Waar is mijn oerdrang naar een kindje gebleven?

Terwijl ik Ronja’s Ooievaar in verschillende delen ben aan het schrijven, denk ik ook veel na over onze volgende kinderwens en hoe anders Ted en ik er beide in staan. We hebben nu immers een kindje en die oerdrang naar mama worden – die vooral ik voelde – is nu weg. Met die oerdrang bedoel ik een buikgevoel, een immense drang om zwanger te worden die met een oerkracht wordt aangestuurd en allesoverheersend is.

Voor onze eerste zwangerschap ging het als een trein: door, door en door. Ik wilde niet stoppen, ik wilde niet pauzeren, ik nam risico’s en het kon me allemaal niets schelen. Ik werd mama! Dikke vette punt! En ik was jaloers op anderen, ik vond het vreselijk dat zij wel makkelijk zwanger werden en ik niet. Ik wilde ook zo graag. En toen werd ik zwanger en vervolgens verloren we ons kindje met de miskraam. Daarna veranderde er een heleboel voor mij. Die oerdrang was er nog steeds, ik moest en zou mama worden, maar dit keer was ik al mama van ons overleden kindje en dat gevoel, die liefde, die was fantastisch. Die wilde ik! Daarna konden de zwangerschappen van anderen me niet zo veel meer interesseren en deed het me nog weinig, want ik wilde ons kindje, niet hun kindje en als ons kindje er eenmaal zou zijn dan was dat geweldig. Daar wachtte ik wel op.

Maar ik ging ook door met de achtbaan van de MMM, wel degelijk met een andere instelling, maar die oerdrang was niet te bedaren. Ook nu namen we risico’s, verlegden we onze grenzen en gelukkig leverde dat uiteindelijk resultaat op. Toen kwam daar Ronja, ons wonderkindje, ons prachtige meisje en onze liefste dochter. Nu zijn we gelukkig, mijn oerdrang om moeder te worden is getemd.

Ik wil graag meer kinderen. Ted wil ook dolgraag nog een kindje. Ik zet het bewust anders neer, want Ted is realistisch en bekijkt het van zwangerschap tot zwangerschap. Eerst maar eens nog een kindje als dat er al komt en over de toekomst kunnen we niks zeggen, dat is zijn houding, want we weten het simpelweg niet. En gelijk heeft hij. Ik droom: ik wil graag meer kinderen, het liefst drie, wie weet vier. Toch ben ik daar tegenwoordig ook realistischer in, want eerst moeten we maar bekijken hoe een volgende zwangerschap zal gaan.

Wellicht dat daarom die oerdrang ook is getemd: het zwanger zijn hoeft van mij niet meer. Het was heerlijk om zwanger te zijn, ondanks alle zorgen en complicaties, het was een magische prachtige tijd. Niks is mooier dan je kindje voelen in je buik en Ronja was duidelijk aanwezig 24/7. Het was ook doodeng. Het liefste zou ik op een knopje drukken en zo een kindje van ons beide in m’n handen krijgen. Dat hele proces van zwanger worden en zwanger zijn, kan me gestolen worden. Interesseert me niet meer. Als iemand mij nu ook vertelt dat ze zwanger is, dan heb ik medelijden. Ik schrik en ben bezorgd. Een zwangerschap is voor mij een levensbedreigende situatie, niet een situatie vol vreugde en nieuw leven. Dat is jammer, maar het is wel de realiteit.

Voor een volgend kindje – je zult merken dat ik het altijd heb over onze wens voor een volgend kindje, immers we hebben al twee kindjes: ons eerste kindje dat we nooit hebben gekend en onze Ronja – voor dat volgende kindje wil ik niet zo ver gaan als voor Ronja. Ik wil zelf gezond blijven, voor m’n gezin en voor mezelf. Ik wil oud worden en straks kleinkinderen meemaken. Ik wil de rest van de wereld nog zien. Ik wil heel veel wat los staat van onze kinderwens. Toch wil ik meer kinderen, maar niet meer ten koste van alles en dat was eerder wel anders.

Nogmaals, als het knopje om een kindje van Ted en mij te krijgen zou bestaan, dan zou ik iedereen bevechten om er op te kunnen drukken, want nog een kindje wil ik dolgraag, dat is nog steeds mijn diepste, liefste wens. Maar die enorme drang, die wil om mama te worden, die oerdrang, dat buikgevoel, dat is allemaal verdwenen. Er is nu rust en bezinning en dankbaarheid voor wat we wel hebben. Ik ben mama van onze kindjes en dat is prachtig. ♥

Onze weg in de MMM naar onze eerste zwangerschap

In 2009 besloten Ted en ik voor een kindje te gaan. Ik was al heel erg lang aan de pil, omdat ik te veel bloedde als ik ongesteld was. Ik bloedde erg veel 2 weken lang en 2 weken later werd ik weer ongesteld. Toen ik van de pil af was, bereidde ik mezelf voor op heftige ongesteldheden met veel pijn en bloedverlies, maar er gebeurde niks. Natuurlijk dacht ik eerst dat ik zwanger was, maar na negatieve testen en nog altijd geen bloed, ben ik naar de huisarts gestapt.

De huisarts heeft ons eerst drie keer weggestuurd met de boodschap dat ik nog wel erg jong was en het goed zou komen. Ik had echter een heel slecht voorgevoel en wist zeker dat er iets goed mis was. Bij het volgende huisartsbezoekje opperde ze de optie van PCOS, maar ik voldeed niet aan het beeld, want ik had geen overgewicht. Op mijn aandringen stuurde ze me door naar het ziekenhuis en daar werd PCOS geconstateerd. Op dat moment stortte mijn wereld volledig in, ik was er namelijk van overtuigd dat ik nooit kinderen zou kunnen krijgen.

Doordat we vrij snel de diagnose PCOS hadden gekregen, hebben we ons nooit verdiept in de cyclus en heb ik me nooit ingelezen over hoe ik eigenlijk het beste zwanger kon worden. Ik was er namelijk van overtuigd dat ik direct zwanger zou worden, onze beide moeders werden dat namelijk ook, dus waarom ik niet? Aan beide kanten zat het toch goed? Wat was ik ontzettend naïef! Aan de andere kant ben ik blij dat ik toen niet wist wat er allemaal voor vruchtbaarheidsproblemen konden ontstaan.

PCOS staat voor PolyCysteus Ovarium Syndroom. In mijn geval betekent dit dat ik in mijn eierstokken een heleboel follikels heb zitten, zo veel dat er geen enkele groot genoeg kan worden voor een eisprong. Ik heb dus te veel eitjes. Op de site van Freya kun je meer lezen over PCOS en ook over de langetermijn gezondheidsrisico’s, het heeft namelijk betrekking op meer dan alleen de kinderwens.

Al snel stonden we onder behandeling van een fertiliteitspoli. De gynaecologen zeiden stuk voor stuk dat ik snel zwanger zou worden, ik was immers jong en gezond. Ik kreeg allereerst Clomid, hiermee zou ik toch zeker snel een eisprong krijgen. Nu moet ik hierbij zeggen dat het inderdaad zo is dat de meeste vrouwen met PCOS relatief snel en makkelijk zwanger worden. Een paar kuurtjes Clomid, goed getimede seks en hoppa er is een prachtige zwangerschap. In ons geval ging het echter heel anders en het heeft mij erg veel pijn gedaan dat artsen tegen mij zeiden dat ik snel zwanger zou worden terwijl dit nooit snel is gelukt. Ik heb vier kuren Clomid gehad, met 100mg heb ik één hele late eisprong gehad (de follikel werd erg groot) en daarna werd ik resistent.

De volgende stap waren de hormooninjecties, FSH, in dit geval Menopur. Wederom kregen wij goede berichten te horen van de gynaecologen: de injecties zouden zeker weten een eisprong opwekken en ik zou heel snel zwanger zijn.
De verschrikkelijke spuiten met lange naalden die mijn buik bond en blauw maakten! Ik heb gejankt de eerste keer dat Ted de spuit zette, want ik was te scheiterig om het zelf te doen. Het was een groot drama en ik vond het afschuwelijk. Tijdens de follikel metingen bleek er geen enkele follikel dominant te worden, ik had nog steeds mijn kikkerdril eierstokken. Dus besloten ze op te hogen naar 2 ampul Menopur. Twee dagen later had ik volle eierstokken, aan beide kanten waren er meer dan 30 grote follikels. Ik was gehyperstimuleerd.

De hyperstimulatie was hefitg en intens pijnlijk. Er volgden veel bezoekjes naar de verloskamers midden in de nacht vanwege pijn. Ik heb er maanden van moeten bijkomen en heb erg veel pijnstilling nodig gehad. Het was ronduit afschuwelijk en ik werd bang, ik werd nu geconfronteerd met de risico’s van vruchtbaarheidsbehandelingen. Vervolgens stelden de gynaecologen voor om door te gaan met de Menopur. Toen de dosis van 1 ampul opnieuw geen resultaat gaf en ik moest ophogen, heb ik geweigerd en hebben we de cyclus afgebroken. We gingen over op Puregon.
Op dit punt waren Ted en ik inmiddels wel iets wijzer geworden: we wisten dat ik tot een kleine groep van PCOS-dames behoorde die moeilijk te stimuleren was, omdat er voortdurende overstimulatie plaatsvond. Dit namen we mee in onze weg en inmiddels geloofden we de gynaecologen niet meer toen ze zeiden dat we snel zwanger zouden zijn.

Puregon is in feite hetzelfde middel als Menopur, alleen komt dit in een prikpen, waardoor de dosis beter afgesteld kan worden. Ideaal voor een patiënt als ik, toch? Ik was onder behandeling in een academisch ziekenhuis. Een team van gynaecologen beslist over mijn behandelingen en ik krijg bij elke follikelmeting een gynaecoloog in opleiding te zien, niet mijn hoofdbehandelaar. Zo heb ik in het behandeltraject heel erg veel artsen gezien. Het team had besloten dat ik zou starten met een dosis van 75 eenheden, dit bleek te veel en ik had overstimulatie, wat niet zo heftig was als de hyperstimulatie, maar toch nog zeer pijnlijk voor mijn toch al beurse en vergrootte eierstokken.

Het was dus duidelijk dat de normale startdosis niet op mij van toepassing was en dus gingen we lager zitten. We zakten naar de 50 eenheden en wederom gaf dit niet het gewenste resultaat, dus hoogden we op naar de 75, een beslissing die ik nooit heb begrepen. In het verleden was namelijk toch aangetoond dat 75 te veel was en ik overstimulatie had? Deze cyclus eindigde dan wederom in een overstimulatie en zo ging het maar door. Ted en ik waren op een gegeven moment moe en besloten een pauze in te lassen. We lieten onszelf en mijn lijf even bijkomen van alle behandelingen.

Toen we na deze pauze terugkwamen besloten we dat we instemden met wat het team graag wilde: een LEO. Alleen wel onder onze voorwaarden en in de vorm van een TEO. Zo was er geen incisie nodig en had ik een sneller herstel. Er was echter een wachtlijst voor de TEO en in de tussentijd stelde het team voor om opnieuw te starten met Puregon. Dit deden we op de lage startdosis van 50 eenheden en wonder boven wonder hadden we eens een prachtcylus met een eisprong op CD17. Helaas werden we niet zwanger en bij de uitgangsecho bleek ik ook nog eens verschillende cystes te hebben.

Het team vertelde ons dat m’n lijf moest bijkomen en ik maar aan de pil moest gaan. Ik weigerde om nog meer hormonen in de mix te gooien en besloot af te wachten totdat de cystes uit zichzelf verdwenen zodat ik de TEO alsnog kon doen. Om te zorgen dat ik niet wederom complicaties kreeg van deze vele cystes, kreeg ik om de twee weken een echo en na verloop van tijd waren de cystes verdwenen. Het team legde ons uit dat we nu niet zwanger konden worden en dat de TEO zoals gepland uitgevoerd kon worden. Op een gegeven moment was er een feestje en besloot ik ter controle even een zwangerschapstestje er tegenaan te gooien, je weet immers maar nooit en ik zou het mezelf nooit vergeven als ik toch had gedronken terwijl ik onverwacht zwanger was. Dit deden we wel vaker en het was haast routine geworden. Enorm was mijn verbazing toen er twee streepjes op de test kwamen! We waren zwanger! En wat waren we dolgelukkig, eindelijk na 20 maanden behandelingen waren we in verwachting van ons eerste wondertje.

Lees hier het volgende deel van Ronja’s Ooievaar.

Ongesteld en blij!?!

Vandaag werd ik ongesteld: ik heb gehuild, maar van vreugde en niet verdriet.
Wat een opluchting: ik ben weer ongesteld! En wat een wonder!
Na het toiletbezoek ging ik gelijk bij Ronja op de grond zitten, gaf haar met tranen in m’n ogen een dikke knuffel en vertelde dat we misschien toch een broertje of zusje erbij kunnen krijgen. Dat is namelijk de betekenis van die ongesteldheid voor mij: ik ben vruchtbaar!
Hoe mooi is dat?

Toen we in 2009 voor onze kinderwens gingen, werd ik niet ongesteld. Ik had geen eigen cyclus, dit kwam door mijn PCOS en daarom hebben we jarenlang ovulatie inductie behandelingen gehad om zwanger te raken. Uiteindelijk hebben we zo Ronja gekregen, maar de behandelingen verliepen vol complicaties. Het was een lange, verdrietige en uitzichtloze weg.

Middenin die medische molen zeiden Ted en ik tegen elkaar: stel we krijgen een cyclus van zeg 70 dagen, dan houden we op met die behandelingen! We wekten per jaar maar zo’n 3 eisprongen op, elke eigen cyclus – hoe lang of kort dan ook – zou een behoorlijke verbetering zijn op de verschrikkelijk slechte resultaten van onze vruchtbaarheidsbehandelingen.

Toen ik stopte met borstvoeding werd ik 30 dagen later ongesteld. Ik heb een vreugdedansje gedaan! En sindsdien is mijn cyclus gebleven, zeer onregelmatig, maar hij is er. M’n schildklier werkt natuurlijk niet mee, we zijn nog steeds bezig de Euthyrox aan te passen. Ik gok dat de dosis binnenkort weer opgehoogd moet worden en dat m’n cyclus dan misschien nog korter wordt.

De afgelopen dagen zaten we behoorlijk in spanning. Ruim 2 weken geleden heb ik bijna zeker weten een eisprong gehad en ik werd maar niet ongesteld. Ik baalde van mijn lijf, dat faalde weer eens verschrikkelijk, wat heb ik er eigenlijk nog aan? Ik had het vertrouwen al weer opgegeven. Ted en ik waren al weer aan het praten over onze opties als ik toch geen eigen cyclus meer had. En toen was daar op eens een heleboel bloed bij het wc-bezoekje.

Vandaag is een prachtige dag want ik ben ongesteld! Wat heerlijk om daar blij mee te mogen zijn en wat een hoop heb ik voor onze toekomst.