Na in totaal drie jaar vol ovulatie inductie behandelingen in de MMM waren we weer zwanger van een wondertje. Dit keer waren we dolblij, maar tegelijkertijd doodsbang. Een onbezorgde zwangerschap zat er niet meer in vanwege het verlies van ons eerste kindje door een miskraam. De gehele zwangerschap zou vol spanningen blijven zitten en dat begon al bij de eerste echo.
Die eerste echo was natuurlijk zenuwslopend: zou er hartactie zijn? Zou het weer mis gaan? En was ik zwanger van een meerling? Ik was bloednerveus. We hadden mogelijk drie eisprongen gehad en ik had duidelijk donkerdere testen dan bij onze eerste zwangerschap, dus ik dacht al half zeker te weten dat het een meerling zou zijn. Ik was dan ook opgelucht toen er maar één kindje in m’n buik te zien was en ik heb meerdere keren gevraagd of er zeker weten maar één zat. Toen kwam er gelijk een nieuwe spanning bij: er zat wederom een grote cyste in een van m’n eierstokken.
De cyste was een restant van de stimulatie met Puregon en Pregnyl, net als eerder tijdens uitgangsecho’s had ik nu zelfs als zwangere last van cystes. Vanwege de cyste kregen we de mogelijkheid om de gehele zwangerschap bij de gyn te blijven en hoefden we niet over te schakelen naar een verloskundige. Een onbezorgde zwangerschap zat er voor mij toch al niet in, dus ik vond het prima om in het ziekenhuis te blijven lopen en was zelfs opgelucht. De cyste baarde Ted en mij veel zorgen, want mocht de cyste blijven zitten dan moest ik in de tweede termijn een operatie ondergaan. Nu had ik net een verhaal gelezen van een zwangere vrouw die ook een dergelijke operatie onderging terwijl ze zwanger was en waarbij het fout ging. Door de operatie en de complicaties daarna is zij haar kindje verloren. Ik vond het dus doodeng!
Ik kreeg zo ongeveer om de week echo’s om de cyste in de gaten te houden, want als deze rare dingen ging doen of plotseling heel groot werd, dan moesten ze ingrijpen. De cyste bleef even groot, rond de 10cm. En nee, ik vergis me niet in de afmetingen dat moeten geen mm zijn, er zat letterlijk een tennisbal in m’n eierstok. De vele echo’s stelden me gerust en zo wist ik me door de eerste paar weken heen te slepen. Ondertussen stapelden de zwangerschapskwaaltjes zich op: ik had overal last van en daar genoot ik enorm van! Het was een voortdurende bevestiging dat het goed ging met ons kindje. Het was ook zwaar, want ik was kapot moe en ontzettend misselijk. Al gauw gebruikte ik medicatie tegen de misselijkheid, want ik kon anders niks meer doen behalve in bed liggen. Langzaamaan kroop de tijd voorbij en rond de 10 weken werd ik angstig voor een nieuwe miskraam, gelukkig waren daar de vele echo’s en werd ik gerustgesteld.
Uiteindelijk was er de termijnecho waarbij we ook een nekplooimeting lieten doen. Alles was helemaal tip top in orde! En dit kindje was zeer actief, want we konden het zien springen in de baarmoeder. Geweldig om te zien. Tevens was ons kindje nu groter dan de cyste en dat was ook geruststellend. De cyste lag ook niet in de weg, dus we hadden altijd nog de optie om af te wachten wat er ging gebeuren en wellicht was een operatie niet nodig. Rond de 15 weken kregen we een extra echo bij een specialist op het gebied van cystes, toen bleek wonder boven wonder dat de cyste uit zichzelf was aan het verdwijnen! We waren verschrikkelijk opgelucht.
Vanaf de termijnecho werd alles voor mij makkelijker. Mijn buik begon flink te groeien, net als mijn borsten – waar ik minder blij mee was – ik voelde me op en top zwanger en alles was goed. Zelfs de misselijkheid werd dragelijker en ik kon weer actief bezig zijn. Alles ging volgens het boekje toen ook de cyste weg was en we genoten volop! Rond de 16 weken lagen Ted en ik in bed en waren we met m’n buik aan het praten, toen Ted z’n hand op m’n buik legde, voelde ik een enorm harde schop. Voor het eerst had ik ons kindje gevoeld en Ted nota bene ook! Daarna begon ik heel regelmatig schopjes en bewegingen te voelen en vanaf dit punt had ik heel erg veel vertrouwen in de zwangerschap en ons kindje. Het was een prachtig magisch gevoel en het was heerlijk dat ons kindje ook zo goed op onze handen en stemmen reageerde.
Toch bleef ik ook heel erg moe. Andere zwangeren klaagden ook wel dat ze een beetje moe waren, maar voor mij leek het toch wat erger te zijn. Als ik dit aankaartte bij de gyn, reageerde deze er heel nonchalant op en ik maakte me er verder dus ook niet druk over. De misselijkheid was immers onder controle en alles leek nu volgens het boekje te gaan. Rond de 20 weken echo kwam de onzekerheid toch weer terug en werd ik verschrikkelijk nerveus. Gelukkig bleek alles goed te zijn: we kregen een dochter, Ronja. We hadden het al vaker over namen gehad, maar direct na die 20 weken echo kwam Ted met DE naam aanzetten en vanaf dat moment wisten we wie er in m’n buik woonde. Dit wilden we ook delen met de rest van onze familie en we organiseerden een feestje waar we bekend maakten dat Ronja een meisje was en waar we de echo’s lieten zien.
Met 24 weken volgde er weer een reguliere controle, dit keer bij een nieuwe gyn, dit zou mijn vaste gyn worden tot aan de geboorte. Het was een hele andere vrouw dan de eerdere gynaecologen, een recht-toe-recht-aan-vrouw die geen blad voor de mond nam, heel direct communiceerde en veel informatie gaf. Dat vonden wij erg fijn! Tijdens de echo bleek dat onze Ronja te klein was; dysmatuur. Vreemd, want alles leek toch volledig op schema te liggen en ze was toch helemaal goedgekeurd tijdens de 20 weken echo? De gyn legde uit dat er niks aan de hand hoefde te zijn, maar waarschuwde ons ook voor de mogelijkheid dat er toch iets mis was met ons kindje. Ze legde uit wat alle mogelijke afwijkingen konden zijn en hamerde er op dat er tevens een kans bestond dat Ronja niet verenigbaar zou zijn met het leven. Doodeng! Maar ik wilde er niks van weten, m’n moeder had namelijk ook alleen maar kleine kindjes gekregen en Ted was ook geen enorme vent. Ze bood ons allemaal testen aan en besloot dat we in ieder geval nog een uitgebreide echo kregen om nogmaals te kijken of alles wel in orde was, de 20 weken echo take two. Aan de hand hiervan konden we beslissingen maken.
Tijdens deze uitgebreide echo bleek dat Ronja op de P3-lijn lag qua groei, dat is erg klein. De P-lijn houdt in dat van 100 kinderen P100 de grootste is (die is dus veel te groot) en P1 de kleinste is (die is dus veel te klein). En Ronja was de op 3 na kleinste. Ze groeide echter netjes door in vergelijking met de laatste echo. Verder bleek er niks mis te zijn en werd Ronja gezond verklaard. Er was echter wel één observatie: Ronja had zichzelf op een spaarstand gezet waardoor er meer bloed naar haar hersenen ging. Dit kon er op wijzen dat Ronja wellicht te weinig voeding binnen kreeg, maar op dit moment was de doorbloeding van de navelstreng in orde. Onze gyn stelde meer testen voor, maar wij weigerden, omdat een vruchtwaterpunctie bijvoorbeeld gevaarlijk zou zijn voor Ronja. De gyn schetste vervolgens het scenario dat Ronja uiteindelijk in nood zou kunnen komen in de buik en er direct uitgehaald zou moeten worden. Dat was nu nog niet het geval, maar dat zou op enig moment kunnen gebeuren. Daarom moest ik elke week een echo krijgen en twee keer per week een CTG (hartfilmpje). We stemden in met dat plan, maar we hadden een vakantie gepland en besloten dat we eerst een weekje weggingen. Als het fout zou gaan met deze termijn, was er weinig dat we konden doen en Ted en ik hadden er vertrouwen in dat het nu niet fout zou gaan. We gingen op vakantie! De gyn gaf ons nog verdere informatie mee, waaronder informatie over zwangerschapsvergiftiging.
Gewapend met alle informatie en een doppler waarmee we naar Ronja’s hartje konden luisteren, probeerden we de zorgen achter ons te laten en gingen we op vakantie. Achteraf gezien hadden we dit niet moeten doen en was dit eigenlijk te veel geweest voor mij. Ik was namelijk nog steeds verschrikkelijk moe en had geen energie. Daarnaast liet Ronja mij niet fietsen. Zodra ik haar kon voelen ging zij ernstig protesteren als ik fietste, waardoor ik niet op een normale manier op de fiets kon zitten. Hoe groter mijn buik werd, hoe onmogelijker het werd om te fietsen als Ronja zo immens actief protesteerde. We hadden op vakantie alleen een fiets om ergens mee naar toe te gaan. Het was eigenlijk te veel en we spendeerden dan ook een groot gedeelte van de vakantie op de bank, rustend. Wetend wat we nu weten had Ted me waarschijnlijk de gehele zwangerschap aan m’n bed vastgebonden zodat ik als broedkip de weken kon uitzitten. Uiteindelijk is dat ook deels gebeurd.
Na de vakantie begonnen de controles en extra echo’s. Ik kan je niet vertellen hoeveel echo’s we in totaal hebben gehad in deze zwangerschap of hoeveel CTG’s, want het waren er simpelweg te veel. Net als in de MMM werden we nu experts met het interpreteren van de echo’s en de CTG’s. Alle controles waren goed. Soms konden ze Ronja niet vinden met het CTG, omdat ze zo klein was en mijn baarmoeder erg groot. Dan kwam er een gyn met een echoapparaat die Ronja even in beeld bracht en vervolgens waren we weer goedgekeurd. Wel bleek dat mijn bloeddruk wat te hoog was, eerder was dit ook al gebleken, maar schoven ze dit af op stress doordat ik in het ziekenhuis was of in hun woorden: witte jassen stress. Inmiddels bleef de bloeddruk bij elke controle hoog en besloten ze mij hiervoor medicatie te geven. Verder groeide Ronja goed door en bleven de controles goed.
Midden in de nacht kreeg ik opeens heel erg veel pijn, bovenaan mijn buik. Ik vond het erg vreemd en dacht dat het iets was van de misselijkheid of het maagzuur waar ik al de gehele zwangerschap ook veel last van had. Daarom ging ik maar wat eten om m’n buik tot rust te laten komen. De pijn werd erger en een stuk heftiger. Ik maakte Ted wakker en met spoed vertrokken we richting de verloskamers. Daar werd ik aan een CTG gehangen en werd m’n bloed geprikt, ze vermoedden dat ik zwangerschapsvergiftiging had.
In het kleine kamertje werden we alleen gelaten met m’n buik onder de banden aan het CTG. Het waren de verloskamers, we lagen omringd door geluiden van pasgeboren baby’s en kreunende bevallende vrouwen. We waren hier al heel vaak geweest tijdens de MMM, zelfs in hetzelfde kamertje. We luisterden rustig naar het paardje dat onze Ronja was. Haar hartslag was altijd heel hoog (rond de 150) en klonk als een paard in galop. We maakten er grapjes over. Opeens ging het paardje heel erg langzaam rennen, lopen, bijna stilstaan. Haar hartje hield er nog net niet mee op! We waren volledig in paniek. De grond zakte onder ons vandaan: ging onze lieve Ronja dood?
Woedend werd ik toen er niet gelijk een verpleegkundige aan kwam rennen om m’n buik te reanimeren of weet ik veel wat te doen om ons kind te redden. Dus Ted ging er op uit om iemand te halen. Ondertussen hoorden we langzaam het hartje weer terugkomen, het paard begon weer te rennen, ze was weer in galop en Ronja was nog steeds bij ons. Wij waren inmiddels 20 jaar ouder geworden en zaten er volledig doorheen.
Vervolgens stuurde de dienstdoende gyn ons naar huis met de boodschap dat het CTG inderdaad afwijkingen liet zien en we de volgende dag een echo zouden krijgen. Ik was doodsbang! Ik wilde helemaal niet naar huis! Ik wilde opgenomen worden en aan die apparaten gehangen worden zodat ze onze Ronja in de gaten konden houden. Wat moest ik thuis nog doen behalve zenuwen? Maar goed, wij gingen naar huis met de gedachte dat als ik het wederom niet zou vertrouwen we gelijk weer naar het ziekenhuis konden komen.
De volgende dag kreeg ik een echo en bracht deze gyn eindelijk het verlossende woord: met 27 weken werd ik opgenomen. De doorbloeding van de navelstreng was slechter, dit in combinatie met mijn verhoogde bloeddruk en de afwijkingen op de CTG’s, leidde er toe dat ik bedrust moest houden en strenge dagelijkse controles krijgen. Ik was ontzettend opgelucht! Tijdens de opname kwamen we erachter dat de pijn boven in m’n buik door het maagzuur kwam en kreeg ik hier medicatie voor. Daarnaast schoot mijn bloeddruk met elke controle omhoog en werd deze medicatie voortdurend opgehoogd en werd er nog meer medicatie aan toegevoegd, in de hoop dat de combinatie van meerdere medicijnen de bloeddruk onder controle zou houden. Dit is echter nooit gelukt. Achteraf had ik pre-eclampsie, zwangerschapsvergiftiging, maar dat is mij nooit met zo veel woorden uitgelegd.
De CTG’s werden telkens slechter en Ted en ik wisten dat het niet lang meer zou duren voordat de gyn zou besluiten dat Ronja beter af zou zijn buiten de buik dan binnen de buik. Op een warme augustus dag kreeg ik een extra echo, ze schatte Ronja in op 950 gram en vervolgens zou m’n eigen gyn die toevallig dienst had met ons komen spreken. Ik werd daarna aan het CTG gehangen, deze was zo slecht dat ze me er niet meer af durfden te halen. Ik was 29 weken zwanger. Toen kwamen er een stuk of zes artsen de kamer in en onze eigen gyn vertelde ons dat ze Ronja gingen halen. Ik kan moeilijk uitlachen hoe bang we waren en hoe machteloos we ons voelden. Toch begrepen we ook dat dit de enige optie was voor Ronja. We wisten niet hoe ze uit m’n buik zou komen, dood of levend, en als ze leefde of ze dan wel gezond zou zijn. Het was doodeng.
Op de operatietafel, terwijl ik al m’n ruggenprik had gekregen, zagen we m’n buik op en neer gaan van de schopjes van onze Ronja. Normaal gesproken in zo’n situatie is het kindje heel erg rustig en voelt de moeder haar kindje nauwelijks. Ronja was altijd 24/7 aanwezig, zo ook op het laatst, toen ik haar schopjes helaas niet meer kon voelen. En zo werd ze ook een paar minuten later uit m’n buik gehaald: kicking and screaming! Wat waren we opgelucht!! Onze dochter leefde!
Ons wondertje was geboren. Onze allerliefste, allermooiste, allerkleinste Ronja. Ze woog 1030 gram en haar Apgar score was 6/8/8. Ze heeft niet langer dan 29 weken en 4 dagen in m’n buik mogen verblijven. We waren opgelucht, want we hadden meer vertrouwen in Ronja buiten m’n buik dan in Ronja binnen m’n buik. En wat deed ze het goed! We waren eindelijk ouders van het allergeweldigste meisje van de hele wereld.
Hier houdt Ronja’s Ooievaar op. Het was een lange slopende weg die drie jaar duurde, we hebben veel behandelingen gehad met veel complicaties, we zijn ons eerste kindje verloren in een eveneens gecompliceerde slopende miskraam en uiteindelijk zijn we meer dan 10 weken te vroeg ouders geworden van onze dochter Ronja. Deze Ooievaar kreeg nog een staartje, want achteraf bleken er meerdere redenen te zijn voor Ronja’s vroeggeboorte daarover zal ik binnenkort meer schrijven.
Lees hier het vorige deel van Ronja’s Ooievaar.
Lees hier het staartje van Ronja’s Ooievaar.
Arcadia 