak met dr. P. Dit was een ontzettend spannende echo, omdat het in onze eerste zwangerschap rond deze tijd mis moet zijn gegaan. Dr. P. had alle begrip voor onze zorgen en liet ons gelijk een prachtig mensje zien op de echo.
Gelukkig zijn Ted en ik redelijk getraind in echo’s bekijken en zagen we zelf ook al meteen een relatief grote baby in de buik met armpjes en beentjes. Het is zo mooi om zo’n klein stipje van de vijf weken uit te zien groeien tot een compleet mensje! Met een duidelijk lijfje, waaraan de navelstreng al mooi bevestigd zat, en een prachtig hoofdje, armpjes en beentjes. En dit keer zag ik ook direct het hartje kloppen en hoefde ik niet te wachten op de bevestiging van dr. P. Een hele geruststelling voor ons dus!
Daarna kwam dr. P’s controle van o.a. de bloeddruk en die was wederom hoog: 133/86. Ter referentie, een normale bloeddruk voor mij is 120/70. Nu is de bloeddruk pas te hoog vanaf 140/90, maar met mijn geschiedenis vond ze het tijd om in te grijpen. Een hoge bloeddruk in deze fase van de zwangerschap kan de aanleg van de placenta belemmeren. Daarom moest ik meteen beginnen met bloeddruk medicatie: Metyldopa. Het medisch ingrijpen is dus begonnen, best confronterend met amper 10 weken zwanger!
Mijn medicatieschema is inmiddels dus wat uitgebreid en ik heb voor alles zelfs een klein doosje (een oude broodtrommel van Ted) gebruikt, zodat ik het hoog weg kan zetten ivm Ronja’s grijpgrage handjes. Over een paar weken hebben we de nekplooimeting en tegelijkertijd krijg ik een uitgebreid vasculair onderzoek, daarna zullen ze de medicatie aanpassen. Dit onderzoek zal elke vier weken herhaald worden. Daarnaast heb ik regelmatig bloeddrukcontroles. Het zal niet zo zijn dat ik nog van de medicatie afraak, er zal eerder telkens meer bijkomen om de zwangerschap in goede banen te leiden.
Ik vind het allemaal erg confronterend. Het is lastig om me geen zorgen te maken en rustig te blijven als je meerdere keren per dag herinnert wordt aan wat er allemaal vorige keer mis ging. Die voortdurende confrontatie en de stress die daarbij komt kijken moet ik een plekje leren geven, zodat ik er op een gezonde manier mee om kan gaan. De zorgen zullen niet weggaan en de stress zal komen en gaan. Vooralsnog probeer ik ook de positieve kant in te zien: dit vroege ingrijpen en de intensieve medische begeleiding zal er hopelijk voor zorgen dat dit kindje op tijd en gezond ter wereld komt. M’n moeder zei al: hadden ze dit tijdens de zwangerschap van Ronja maar geweten en gedaan, wie weet hoe het dan was afgelopen. Daar heeft ze gelijk in en zo probeer ik een stukje rust in deze periode vol zorgen te vinden.
Afgelopen vrijdag heb ik voor het eerst het hartje van ons kindje zien kloppen. Ik ben vandaag al acht weken zwanger en wil jullie weer een wekelijkse update geven over onze lieve buikbaby.
Die vrijdag was eigenlijk helemaal niet zo leuk, want ik kreeg pijn aan m’n cystes. Gelukkig kan ik onderscheid maken tussen krampen in m’n darmen, baarmoeder of eierstokken en weet ik dus dat het niet om pijn rondom ons kindje gaat, maar pijn rondom de cystes. Dat maakte me ook gelijk erg ongerust, omdat ik weet wat voor complicaties cystes met zich mee kunnen brengen. Dokter P. stond natuurlijk voor me klaar en ik kon die ochtend nog bij haar terecht!
Direct kreeg ik weer een echo en ze vroeg al aan me: “Kun je het hartje zien?” Want ik was me aan het turen, maar zag ondanks de vele echo’s die we al gehad hebben in dit stadium echt geen knipperlichtje. Ze wees een plekje aan op het scherm en daar zag ik het inderdaad: allemaal pixeltjes die donker en licht werden. Het hartje van ons kindje klopte! En wat was het al groot geworden! Twee weken geleden nog 1mm en nu al 1,3cm. De termijn die dokter P. me gaf kwam precies overeen met de termijn die ik dacht: we zijn op 6 april 2015 uitgerekend. Ik ben er pas achtergekomen dat dit Paasmaandag is, een Paaskindje.
Daarnaast onderzocht dokter P. grondig de cystes. En met grondig bedoel ik hands on helaas! Naast de inwendige echo, kreeg ik ook een inwendig oncomfortabel onderzoek, maar gelukkig bleek alles in orde. De cystes waren zelfs niet gegroeid. Bij Ronja groeide de cyste die ik toen had telkens maar door, tot een week of 12 (en meer dan 10cm), toen begon deze te slinken en verdween rond de 15 weken, toen ook de misselijkheid minder werd. Gelukkig waren er dus geen complicaties en mocht ik tevreden met een prachtig plaatje van onze buikbaby weer naar huis.
Het gaat dus goed met de zwangerschap en dat kan ik merken. Ik ben enorm misselijk en verschrikkelijk moe. Het is het beste te vergelijken met een heftige griep die maar niet over gaat. Een van de redenen waarom ik zo uitgeput ben zal m’n ietwat verhoogde bloeddruk zijn. Normaal gesproken is die 120/70, nu was die 135/85. Ik reageer redelijk heftig op een hogere bloeddruk en kan dan veel minder doen. Het is ook verontrustend dat die bloeddruk nu al iets verhoogd is, alhoewel dokter P. hem niet mooi noemde, maar tegelijkertijd zei dat het nog geen reden was om in te grijpen. Ik vertrouw haar volledig en probeer de zorgen die ik hierover heb dus ook maar van me af te laten glijden. Wat niet gemakkelijk is!
We komen nu ook in de fase waarin de eerste zwangerschap fout liep en ons kindje overleed nadat we ook zo’n prachtige hartactie hadden gezien. Over twee weken hadden we nog een standaard controle staan bij dokter P. en die laat ik om deze reden maar gewoon doorgaan. Als ons kindje dan nog leeft, weten we dat het goed zit en kunnen we ons op gaan maken voor een paar heerlijke weken totdat de echte zorgen gaan komen na de 20 weken. In de tussentijd ben ik al druk bezig contact te leggen met deze prachtige buikbaby, maar daarover woensdag meer.
Arcadia 