Afgelopen zondag heb ik mijn glucose dagcurve bijgehouden vanwege de suikertest van vorige week. Hiervoor moest ik mezelf na jaren weer eens gaan prikken. Dat deed me veel terugdenken aan de lange weg in de MMM die we hebben afgelegd om Ronja te krijgen en de prikgeschiedenis die ik achter me heb liggen.
Lees verder
In deze ronde ben ik gestart met temperaturen. Elke ochtend meet ik m’n temperatuur op als ik wakker word en dit zet ik in m’n grafiek van Fertility Friend. Tot nu toe geeft dit me veel rust.
Afgelopen rondes heb ik vooral geworsteld met het gebrek aan kennis. Tijdens de jaren MMM wist ik meestal wat er gebeurde in m’n lichaam. Ik wist wanneer m’n ei was, hoe dik m’n baarmoederslijmvlies was en afhankelijk van die factoren hoe groot de kans was dat het nou raak zou zijn. Nu weet ik niks.
Het tempen geeft me enige houvast. Ik heb jaren geleden al eens een paar cyclussen getempt, maar dit had geen effect. Dankzij de PCOS had ik geen cyclus en werden m’n grafieken enorme bergen vol pieken en dalen waar geen touw aan vast was te knopen. Het gaf dus duidelijk aan dat ik geen eisprong had.
Tot nu toe begint m’n grafiek heel stabiel en dat is een goed teken! Ik heb dat alleen gehad in gestimuleerde cyclussen die al vroeg een eisprong gaven. Ook heb ik geen last van m’n hormonen en veel energie. Ondanks dat het allemaal goed gaat, ben ik ook onzeker. Ted en ik hebben afgesproken dat we naar de gyn stappen als we geen ei kunnen spotten met tempen. Dat vind ik een eng vooruitzicht, dus ik duim hard dat ik een prachtig grafiekje te zien krijg over een paar weken!
En ik natuurlijk ook, maar niet ten koste van alles. Ted denkt daar anders over. Hij zei dat hij het erg zou vinden als het bij Ronja bleef en dat hij niet wist of hij dat wel kon accepteren. Hij heeft er duidelijk gemixte gevoelens over. Ik ben blij dat hij die met mij deelde, maar vind het tegelijkertijd lastig.
Hij dacht dat mijn volle vertrouwen in een spontane zwangerschap wellicht averechts zou werken, want dan zou de klap extra hard aan komen als het niet zou lukken. Ik weet niet zeker of dat zo zal zijn. In tegenstelling tot Ted ben ik iemand die vooruit kijkt en gebeurtenissen makkelijk achter me laat liggen. Ik verleg mijn grenzen en ga verder, ga door, houd vol.
Dat is één van de redenen waarom ik geen MMM meer wil: ik zal m’n eigen grenzen overschrijden en risico’s nemen. Risico’s met m’n eigen gezondheid, wat dus ook gevolgen heeft voor m’n lieve Ronja.
Maar voor mij is de situatie nu veranderd. Ted wil heel erg graag nog een kindje. Dat betekent dat ik m’n grenzen voor hem zal verleggen. Dat ik er voor wil zorgen dat die wens van hem in vervulling gaat komen.
Deze ronde ga ik temperaturen. Als nu blijkt dat ik geen eisprong heb, wil ik in gesprek gaan met de gynaecoloog en overleggen wat onze opties zullen zijn als we weer onder behandeling zouden gaan. En dan moeten Ted en ik nog eens diep gaan nadenken over wat we nu echt graag willen.
Gisteren eindigde ronde 2 voor ons in een ongesteldheid. Erg vervelend, gisteren heb ik lopen balen, want ik wilde liever zwanger zijn dan bloeden. Tijd om het van me af te schrijven en naar de volgende ronde te kijken.
Afgelopen ronde heb ik eerst geworsteld met m’n hormonen, die inmiddels gelukkig tot rust zijn gekomen. Ik heb inmiddels wel besloten om te starten met temperaturen. Door m’n temperatuur elke ochtend te meten en deze in te voeren in een grafiek, kan ik beter zien wanneer m’n eisprong is.
In m’n natuurlijke cyclus heeft het temperaturen nooit gewerkt en gaf het nooit een duidelijke eisprong weer. Hopelijk werkt het inmiddels wel, want ik ben aan het zoeken naar een vorm van houvast. Ik wil meer informatie over wat er in m’n lichaam gebeurt en ik wil een beetje controle behouden.
Aan ronde drie begin ik vol vertrouwen. Sinds december 2012 heb ik een eigen cyclus, die alleen maar beter lijkt te worden. We weten dat we relatief snel zwanger kunnen worden als we een goede eisprong hebben. Logischerwijs moeten we dan uiteindelijk wel zwanger worden mits we de goede timing hebben. Ik ben er dus van overtuigd dat het ons gaat lukken zonder behandelingen, zonder de MMM.
Wanneer we spontaan zwanger worden, betekent dit zo veel voor mij: m’n lichaam heeft eindelijk ’s iets goed gedaan! Dat zou voor mij een mentale overwinning zijn, dan kan ik gaan werken aan het afsluiten van de MMM, aan het opbouwen van vertrouwen in m’n lijf, wellicht zelfs aan het verwerken van Ronja’s couveuseperiode.
Ted denkt hier anders over. Hij heeft wel hoop, maar schat in dat we maar een kleine kans hebben om spontaan zwanger te worden. Ik snap zijn zelfbescherming en ik begrijp ook dat hij er geen vertrouwen in heeft. Toch doet dat pijn, ik wou dat hij er ook positiever in kon staan en met me mee kon gaan in deze positiviteit. Wie weet komt dat nog!
Ted is een geweldige vader, zoals ik eerder schreef. M’n eigen vader (Pap dus) kan er ook wat van! Hij heeft me altijd behandeld als een prinsesje en er dus voor gezorgt dat ik een veeleisende dame ben geworden. Soms positief, af en toe zou ik wel wat kunnen minderen. Maar de laatste tijd weet ik niet of m’n vader me nog wel helemaal snapt.
Regelmatig komt Pap met boeken aan die hij zo goed vond dat ik ze ook moet lezen. Heel leuk natuurlijk! Ik ben meer een schrijver dan een lezer, of nog beter meer een kijker dan een lezer, maar toch hou ik ontzettend van lezen. In de MMM-jaren kwam hij wel met rare boeken aan zetten.
Zo kwam hij met een boek over een man die clonen maakte van zichzelf via IVF, dat vond hij wel wat voor mij. Het was inderdaad een prachtig en heel erg spannend boek, maar ik vond het niet zo leuk dat hij me zo met m’n neus op de feiten drukte.
Nu kwam hij een tijdje terug aan met Saskia Noort’s ‘Terug naar de Kust’, een boek dat begint met een miskraam. Heftig! Ik word nog steeds verdrietig als ik denk aan onze miskraam, laat staan dat ik een boek lees dat vanuit dit punt vertrekt. Snapt hij dat eigenlijk wel? Dat dat mij pijn doet? Denkt hij dat ik hier herkenning in vind en een stukje verwerking?
De situatie in het boek was absoluut niet hetzelfde als die van mij. Zij pleegde een abortus, ik kreeg een miskraam en moest vervolgens dezelfde ingreep ondergaan, een curettage. Zij had een gezond kind weg laten halen, ik de placenta van m’n doodgeboren kindje.
Dus waarom denkt Pap dat ik dit wat vind? Wil hij dat ik met hem in gesprek ga over de jaren achter ons? Ik ben niet zo’n prater, hij ook niet, hij is ook geen goeie luisteraar want hij is stokdoof. Ik denk niet dat dat gaat gebeuren. Wel ben ik benieuwd met wat voor boek hij hierna komt aanzetten, hopelijk niet eentje over couveusekindjes. Daar begin ik niet aan.
Na een heftige start van ronde 2 waarin de hormonen hoog opliepen, heb ik nu m’n rust gevonden. M’n lichaam is aan het veranderen en het zijn allemaal goede ontwikkelingen!
Tijdens de MMM-jaren had ik altijd het idee dat m’n lijf rust nodig had, dat het wellicht moest bijkomen van sinds m’n 13de aan de pil (mini-pil vanwege onregelmatige cyclussen – goh – en later pas als anti-conceptie) en het tijd nodig had om te herstellen van al die jaren pilgebruik en ook maanden doorslikken van de pil.
Die rust kon ik toen niet nemen, omdat de gynaecologen hadden uitgelegd dat onze kans om spontaan zwanger te worden minder dan 0,1% was vanwege m’n heftige PCOS. Ik moest en zou door, ik zou moeder worden en ik zou ons kind dragen. En uiteindelijk gebeurde dat, maar het was lastig en de weg lang.
Dit keer kan ik die rust nemen, hebben Ted en ik er samen voor gekozen om dat te doen. Zonder MMM, op ons eigen tempo, zo intensief of zo nonchalant als we zelf willen: wij bepalen het en wij hebben de controle in handen. De uitkomst blijft natuurlijk onzeker. Maar nu we die rust hebben, merk ik dat m’n lichaam is aan het veranderen.
Ik voel me weer mezelf. Het lijkt alsof ik moest wennen aan de nieuwe dosis schildkliermedicatie en dat nu gebeurd is. Ik kan m’n eigen ding doen: de hele dag wild spelen met Ronja, lekker veel sporten, beetje in de tuin tuinieren. Het gaat me allemaal goed af en het zijn mooie dagen! Ook m’n emoties zijn weer onder controle, ik ben geen jankerd meer en wat is dat een opluchting.
Zo kan ik het makkelijk volhouden. Ik ken m’n lichaam en weet dondersgoed wat zich afspeelt in m’n eierstokken en baarmoeder. Nu kan ik daarop vertrouwen en dan is het makkelijk wachten op een mogelijk eisprong en die wachtweken vliegen ook voorbij. Ik ben opgelucht dat m’n lijf eindelijk wat goed weet te doen! Nu op naar twee strepen én een voldragen zwangerschap.
We zitten inmiddels een tijdje in ronde 2 en hoewel ik het minder spannend vind dan ronde 1, heb ik toch erg veel last van hormonen.
Het begon allemaal heel lekker: we zouden in mijn hele lange mogelijk vruchtbare periode regelmatig seks hebben en verder lieten de boel de boel. Genieten en het leuk hebben stond voorop! Allemaal leuk en aardig, maar als je hormonen de boel gaan dwarsbomen wordt het toch weer zwaar.
M’n PCOS is lekker bezig denk ik dan, maar misschien is het wel m’n schildklier en een reactie op m’n medicatie die op een hoge dosis Euthyrax zit. Ik ben emotioneel labiel. Ik moet huilen om alles en iedereen, het puppy-effect noemen we het: zodra een puppy in beeld komt, stromen de tranen. En de puppy kan vervangen worden door van alles (bijv. een liedje, een romantisch moment, een glimlach, lieve woorden van Ted). Verschrikkelijk! Ik ben geen jankerd, ik ben niet emotioneel en ik hou er helemaal niet van om zo te zijn.
Daarnaast kan ik ook af en toe flink pissig zijn. Zo was ik planten aan het uitzoeken voor onze tuin en Ted wilde er niet aan, omdat hij vond dat de planten niet geschikt waren. Ik had een paar uur lopen zoeken en dit waren de best mogelijke planten, toen hij die vervolgens afwees, werd ik woedend. Gelukkig is Ted wel wat gewend en herken ik dit soort hormonale aanvallen, we weten het te benoemen en vervolgens komen we er samen wel uit.
Kortom: het valt me zwaar! En ik word moe van deze emotionele rollercoaster. Hier had ik normaal alleen last van als ik een gestimuleerde cyclus had met Puregon en daarna Pregnyl, ik had nooit gedacht dat ik buiten de MMM ook last kreeg van zulke heftige hormonsters. En ik baal als een stekker.
De laatste tijd ben ik helemaal klaar met zwanger worden! Ik heb er dus nu al genoeg van en we zitten pas in ronde 2. Dit bevestigt voor mij alleen maar dat we een goede beslissing hebben genomen door niet gelijk weer de MMM in te stappen.
Ik weet ook niet precies wat het is wat ik nu voel: ik wil heel graag weer zwanger zijn en een – VOLDRAGEN – kindje krijgen. Maar ik heb helemaal genoeg van uitzoeken wanneer m’n eisprong is, seks hebben volgens een bepaald ‘gunstig’ patroon, afwachten hoe erg m’n PCOS deze ronde de boel verknoeit, m’n cyclus in de gaten houden en controle zwangerschapstesten doen.
Helaas is het loslaten niet mogelijk voor ons. We kunnen het loslaten in die zin dat we dan om de zoveel tijd een zwangerschapstest moeten doen, want als ik onverwachts lange tijd zwanger rondloop, kan het kindje ernstige gevolgen ondervinden van m’n schildkliermedicatie of liever het gebrek daaraan. Behalve die controle, hoeven we eigenlijk nergens rekening mee te houden.
Ik wil er dus eigenlijk gewoon niks voor doen. En maar zien of we wel zwanger zullen worden. De MMM beangstigt me. Tegelijkertijd weet ik dat behandelingen ons waarschijnlijk een stuk sneller zwanger zouden maken dan dat we het nu spontaan proberen. Toch heb ik het er niet voor over. Ik wil de risico’s niet opnieuw aangaan en ik wil genieten van wat we wel hebben, zonder die rollercoaster. Waarom heb ik het niet meer over voor een volgend kindje, terwijl ik hiervoor al m’n grenzen overschreed om maar zwanger te worden? Is dat niet oneerlijk tegenover een volgend kindje? Ik raak in de war van al die gevoelens.
Het allerengste vind ik eigenlijk dat ik het wel best vind zo. Ik kan me nu prima voorstellen dat het bij Ronja blijft. Tegelijkertijd word ik daar wel verdrietig van, want m’n droom van meer kindjes lijkt erg ver weg. Toch denk ik niet dat ik hiervan nog erg ongelukkig kan worden. Wij komen er wel of we nu opnieuw zwanger worden of dat het bij ons drietjes blijft.
Het allerliefste zou ik onze kinderwens willen loslaten: seks hebben wanneer we willen, ongeacht m’n cyclus en kijken of er ooit een zwangerschap van komt. Het accepteren dat het wellicht niet spontaan zou kunnen komen en dat het dus bij Ronja blijft.
Ik ben dankbaar en dolblij met Ronja, ze is een prachtig wonderkindje en in de jaren MMM hadden we niet gedacht dat we zo ver zouden komen. Genoeg lotgenootjes blijven met lege handen achter, wij zijn ouders geworden van een gezonde heerlijke dochter.
Veel ex-MMM dames proberen een volgend kindje spontaan te krijgen, niet iedereen begint weer direct met behandelingen. De meeste hebben een houding dat het zo ook goed is en mocht er nog een kindje bijkomen, dan is dat super. Zo zou ik er ook in willen staan.
Om een aantal redenen gaat dat niet. De eerste is dat m’n endocrinoloog (de arts die gaat over m’n schildklier) wilt dat ik regelmatig een zwangerschapstest doe. Daarom moet ik al de lengtes van m’n zeer onregelmatige cyclus bijhouden en inschatten wanneer ik denk dat ik mogelijk ongesteld zou kunnen worden. Zodra ik een positieve test heb moet ik namelijk m’n schildkliermedicatie verhogen, anders krijgen we hoogstwaarschijnlijk een miskraam of is er een kans dat het kindje afwijkingen krijgt.
Daarnaast zit het niet de aard van het beestje: ik wil graag controle over m’n leven hebben, plannen, structuur en vooruitkijken. Dat gaat niet met een kinderwens, omdat dit een stukje is waar je geen controle over hebt. Toch wil ik waar het kan zo veel mogelijk controle uitoefenen. Als ik dat probeer los te laten, vecht ik tegen mezelf en raak ik juist gestrest. Ik moet het dus omarmen en een manier vinden waarin ik mezelf rust gun door juist die behoefte aan controle te vervullen.
Het allerengste vind ik m’n PCOS. Op het moment heb ik een eigen cyclus, maar die kan elk moment weer verdwijnen en dan weten we zeker dat we geen kans zullen hebben om spontaan zwanger te worden. Nu hebben we wellicht elke 30-45 dagen een eisprong, één kansje! Dat geeft mij een drang om de kansen die we op dit moment hebben optimaal te benutten en dat gaat niet als je het probeert los te laten.
Na de tijd te hebben genomen om de miskraam te verwerken, begonnen we rustig aan wederom met behandelingen om zwanger te worden. We hebben de vruchtbaarheidsbehandelingen nodig vanwege mijn PCOS en ook dit keer begonnen we weer met hormooninjecties. Het was voor mij erg eng om weer te beginnen en eigenlijk was ik er niet klaar voor. Ik vond het eng om weer mogelijk zwanger te zijn, ik was bang voor opnieuw een miskraam, opnieuw een rouwproces en opnieuw mijn lichaam dat faalde. Ook was ik bang voor de risico’s van de behandelingen en de pijn die daarbij kwam kijken, voortdurende overstimulatie en alle complicaties die daarbij horen.
Ik liep in een academische ziekenhuis, wat betekent dat ik niet altijd mijn hoofdbehandelaar zag, maar veel gynaecologen in opleiding. Allemaal waren ze even lief en respectvol, maar tevens had niet iedereen evenveel grip op mijn dossier en na meer dan twee jaar wist ik zelf beter hoe mijn behandeling moest gaan en hoe mijn lichaam reageerde dan zij. Dat was erg lastig. Zeker als zo’n gyn in opleiding vervolgens tegen mij zei dat we wederom begonnen met Menopur. Toen ik had uitgelegd dat we hier zo’n heftige ervaringen mee hebben gehad in het verleden en we hebben afgesproken dat ik Puregon zou gebruiken, zei de gyn dat we dan zouden beginnen met een dosis van 75IE Puregon. Vervolgens moest ik wederom uitleggen dat deze dosis te hoog was voor mij en voortdurende overstimulatie zou geven. En met veel geduld heb ik zo weten te ritselen dat de eerste cyclus begon met 50IE Puregon. Toen deze niet het gewenste resultaat gaf, ging de gyn ophogen naar 75IE. Dat was veel te veel, dat wist ik, maar ik was moe en had het vertrouwen verloren. Zelfs na hele gesprongen over mijn angst voor ophogingen, drukte de gyn dit er doorheen. Terwijl ik de naalden in m’n buik zette, vervloekte ik mezelf. M’n eierstokken krampten samen, m’n lichaam reageerde altijd zo heftig op de hormonen, ik wist dat er wederom meer dan zeven eitjes zouden zitten bij de volgende controle. En zo was het ook. Weer overstimulatie, weer een onbruikbare cyclus en geen eisprong voor mij.
Ik besloot even pauze te nemen. We hadden een vakantie naar vrienden in het buitenland gepland en Ted en ik hadden geen zin in complicaties van de behandelingen. Dus na de overstimulatie kreeg mijn lijf rust. Op vakantie begon de ellende. Ik kreeg verschrikkelijk veel pijn en dacht dat ik buikgriep had opgelopen. Toen ik me echter nauwelijks meer kon bewegen, herkende ik de pijn van de hyperstimulatie van de Menopur. Dit was foute boel. We gingen in het buitenland naar de ehbo om op onze vakantie hele dagen in het ziekenhuis te spenderen. Daar kreeg ik pijnstillers ingespoten, want inmiddels was ik ook aan het braken en kon ik niks anders dan kreunen van de pijn. Naast een heleboel cystes, hebben de artsen niks kunnen vinden dat de pijn veroorzaakten. De enige mogelijke verklaring was dat m’n eierstokken zijn gaan draaien. Door overstimulatie kunnen de eierstokken vanwege de vele follikels erg zwaar worden, hierdoor draaien ze om hun as, waardoor de eierstokken worden afgekneld en uiteindelijk afsterven. Doodeng! En ontzettend pijnlijk! Gelukkig waren mijn eierstokken weer teruggedraaid en gingen de cystes zeer langzaam vanzelf weg.
Ted en ik waren er klaar mee. We gaven toe aan wat de gynaecologen al zo lang wilden en zetten dit keer door met de TEO. In de tussentijd gingen wij géén behandelingen meer doen, want er kleefden te veel risico’s aan. De TEO vond plaats in een ander ziekenhuis en hier merkte ik hoe prettig het was als een ziekenhuis patiëntgericht is. Een enorme verandering ten opzichte van het grote academische ziekenhuis waar ze simpelweg de tijd niet hebben voor je. Bij de anesthesist had ik aangegeven dat ik wellicht erg veel spanningen zou voelen bij het krijgen van de narcose op de operatietafel vanwege de curettage en alle emoties die dan weer zouden bovenkomen. Tijdens de dagopname hielden de verpleegkundigen hier rekening mee en daar werd ik heel meelevend in begeleid. Dat was enorm prettig en het hielp de zenuwen en emoties te bedaren. De behandeling is me enorm mee gevallen en mijn herstel verliep vlekkeloos.
De TEO leek te werken, want ik werd voor de eerste keer uit mezelf ongesteld. De gyn had aangeboden een cyclus te volgen om te kijken of ik een spontane eisprong had, helaas bleek m’n PCOS nog volop aanwezig te zijn en had ik geen eisprong. Ik ging weer aan de ongesteldheidsopwekkers en we begonnen dit keer weer met Clomid. Het argument hiervoor was dat de TEO voor een reset van m’n hormoonhuishouding had kunnen zorgen en ik was mogelijk niet meer resistent. Ik had er een hard hoofd in, maar vond het prima om hiermee te beginnen, omdat ik nog nooit overstimulatie had gehad met Clomid. Een eisprong bleef uit, ik was nog steeds resistent. Na elke Clomid ronde, hielden we een maand rust, voordat we opwekkers namen en een nieuwe cyclus Clomid begonnen. Zo hebben we drie rondes Clomid gehad en toen kwamen we weer bij Puregon uit.
Dit keer hadden Ted en ik afgesproken dat we er genoeg van hadden. We zouden niet meer toegeven aan de idiote ophogingen die het team eiste. We wilden nu eindelijk eens doen wat we vanaf het begin al riepen: ophogen per klikje met de Puregon prikpen. Wonder boven wonder werkte het team dit keer met ons mee. Het was alsof ze een overleg hadden gepleegd waarbij ze hadden geconcludeerd: “Laten we voor deze mevrouw de protocollen maar varen, ze is al zo lang bezig, dus we proberen in overleg de behandelingen voort te zetten.” Heerlijk! Een verademing! Hoewel het ook wel pijnlijk was om elke keer te horen van weer een nieuwe gyn dat we toch al wel heel erg lang bezig waren. We mochten zonder discussie met 50IE Puregon beginnen en toen bleek dat er nog geen groei was, mochten we ophogen met 1 klikje. Dit heeft een prachtige cyclus opgeleverd met een eisprong, maar helaas geen zwangerschap.
Ted en ik hadden inmiddels weer vertrouwen en hoop: nu werden we zeker weer zwanger! De volgende cyclus had het team echter besloten dat we begonnen met 50IE + 1 klikje. Dat was niet geheel de afspraak, immers nog maar twee ophogingen en we zaten weer op die 75IE die me elke keer overstimulatie gaf. Twijfelend zette ik alle prikjes, ik vond het doodeng en ons optimisme daalde snel. Toen ook deze startdosis geen resultaat gaf, hoogden we op naar 50IE + 2 klikjes. Wederom vervloekte ik mezelf als ik de spuit zette, m’n lichaam schreeuwde het uit dat het te veel was. Bij de controle was mijn baarmoederslijmvlies opeens erg dik voor mijn doen en er bleken drie follikels groot genoeg te zijn om mee te springen met de Pregnyl. De uitdraai van deze echo hebben we bewaard en kun je hieronder bekijken. We konden dus zwanger worden van een drieling! Na overleg besloten Ted en ik dat we dit risico wilden nemen, immers hoe groot was de kans dat in alle drie de follikels een eitje zat, dat deze ook nog eens allemaal bevrucht zouden worden en in zouden nestelen? Daarnaast was dit pas de tweede bruikbare eisprong, zwanger zouden we niet worden.
Twee weken later op m’n NOD deden we een test. Terwijl ik plaste voelde ik een enorm ongesteldheidsgevoel en zei ik al tegen Ted dat hij er op moest rekenen dat we niet zwanger waren. Ik ging verder met mijn ontbijtritueel en na een tijdje riep Ted: “Is hij positief als er twee streepjes staan?” Ik vervloekte hem – een familietrekje – omdat dit toch wel het laatste was waarover hij grapjes moest maken. En terwijl ik al woedend op hem afstormde, liet hij onze knaltest zien. We waren weer zwanger!
Lees hier het vorige deel van Ronja’s Ooievaar.
Lees hier het volgende deel.
Arcadia 