Ronde 2: ongesteld

Gisteren eindigde ronde 2 voor ons in een ongesteldheid. Erg vervelend, gisteren heb ik lopen balen, want ik wilde liever zwanger zijn dan bloeden. Tijd om het van me af te schrijven en naar de volgende ronde te kijken.

Afgelopen ronde heb ik eerst geworsteld met m’n hormonen, die inmiddels gelukkig tot rust zijn gekomen. Ik heb inmiddels wel besloten om te starten met temperaturen. Door m’n temperatuur elke ochtend te meten en deze in te voeren in een grafiek, kan ik beter zien wanneer m’n eisprong is.

In m’n natuurlijke cyclus heeft het temperaturen nooit gewerkt en gaf het nooit een duidelijke eisprong weer. Hopelijk werkt het inmiddels wel, want ik ben aan het zoeken naar een vorm van houvast. Ik wil meer informatie over wat er in m’n lichaam gebeurt en ik wil een beetje controle behouden.

Aan ronde drie begin ik vol vertrouwen. Sinds december 2012 heb ik een eigen cyclus, die alleen maar beter lijkt te worden. We weten dat we relatief snel zwanger kunnen worden als we een goede eisprong hebben. Logischerwijs moeten we dan uiteindelijk wel zwanger worden mits we de goede timing hebben. Ik ben er dus van overtuigd dat het ons gaat lukken zonder behandelingen, zonder de MMM.

Wanneer we spontaan zwanger worden, betekent dit zo veel voor mij: m’n lichaam heeft eindelijk ’s iets goed gedaan! Dat zou voor mij een mentale overwinning zijn, dan kan ik gaan werken aan het afsluiten van de MMM, aan het opbouwen van vertrouwen in m’n lijf, wellicht zelfs aan het verwerken van Ronja’s couveuseperiode.

Ted denkt hier anders over. Hij heeft wel hoop, maar schat in dat we maar een kleine kans hebben om spontaan zwanger te worden. Ik snap zijn zelfbescherming en ik begrijp ook dat hij er geen vertrouwen in heeft. Toch doet dat pijn, ik wou dat hij er ook positiever in kon staan en met me mee kon gaan in deze positiviteit. Wie weet komt dat nog!

Ronde 2: ik heb de rust gevonden!

Na een heftige start van ronde 2 waarin de hormonen hoog opliepen, heb ik nu m’n rust gevonden. M’n lichaam is aan het veranderen en het zijn allemaal goede ontwikkelingen!

Tijdens de MMM-jaren had ik altijd het idee dat m’n lijf rust nodig had, dat het wellicht moest bijkomen van sinds m’n 13de aan de pil (mini-pil vanwege onregelmatige cyclussen – goh – en later pas als anti-conceptie) en het tijd nodig had om te herstellen van al die jaren pilgebruik en ook maanden doorslikken van de pil.

Die rust kon ik toen niet nemen, omdat de gynaecologen hadden uitgelegd dat onze kans om spontaan zwanger te worden minder dan 0,1% was vanwege m’n heftige PCOS. Ik moest en zou door, ik zou moeder worden en ik zou ons kind dragen. En uiteindelijk gebeurde dat, maar het was lastig en de weg lang.

Dit keer kan ik die rust nemen, hebben Ted en ik er samen voor gekozen om dat te doen. Zonder MMM, op ons eigen tempo, zo intensief of zo nonchalant als we zelf willen: wij bepalen het en wij hebben de controle in handen. De uitkomst blijft natuurlijk onzeker. Maar nu we die rust hebben, merk ik dat m’n lichaam is aan het veranderen.

Ik voel me weer mezelf. Het lijkt alsof ik moest wennen aan de nieuwe dosis schildkliermedicatie en dat nu gebeurd is. Ik kan m’n eigen ding doen: de hele dag wild spelen met Ronja, lekker veel sporten, beetje in de tuin tuinieren. Het gaat me allemaal goed af en het zijn mooie dagen! Ook m’n emoties zijn weer onder controle, ik ben geen jankerd meer en wat is dat een opluchting.

Zo kan ik het makkelijk volhouden. Ik ken m’n lichaam en weet dondersgoed wat zich afspeelt in m’n eierstokken en baarmoeder. Nu kan ik daarop vertrouwen en dan is het makkelijk wachten op een mogelijk eisprong en die wachtweken vliegen ook voorbij. Ik ben opgelucht dat m’n lijf eindelijk wat goed weet te doen! Nu op naar twee strepen én een voldragen zwangerschap.

Ronde 2: hormonsters are back!

We zitten inmiddels een tijdje in ronde 2 en hoewel ik het minder spannend vind dan ronde 1, heb ik toch erg veel last van hormonen.

Het begon allemaal heel lekker: we zouden in mijn hele lange mogelijk vruchtbare periode regelmatig seks hebben en verder lieten de boel de boel. Genieten en het leuk hebben stond voorop! Allemaal leuk en aardig, maar als je hormonen de boel gaan dwarsbomen wordt het toch weer zwaar.

M’n PCOS is lekker bezig denk ik dan, maar misschien is het wel m’n schildklier en een reactie op m’n medicatie die op een hoge dosis Euthyrax zit. Ik ben emotioneel labiel. Ik moet huilen om alles en iedereen, het puppy-effect noemen we het: zodra een puppy in beeld komt, stromen de tranen. En de puppy kan vervangen worden door van alles (bijv. een liedje, een romantisch moment, een glimlach, lieve woorden van Ted). Verschrikkelijk! Ik ben geen jankerd, ik ben niet emotioneel en ik hou er helemaal niet van om zo te zijn.

Daarnaast kan ik ook af en toe flink pissig zijn. Zo was ik planten aan het uitzoeken voor onze tuin en Ted wilde er niet aan, omdat hij vond dat de planten niet geschikt waren. Ik had een paar uur lopen zoeken en dit waren de best mogelijke planten, toen hij die vervolgens afwees, werd ik woedend. Gelukkig is Ted wel wat gewend en herken ik dit soort hormonale aanvallen, we weten het te benoemen en vervolgens komen we er samen wel uit.

Kortom: het valt me zwaar! En ik word moe van deze emotionele rollercoaster. Hier had ik normaal alleen last van als ik een gestimuleerde cyclus had met Puregon en daarna Pregnyl, ik had nooit gedacht dat ik buiten de MMM ook last kreeg van zulke heftige hormonsters. En ik baal als een stekker.

Klaar met zwanger worden!

De laatste tijd ben ik helemaal klaar met zwanger worden! Ik heb er dus nu al genoeg van en we zitten pas in ronde 2. Dit bevestigt voor mij alleen maar dat we een goede beslissing hebben genomen door niet gelijk weer de MMM in te stappen.

Ik weet ook niet precies wat het is wat ik nu voel: ik wil heel graag weer zwanger zijn en een – VOLDRAGEN – kindje krijgen. Maar ik heb helemaal genoeg van uitzoeken wanneer m’n eisprong is, seks hebben volgens een bepaald ‘gunstig’ patroon, afwachten hoe erg m’n PCOS deze ronde de boel verknoeit, m’n cyclus in de gaten houden en controle zwangerschapstesten doen.

Helaas is het loslaten niet mogelijk voor ons. We kunnen het loslaten in die zin dat we dan om de zoveel tijd een zwangerschapstest moeten doen, want als ik onverwachts lange tijd zwanger rondloop, kan het kindje ernstige gevolgen ondervinden van m’n schildkliermedicatie of liever het gebrek daaraan. Behalve die controle, hoeven we eigenlijk nergens rekening mee te houden.

Ik wil er dus eigenlijk gewoon niks voor doen. En maar zien of we wel zwanger zullen worden. De MMM beangstigt me. Tegelijkertijd weet ik dat behandelingen ons waarschijnlijk een stuk sneller zwanger zouden maken dan dat we het nu spontaan proberen. Toch heb ik het er niet voor over. Ik wil de risico’s niet opnieuw aangaan en ik wil genieten van wat we wel hebben, zonder die rollercoaster. Waarom heb ik het niet meer over voor een volgend kindje, terwijl ik hiervoor al m’n grenzen overschreed om maar zwanger te worden? Is dat niet oneerlijk tegenover een volgend kindje? Ik raak in de war van al die gevoelens.

Het allerengste vind ik eigenlijk dat ik het wel best vind zo. Ik kan me nu prima voorstellen dat het bij Ronja blijft. Tegelijkertijd word ik daar wel verdrietig van, want m’n droom van meer kindjes lijkt erg ver weg. Toch denk ik niet dat ik hiervan nog erg ongelukkig kan worden. Wij komen er wel of we nu opnieuw zwanger worden of dat het bij ons drietjes blijft.

Ronde 1: ik ben niet zwanger

Ik zat al weg te dromen over een zwangerschap en toen spotte ik gelijk het eerste bloed: ik werd ongesteld! De eerste ronde was niet raak, niet zwanger, op naar de volgende dan maar? Eerst eens de afgelopen ronde evalueren.

Positief

Ik had een eisprong!
Dat blijf ik toch maar knap vinden van m’n lijf, voor Ronja had ik géén cyclus en nu heb ik spontaan een eisprong! Het is een lange cyclus, maar wel een stabiele van rond de 45 dagen. M’n ei is meestal rond dag 32. Daar valt mee te werken?

Ik kon m’n ei spotten!
Aan de hand van m’n afscheiding en positie van m’n baarmoedermond wist ik m’n ei ruim op tijd te spotten en hebben we dus ook goed gebruik kunnen maken van m’n vruchtbare periode.

De tijd gaat snel!
Ik heb een lange cyclus, die twee wachtweken schieten daardoor voorbij. Ronja helpt hier natuurlijk een flink handje in, want die weet me wel bezig te houden. Voordat ik het weet zijn er dagen en weken voorbij. De tijd vliegt, dat is fijn.

Negatief

Ik ben niet zwanger!
En dat is kut. Dat is niet balen of jammer, dat is gewoon kut.

Ik ben onzeker!
Dankzij m’n PCOS weet ik niet of ik een ei blijf houden, of ik een cyclus blijf hebben en als ik een ‘ei’ heb of ik dan ook daadwerkelijk een eisprong heb. Misschien was ronde 1 wel onze enige kans? En die hebben we dus verprutst!

Ik twijfel over de MMM!
Ik twijfel aan alles: of ik een ei ga hebben of niet. Of m’n PCOS in volle kracht terug komt. Of m’n schildkliermedicatie wel goed zit. Maar boven alles overweeg ik bijna dagelijks of ik niet gewoon weer onder behandeling moet gaan. Eens een paar keer Clomid proberen? Voorheen resistent, maar wie weet wat het nu doet met m’n nieuwe schildklier? Maar dat wil ik niet, ik wil niet weer onder behandeling. Ik wil niet weer al die risico’s aangaan en ik wil opnieuw een vroeggeboorte voorkomen. Nee!

Conclusie

Het was een goede ronde, maar het is emotioneel zwaar om weer bezig te zijn. Er speelt zo veel meer doordat we een behoorlijk verleden hebben, doordat de weg naar Ronja zo zwaar was, doordat de zwangerschap gevaarlijk was en dat is lastig. Daardoor maak ik me zorgen.
Toch gaan we verder, we willen graag nog een kindje, niet graag, we willen het allerliefste nog een kindje. Nog zo’n prachtig wondertje. Alles nog een keer meemaken en ons gezin uitbreiden.
En ik heb al een nieuwe tactiek ontwikkelt voor de komende ronde, ik ga het proberen een beetje los te laten, voor zover dat kan in onze situatie en dan duimen we dat het uiteindelijk goedkomt.

Ik vroeg nog aan Ted wat hij er nou van dacht: worden we nog een keertje zwanger? Hij zei dat hij er vertrouwen in had dat we zwanger zouden worden. Ik ook. Om Ariël te quoten: “Ik weet niet hoe! Ik weet niet wanneer! Maar ik weet wel dat ik ooit [nog] een keer…”

Loslaten

Het allerliefste zou ik onze kinderwens willen loslaten: seks hebben wanneer we willen, ongeacht m’n cyclus en kijken of er ooit een zwangerschap van komt. Het accepteren dat het wellicht niet spontaan zou kunnen komen en dat het dus bij Ronja blijft.

Ik ben dankbaar en dolblij met Ronja, ze is een prachtig wonderkindje en in de jaren MMM hadden we niet gedacht dat we zo ver zouden komen. Genoeg lotgenootjes blijven met lege handen achter, wij zijn ouders geworden van een gezonde heerlijke dochter.

Veel ex-MMM dames proberen een volgend kindje spontaan te krijgen, niet iedereen begint weer direct met behandelingen. De meeste hebben een houding dat het zo ook goed is en mocht er nog een kindje bijkomen, dan is dat super. Zo zou ik er ook in willen staan.

Om een aantal redenen gaat dat niet. De eerste is dat m’n endocrinoloog (de arts die gaat over m’n schildklier) wilt dat ik regelmatig een zwangerschapstest doe. Daarom moet ik al de lengtes van m’n zeer onregelmatige cyclus bijhouden en inschatten wanneer ik denk dat ik mogelijk ongesteld zou kunnen worden. Zodra ik een positieve test heb moet ik namelijk m’n schildkliermedicatie verhogen, anders krijgen we hoogstwaarschijnlijk een miskraam of is er een kans dat het kindje afwijkingen krijgt.

Daarnaast zit het niet de aard van het beestje: ik wil graag controle over m’n leven hebben, plannen, structuur en vooruitkijken. Dat gaat niet met een kinderwens, omdat dit een stukje is waar je geen controle over hebt. Toch wil ik waar het kan zo veel mogelijk controle uitoefenen. Als ik dat probeer los te laten, vecht ik tegen mezelf en raak ik juist gestrest. Ik moet het dus omarmen en een manier vinden waarin ik mezelf rust gun door juist die behoefte aan controle te vervullen.

Het allerengste vind ik m’n PCOS. Op het moment heb ik een eigen cyclus, maar die kan elk moment weer verdwijnen en dan weten we zeker dat we geen kans zullen hebben om spontaan zwanger te worden. Nu hebben we wellicht elke 30-45 dagen een eisprong, één kansje! Dat geeft mij een drang om de kansen die we op dit moment hebben optimaal te benutten en dat gaat niet als je het probeert los te laten.

Ronde 1: spannende tijden

Dan heb je groen licht, je mag zwanger worden en dan wil je er graag relaxed in staan en wel zien wanneer er iets gaat gebeuren. Dankzij onze geschiedenis en verleden in de MMM ben ik er op getraind elk krampje te voelen en een betekenis te geven. Die relaxte houding laat voorlopig dus even op zich wachten!

Loslaten komt niet voor in m’n boekje. En dat is tot nu toe nog niet vervelend, maar wellicht dat dit anders wordt als het weer lang duurt om zwanger te worden en we elke maand een teleurstelling te verwerken krijgen. Op het moment ben ik vooral erg ongeduldig op m’n eisprong aan het wachten. En dat ik nu al ongeduldig zou worden, verbaast me toch een beetje.

Seks hebben wanneer we er zin in hebben en maar zien waar het schip strandt, zit er dus ook niet in. Gelukkig weet Ted met wie hij getrouwd is en kan hij met al m’n geplan en verschillende theorieën over m’n cyclus goed omgaan. Hij is wel wat gewend. Daarnaast is seks voor ons nooit vervelend geworden, wat ik wel terug zie bij veel andere koppels. Seks is nog steeds leuk. Ik heb meer moeite met m’n eigen lijf dat me vaak in de steek laat en waar ik zo teleurgesteld in ben, hopelijk krijg ik een beetje vertrouwen terug als we spontaan zwanger mogen worden.

Ik kan me nog herinneren dat sommige vrouwen aan hun man vertelden dat ze hun eisprong hadden en dat deze mannen gelijk geen zin meer hadden in seks. Ik geloof dat ik Ted direct het huis uit zou schoppen en hij een tijd lang niet meer welkom zou zijn. Een eisprong is bij ons zeldzaam en we zijn beide blij dat we nu een kans hebben om spontaan zwanger te worden. Gelukkig begrijpt Ted dat en begrijpt hij waarom ik hier zo bovenop zit en niet het gewoon los kan laten. Want als hij het voor het zeggen had, dan ging het er heel anders aan toe. Ik ben blij dat we zo veel begrip voor elkaar hebben en goed communiceren wat we willen.

Een grote rol in zwanger worden en m’n verwachtingen spelen ook de cijfertjes: de eerste keer werden we van onze vierde bruikbare eisprong zwanger en de tweede keer van de tweede eisprong. Dat is vrij snel. Dat hou ik natuurlijk ook in m’n achterhoofd, alhoewel ik me ook realiseer dat we dit keer niet exact weten wanneer het eitje plopt, dus wie weet mikken we dan wel verkeerd. Hoewel met al m’n theorieën kunnen we m’n ei haast niet missen!

En dat is wel een van de vreemdste dingen aan dit spontane gebeuren en deze natuurlijke cyclus: ik heb geen idee hoe dik m’n baarmoederslijmvlies is, hoe groot m’n follikel is en of ik er meerdere heb. Ik voel precies hetzelfde in m’n eierstokken als tijdens een stimulatiecyclus, maar ik krijg er de bijgaande data niet bij, want we hebben nou eenmaal geen echoscoop in huis. Jammer! Alhoewel ik absoluut niet zit te wachten op oneindig veel inwendige echo’s, verschillende doktoren aan m’n lijf en prikken in m’n buik. Toch mis ik die kennis, maar ik wil er niet weer voor naar de gyn stappen.

Op dit moment zijn we dus volop bezig met m’n cyclus, proberen uit te vogelen wanneer dat eitje popt en seks goed timen. Wellicht dat ik meer rust kan vinden als ik meer vertrouwen in m’n lijf heb en weet dat m’n cyclus niet meer weggaat. Voor Ronja’s geboorte had ik immers helemaal geen cyclus. Daar ben ik erg bang voor, dus dan wil ik ook optimaal van elk mogelijk eitje gebruik maken.

Groen licht: let’s make a baby!

Deze week hebben we super nieuws gekregen van m’n arts: we mogen zwanger worden! M’n schildklierwaardes zijn op het moment goed genoeg om mogelijk een zwangerschap uit te dragen. Ik was bloednerveus voor het telefoontje en vond het doodeng. Ik dacht dat ik het eng zou blijven vinden, maar nu we weer zwanger mogen worden, ben ik alleen maar blij. Ik heb er zin in: let’s make a baby!

Het is heel anders dan voor de geboorte van Ronja. Toen moesten we behandelingen ondergaan vanwege mijn PCOS, ik had namelijk geen cyclus. Op het moment heb ik nog steeds PCOS en een onregelmatige cyclus van rond de 35 dagen. Deze wordt telkens stabieler en we verwachten dan ook dat we een kans hebben om spontaan zwanger te worden. Dat is fantastisch!

Nog nooit hebben we meegemaakt dat we ‘gewoon’ seks mochten hebben en zwanger konden raken. Altijd waren hiervoor behandelingen nodig en rond ovulatie moesten we op gezette tijden seks hebben van de arts. Nu mogen we doen wat we willen, mogen we plezier hebben, mogen we onze gang gaan en wie weet komen er dan streepjes.

Ik dacht dat ik gelijk zou gaan stressen, omdat ik me zorgen zou maken om de toekomst. Kunnen we wel zwanger worden? Moeten we niet toch onder behandeling? Wat als we zwanger raken en het gaat weer fout? Wie moet er dan voor Ronja zorgen? Hoe moet ik mezelf redden? Wat als ik weer doodziek word?
Op het moment maak ik me daar geen zorgen om en geniet ik van het feit dat we het op deze manier mogen proberen, dat we een kansje maken op een spontane zwangerschap. Hoewel ik denk dat ik enorm in paniek raak als ik twee streepjes ga plassen.

De eerste keer werd ik zwanger van onze vierde bruikbare eisprong, de tweede keer bij Ronja van onze tweede bruikbare eisprong. Ik verwacht eigenlijk niet dat we dit keer weer zo’n geluk hebben, maar ik denk dat we er minimaal een jaar over doen, meer als m’n cyclus langer wordt. Toch hou ik ergens in m’n achterhoofd dat we wellicht al snel zwanger kunnen zijn! Hoe gek zou dat zijn? Na al die jaren huppa spontaan zwanger!? Ik mag toch wel weg fantaseren?

En dit keer heb ik er ook vertrouwen in. Zodra ik weet dat we zwanger zijn, worden er stappen ondernomen. M’n medicatie wordt aangepast, ik sta onder strenge controle van m’n gyn en m’n endocrinoloog, ik krijg medicatie tegen zwangerschapsvergiftiging vanaf de tweede termijn en zo is er een plan. Ik heb een houvast, ik weet wat er gaat gebeuren en dat geeft rust.

Daarnaast zwijmel ik weg bij de gedachte aan weer een baby. Dit keer uiteraard een voldragen baby, want wie droomt nu over een één kilo kindje? Ik droom over een vaginale bevalling, over een baby op m’n buik – dik, gezond en huilend – over ons kindje aan m’n borst en over een sprookjesachtige kraamtijd. We hebben zo veel dingen niet meegemaakt of ervaren met Ronja, wie weet krijgen we daar nu de kans voor.
Vol positiviteit gaan Ted en ik het avontuur dus weer aan. Op naar een volgend kindje!

Het staartje van Ronja’s Ooievaar

Na de vroeggeboorte van onze lieve dochter Ronja bood onze gyn aan dat ik mee kon doen aan een groot onderzoek naar vroeggeboorten. Ze gaf wel aan dat hier hoogstwaarschijnlijk niks uit zou komen en we nog geen antwoorden kregen. Wij wilden het heel erg graag, want ook al zou er niks uit komen, dan waren we in ieder geval een stapje verder en wisten we dat er bepaalde dingen uitgesloten konden worden.

De onderzoeken waren behoorlijk uitgebreid. Ik heb al heel erg vaak bloed moeten afgeven voor de behandelingen in de MMM en in de zwangerschappen, maar ik ben nog nooit het hokje van de bloedafname in gegaan en daar een berg met buisjes tegengekomen die gevuld moesten worden met mijn bloed! Daarnaast kreeg ik een fysiek onderzoek naar m’n bloeddruk, werd m’n buikomtrek opgemeten, kreeg ik een hartfilmpje en moest ik urine inleveren. Heel wat tijd later kregen we pas de uitslag.

Dit was weer een nieuwe gyn, een professor, hem was ik nog nooit tegengekomen. Ted was uiteraard mee naar dit uitslagonderzoek en toen we gingen zitten zag ik een blaadje voor ons liggen met daarop lijntjes. Binnen die lijntjes stonden stipjes en ik zag dat een heleboel stipjes niet op de lijntjes pasten, maar er buiten lagen. Toen de gyn zei dat de streepjes de norm representeerden waar binnen de waardes nog goed waren, wist ik dat er wel erg veel niet goed zat.

Uit de resultaten bleek dat ik een lichte afwijking heb aan een van de kleppen van mijn hart, niks ernstigs. Ik heb ook een klein hard en weinig bloed, kortom m’n hart moet erg hard werken om m’n bloed rond te pompen en m’n lijf aan de gang te houden. Daarnaast had ik een verhoogde kans op hart- en vaatziekten, ouderdomsdiabetes, zwangerschapsdiabetes en zwangerschapsvergiftiging. Ook waren er lichte afwijkingen gevonden in m’n cholesterol. Ik zal hierbij zeggen dat ik altijd een gezond gewicht heb gehad, nooit overgewicht, zelfs niet op m’n zwaarst en m’n gehele jeugd ondergewicht heb gehad. Slanke mensen kunnen dus wel degelijk ook dit soort problematiek hebben. De kans op nog een vroeggeboorte was 17%, wat me enorm meeviel na al die slechte uitslagen, want normaal is de kans op nog een vroeggeboorte na één vroeggeboorte 16%, dus die was slechts een klein beetje verhoogd. De kans op wederom zwangerschapsvergiftiging was echter 30%, flink dus!

Toen kwam de slechtste uitslag van het hele rijtje: m’n schildklierwaardes bleken totaal fout te zitten. Ik had een veel te snelle schildklier, waardoor m’n hypofyse was uitgeschakeld. Na het onderzoek werd opnieuw bloed geprikt en hieruit kwamen een aantal anti-stoffen wat bevestigde wat deze gyn al vermoedde: ik had de ziekte van Graves. Het is een schildklieraandoening waarbij je schildklier te snel werkt en deze heeft ook invloed op je vruchtbaarheid en zwangerschap.

Voor mij vielen toen een heleboel puzzelstukjes op z’n plek. Ik heb altijd te weinig energie gehad, voortdurend moe, terwijl ik wel actief en sterk en gezond was. In de zwangerschap was ik kapot moe en kon ik bijna niks. En zo waren er veel meer hele vage klachten die ik al m’n hele leven heb en die gekoppeld worden aan de schildklier. Ik werd doorgestuurd naar de endocrinoloog, na een aantal extra onderzoeken werd de diagnose bevestigd en hebben we gekozen voor een radioactief jodium behandeling. Ik moest één week wegblijven bij Ronja. Afschuwelijk!

De radioactief jodium behandeling is geslaagd en wij hebben m’n schildklier volledig uitgeschakeld. We hadden er ook voor kunnen kiezen om hem niet kapot te maken, maar slechts te minderen, zodat m’n schildklier minder hard ging werken. Ik zag het echter niet zitten m’n hele leven schildkliermedicatie te moeten balanceren, omdat ik verwachtte dat dit niet makkelijk zou gaan vanwege onze nare ervaringen in de MMM met hormoonbehandelingen en hoe mijn lichaam daarop reageerde. Ik dacht dat het beter zou zijn als de schildklier uitgeschakeld zou worden, zodat het schildklierhormoon artificieel vanuit een nul waarde opgebouwd kon worden.

Ik denk dat ik daarin een hele wijze keuze heb gemaakt, want ondanks dat ik maar een kleine tengere vrouw ben, heb ik een hele hoge dosis Euthyrox nodig om m’n schildklierwaardes op een goed niveau te krijgen. Op het moment wordt deze dosis nog steeds afgesteld en krijgen we waarschijnlijk binnenkort groen licht om zwanger te mogen worden. Later deze week zal ik hierover een update geven.

Naast deze schildklier situatie heb ik m’n levensstijl aangepast. We aten al ontzettend gezond, maar ik heb dit nog wat verbeterd door alle suikers de deur uit te doen. Daarnaast ben ik gaan sporten, om m’n hart te trainen. De gyn had ook uitgelegd dat als ik regelmatig zou sporten er waarschijnlijk een grote kans bestond dat een volgende zwangerschap minder risico’s met zich mee zou brengen. Ik sport nu zes keer per week intensief via en heb me nog nooit in m’n leven zo goed gevoeld.

Ik moet zeggen dat ik erg ben geschrokken van de resultaten van de onderzoeken en er een tijdje behoorlijk ongerust over ben geweest. Totdat ik me realiseerde dat ik eigenlijk nu veel meer kennis heb over hoe mijn lijf in elkaar zit en hoe ik het beste gezond oud kan worden. Kennis is macht en ik maak hier graag gebruik van. Ik heb me voorgenomen om m’n hele leven gezond te blijven eten en veel te blijven sporten. Zo kan ik heel veel problemen voorkomen die anders waarschijnlijk om de hoek zouden komen kijken. Ik wil niet dicht slippen van binnen of een propje in m’n hersenen krijgen en op een dag veel te vroeg dood neervallen. Ik wil oud worden samen met Ted en m’n gezin.

Dit heeft ook gevolgen voor onze kinderwens. Sinds de schildklier behandeld wordt, krijg ik telkens een betere cyclus. Bij elke ophoging wordt deze een stukje korter. Dat geeft ons veel hoop om spontaan zwanger te kunnen worden! Het maakte me overigens ook woedend op de artsen die me behandeld hebben in de MMM en nog steeds ben ik er wel boos om dat zij nooit naar mij hebben geluisterd toen ik aankaartte mogelijk schildklierproblemen te hebben. Dit wuifden zij weg doordat ik geen uiterlijke kenmerken heb (bijv. struma of oogziekte).

Vanwege de uitkomst van de onderzoeken, de hoge risico’s die een zwangerschap voor ons meebrengt en het advies van de gyn hebben Ted en ik besloten dat wij voorlopig niet onder behandeling willen voor onze kinderwens. Behandelingen houden voor mij risico’s in en zorgen er voor dat ik mij niet meer kan focussen op een gezonde levensstijl. Terwijl dit juist zo hard nodig is, voor m’n algemene gezondheid, maar ook om zo gezond mogelijk een zwangerschap in te gaan. Zeg nooit nooit, wie weet dat we er over een aantal jaren anders over denken, maar nu hebben we de hoop dat we zonder hulp en met zo min mogelijk risico’s zwanger kunnen worden.

Wel heb ik af en toe twijfels. Als je Ronja’s Ooievaar gelezen hebt, dan weet je dat voor ons zwanger worden, zwanger blijven of een gezond kindje krijgen alles behalve vanzelfsprekend is. Ik idealiseer een zwangerschap niet meer, ik verlang niet naar een zwangerschap en ik ben zelfs bang voor nog een zwangerschap. Toch wil ik heel graag nog een kindje, wellicht zelfs meerdere kindjes en dat is de enige reden waarom we het willen proberen. Toch verklaar ik mezelf af en toe voor gek dat we überhaupt nog willen proberen zwanger te worden vanwege alles dat we hebben meegemaakt en de obstakels die we nu nog steeds hebben. Waarom wil ik dit mijzelf nog een keer aan doen? Waarom neem ik risico’s terwijl ik ook de zorg heb voor Ronja? Kan ik niet berusting vinden in wat we hebben en er een dikke vette punt achter zetten?

De wens blijft dan toch te groot. De wens voor een kindje en de hoop dat dankzij al onze inzet een volgende zwangerschap wél goed zal gaan. Dat ik een vaginale bevalling mag meemaken – jup! vrouwen kunnen hiernaar verlangen – en dat ik m’n kindje gelijk mag vasthouden en niet pas naar vier dagen, dat ik live borstvoeding mag geven en dat we een normale kraamperiode mogen meemaken. Dat alles zou ik dolgraag ervaren, nog liever had ik het met Ronja ervaren. En soms kan het me ook allemaal gestolen worden en hoeft het niet meer, met name als ik de angsten herinner die we hebben gehad voor Ronja’s leven tijdens de zwangerschap en na haar geboorte. Dat wil ik nooit meer meemaken. Mocht een volgende zwangerschap weer zo gaan, dan komen er hoe dan ook geen kindjes meer, want dan is het voor mij genoeg geweest en gaan we dit hoofdstuk afsluiten en genieten van wat we wel hebben. Hopelijk heb je dan ook kunnen lezen in m’n blog dat wij nu ook al ultiem genieten van ons wonderkindje. ♥

Lees hier het vorige deel van Ronja’s Ooievaar.

Onze weg in de MMM naar onze tweede zwangerschap

Na de tijd te hebben genomen om de miskraam te verwerken, begonnen we rustig aan wederom met behandelingen om zwanger te worden. We hebben de vruchtbaarheidsbehandelingen nodig vanwege mijn PCOS en ook dit keer begonnen we weer met hormooninjecties. Het was voor mij erg eng om weer te beginnen en eigenlijk was ik er niet klaar voor. Ik vond het eng om weer mogelijk zwanger te zijn, ik was bang voor opnieuw een miskraam, opnieuw een rouwproces en opnieuw mijn lichaam dat faalde. Ook was ik bang voor de risico’s van de behandelingen en de pijn die daarbij kwam kijken, voortdurende overstimulatie en alle complicaties die daarbij horen.

Ik liep in een academische ziekenhuis, wat betekent dat ik niet altijd mijn hoofdbehandelaar zag, maar veel gynaecologen in opleiding. Allemaal waren ze even lief en respectvol, maar tevens had niet iedereen evenveel grip op mijn dossier en na meer dan twee jaar wist ik zelf beter hoe mijn behandeling moest gaan en hoe mijn lichaam reageerde dan zij. Dat was erg lastig. Zeker als zo’n gyn in opleiding vervolgens tegen mij zei dat we wederom begonnen met Menopur. Toen ik had uitgelegd dat we hier zo’n heftige ervaringen mee hebben gehad in het verleden en we hebben afgesproken dat ik Puregon zou gebruiken, zei de gyn dat we dan zouden beginnen met een dosis van 75IE Puregon. Vervolgens moest ik wederom uitleggen dat deze dosis te hoog was voor mij en voortdurende overstimulatie zou geven. En met veel geduld heb ik zo weten te ritselen dat de eerste cyclus begon met 50IE Puregon. Toen deze niet het gewenste resultaat gaf, ging de gyn ophogen naar 75IE. Dat was veel te veel, dat wist ik, maar ik was moe en had het vertrouwen verloren. Zelfs na hele gesprongen over mijn angst voor ophogingen, drukte de gyn dit er doorheen. Terwijl ik de naalden in m’n buik zette, vervloekte ik mezelf. M’n eierstokken krampten samen, m’n lichaam reageerde altijd zo heftig op de hormonen, ik wist dat er wederom meer dan zeven eitjes zouden zitten bij de volgende controle. En zo was het ook. Weer overstimulatie, weer een onbruikbare cyclus en geen eisprong voor mij.

Ik besloot even pauze te nemen. We hadden een vakantie naar vrienden in het buitenland gepland en Ted en ik hadden geen zin in complicaties van de behandelingen. Dus na de overstimulatie kreeg mijn lijf rust. Op vakantie begon de ellende. Ik kreeg verschrikkelijk veel pijn en dacht dat ik buikgriep had opgelopen. Toen ik me echter nauwelijks meer kon bewegen, herkende ik de pijn van de hyperstimulatie van de Menopur. Dit was foute boel. We gingen in het buitenland naar de ehbo om op onze vakantie hele dagen in het ziekenhuis te spenderen. Daar kreeg ik pijnstillers ingespoten, want inmiddels was ik ook aan het braken en kon ik niks anders dan kreunen van de pijn. Naast een heleboel cystes, hebben de artsen niks kunnen vinden dat de pijn veroorzaakten. De enige mogelijke verklaring was dat m’n eierstokken zijn gaan draaien. Door overstimulatie kunnen de eierstokken vanwege de vele follikels erg zwaar worden, hierdoor draaien ze om hun as, waardoor de eierstokken worden afgekneld en uiteindelijk afsterven. Doodeng! En ontzettend pijnlijk! Gelukkig waren mijn eierstokken weer teruggedraaid en gingen de cystes zeer langzaam vanzelf weg.

Ted en ik waren er klaar mee. We gaven toe aan wat de gynaecologen al zo lang wilden en zetten dit keer door met de TEO. In de tussentijd gingen wij géén behandelingen meer doen, want er kleefden te veel risico’s aan. De TEO vond plaats in een ander ziekenhuis en hier merkte ik hoe prettig het was als een ziekenhuis patiëntgericht is. Een enorme verandering ten opzichte van het grote academische ziekenhuis waar ze simpelweg de tijd niet hebben voor je. Bij de anesthesist had ik aangegeven dat ik wellicht erg veel spanningen zou voelen bij het krijgen van de narcose op de operatietafel vanwege de curettage en alle emoties die dan weer zouden bovenkomen. Tijdens de dagopname hielden de verpleegkundigen hier rekening mee en daar werd ik heel meelevend in begeleid. Dat was enorm prettig en het hielp de zenuwen en emoties te bedaren. De behandeling is me enorm mee gevallen en mijn herstel verliep vlekkeloos.

De TEO leek te werken, want ik werd voor de eerste keer uit mezelf ongesteld. De gyn had aangeboden een cyclus te volgen om te kijken of ik een spontane eisprong had, helaas bleek m’n PCOS nog volop aanwezig te zijn en had ik geen eisprong. Ik ging weer aan de ongesteldheidsopwekkers en we begonnen dit keer weer met Clomid. Het argument hiervoor was dat de TEO voor een reset van m’n hormoonhuishouding had kunnen zorgen en ik was mogelijk niet meer resistent. Ik had er een hard hoofd in, maar vond het prima om hiermee te beginnen, omdat ik nog nooit overstimulatie had gehad met Clomid. Een eisprong bleef uit, ik was nog steeds resistent. Na elke Clomid ronde, hielden we een maand rust, voordat we opwekkers namen en een nieuwe cyclus Clomid begonnen. Zo hebben we drie rondes Clomid gehad en toen kwamen we weer bij Puregon uit.

Dit keer hadden Ted en ik afgesproken dat we er genoeg van hadden. We zouden niet meer toegeven aan de idiote ophogingen die het team eiste. We wilden nu eindelijk eens doen wat we vanaf het begin al riepen: ophogen per klikje met de Puregon prikpen. Wonder boven wonder werkte het team dit keer met ons mee. Het was alsof ze een overleg hadden gepleegd waarbij ze hadden geconcludeerd: “Laten we voor deze mevrouw de protocollen maar varen, ze is al zo lang bezig, dus we proberen in overleg de behandelingen voort te zetten.” Heerlijk! Een verademing! Hoewel het ook wel pijnlijk was om elke keer te horen van weer een nieuwe gyn dat we toch al wel heel erg lang bezig waren. We mochten zonder discussie met 50IE Puregon beginnen en toen bleek dat er nog geen groei was, mochten we ophogen met 1 klikje. Dit heeft een prachtige cyclus opgeleverd met een eisprong, maar helaas geen zwangerschap.

Ted en ik hadden inmiddels weer vertrouwen en hoop: nu werden we zeker weer zwanger! De volgende cyclus had het team echter besloten dat we begonnen met 50IE + 1 klikje. Dat was niet geheel de afspraak, immers nog maar twee ophogingen en we zaten weer op die 75IE die me elke keer overstimulatie gaf. Twijfelend zette ik alle prikjes, ik vond het doodeng en ons optimisme daalde snel. Toen ook deze startdosis geen resultaat gaf, hoogden we op naar 50IE + 2 klikjes. Wederom vervloekte ik mezelf als ik de spuit zette, m’n lichaam schreeuwde het uit dat het te veel was. Bij de controle was mijn baarmoederslijmvlies opeens erg dik voor mijn doen en er bleken drie follikels groot genoeg te zijn om mee te springen met de Pregnyl. De uitdraai van deze echo hebben we bewaard en kun je hieronder bekijken. We konden dus zwanger worden van een drieling! Na overleg besloten Ted en ik dat we dit risico wilden nemen, immers hoe groot was de kans dat in alle drie de follikels een eitje zat, dat deze ook nog eens allemaal bevrucht zouden worden en in zouden nestelen? Daarnaast was dit pas de tweede bruikbare eisprong, zwanger zouden we niet worden.

Twee weken later op m’n NOD deden we een test. Terwijl ik plaste voelde ik een enorm ongesteldheidsgevoel en zei ik al tegen Ted dat hij er op moest rekenen dat we niet zwanger waren. Ik ging verder met mijn ontbijtritueel en na een tijdje riep Ted: “Is hij positief als er twee streepjes staan?” Ik vervloekte hem – een familietrekje – omdat dit toch wel het laatste was waarover hij grapjes moest maken. En terwijl ik al woedend op hem afstormde, liet hij onze knaltest zien. We waren weer zwanger!

Lees hier het vorige deel van Ronja’s Ooievaar.
Lees hier het volgende deel.