Mijn kinderwens afsluiten

Deze zwangerschap is zwaar. Zowel fysiek, want ik ben gewoonweg voortdurend volledig uitgeput. Als mentaal, vanwege Ronja’s ongelofelijk enge start. En ik denk daarom zeker te weten dat er hierna geen kindje meer bijkomt.

Zou er nog een kindje bij ons gezinnetje komen, dan wil ik dat pas doen als deze buikbaby 5 jaar oud is. Over een hele tijd dus. Ik ben dan ouder, dus de risico’s zijn dan groter. Daarnaast zijn de kinderen dan oud genoeg om te snappen wat er aan de hand is met mama en ik ben bang dat het ze heel erg veel stress zal opleveren. Ook vind ik simpelweg niet dat ik het een gezin van vier kan aandoen om weg te vallen omdat ik te ziek ben om nog wat te doen.

Het is deze baby en daarna geen baby meer voor ons.

Maar dat wil ik wel even duidelijk maken voor mezelf. En ik wil onze kinderwens deze zwangerschap en gedurende de babyperiode afsluiten. Hoe ga ik dat aanpakken? Zodat het een afgerond full circle feeling good experience is? Zeker als die ervaring weer eindigt in een vroeggeboorte of ziekenhuisopname of andere complicaties.

Ik zag bij Joyce al een zwangerschaps bucketlist voorbij komen. Dat vind ik een goede start: alles wat ik nog wil ervaren terwijl ik zwanger ben, moet ik nu echt gaan doen. Maar veel dingen heb ik geen behoefte aan. Zoals een bellypaint die we vorige zwangerschap hebben moeten afbellen. Of een samen bevallen cursus, dat veel te veel druk legt op het willen van een vaginale bevalling. Iets waar ik in feite geen keuze in heb of controle over heb. Er zijn juist een boel dingen die ik niet wil doen deze zwangerschap.

Wat wil ik dan wel doen? Voor nu staat er maar een ding op mijn bucketlist en dat is een gipsbuik maken. Ik wil twee setjes in huis halen: eentje voor als ik onverwachts in het ziekenhuis beland en buikbaby elke dag gehaald kan worden. En eentje voor als ik toch nog hoogzwanger raak. Na Ronja’s vroeggeboorte miste ik m’n buik niet, terwijl veel premature mama’s dat gemis wel voelden. Ik ben erg vergeetachtig en daar heb ik nu spijt van: op foto’s zie ik m’n buik van Ronja wel, maar ik kan me er geen voorstelling meer bij maken hoe het was. En dat zal ik na deze zwangerschap weer hebben. Zo’n gipsbuik is voor mij een manier om het tastbaar te maken. De buik is er echt geweest, ik was zwanger van ons kindje en zo groot was ie geworden!

Verder moet ik dus nog even goed na gaan denken over wat ik wel zou willen en wat vooral zou bijdragen aan een afsluiting van het zwanger worden en het zwanger willen zijn. Hoe kan ik deze periode extra speciaal maken, ongeacht wat voor complicaties er ook komen, en hoe kan ik er voor zorgen dat ik er straks klaar mee ben?

Het makkelijkste voor mij zou zijn als ik dit keer hoogzwanger werd. Dan kom je namelijk op een punt dat de zwangerschap ongemakkelijk is en je er klaar mee bent, dat je fysiek naar de bevalling toe kan leven en afscheid wil nemen van je buik en je kindje zo graag wil ontmoeten. Die periode heb ik nooit gekend en hoop ik dit keer wel degelijk mee te maken. Dat zou voor mij een echte full circle experience zijn en dan kan ik het hoofdstuk zwanger prachtig afsluiten.

Ted wil heel graag nog een kindje

En ik natuurlijk ook, maar niet ten koste van alles. Ted denkt daar anders over. Hij zei dat hij het erg zou vinden als het bij Ronja bleef en dat hij niet wist of hij dat wel kon accepteren. Hij heeft er duidelijk gemixte gevoelens over. Ik ben blij dat hij die met mij deelde, maar vind het tegelijkertijd lastig.

Hij dacht dat mijn volle vertrouwen in een spontane zwangerschap wellicht averechts zou werken, want dan zou de klap extra hard aan komen als het niet zou lukken. Ik weet niet zeker of dat zo zal zijn. In tegenstelling tot Ted ben ik iemand die vooruit kijkt en gebeurtenissen makkelijk achter me laat liggen. Ik verleg mijn grenzen en ga verder, ga door, houd vol.

Dat is één van de redenen waarom ik geen MMM meer wil: ik zal m’n eigen grenzen overschrijden en risico’s nemen. Risico’s met m’n eigen gezondheid, wat dus ook gevolgen heeft voor m’n lieve Ronja.

Maar voor mij is de situatie nu veranderd. Ted wil heel erg graag nog een kindje. Dat betekent dat ik m’n grenzen voor hem zal verleggen. Dat ik er voor wil zorgen dat die wens van hem in vervulling gaat komen.

Deze ronde ga ik temperaturen. Als nu blijkt dat ik geen eisprong heb, wil ik in gesprek gaan met de gynaecoloog en overleggen wat onze opties zullen zijn als we weer onder behandeling zouden gaan. En dan moeten Ted en ik nog eens diep gaan nadenken over wat we nu echt graag willen.

Ronde 1: spannende tijden

Dan heb je groen licht, je mag zwanger worden en dan wil je er graag relaxed in staan en wel zien wanneer er iets gaat gebeuren. Dankzij onze geschiedenis en verleden in de MMM ben ik er op getraind elk krampje te voelen en een betekenis te geven. Die relaxte houding laat voorlopig dus even op zich wachten!

Loslaten komt niet voor in m’n boekje. En dat is tot nu toe nog niet vervelend, maar wellicht dat dit anders wordt als het weer lang duurt om zwanger te worden en we elke maand een teleurstelling te verwerken krijgen. Op het moment ben ik vooral erg ongeduldig op m’n eisprong aan het wachten. En dat ik nu al ongeduldig zou worden, verbaast me toch een beetje.

Seks hebben wanneer we er zin in hebben en maar zien waar het schip strandt, zit er dus ook niet in. Gelukkig weet Ted met wie hij getrouwd is en kan hij met al m’n geplan en verschillende theorieën over m’n cyclus goed omgaan. Hij is wel wat gewend. Daarnaast is seks voor ons nooit vervelend geworden, wat ik wel terug zie bij veel andere koppels. Seks is nog steeds leuk. Ik heb meer moeite met m’n eigen lijf dat me vaak in de steek laat en waar ik zo teleurgesteld in ben, hopelijk krijg ik een beetje vertrouwen terug als we spontaan zwanger mogen worden.

Ik kan me nog herinneren dat sommige vrouwen aan hun man vertelden dat ze hun eisprong hadden en dat deze mannen gelijk geen zin meer hadden in seks. Ik geloof dat ik Ted direct het huis uit zou schoppen en hij een tijd lang niet meer welkom zou zijn. Een eisprong is bij ons zeldzaam en we zijn beide blij dat we nu een kans hebben om spontaan zwanger te worden. Gelukkig begrijpt Ted dat en begrijpt hij waarom ik hier zo bovenop zit en niet het gewoon los kan laten. Want als hij het voor het zeggen had, dan ging het er heel anders aan toe. Ik ben blij dat we zo veel begrip voor elkaar hebben en goed communiceren wat we willen.

Een grote rol in zwanger worden en m’n verwachtingen spelen ook de cijfertjes: de eerste keer werden we van onze vierde bruikbare eisprong zwanger en de tweede keer van de tweede eisprong. Dat is vrij snel. Dat hou ik natuurlijk ook in m’n achterhoofd, alhoewel ik me ook realiseer dat we dit keer niet exact weten wanneer het eitje plopt, dus wie weet mikken we dan wel verkeerd. Hoewel met al m’n theorieën kunnen we m’n ei haast niet missen!

En dat is wel een van de vreemdste dingen aan dit spontane gebeuren en deze natuurlijke cyclus: ik heb geen idee hoe dik m’n baarmoederslijmvlies is, hoe groot m’n follikel is en of ik er meerdere heb. Ik voel precies hetzelfde in m’n eierstokken als tijdens een stimulatiecyclus, maar ik krijg er de bijgaande data niet bij, want we hebben nou eenmaal geen echoscoop in huis. Jammer! Alhoewel ik absoluut niet zit te wachten op oneindig veel inwendige echo’s, verschillende doktoren aan m’n lijf en prikken in m’n buik. Toch mis ik die kennis, maar ik wil er niet weer voor naar de gyn stappen.

Op dit moment zijn we dus volop bezig met m’n cyclus, proberen uit te vogelen wanneer dat eitje popt en seks goed timen. Wellicht dat ik meer rust kan vinden als ik meer vertrouwen in m’n lijf heb en weet dat m’n cyclus niet meer weggaat. Voor Ronja’s geboorte had ik immers helemaal geen cyclus. Daar ben ik erg bang voor, dus dan wil ik ook optimaal van elk mogelijk eitje gebruik maken.

Je eisprong spotten met je baarmoedermond

Ondanks mijn PCOS en onregelmatige cyclus weet ik toch elke keer weer mijn ei te spotten. Dit komt doordat ik de positie van m’n baarmoedermond in de gaten hou en hierdoor bijna exact weet wanneer mijn ei is. In deze post zal ik op een simpele manier uitleggen hoe jij dit ook kunt leren.

Temperaturen met PCOS is een hel: je krijgt geen mooie grafiekjes, maar immens hoge bergen met diepe dalen en ondanks de prachtige site en software van fertilitiefriend kwam ik er maar niet uit. Ovulatietesten hebben we ook een tijdje gebruikt en deze waren continu vals positief, waardoor ook deze manier van eitjes spotten voor ons afviel. Uiteindelijk hou ik mijn vaginale afscheiding in de gaten en de positie van mijn baarmoedermond. De vaginale afscheiding is de makkelijkste indicatie of je vruchtbaar bent: het gaat telkens meer op sperma lijken richting je vruchtbare dagen en rond je eisprong wordt het transparant, rekbaar en meer. Het sperma moet immers dankzij deze afscheiding de lange weg afleggen vanuit de vagina richting de baarmoeder en uiteindelijk naar de eileiders.

Voordat je de baarmoedermond kan voelen moet je allereerst je lichaam een beetje leren kennen en weten wat je precies zoekt. Het is belangrijk om elke dag rond hetzelfde tijdstip de baarmoedermond te voelen. Heb hiermee veel geduld, want pas na een tijdje zul je de verschillen merken en weten wat je precies moet voelen en wat de betekenis is van wat je voelt. De baarmoedermond voelt aan als een soort bal met een klein gleufje er in.

• Ga met een lange vinger de vagina in en probeer die bal te voelen.
• Observeer of de baarmoedermond hoog of laag in de vagina ligt.
• Voel of de baarmoedermond zacht of hard aan voelt.
• Voel ook of het gleufje open of dicht is.
• Daarnaast kun je gelijk je vaginale afscheiding checken.

De vruchtbare baarmoedermond zit hoog, is zacht en staat open.
De onvruchtbare baarmoedermond zit laag, is hard en dicht.

Als je al een kindje – of meerdere – hebt gekregen dan kan het zijn dat het gleufje continu lichtjes open staat. Toch zul je tijdens je cyclus verschil merken in hoe open het kan staan. Bij iedereen verloopt het proces weer anders en je zult zelf moeten voelen en ervaren wanneer je vruchtbaar bent. De baarmoedermond verschuift meestal geleidelijk aan richting vruchtbaar en weer terug richting onvruchtbaar. Uiteindelijk na een of twee cyclussen weet je hoe de baarmoedermond moet aanvoelen rond je eisprong.

Waar is mijn oerdrang naar een kindje gebleven?

Terwijl ik Ronja’s Ooievaar in verschillende delen ben aan het schrijven, denk ik ook veel na over onze volgende kinderwens en hoe anders Ted en ik er beide in staan. We hebben nu immers een kindje en die oerdrang naar mama worden – die vooral ik voelde – is nu weg. Met die oerdrang bedoel ik een buikgevoel, een immense drang om zwanger te worden die met een oerkracht wordt aangestuurd en allesoverheersend is.

Voor onze eerste zwangerschap ging het als een trein: door, door en door. Ik wilde niet stoppen, ik wilde niet pauzeren, ik nam risico’s en het kon me allemaal niets schelen. Ik werd mama! Dikke vette punt! En ik was jaloers op anderen, ik vond het vreselijk dat zij wel makkelijk zwanger werden en ik niet. Ik wilde ook zo graag. En toen werd ik zwanger en vervolgens verloren we ons kindje met de miskraam. Daarna veranderde er een heleboel voor mij. Die oerdrang was er nog steeds, ik moest en zou mama worden, maar dit keer was ik al mama van ons overleden kindje en dat gevoel, die liefde, die was fantastisch. Die wilde ik! Daarna konden de zwangerschappen van anderen me niet zo veel meer interesseren en deed het me nog weinig, want ik wilde ons kindje, niet hun kindje en als ons kindje er eenmaal zou zijn dan was dat geweldig. Daar wachtte ik wel op.

Maar ik ging ook door met de achtbaan van de MMM, wel degelijk met een andere instelling, maar die oerdrang was niet te bedaren. Ook nu namen we risico’s, verlegden we onze grenzen en gelukkig leverde dat uiteindelijk resultaat op. Toen kwam daar Ronja, ons wonderkindje, ons prachtige meisje en onze liefste dochter. Nu zijn we gelukkig, mijn oerdrang om moeder te worden is getemd.

Ik wil graag meer kinderen. Ted wil ook dolgraag nog een kindje. Ik zet het bewust anders neer, want Ted is realistisch en bekijkt het van zwangerschap tot zwangerschap. Eerst maar eens nog een kindje als dat er al komt en over de toekomst kunnen we niks zeggen, dat is zijn houding, want we weten het simpelweg niet. En gelijk heeft hij. Ik droom: ik wil graag meer kinderen, het liefst drie, wie weet vier. Toch ben ik daar tegenwoordig ook realistischer in, want eerst moeten we maar bekijken hoe een volgende zwangerschap zal gaan.

Wellicht dat daarom die oerdrang ook is getemd: het zwanger zijn hoeft van mij niet meer. Het was heerlijk om zwanger te zijn, ondanks alle zorgen en complicaties, het was een magische prachtige tijd. Niks is mooier dan je kindje voelen in je buik en Ronja was duidelijk aanwezig 24/7. Het was ook doodeng. Het liefste zou ik op een knopje drukken en zo een kindje van ons beide in m’n handen krijgen. Dat hele proces van zwanger worden en zwanger zijn, kan me gestolen worden. Interesseert me niet meer. Als iemand mij nu ook vertelt dat ze zwanger is, dan heb ik medelijden. Ik schrik en ben bezorgd. Een zwangerschap is voor mij een levensbedreigende situatie, niet een situatie vol vreugde en nieuw leven. Dat is jammer, maar het is wel de realiteit.

Voor een volgend kindje – je zult merken dat ik het altijd heb over onze wens voor een volgend kindje, immers we hebben al twee kindjes: ons eerste kindje dat we nooit hebben gekend en onze Ronja – voor dat volgende kindje wil ik niet zo ver gaan als voor Ronja. Ik wil zelf gezond blijven, voor m’n gezin en voor mezelf. Ik wil oud worden en straks kleinkinderen meemaken. Ik wil de rest van de wereld nog zien. Ik wil heel veel wat los staat van onze kinderwens. Toch wil ik meer kinderen, maar niet meer ten koste van alles en dat was eerder wel anders.

Nogmaals, als het knopje om een kindje van Ted en mij te krijgen zou bestaan, dan zou ik iedereen bevechten om er op te kunnen drukken, want nog een kindje wil ik dolgraag, dat is nog steeds mijn diepste, liefste wens. Maar die enorme drang, die wil om mama te worden, die oerdrang, dat buikgevoel, dat is allemaal verdwenen. Er is nu rust en bezinning en dankbaarheid voor wat we wel hebben. Ik ben mama van onze kindjes en dat is prachtig. ♥

Onze weg in de MMM naar onze eerste zwangerschap

In 2009 besloten Ted en ik voor een kindje te gaan. Ik was al heel erg lang aan de pil, omdat ik te veel bloedde als ik ongesteld was. Ik bloedde erg veel 2 weken lang en 2 weken later werd ik weer ongesteld. Toen ik van de pil af was, bereidde ik mezelf voor op heftige ongesteldheden met veel pijn en bloedverlies, maar er gebeurde niks. Natuurlijk dacht ik eerst dat ik zwanger was, maar na negatieve testen en nog altijd geen bloed, ben ik naar de huisarts gestapt.

De huisarts heeft ons eerst drie keer weggestuurd met de boodschap dat ik nog wel erg jong was en het goed zou komen. Ik had echter een heel slecht voorgevoel en wist zeker dat er iets goed mis was. Bij het volgende huisartsbezoekje opperde ze de optie van PCOS, maar ik voldeed niet aan het beeld, want ik had geen overgewicht. Op mijn aandringen stuurde ze me door naar het ziekenhuis en daar werd PCOS geconstateerd. Op dat moment stortte mijn wereld volledig in, ik was er namelijk van overtuigd dat ik nooit kinderen zou kunnen krijgen.

Doordat we vrij snel de diagnose PCOS hadden gekregen, hebben we ons nooit verdiept in de cyclus en heb ik me nooit ingelezen over hoe ik eigenlijk het beste zwanger kon worden. Ik was er namelijk van overtuigd dat ik direct zwanger zou worden, onze beide moeders werden dat namelijk ook, dus waarom ik niet? Aan beide kanten zat het toch goed? Wat was ik ontzettend naïef! Aan de andere kant ben ik blij dat ik toen niet wist wat er allemaal voor vruchtbaarheidsproblemen konden ontstaan.

PCOS staat voor PolyCysteus Ovarium Syndroom. In mijn geval betekent dit dat ik in mijn eierstokken een heleboel follikels heb zitten, zo veel dat er geen enkele groot genoeg kan worden voor een eisprong. Ik heb dus te veel eitjes. Op de site van Freya kun je meer lezen over PCOS en ook over de langetermijn gezondheidsrisico’s, het heeft namelijk betrekking op meer dan alleen de kinderwens.

Al snel stonden we onder behandeling van een fertiliteitspoli. De gynaecologen zeiden stuk voor stuk dat ik snel zwanger zou worden, ik was immers jong en gezond. Ik kreeg allereerst Clomid, hiermee zou ik toch zeker snel een eisprong krijgen. Nu moet ik hierbij zeggen dat het inderdaad zo is dat de meeste vrouwen met PCOS relatief snel en makkelijk zwanger worden. Een paar kuurtjes Clomid, goed getimede seks en hoppa er is een prachtige zwangerschap. In ons geval ging het echter heel anders en het heeft mij erg veel pijn gedaan dat artsen tegen mij zeiden dat ik snel zwanger zou worden terwijl dit nooit snel is gelukt. Ik heb vier kuren Clomid gehad, met 100mg heb ik één hele late eisprong gehad (de follikel werd erg groot) en daarna werd ik resistent.

De volgende stap waren de hormooninjecties, FSH, in dit geval Menopur. Wederom kregen wij goede berichten te horen van de gynaecologen: de injecties zouden zeker weten een eisprong opwekken en ik zou heel snel zwanger zijn.
De verschrikkelijke spuiten met lange naalden die mijn buik bond en blauw maakten! Ik heb gejankt de eerste keer dat Ted de spuit zette, want ik was te scheiterig om het zelf te doen. Het was een groot drama en ik vond het afschuwelijk. Tijdens de follikel metingen bleek er geen enkele follikel dominant te worden, ik had nog steeds mijn kikkerdril eierstokken. Dus besloten ze op te hogen naar 2 ampul Menopur. Twee dagen later had ik volle eierstokken, aan beide kanten waren er meer dan 30 grote follikels. Ik was gehyperstimuleerd.

De hyperstimulatie was hefitg en intens pijnlijk. Er volgden veel bezoekjes naar de verloskamers midden in de nacht vanwege pijn. Ik heb er maanden van moeten bijkomen en heb erg veel pijnstilling nodig gehad. Het was ronduit afschuwelijk en ik werd bang, ik werd nu geconfronteerd met de risico’s van vruchtbaarheidsbehandelingen. Vervolgens stelden de gynaecologen voor om door te gaan met de Menopur. Toen de dosis van 1 ampul opnieuw geen resultaat gaf en ik moest ophogen, heb ik geweigerd en hebben we de cyclus afgebroken. We gingen over op Puregon.
Op dit punt waren Ted en ik inmiddels wel iets wijzer geworden: we wisten dat ik tot een kleine groep van PCOS-dames behoorde die moeilijk te stimuleren was, omdat er voortdurende overstimulatie plaatsvond. Dit namen we mee in onze weg en inmiddels geloofden we de gynaecologen niet meer toen ze zeiden dat we snel zwanger zouden zijn.

Puregon is in feite hetzelfde middel als Menopur, alleen komt dit in een prikpen, waardoor de dosis beter afgesteld kan worden. Ideaal voor een patiënt als ik, toch? Ik was onder behandeling in een academisch ziekenhuis. Een team van gynaecologen beslist over mijn behandelingen en ik krijg bij elke follikelmeting een gynaecoloog in opleiding te zien, niet mijn hoofdbehandelaar. Zo heb ik in het behandeltraject heel erg veel artsen gezien. Het team had besloten dat ik zou starten met een dosis van 75 eenheden, dit bleek te veel en ik had overstimulatie, wat niet zo heftig was als de hyperstimulatie, maar toch nog zeer pijnlijk voor mijn toch al beurse en vergrootte eierstokken.

Het was dus duidelijk dat de normale startdosis niet op mij van toepassing was en dus gingen we lager zitten. We zakten naar de 50 eenheden en wederom gaf dit niet het gewenste resultaat, dus hoogden we op naar de 75, een beslissing die ik nooit heb begrepen. In het verleden was namelijk toch aangetoond dat 75 te veel was en ik overstimulatie had? Deze cyclus eindigde dan wederom in een overstimulatie en zo ging het maar door. Ted en ik waren op een gegeven moment moe en besloten een pauze in te lassen. We lieten onszelf en mijn lijf even bijkomen van alle behandelingen.

Toen we na deze pauze terugkwamen besloten we dat we instemden met wat het team graag wilde: een LEO. Alleen wel onder onze voorwaarden en in de vorm van een TEO. Zo was er geen incisie nodig en had ik een sneller herstel. Er was echter een wachtlijst voor de TEO en in de tussentijd stelde het team voor om opnieuw te starten met Puregon. Dit deden we op de lage startdosis van 50 eenheden en wonder boven wonder hadden we eens een prachtcylus met een eisprong op CD17. Helaas werden we niet zwanger en bij de uitgangsecho bleek ik ook nog eens verschillende cystes te hebben.

Het team vertelde ons dat m’n lijf moest bijkomen en ik maar aan de pil moest gaan. Ik weigerde om nog meer hormonen in de mix te gooien en besloot af te wachten totdat de cystes uit zichzelf verdwenen zodat ik de TEO alsnog kon doen. Om te zorgen dat ik niet wederom complicaties kreeg van deze vele cystes, kreeg ik om de twee weken een echo en na verloop van tijd waren de cystes verdwenen. Het team legde ons uit dat we nu niet zwanger konden worden en dat de TEO zoals gepland uitgevoerd kon worden. Op een gegeven moment was er een feestje en besloot ik ter controle even een zwangerschapstestje er tegenaan te gooien, je weet immers maar nooit en ik zou het mezelf nooit vergeven als ik toch had gedronken terwijl ik onverwacht zwanger was. Dit deden we wel vaker en het was haast routine geworden. Enorm was mijn verbazing toen er twee streepjes op de test kwamen! We waren zwanger! En wat waren we dolgelukkig, eindelijk na 20 maanden behandelingen waren we in verwachting van ons eerste wondertje.

Lees hier het volgende deel van Ronja’s Ooievaar.