Zoals ik vorige week al schreef, vind ik Amber een enorm makkelijke baby en dat is nog steeds zo. Met twee kindjes is het natuurlijk druk, drukker dan met één, maar verder gaat alles ongelofelijk makkelijk. Met 6 weken ben ik weer dagelijks aan het sporten, de avonden zijn weer voor Ted en mij en het huishouden loopt op rolletjes. Is Amber gewoon zo makkelijk of komt het doordat we een prematuurtje gewend zijn?
Lees verder
Nu ik 34 weken zwanger ben en de geboorte van Zusje telkens dichterbij komt, blik ik veel terug op Ronja’s vroeggeboorte, couveuseperiode en babytijd. Daar komt ook mijn borstvoedingsverhaal bij kijken: een bijzonder verhaal vergeleken met veel voldragen borstvoedingservaringen. Ronja heeft namelijk nooit aan mijn borst gedronken en toch acht maanden moedermelk gehad.
Lees verder
De afgelopen maanden stonden bij Ronja een beetje in het teken van haar gewicht. Bij de controle van 2 jaar bleek dat ze afweek van haar lijntje in gewicht: alarmbellen gingen bij het consultatiebureau (CB) rinkelen, terwijl ik een tevreden, gezond en gelukkig kind zag. Vervelende frustraties volgden.
Lees verder
Vandaag ben ik 13 weken zwanger. Huh? Vandaag? Maar op maandag ‘verweekte’ ik toch altijd. Klopt! Afgelopen woensdag ben ik 3 dagen vooruit gezet. Onze buikbaby groeit goed en doet het geweldig. We zijn op 3 april 2015 uitgerekend.
Afgelopen woensdag was een spannende dag, maar gelukkig een stuk minder spannend omdat we maandag al het hartje hadden gehoord met onze doppler. We wisten dus dat deze buikbaby het goed deed en dat we een levend kindje zouden aantreffen op de echo!
Voordat het zover was, moest ik eerst bijna 2,5 liter aan urine inleveren en heel veel bloed afstaan voor onderzoek. Dat moest allemaal nuchter! Twee dagen daarvoor was ik nuchter nog aan het spugen, gelukkig voelde ik me prima in het ziekenhuis en was ik niet misselijk.
Daarna mocht ik even wat eten en volgde er een hartfilmpje van mijn hart. Dat gebeurt met eenzelfde echo-apparaat als waarmee ze de zwangerschapsecho’s maken. Dan bekijken ze bepaalde grote aders, moet je je adem een paar keer lang inhouden en diep inademen, en bekijken ze uitgebreid het hart. Heel ongemakkelijk, want dat moet allemaal halfnaakt op m’n rug of zij terwijl die mevrouw met dat echo-apparaat rond m’n borst is aan het drukken. Ik ben veel meer gewend om de andere helft van m’n lichaam naakt te presenteren aan artsen dan de bovenste helft. Dat hadden we ook weer gehad!
Hierna volgde een lange meting van mijn bloeddruk. Die was ok, maar is nog steeds stijgende. M’n hartslag was telkens rond de 100, dat vond ik op zich wel hoog. Tijdens deze meting was er ook een andere vrouw die haar dochter, iets ouder dan Ronja, had meegenomen. Ze was goed voorbereid gekomen, want de grond lag bezaaid met speelgoed. Af en toe was deze mama stil als de bloeddruk werd opgemeten en de rest van de tijd was ze druk in de weer met haar dochtertje. Ik vond haar maar dapper! Haar kindje meenemen naar een lange onderzoeksdag. Ik was blij dat Ronja thuis was.
Nadat ik van de bloeddrukmeter afgekoppeld was, mocht ik eindelijk voor de uitgebreide echo waarbij ze de nekplooi op zouden meten én de bloeddruk van de baarmoeder. Ondanks dat dit in ons eigen ziekenhuis gebeurt, worden deze uitgebreide echo’s uitgevoerd door een aparte afdeling met speciaal personeel. Zij zien natuurlijk vooral mensen van buitenaf die bij een VK lopen en even langskomen voor de combinatietest of de 20 weken echo. Ik was dus een uitzonderingspatiënt wat dat betreft.
Dit was een hele opgewekte en lieve echoscopiste die me gelijk op m’n gemak stelde en rustig met me mijn gegevens doornam. Een heel andere benadering dan de gebruikelijk gang van zaken bij dokter P. of andere gynaecologen op de poli. Terwijl we mijn gegevens doornamen kwam Ted binnengewandeld en konden we eindelijk beginnen met de echo. En wat een beeldschone ervaring was dat!
Meteen zagen we ons kindje lekker actief bewegen: trappelen, duwen, boksen en lekker waggelen. Onze buikbaby gaf ons een prachtige show en maakte het de aardige echoscopiste lastig om alles goed in beeld te krijgen. Uiteindelijk belandde buikbaby op de buik, lekker uitgestrekt de ruimte nemend en leek de baby te slapen, af en toe met de beentjes trappelend. Door de echo kreeg ik gelijk de bevestiging dat de plopjes inderdaad door de buikbaby veroorzaakt werden: ik weet het nu 100% zeker! Ted vond het niet zo gek dat ik deze druktemaker al voelde.
Na deze heerlijke ervaring volgde de uitslag van het uitgebreide onderzoek. Alle waardes waren binnen de norm! Wat een goed nieuws! De bloeddruk in de baarmoeder was ietwat aan de hoge kant en daarom starten we nu met de Labetalol. Wederom dus preventief om de aanleg van de placenta zoveel mogelijk te stimuleren en de zwangerschap in goede banen te leiden. We waren opgelucht na de goede uitslag en ontzettend aan het nagenieten van de echo.
Nu begint er wat vertrouwen op te bouwen in deze zwangerschap en het team dat mij goed in de gaten houdt. Met name door de opsomming van alle elementen die ze onderzoeken heb ik het gevoel dat het grondig wordt aangepakt en het niet blijft bij een paar keer m’n bloeddruk meten en op basis hiervan wat experimenteren. Dat geeft vertrouwen. Deze onderzoeksdag legt een basis voor de volgende, met 16 weken, en dan zullen ze die resultaten weer met deze vergelijken om te kijken hoe de zwangerschap vordert.
Ondertussen ga ik genieten. Van het mooie lieve kindje in mijn buik. Ons gelukskindje dat al heel vroeg van zich laat voelen en hopelijk nog lang in mijn buik mag blijven groeien.
Vandaag is mijn allerliefste dochter Ronja twee jaar oud. Twee jaar geleden kwamen er een stuk of zes artsen onze ziekenhuiskamer binnen om ons te vertellen wat we al wisten omdat we al uren aan het CTG lagen dat veel hartdipjes liet zien: ze gingen Ronja halen. Ik was 29 weken en 4 dagen zwanger.
Een enorm gevoel van machteloosheid overviel ons. We wisten niet hoe ze uit de buik zou komen. Zou ze ziek zijn? Zou ze sterk genoeg zijn? Zou ze dood gaan? Geen enkele zekerheid. Familie verzamelde zich om ons om heen en voordat we naar de operatietafel gingen maakten we haar naam bekend, zodat ze wisten op wie ze waren aan het wachten.
Gelukkig was dokter P. degene die Ronja ging halen. Ze had ons al door de helse zwangerschap gelootst en mocht het nu toevallig ook afronden door mij open te snijden. Op de operatietafel ging m’n buik als een gek op en neer, niet door mijn zenuwen, maar door Ronja die altijd een feestje hield daar binnen. En binnen no time was ze daar: ons prachtige één kilo kindje dat gelijk huilde en wild om zich heen sloeg en trapte. Super klein, hartstikke mager, maar ze leefde!
Ik heb haar ongeveer 5 seconden gezien van een afstandje voordat ze mee ging met Ted en het team van de neonatologie. Vanaf toen lag haar leven in hun handen en gelukkig is na een paar spannende dagen alles goedgekomen met ons prachtig wonderkindje.
Vanaf het moment dat ik wist dat ze haar gingen halen was ik tegelijkertijd doodsbang en super opgelucht. Ik had meer vertrouwen in mijn kind dan in mijn kind in mijn buik. In mijn lijf waar ze het duidelijk niet goed had en waarvan we allebei uiteindelijk ziek zouden worden. Ik was opgelucht dat ze werd gehaald en had vertrouwen in haar. Dat is heel raar als je kindje maar zo klein en kwetsbaar is, maar toch was het zo. Zij kon dit wel alleen en ik hielp haar zo veel ik kon maar niet meer in mijn buik.
En nu op haar tweede verjaardag vieren we haar leven. Ze wordt omringd door mensen die van haar houden, we gaan samen spelen, samen heerlijke taart en vlaai eten en cadeautjes geven. En ondertussen groeit haar broertje of zusje in mijn buik en beginnen de zorgen die we hadden tijdens Ronja’s zwangerschap weer bij mij terug te komen.
We zijn eventjes weggeweest met familie naar de kust en dat was lekker uitwaaien! Ronja stal natuurlijk de show met haar charme en uitbundigheid. We kregen veel complimentjes over haar eten en daardoor bedacht ik me dat we inderdaad een heerlijke alleseter hebben.
Ronja’s eten begon dramatisch. Ze is meer dan 10 weken te vroeg geboren en als prematuurtje zijn er andere prioriteiten dan drinken. Zo heeft ze lang haar voeding via een maagsonde gekregen. We hebben haar geprobeerd aan te leggen en aan de borst te laten drinken, maar dit is nooit gelukt. Ze heeft uiteindelijk toen we thuis waren na 12 weken pas geleerd hoe ze uit een fles moet drinken en toen kon ook eindelijk die maagsonde er uit. Zo heeft ze uiteindelijk 8 maanden moedermelk uit de vriezer gekregen. Ik was namelijk al eerder opgehouden met kolven, maar had zo’n grote voorraad dat we het tot 8 maanden hebben uitgehouden.
Na de borstvoeding zijn we overgestapt op HA flesvoeding en dit hebben we rond de 5 maanden gecombineerd met vast voedsel. We zijn toen begonnen met groenten en al gauw ook fruit. Ted en ik hebben haar altijd stukken groenten of fruit gegeven en daarnaast kreeg ze ook gepureerd eten binnen. Zodra we merkten dat ze de stukken echt ging opeten, zijn we opgehouden met haar eten te pureren.
Dankzij de TrippTrapp babyset kon Ronja altijd aan tafel zitten en zo was zij altijd bij ons met de maaltijden. Op een gegeven moment (ergens tussen de 6-8 maanden) merkten we dat ze interesse kreeg in ons eten en vervolgens mocht ze ook mee eten met de pot. Vanaf toen ging het snel. Ze mocht lekker kliederen, uitproberen en spelen met haar eten. Dat deed ze volop en al gauw at ze met ons mee!
Nu eet Ronja alles. Ze is dol op pannenkoeken, risotto en soep. Ze eet pittig eten, zuur eten en zoet eten. Alle smaakjes zijn welkom. De ene keer eet ze meer dan de andere keer. Wij houden de regel aan dat wij bepalen wat ze eet en zij zelf bepaald hoeveel. In het begin maakte ze er een grote puinhoop van en tegenwoordig eet ze erg netjes en valt er alleen af en toe iets op de grond. Ze is ook aan het leren met bestek te eten, maar het meeste gaat nog steeds naar binnen met de handen en dat vinden wij prima.
Met het drinken is het ook goedgekomen. Al gauw had ze interesse in mijn waterbekertje – ik drink de gehele dag door water – en mocht ze daarvan kleine slokjes nemen. We hebben haar toen een Nuby rietjesbeker gegeven, daarna een Avent oefenbeker en nu drinkt ze uit een glas of een beker. Als we op reis zijn gaat de Nuby nog mee, want dat is makkelijker. Ze krijgt alleen thee (verschillende kruidenthee) of water. We doen niet aan ranja, diksap of gewoon sap. Soms mag ze met ons meedrinken en krijgt ze dus wel iets anders binnen dan water of thee.
Zo hebben wij onze alleseter gekregen. Heel verwonderlijk gezien haar slechte start dat het zo goed gaat en ze er ook zo veel plezier in heeft. Ted is nog steeds een kieskeurige eter en ik at niks als kind (op boterhammen pindakaas en chocomel na), dus wij hadden weinig hoop voor Ronja. We zijn enorm blij met onze gezellige eter!
Na in totaal drie jaar vol ovulatie inductie behandelingen in de MMM waren we weer zwanger van een wondertje. Dit keer waren we dolblij, maar tegelijkertijd doodsbang. Een onbezorgde zwangerschap zat er niet meer in vanwege het verlies van ons eerste kindje door een miskraam. De gehele zwangerschap zou vol spanningen blijven zitten en dat begon al bij de eerste echo.
Die eerste echo was natuurlijk zenuwslopend: zou er hartactie zijn? Zou het weer mis gaan? En was ik zwanger van een meerling? Ik was bloednerveus. We hadden mogelijk drie eisprongen gehad en ik had duidelijk donkerdere testen dan bij onze eerste zwangerschap, dus ik dacht al half zeker te weten dat het een meerling zou zijn. Ik was dan ook opgelucht toen er maar één kindje in m’n buik te zien was en ik heb meerdere keren gevraagd of er zeker weten maar één zat. Toen kwam er gelijk een nieuwe spanning bij: er zat wederom een grote cyste in een van m’n eierstokken.
De cyste was een restant van de stimulatie met Puregon en Pregnyl, net als eerder tijdens uitgangsecho’s had ik nu zelfs als zwangere last van cystes. Vanwege de cyste kregen we de mogelijkheid om de gehele zwangerschap bij de gyn te blijven en hoefden we niet over te schakelen naar een verloskundige. Een onbezorgde zwangerschap zat er voor mij toch al niet in, dus ik vond het prima om in het ziekenhuis te blijven lopen en was zelfs opgelucht. De cyste baarde Ted en mij veel zorgen, want mocht de cyste blijven zitten dan moest ik in de tweede termijn een operatie ondergaan. Nu had ik net een verhaal gelezen van een zwangere vrouw die ook een dergelijke operatie onderging terwijl ze zwanger was en waarbij het fout ging. Door de operatie en de complicaties daarna is zij haar kindje verloren. Ik vond het dus doodeng!
Ik kreeg zo ongeveer om de week echo’s om de cyste in de gaten te houden, want als deze rare dingen ging doen of plotseling heel groot werd, dan moesten ze ingrijpen. De cyste bleef even groot, rond de 10cm. En nee, ik vergis me niet in de afmetingen dat moeten geen mm zijn, er zat letterlijk een tennisbal in m’n eierstok. De vele echo’s stelden me gerust en zo wist ik me door de eerste paar weken heen te slepen. Ondertussen stapelden de zwangerschapskwaaltjes zich op: ik had overal last van en daar genoot ik enorm van! Het was een voortdurende bevestiging dat het goed ging met ons kindje. Het was ook zwaar, want ik was kapot moe en ontzettend misselijk. Al gauw gebruikte ik medicatie tegen de misselijkheid, want ik kon anders niks meer doen behalve in bed liggen. Langzaamaan kroop de tijd voorbij en rond de 10 weken werd ik angstig voor een nieuwe miskraam, gelukkig waren daar de vele echo’s en werd ik gerustgesteld.
Uiteindelijk was er de termijnecho waarbij we ook een nekplooimeting lieten doen. Alles was helemaal tip top in orde! En dit kindje was zeer actief, want we konden het zien springen in de baarmoeder. Geweldig om te zien. Tevens was ons kindje nu groter dan de cyste en dat was ook geruststellend. De cyste lag ook niet in de weg, dus we hadden altijd nog de optie om af te wachten wat er ging gebeuren en wellicht was een operatie niet nodig. Rond de 15 weken kregen we een extra echo bij een specialist op het gebied van cystes, toen bleek wonder boven wonder dat de cyste uit zichzelf was aan het verdwijnen! We waren verschrikkelijk opgelucht.
Vanaf de termijnecho werd alles voor mij makkelijker. Mijn buik begon flink te groeien, net als mijn borsten – waar ik minder blij mee was – ik voelde me op en top zwanger en alles was goed. Zelfs de misselijkheid werd dragelijker en ik kon weer actief bezig zijn. Alles ging volgens het boekje toen ook de cyste weg was en we genoten volop! Rond de 16 weken lagen Ted en ik in bed en waren we met m’n buik aan het praten, toen Ted z’n hand op m’n buik legde, voelde ik een enorm harde schop. Voor het eerst had ik ons kindje gevoeld en Ted nota bene ook! Daarna begon ik heel regelmatig schopjes en bewegingen te voelen en vanaf dit punt had ik heel erg veel vertrouwen in de zwangerschap en ons kindje. Het was een prachtig magisch gevoel en het was heerlijk dat ons kindje ook zo goed op onze handen en stemmen reageerde.
Toch bleef ik ook heel erg moe. Andere zwangeren klaagden ook wel dat ze een beetje moe waren, maar voor mij leek het toch wat erger te zijn. Als ik dit aankaartte bij de gyn, reageerde deze er heel nonchalant op en ik maakte me er verder dus ook niet druk over. De misselijkheid was immers onder controle en alles leek nu volgens het boekje te gaan. Rond de 20 weken echo kwam de onzekerheid toch weer terug en werd ik verschrikkelijk nerveus. Gelukkig bleek alles goed te zijn: we kregen een dochter, Ronja. We hadden het al vaker over namen gehad, maar direct na die 20 weken echo kwam Ted met DE naam aanzetten en vanaf dat moment wisten we wie er in m’n buik woonde. Dit wilden we ook delen met de rest van onze familie en we organiseerden een feestje waar we bekend maakten dat Ronja een meisje was en waar we de echo’s lieten zien.
Met 24 weken volgde er weer een reguliere controle, dit keer bij een nieuwe gyn, dit zou mijn vaste gyn worden tot aan de geboorte. Het was een hele andere vrouw dan de eerdere gynaecologen, een recht-toe-recht-aan-vrouw die geen blad voor de mond nam, heel direct communiceerde en veel informatie gaf. Dat vonden wij erg fijn! Tijdens de echo bleek dat onze Ronja te klein was; dysmatuur. Vreemd, want alles leek toch volledig op schema te liggen en ze was toch helemaal goedgekeurd tijdens de 20 weken echo? De gyn legde uit dat er niks aan de hand hoefde te zijn, maar waarschuwde ons ook voor de mogelijkheid dat er toch iets mis was met ons kindje. Ze legde uit wat alle mogelijke afwijkingen konden zijn en hamerde er op dat er tevens een kans bestond dat Ronja niet verenigbaar zou zijn met het leven. Doodeng! Maar ik wilde er niks van weten, m’n moeder had namelijk ook alleen maar kleine kindjes gekregen en Ted was ook geen enorme vent. Ze bood ons allemaal testen aan en besloot dat we in ieder geval nog een uitgebreide echo kregen om nogmaals te kijken of alles wel in orde was, de 20 weken echo take two. Aan de hand hiervan konden we beslissingen maken.
Tijdens deze uitgebreide echo bleek dat Ronja op de P3-lijn lag qua groei, dat is erg klein. De P-lijn houdt in dat van 100 kinderen P100 de grootste is (die is dus veel te groot) en P1 de kleinste is (die is dus veel te klein). En Ronja was de op 3 na kleinste. Ze groeide echter netjes door in vergelijking met de laatste echo. Verder bleek er niks mis te zijn en werd Ronja gezond verklaard. Er was echter wel één observatie: Ronja had zichzelf op een spaarstand gezet waardoor er meer bloed naar haar hersenen ging. Dit kon er op wijzen dat Ronja wellicht te weinig voeding binnen kreeg, maar op dit moment was de doorbloeding van de navelstreng in orde. Onze gyn stelde meer testen voor, maar wij weigerden, omdat een vruchtwaterpunctie bijvoorbeeld gevaarlijk zou zijn voor Ronja. De gyn schetste vervolgens het scenario dat Ronja uiteindelijk in nood zou kunnen komen in de buik en er direct uitgehaald zou moeten worden. Dat was nu nog niet het geval, maar dat zou op enig moment kunnen gebeuren. Daarom moest ik elke week een echo krijgen en twee keer per week een CTG (hartfilmpje). We stemden in met dat plan, maar we hadden een vakantie gepland en besloten dat we eerst een weekje weggingen. Als het fout zou gaan met deze termijn, was er weinig dat we konden doen en Ted en ik hadden er vertrouwen in dat het nu niet fout zou gaan. We gingen op vakantie! De gyn gaf ons nog verdere informatie mee, waaronder informatie over zwangerschapsvergiftiging.
Gewapend met alle informatie en een doppler waarmee we naar Ronja’s hartje konden luisteren, probeerden we de zorgen achter ons te laten en gingen we op vakantie. Achteraf gezien hadden we dit niet moeten doen en was dit eigenlijk te veel geweest voor mij. Ik was namelijk nog steeds verschrikkelijk moe en had geen energie. Daarnaast liet Ronja mij niet fietsen. Zodra ik haar kon voelen ging zij ernstig protesteren als ik fietste, waardoor ik niet op een normale manier op de fiets kon zitten. Hoe groter mijn buik werd, hoe onmogelijker het werd om te fietsen als Ronja zo immens actief protesteerde. We hadden op vakantie alleen een fiets om ergens mee naar toe te gaan. Het was eigenlijk te veel en we spendeerden dan ook een groot gedeelte van de vakantie op de bank, rustend. Wetend wat we nu weten had Ted me waarschijnlijk de gehele zwangerschap aan m’n bed vastgebonden zodat ik als broedkip de weken kon uitzitten. Uiteindelijk is dat ook deels gebeurd.
Na de vakantie begonnen de controles en extra echo’s. Ik kan je niet vertellen hoeveel echo’s we in totaal hebben gehad in deze zwangerschap of hoeveel CTG’s, want het waren er simpelweg te veel. Net als in de MMM werden we nu experts met het interpreteren van de echo’s en de CTG’s. Alle controles waren goed. Soms konden ze Ronja niet vinden met het CTG, omdat ze zo klein was en mijn baarmoeder erg groot. Dan kwam er een gyn met een echoapparaat die Ronja even in beeld bracht en vervolgens waren we weer goedgekeurd. Wel bleek dat mijn bloeddruk wat te hoog was, eerder was dit ook al gebleken, maar schoven ze dit af op stress doordat ik in het ziekenhuis was of in hun woorden: witte jassen stress. Inmiddels bleef de bloeddruk bij elke controle hoog en besloten ze mij hiervoor medicatie te geven. Verder groeide Ronja goed door en bleven de controles goed.
Midden in de nacht kreeg ik opeens heel erg veel pijn, bovenaan mijn buik. Ik vond het erg vreemd en dacht dat het iets was van de misselijkheid of het maagzuur waar ik al de gehele zwangerschap ook veel last van had. Daarom ging ik maar wat eten om m’n buik tot rust te laten komen. De pijn werd erger en een stuk heftiger. Ik maakte Ted wakker en met spoed vertrokken we richting de verloskamers. Daar werd ik aan een CTG gehangen en werd m’n bloed geprikt, ze vermoedden dat ik zwangerschapsvergiftiging had.
In het kleine kamertje werden we alleen gelaten met m’n buik onder de banden aan het CTG. Het waren de verloskamers, we lagen omringd door geluiden van pasgeboren baby’s en kreunende bevallende vrouwen. We waren hier al heel vaak geweest tijdens de MMM, zelfs in hetzelfde kamertje. We luisterden rustig naar het paardje dat onze Ronja was. Haar hartslag was altijd heel hoog (rond de 150) en klonk als een paard in galop. We maakten er grapjes over. Opeens ging het paardje heel erg langzaam rennen, lopen, bijna stilstaan. Haar hartje hield er nog net niet mee op! We waren volledig in paniek. De grond zakte onder ons vandaan: ging onze lieve Ronja dood?
Woedend werd ik toen er niet gelijk een verpleegkundige aan kwam rennen om m’n buik te reanimeren of weet ik veel wat te doen om ons kind te redden. Dus Ted ging er op uit om iemand te halen. Ondertussen hoorden we langzaam het hartje weer terugkomen, het paard begon weer te rennen, ze was weer in galop en Ronja was nog steeds bij ons. Wij waren inmiddels 20 jaar ouder geworden en zaten er volledig doorheen.
Vervolgens stuurde de dienstdoende gyn ons naar huis met de boodschap dat het CTG inderdaad afwijkingen liet zien en we de volgende dag een echo zouden krijgen. Ik was doodsbang! Ik wilde helemaal niet naar huis! Ik wilde opgenomen worden en aan die apparaten gehangen worden zodat ze onze Ronja in de gaten konden houden. Wat moest ik thuis nog doen behalve zenuwen? Maar goed, wij gingen naar huis met de gedachte dat als ik het wederom niet zou vertrouwen we gelijk weer naar het ziekenhuis konden komen.
De volgende dag kreeg ik een echo en bracht deze gyn eindelijk het verlossende woord: met 27 weken werd ik opgenomen. De doorbloeding van de navelstreng was slechter, dit in combinatie met mijn verhoogde bloeddruk en de afwijkingen op de CTG’s, leidde er toe dat ik bedrust moest houden en strenge dagelijkse controles krijgen. Ik was ontzettend opgelucht! Tijdens de opname kwamen we erachter dat de pijn boven in m’n buik door het maagzuur kwam en kreeg ik hier medicatie voor. Daarnaast schoot mijn bloeddruk met elke controle omhoog en werd deze medicatie voortdurend opgehoogd en werd er nog meer medicatie aan toegevoegd, in de hoop dat de combinatie van meerdere medicijnen de bloeddruk onder controle zou houden. Dit is echter nooit gelukt. Achteraf had ik pre-eclampsie, zwangerschapsvergiftiging, maar dat is mij nooit met zo veel woorden uitgelegd.
De CTG’s werden telkens slechter en Ted en ik wisten dat het niet lang meer zou duren voordat de gyn zou besluiten dat Ronja beter af zou zijn buiten de buik dan binnen de buik. Op een warme augustus dag kreeg ik een extra echo, ze schatte Ronja in op 950 gram en vervolgens zou m’n eigen gyn die toevallig dienst had met ons komen spreken. Ik werd daarna aan het CTG gehangen, deze was zo slecht dat ze me er niet meer af durfden te halen. Ik was 29 weken zwanger. Toen kwamen er een stuk of zes artsen de kamer in en onze eigen gyn vertelde ons dat ze Ronja gingen halen. Ik kan moeilijk uitlachen hoe bang we waren en hoe machteloos we ons voelden. Toch begrepen we ook dat dit de enige optie was voor Ronja. We wisten niet hoe ze uit m’n buik zou komen, dood of levend, en als ze leefde of ze dan wel gezond zou zijn. Het was doodeng.
Op de operatietafel, terwijl ik al m’n ruggenprik had gekregen, zagen we m’n buik op en neer gaan van de schopjes van onze Ronja. Normaal gesproken in zo’n situatie is het kindje heel erg rustig en voelt de moeder haar kindje nauwelijks. Ronja was altijd 24/7 aanwezig, zo ook op het laatst, toen ik haar schopjes helaas niet meer kon voelen. En zo werd ze ook een paar minuten later uit m’n buik gehaald: kicking and screaming! Wat waren we opgelucht!! Onze dochter leefde!
Ons wondertje was geboren. Onze allerliefste, allermooiste, allerkleinste Ronja. Ze woog 1030 gram en haar Apgar score was 6/8/8. Ze heeft niet langer dan 29 weken en 4 dagen in m’n buik mogen verblijven. We waren opgelucht, want we hadden meer vertrouwen in Ronja buiten m’n buik dan in Ronja binnen m’n buik. En wat deed ze het goed! We waren eindelijk ouders van het allergeweldigste meisje van de hele wereld.
Hier houdt Ronja’s Ooievaar op. Het was een lange slopende weg die drie jaar duurde, we hebben veel behandelingen gehad met veel complicaties, we zijn ons eerste kindje verloren in een eveneens gecompliceerde slopende miskraam en uiteindelijk zijn we meer dan 10 weken te vroeg ouders geworden van onze dochter Ronja. Deze Ooievaar kreeg nog een staartje, want achteraf bleken er meerdere redenen te zijn voor Ronja’s vroeggeboorte daarover zal ik binnenkort meer schrijven.
Lees hier het vorige deel van Ronja’s Ooievaar.
Lees hier het staartje van Ronja’s Ooievaar.
Arcadia 