De tragische incidenten van de afgelopen tijd doen me veel stilstaan bij m’n eigen wereldbeeld en de waardes die ik hanteer. Veel mensen komen helaas tot de conclusie dat ze zich opeens onveilig voelen. Ik kom juist tot de conclusie dat we in een prachtig mooie wereld leven waarin ik trots ben om straks moeder van twee dochters te zijn.
Lees verder
Dit is geen brief gericht aan mijn peuter zoals de titel misschien doet denken, maar dit blogje is de tegenhanger van de frustraties die ik maandag deelde. Hier zal ik proberen alle leuke, vreugdevolle en lieve dingen te delen. Ik moet zeggen dat Ronja toch stiekem wel het liefste, slimste en leukste meisje is van de hele wereld en daar pronk ik natuurlijk graag mee.
Lees verder
Ik dacht laat ik een soort dagboekje bij gaan houden van hoe het in huizen Arcadia is gegaan de afgelopen week. Meestal doen de bloggers dat met foto’s . Ik ga het zonder proberen, hoewel er misschien in de toekomst wel wat foto’s bijkomen.
Deze week was een week waarin ik weer kon knallen met sporten. Zo vlak voor m’n ongesteldheid zakt m’n energiepeil naar beneden, maar daarna ben ik er weer helemaal bovenop en kan ik weer vooruit. Het is heerlijk om lekker fysiek bezig te zijn, dat geeft mij rust. Ook ben ik trots op m’n lijf. Ik heb altijd veel rugproblemen gehad en voelde me fysiek zwak, dat is volledig verleden tijd. Ik ben behoorlijk afgetraind, heb flinke spieren overal en daar ben ik super trots op! Eindelijk iets dat m’n lijf wél goed kan.
Daarnaast ben ik na m’n ongesteldheid begonnen met temperaturen en dat gaf rust. Ik heb enigzins een houvast in de enge weg naar een volgend kindje. Het blijft voor mij een zoektocht van wat ik will, wat er mogelijk is en waar m’n grenzen liggen. Stiekem bereid ik me al voor op weer beginnen met behandelingen, maar dat stop ik ook snel weer weg want daar wil ik niet te veel aan denken.
Het was ook een week vol zomer, lekker weer en veel buiten zijn. En daar hou ik van! Sinds ik moeder ben beleef ik de seizoenen veel bewuster door Ronja en dat is puur genieten. Lekker naar het strand, de kinderboerderij of gewoon in de tuin wat aanrotzooien. Het is zo leuk om te zien hoe enthousiast Ronja over alles is en hoe ze zich creatief kan vermaken met alles wat ze te pakken kan krijgen buiten.
Ronja was deze week super lief en soms een beetje pittig. Er zijn weken dat ze erg tegendraads kan zijn, dan ben ik op het einde van de dag wel op. Deze week was dat maar af en toe het geval en was ze vooral heel lief. Hoe meer ze kan communiceren, hoe minder driftbuien ze heeft. Ik heb dus ook goede hoop dat als ze eenmaal volledig begrijpt wat ik zeg, we de driftbuien achter ons kunnen laten. We zullen zien, inmiddels ben ik ook al time-out tactieken aan het verzinnen.
Eten is altijd super gezellig en ook deze week was het feest: van preitaart tot veganistische shepherd’s pie! Ronja geniet van het eten en daar genieten wij van. Het is gezellig aan tafel, ze brabbelt wat af en Ted en ik bespreken onze dag of genieten van onze dochter.
Tot slot voel ik me rijk. Wat heb ik een mooie dochter en een lieve man. Wat ben ik blij dat ik huismoeder mag zijn, dat ik me elke dag mag bezighouden met wat ik het leukste vind op deze hele wereld en wat is dat een enorme luxe positie! Ik ben erg gelukkig met ons leven als gezinnetje.
Dit is geen blog over Ronja die niet kan delen, want dat kan ze inderdaad niet: dit is een blog over een mama die haar kind moet delen met de wereld en dat valt zwaar. Mijn kleine meid wordt groot, iets waar ik me op verheug, maar waar ik ook tegenop zie.
Deze week hebben we een telefoontje gekregen dat Ronja in ieder geval per november kan beginnen bij de peuterspeelzaal, dan zal ik haar moeten delen met haar juffen. Ze zal vier keer per week drie uur weg zijn, twaalf uur lang niet bij mij. Twaalf uur lang dat ik m’n eigen ding kan doen, wat ben ik een bofkont. Toch?
Aan de ene kant vind ik het geweldig, want ik weet hoe Ronja er van zal genieten onder andere kinderen te zijn, uitgedaagd te worden en met nieuw speelgoed te spelen. Ze is leergierig en nieuwsgierig, ze vindt alles en iedereen leuk en het zal ook goed zijn voor haar zelfbesef. Ze is nogal een pittig ding dat zo haar eigen willetje heeft en dat botst nogal eens met anderen. Hadden we al verwacht hoor voor de geboorte, Ted en ik zijn precies hetzelfde. Op de peuterspeelzaal zal ze samen moeten leren spelen.
Ik zal haar ook uit handen moeten geven en de zorg overdragen aan haar juffen en de begeleiding. Iets waar ik niet goed in ben. Ik heb het moeten doen tijdens haar couveuseperiode en dan nog waren wij de hoofdverzorgers, de verpleging kwam bij ons klagen omdat zij haar nooit in handen kregen, want wij waren er 24/7. Hierboven zie je een foto van haar handje op mijn rechterborst, zo klein en kwetsbaar was ze. Na die 12 lange weken heb ik haar nooit meer uit handen gegeven. De oma’s passen af en toe een keertje een uurtje op en we zijn één keer een dag weggeweest. That’s it. En dat was na maandenlang oefenen.
M’n moeder vertelde mij dat ze het er moeilijk mee had toen ik en m’n broer geboren waren, omdat ze de buitenwereld maar niks vond. In de buik zaten we veilig en kwam er niks bij ons, buiten de buik waren er uitlaatgassen, mensen met bacteriën, ziektes, lawaai en ander onheil. Hoewel Ronja in m’n buik helemaal niet veilig was, deel ik haar gevoelens. Het is lastig je kind telkens meer bloot te stellen aan de wereld en alles wat daar bij komt kijken. Ik wil Ronja niet delen.
Tegelijkertijd is het een natuurlijk proces. Een proces waar ik graag stil bij sta als ik m’n lieve mooie Ronja zie, hoe ze lacht naar mij, hoe ze speelt met mij, hoe ze lief in een brabbeltaaltje verhalen aan me vertelt. Zou ze dat enthousiasme ook hebben op de peuterspeelzaal? Zou ze een goede band kunnen opbouwen met haar juffen? Zou ze de kindjes leuk vinden?
Ronja speelt nu vaak buiten. Ze gaat bij de deur staan en zegt ‘buiten’, dan doe ik haar schoentjes aan en mag ze d’r gang gaan. Een paar maanden terug ging ze modder eten. Bah! Wat was dat vies! En wat was ze boos toen ik haar de modder afnam en ze niet meer door kon gaan met viespeuken. Dat was voor mij een grote stap. Mijn kwetsbare kind at vieze modder. Ze werd niet ziek, ze is niet in het ziekenhuis terecht gekomen, ze is nooit meer in het ziekenhuis terecht gekomen sinds haar geboorte. Ze laat me zien dat ik vertrouwen in haar kan hebben, zelfs als ze modder eet. En zo leer ik stapje voor stapje haar los te laten in de grote enge wereld.
We zijn voor het eerst sinds de zwangerschap van Ronja op vakantie geweest samen met familie. Ronja kreeg natuurlijk volop aandacht van iedereen en ik had wat meer tijd voor mezelf, voor Ted en voor andere dingen. Lekker hoor! Ronja dacht daar heel anders over.
Halverwege onze vakantie kreeg Ronja mamahonger. Iets dat live borstvoedende mama’s vaak zeggen dat hun kind wil als ze 4 nachtvoedingen moeten doen na een lange dag werken, maar wat ik bij Ronja nog nooit heb ervaren buiten een paar zieke dagen om. Ronja wilde mij en alleen mij, niemand was verder goed genoeg. En dat duurt nu al een paar dagen.
Als thuisblijfmoeder ben je bijna onderdeel van het meubilair. Iedereen is interessanter dan mama. Ronja roept dan ook Papa-dit Papa-dat. Mama hoor ik als er iets gedaan moet worden of als ze iets wilt hebben. Immers mama zorgt altijd voor haar, is er altijd en doet niets anders dan Ronja, beetje sporten, beetje koken, maar toch voornamelijk Ronja-Ronja-Ronja. En begrijp me niet verkeerd: ik geniet daar volop van!
Dan is het best wel een behoorlijke schok als m’n allerliefste Ronja plotseling dag Mama zegt als ik wegga. Telkens in huilen uitbarst als ik wegloop om haar door anderen te laten verzorgen. Als ze – nu ze loopt – m’n hand komt pakken om trots met m’n tampon-tasje door het huis te paraderen en mij alles te laten zien (‘BIJ’ vlieg ‘WAF WAF’ kat ‘BAH’ viezigheid ‘KIKKER’ kikker).
Deze mamahonger mag van mij best nog wel even duren. ♥
Ronja is een pulker, ze pulkt aan alles: terwijl ik dit schrijf is ze bezig de sticker van haar duplo-kist af te pulken. Af en toe vraag ik me af of ze geen nerveuze tik heeft dat ze zoveel pulkt.
Ronja is ook een sloper, tenminste dat dacht ik tot een jaar of 1. Ze sloopte namelijk alles dat ze te pakken kon krijgen, haar beker, haar speelgoed, haar ouders! Na een tijdje kwam ik er achter dat ze het niet probeerde te slopen, maar uit elkaar te halen. Ze wilt weten hoe iets in elkaar zit en het uit elkaar halen om dit te ontdekken.
Zo is Ronja dus erg nieuwsgierig en geïnteresseerd in hoe dingen werken, ze lijkt technisch aangelegd te zijn. Haar duplo, haar blokken en haar stapeltorens zijn haar favoriete speeltjes. Haar super leuke en schattige knuffels liggen allemaal in een aparte kast die over het algemeen dicht blijft, omdat ze er simpelweg geen interesse in heeft. Laat staan dat ze met poppen bezig is of zoiets ‘meisjesachtigs’.
En mij kennende zou je denken dat ik geen poppenmeisje was, maar als ik iets leuk vond dan waren het m’n poppen en m’n barbies. Ik was echt een typisch meisje wat dat betreft. Ronja heeft duidelijk andere interesses en natuurlijk vinden Ted en ik dat helemaal prima.
Onze pulker dus, geen nerveuze pulker, maar een geïnteresseerde pulker die wilt weten hoe dingen werken en die geïnteresseerd is in de wereld om haar heen. Wat een heerlijk kind! Wat geniet ik er van dat ze dit avontuur op haar eigen manier doorgaat. ♥
Arcadia 