Vloekende Ronja

Mogen jouw kinderen vloeken? Vloek jij waar ze bij zijn? Hoe pak je het onderwerp vloeken aan en taal? Ik wil hier delen hoe ik dat doe op dit moment met m’n lieve Ronja.

Mijn terrorpeuter Ronja

Geïnspireerd door Linda’s – Mamaliefde – lijstje met frustraties wil ik graag alle heerlijke frustraties rondom m’n terrorpeuter Ronja met jullie delen! Volgens mij is het ontzettend herkenbaar dat je als moeder er soms gewoon doorheen zit en je de mute knop zoekt voor je gillende kind. M’n grootste frustraties heb ik hier opgeschreven.

Ik wil als mama consequent zijn

Over opvoeding heb ik al vaker geschreven, maar nu wil ik één belangrijk element bespreken: consequent zijn. Dit gaat niet over straffen of grenzen aangeven, maar ik zal uitleggen wat ik belangrijk vind aan consequent zijn en wat ik ermee wil bereiken.

De week van de opvoeding

Vorige week had ik al een blogje geschreven over hoe wij Ronja straffen. Maar hoe voeden we haar nu eigenlijk op? Tja, eigenlijk kan ik daar geen helder antwoord op geven. We volgen vooral Ronja en spelen in op wat zij nodig heeft, daarbij rekening houdend met het wereldbeeld dat we aan haar willen overdragen.

M’n peuter achter het scherm

Ronja heeft haar eigen kleine peuter tablet en kijkt vaak filmpjes. Eigenlijk staat er bij ons altijd wel een scherm aan, want zo leven wij nu eenmaal. Ik heb daar geen moeite mee en zie het als een verdieping voor haar ontwikkeling.

Nu lees ik veel online dat ouders dit afkeuren en ik vraag me altijd af waarom. Zo lees ik bij Mamaliefde dat zij het verkiest om meer te gaan puzzelen met haar kindjes in plaats van ze achter de televisie te zetten. Nu mag je zelf de keuze maken: dezelfde vormpjes telkens opnieuw op dezelfde plek terug stoppen of je horizon verbreden met gevarieerde fictie en interactieve technologie? Welke zou jij kiezen?

Dit was mijn vak voordat ik moeder werd. Media en cultuur: de analyse van games, filmpjes, multi media, kunst. Het plaatsen van hedendaagse concepten, gebeurtenissen en events in de geschiedenis en binnen een cultureel framework. Het analyseren van verhaallijnen binnen bijvoorbeeld youtube filmpjes en de referenties die hierin verwerkt worden. Het aantonen van het culturele belang van zulke nieuwe media.

Van kleins af aan ben ik gefascineerd geweest door pop cultuur, heb ik alles tot in de puntjes gevolgd en geconsumeerd, met een kritische en analytische blik en daar heb ik later mijn baan van gemaakt. Ik weet wat voor waarde media consumptie heeft, wat het je kan leren en hoe het je kan vormen. Ik kon rond in de middenbouw vloeiend Engels spreken, doordat ik Engelstalige televisieseries volgde.

Wij hebben inmiddels geen televisie meer. Alles dat we doen en kijken is online te vinden en zo consumeren wij alleen wat wij willen. Een groot voordeel hiervan is dat Ronja dus altijd iets te zien krijgt dat wij hebben uitgekozen. En wat leert ze daar nu van? Vanaf een jaar of twee – afhankelijk van de individuele ontwikkeling van een kind – kunnen kinderen onderscheid maken tussen realiteit en fictie. Ze kunnen doen alsof, ze weten wat verzonnen is en wat echt is. Ronja heeft deze fictieve werelden al een tijdje door en begint nu ook verhaalstructuren en grapjes te leren herkennen. Zo weet ze wanneer een verhaal op een einde loopt, wanneer iets grappig bedoelt is of ironisch. Ze leert ze bepaalde structuren die belangrijk zijn voor haar wereldbeeld, zodat ze ook de dingen die ze ziet en beleeft kan plaatsen binnen bestaande ideeën en hierdoor grip heeft op haar ervaringen. Essentieel voor de ontwikkeling van een kind!

Daarnaast krijgt ze veel mee van andere culturen. Wij zijn vooral internationaal georiënteerd en minder gefocust op Nederland, waardoor ze veel Engels te horen krijgt en dankzij mama’s voorkeuren ook Japans. Helaas geen Spaans of Chinees, wat wellicht nog veel beter zou zijn, gezien dit de taal is van het grootste gedeelte van de wereldbevolking, maar helaas zijn mama en papa hier niet in geschoold. Haar basis is hierdoor breder en haar blik staat open voor wat de wereld haar kan bieden.

Het allerbelangrijkste van je kind achter het scherm plaatsen is toch wel hun eigen technologische ontwikkeling. Je kunt het een kind niet aan doen om hen de moderne techniek te ontzeggen. Ik weet nog goed dat ik op de universiteit mensen tegenkwam die niet wisten hoe ze om moesten gaan met bepaalde software en deze mensen hebben dan ook een veel slechtere positie op de arbeidsmarkt. Doe het je kind alsjeblieft niet aan om hen te limiteren in hun media gebruik, laat ze vrij hun creativiteit te uitten door te experimenten en verschillende technieken te laten beheersen. Hierdoor stimuleer je hun ontwikkeling, verleg je hun intellectuele grenzen en stoom je hen klaar om de wijde wereld in te trekken.

En zoals altijd moet je een balans vinden. Bij ons staat altijd wel een scherm aan. Op de achtergrond spelen vaak filmpjes af, er draait muziek of er worden websites afgegaan. Dit betekent niet dat Ronja voor het scherm gekluisterd zit, dat ze nooit naar buiten gaat, niet weet hoe ze moet spelen met andere kinderen of met haar analoge speelgoed. Dit houdt in dat wij de moderne wereld een onderdeel laten zijn van haar dagelijks leven en hierin, zoals met alles, zorgen voor een goede gezonde balans om ons kind zich goed te laten ontwikkelen. Hierin volgen we haar voorkeuren en haar ontwikkeling.

Een paar van Ronja’s favorieten op een rijtje:

Een documentaire die Ronja graag kijkt.

Ronja de pulker

Ronja is een pulker, ze pulkt aan alles: terwijl ik dit schrijf is ze bezig de sticker van haar duplo-kist af te pulken. Af en toe vraag ik me af of ze geen nerveuze tik heeft dat ze zoveel pulkt.

Ronja is ook een sloper, tenminste dat dacht ik tot een jaar of 1. Ze sloopte namelijk alles dat ze te pakken kon krijgen, haar beker, haar speelgoed, haar ouders! Na een tijdje kwam ik er achter dat ze het niet probeerde te slopen, maar uit elkaar te halen. Ze wilt weten hoe iets in elkaar zit en het uit elkaar halen om dit te ontdekken.

Zo is Ronja dus erg nieuwsgierig en geïnteresseerd in hoe dingen werken, ze lijkt technisch aangelegd te zijn. Haar duplo, haar blokken en haar stapeltorens zijn haar favoriete speeltjes. Haar super leuke en schattige knuffels liggen allemaal in een aparte kast die over het algemeen dicht blijft, omdat ze er simpelweg geen interesse in heeft. Laat staan dat ze met poppen bezig is of zoiets ‘meisjesachtigs’.

En mij kennende zou je denken dat ik geen poppenmeisje was, maar als ik iets leuk vond dan waren het m’n poppen en m’n barbies. Ik was echt een typisch meisje wat dat betreft. Ronja heeft duidelijk andere interesses en natuurlijk vinden Ted en ik dat helemaal prima.

Onze pulker dus, geen nerveuze pulker, maar een geïnteresseerde pulker die wilt weten hoe dingen werken en die geïnteresseerd is in de wereld om haar heen. Wat een heerlijk kind! Wat geniet ik er van dat ze dit avontuur op haar eigen manier doorgaat. ♥

Zelf doen: onze zelfstandige Ronja

De laatste tijd worden de verschillen tussen Ronja en haar leeftijdsgenootjes steeds duidelijker doordat hun persoonlijkheden veel meer naar buiten komen. Zo merk ik dat Ronja veel zelfvertrouwen heeft en met een open blik de wereld tegemoet gaat. Dit is iets dat we graag bevorderen door haar veel zelf te laten doen, zo krijgen Ted en ik dus ook een zelfstandig kind.

Ronja is dus heerlijk onafhankelijk. Ze laat ons graag zien wat ze wilt gaan doen en vindt elke dag wel nieuwe manieren om met haar speelgoed of met keukengerei of met de katten of met het wasgoed te spelen. En terwijl ze lekker ondernemend bezig is, kletst ze voortdurend. Op het moment zit ze in een papa-fase en is alles papa, papa’s of pappies. Deze mama heeft daar heel weinig problemen mee, want sommigen gaven al het commentaar dat ik dat wel vervelend zou vinden, maar ik vind het hilarisch.

Tijdens een playdate een tijdje terug realiseerde ik me opeens dat we een zelfstandig kind zijn aan het creëren. Haar speelgenootje werd netjes door de moeder geholpen bij elk piepje of zielig blikje, terwijl ik mijn kleine dondersteen haar gang liet gaan. Als ze ergens is waar ze lekker kan spelen, komt ze ook nooit naar mij toe voor geruststelling. Dat ik er ben, is blijkbaar voldoende.

Ik hoor vaak van mama’s dat dit een nadeel is van thuismoeder zijn: je kind ziet je namelijk niet meer staan en is veel meer geïnteresseerd in andere dingen. Terwijl als je zou werken en thuiskwam, je dan de volle aandacht kreeg. Ik heb hier nul problemen mee. Ronja houdt intens van mij en is dol op me, net als ik op haar. We hebben elke dag heerlijke onderonsjes en onze band is diepgaand. Als er nieuw speelgoed is, nieuwe kindjes of nieuwe mensen vind ik het niet meer dan logisch dat ze daar al haar aandacht aan geeft. Dat moedig ik juist aan! Ik wil helemaal niet dat ze de hele tijd aan mijn benen komt hangen.

Terug naar de playdate: die was dus voortdurend aan moeders benen aan het hangen, was erg verlegen en volgde Ronja. Opeens viel me op dat deze moeder ook voortdurend haar kind hielp bij alles, iets dat ik eigenlijk niet doe. Als er iets is, komt Ronja me wel halen en als ze zich pijn heeft gedaan, dan hoor ik het wel. Als ze gaat piepen, zeuren of boos schreeuwen, dan kom ik niet aanvliegen om haar te helpen.

M’n houding richting Ronja komt natuurlijk ook door ons verleden. Als je jouw kindje aan allerlei toeters en bellen hebt zien liggen, zien vechten voor haar leven, maagsondes in haar kleine ieniemienie neusje hebt moeten proppen, dan verleg je je grenzen. Ik ben niet bezorgd als ze eens hard valt of als ze zich verslikt. Ik weet immers hoe ze er uit ziet als ze geen lucht meer kan krijgen en ik weet hoe kindjes er uit zien als ze doodgaan, ik heb het echte grote gevaar meegemaakt en weet het te herkennen. Dan doen die kleine dingetjes er minder toe. Hoewel ik me ook kan voorstellen dat ouders die dit hebben meegemaakt juist overbezorgd worden.

Ik laat Ronja dus haar eigen boontjes doppen en dat kan ze heel erg goed! Maar hier kleven ook een paar nadelen aan. Zo loopt ze nu met anderhalf jaar nog steeds niet. Ze vindt kruipen prima en daar is ze ook behoorlijk snel in. Ze kan wel lopen: aan de hand kan ze zelfs rennen en langs de meubels gaat ze als een speer, de motoriek is er dus. Ze kan echter nog niet los staan en daar is ze op aan het wachten, zodat ze ook het lopen zelfstandig kan doen. Nog een nadeel is dat ze bijvoorbeeld niet meer gevoerd wil worden, best lastig als je elke week soep eet, maar ze kan al aardig overweg met een lepel, wat dan weer een voordeel is. Ook wil ze niet dat wij haar tanden poetsen. Ted heeft om het tandenpoetsen heen een enorm ritueel gebouwd en inmiddels zijn we zo ver dat hij zachtjes al haar kiezen kan afgaan. Ze kan het ook al erg goed zelf, alleen met zo veel tandjes als Ronja heeft, is het toch wel prettig als je af en toe die kiezen ook te pakken krijgt.

Al met al geniet ik enorm van haar zelfstandige onafhankelijke houding en verheug ik me op de toekomst: hoe zal dit verder gaan op de peuterspeelzaal? Zou ze dan nog steeds zo open en vol zelfvertrouwen alles tegemoet gaan? Ik ben erg benieuwd! Ted en ik zetten onze tamelijk vrije, positieve opvoeding in ieder geval voort en proberen haar zo veel mogelijk binnen duidelijke grenzen haar gang te laten gaan zodat ze op haar eigen tempo vanuit een veilige basis de wereld kan ontdekken.