Ik zat al weg te dromen over een zwangerschap en toen spotte ik gelijk het eerste bloed: ik werd ongesteld! De eerste ronde was niet raak, niet zwanger, op naar de volgende dan maar? Eerst eens de afgelopen ronde evalueren.
Ik had een eisprong!
Dat blijf ik toch maar knap vinden van m’n lijf, voor Ronja had ik géén cyclus en nu heb ik spontaan een eisprong! Het is een lange cyclus, maar wel een stabiele van rond de 45 dagen. M’n ei is meestal rond dag 32. Daar valt mee te werken?
Ik kon m’n ei spotten!
Aan de hand van m’n afscheiding en positie van m’n baarmoedermond wist ik m’n ei ruim op tijd te spotten en hebben we dus ook goed gebruik kunnen maken van m’n vruchtbare periode.
De tijd gaat snel!
Ik heb een lange cyclus, die twee wachtweken schieten daardoor voorbij. Ronja helpt hier natuurlijk een flink handje in, want die weet me wel bezig te houden. Voordat ik het weet zijn er dagen en weken voorbij. De tijd vliegt, dat is fijn.
Ik ben niet zwanger!
En dat is kut. Dat is niet balen of jammer, dat is gewoon kut.
Ik ben onzeker!
Dankzij m’n PCOS weet ik niet of ik een ei blijf houden, of ik een cyclus blijf hebben en als ik een ‘ei’ heb of ik dan ook daadwerkelijk een eisprong heb. Misschien was ronde 1 wel onze enige kans? En die hebben we dus verprutst!
Ik twijfel over de MMM!
Ik twijfel aan alles: of ik een ei ga hebben of niet. Of m’n PCOS in volle kracht terug komt. Of m’n schildkliermedicatie wel goed zit. Maar boven alles overweeg ik bijna dagelijks of ik niet gewoon weer onder behandeling moet gaan. Eens een paar keer Clomid proberen? Voorheen resistent, maar wie weet wat het nu doet met m’n nieuwe schildklier? Maar dat wil ik niet, ik wil niet weer onder behandeling. Ik wil niet weer al die risico’s aangaan en ik wil opnieuw een vroeggeboorte voorkomen. Nee!
Het was een goede ronde, maar het is emotioneel zwaar om weer bezig te zijn. Er speelt zo veel meer doordat we een behoorlijk verleden hebben, doordat de weg naar Ronja zo zwaar was, doordat de zwangerschap gevaarlijk was en dat is lastig. Daardoor maak ik me zorgen.
Toch gaan we verder, we willen graag nog een kindje, niet graag, we willen het allerliefste nog een kindje. Nog zo’n prachtig wondertje. Alles nog een keer meemaken en ons gezin uitbreiden.
En ik heb al een nieuwe tactiek ontwikkelt voor de komende ronde, ik ga het proberen een beetje los te laten, voor zover dat kan in onze situatie en dan duimen we dat het uiteindelijk goedkomt.
Ik vroeg nog aan Ted wat hij er nou van dacht: worden we nog een keertje zwanger? Hij zei dat hij er vertrouwen in had dat we zwanger zouden worden. Ik ook. Om Ariël te quoten: “Ik weet niet hoe! Ik weet niet wanneer! Maar ik weet wel dat ik ooit [nog] een keer…”
Arcadia 