Dit vind ik een van de irritantste dingen die mensen tegen me kunnen zeggen en toch wordt het geregeld gezegd. Het is vervelend om te horen, omdat het niet waar is én omdat hij mij kwetst als mama.
Ronja heeft niet veel speelgoed en is hartstikke tevreden met wat ze wel heeft, ze varieert eindeloos en vindt altijd iets nieuw om mee te spelen. Daarnaast willen we geen huis vol speelgoed dat ze toch niet gebruikt, zo veel heeft een kind echt niet nodig en het scheelt in opslagruimte. We kochten als baby wel vaker nieuw speelgoed voor haar, om mee te gaan in haar ontwikkeling, maar nu is dat niet meer nodig en krijgt ze iets met haar verjaardag en wellicht met kerst, maar misschien ook niet. Daar zijn we nog niet uit!
De mensen die het zeggen zijn mensen die wel degelijk dichtbij ons staan. En dat kwetst me. Denken ze dan echt dat als Ronja speelgoed nodig zou hebben ik dat als mama niet zou opmerken en daar niet naar zou handelen? Natuurlijk zorg ik er voor dat Ronja uitdagingen vindt en genoeg variatie heeft in het speelaanbod! Ik vind het een klap in m’n gezicht als ze zoiets roepen.
Toch ben ik er mee opgehouden ze uit te leggen waarom hun opmerking niet klopt en dat ik het vervelend vind dat ze dat zeggen. Zij staan immers heel anders in het leven en vinden dat spullen gewoon gekocht en daarna weer weggegooid moeten worden. Die houding is heel anders dan hoe wij er in staan en hoe wij willen dat Ronja om gaat met spullen. Ik zie dus in dat zij hier principieel anders over denken, accepteer dat en probeer het van me af te laten rollen. Uiteindelijk eindigt het dan toch in een Mama Avonturen blogje, want dit door dit soort dingen van me af te schrijven, lukt het me beter het te accepteren.
Arcadia 