Gisteren eindigde ronde 2 voor ons in een ongesteldheid. Erg vervelend, gisteren heb ik lopen balen, want ik wilde liever zwanger zijn dan bloeden. Tijd om het van me af te schrijven en naar de volgende ronde te kijken.
Afgelopen ronde heb ik eerst geworsteld met m’n hormonen, die inmiddels gelukkig tot rust zijn gekomen. Ik heb inmiddels wel besloten om te starten met temperaturen. Door m’n temperatuur elke ochtend te meten en deze in te voeren in een grafiek, kan ik beter zien wanneer m’n eisprong is.
In m’n natuurlijke cyclus heeft het temperaturen nooit gewerkt en gaf het nooit een duidelijke eisprong weer. Hopelijk werkt het inmiddels wel, want ik ben aan het zoeken naar een vorm van houvast. Ik wil meer informatie over wat er in m’n lichaam gebeurt en ik wil een beetje controle behouden.
Aan ronde drie begin ik vol vertrouwen. Sinds december 2012 heb ik een eigen cyclus, die alleen maar beter lijkt te worden. We weten dat we relatief snel zwanger kunnen worden als we een goede eisprong hebben. Logischerwijs moeten we dan uiteindelijk wel zwanger worden mits we de goede timing hebben. Ik ben er dus van overtuigd dat het ons gaat lukken zonder behandelingen, zonder de MMM.
Wanneer we spontaan zwanger worden, betekent dit zo veel voor mij: m’n lichaam heeft eindelijk ’s iets goed gedaan! Dat zou voor mij een mentale overwinning zijn, dan kan ik gaan werken aan het afsluiten van de MMM, aan het opbouwen van vertrouwen in m’n lijf, wellicht zelfs aan het verwerken van Ronja’s couveuseperiode.
Ted denkt hier anders over. Hij heeft wel hoop, maar schat in dat we maar een kleine kans hebben om spontaan zwanger te worden. Ik snap zijn zelfbescherming en ik begrijp ook dat hij er geen vertrouwen in heeft. Toch doet dat pijn, ik wou dat hij er ook positiever in kon staan en met me mee kon gaan in deze positiviteit. Wie weet komt dat nog!
Arcadia 