Sportdagboek: rust

Deze week stond voor mij qua sporten in het teken van de tweede wachtweek en blessures. Ik zit nu in de tweede wachtweek na m’n ei van ronde 3 en ik heb de afgelopen week m’n schouder en m’n elleboog moeten vermijden.

Komende weekend word ik wel of niet ongesteld, hopelijk kan ik melden dat ik zwanger ben, maar het is nog even afwachten. Het voelt niet om mogelijk-bijna-zwanger heel hard te pushen, grenzen te verleggen en flink te knallen. Het voelt beter om het rustig aan te doen, low impact bezig te zijn en m’n spieren op een verantwoordelijke manier te trainen. Dat heb ik dus gedaan en dat was fijn, want het paste bij mijn gevoel. Iets waar ik best wat vaker naar mag luisteren.

En daarnaast heb ik nog steeds last gehad van m’n schouder die ooit een beetje uit de kom is geschoten en nu af en toe op diezelfde plek pijn doet. Die moet ik dus ontlasten! Daarnaast heb ik m’n elleboog erg hard gestoten, die werd helemaal opgezwollen. Dus die heb ik ook ontzien de afgelopen week en gelukkig ging de zwelling al snel weg en herstelde ik gauw. Even was ik bang dat m’n elleboog er geweest was.

De afgelopen week heb ik dus veel low impact cardio training gedaan en minder strength training en HIIT, hoewel ik nog af en toe een HIITje er in heb gegooid, om het af te leren zullen we maar zeggen.

Ronde 2: ik heb de rust gevonden!

Na een heftige start van ronde 2 waarin de hormonen hoog opliepen, heb ik nu m’n rust gevonden. M’n lichaam is aan het veranderen en het zijn allemaal goede ontwikkelingen!

Tijdens de MMM-jaren had ik altijd het idee dat m’n lijf rust nodig had, dat het wellicht moest bijkomen van sinds m’n 13de aan de pil (mini-pil vanwege onregelmatige cyclussen – goh – en later pas als anti-conceptie) en het tijd nodig had om te herstellen van al die jaren pilgebruik en ook maanden doorslikken van de pil.

Die rust kon ik toen niet nemen, omdat de gynaecologen hadden uitgelegd dat onze kans om spontaan zwanger te worden minder dan 0,1% was vanwege m’n heftige PCOS. Ik moest en zou door, ik zou moeder worden en ik zou ons kind dragen. En uiteindelijk gebeurde dat, maar het was lastig en de weg lang.

Dit keer kan ik die rust nemen, hebben Ted en ik er samen voor gekozen om dat te doen. Zonder MMM, op ons eigen tempo, zo intensief of zo nonchalant als we zelf willen: wij bepalen het en wij hebben de controle in handen. De uitkomst blijft natuurlijk onzeker. Maar nu we die rust hebben, merk ik dat m’n lichaam is aan het veranderen.

Ik voel me weer mezelf. Het lijkt alsof ik moest wennen aan de nieuwe dosis schildkliermedicatie en dat nu gebeurd is. Ik kan m’n eigen ding doen: de hele dag wild spelen met Ronja, lekker veel sporten, beetje in de tuin tuinieren. Het gaat me allemaal goed af en het zijn mooie dagen! Ook m’n emoties zijn weer onder controle, ik ben geen jankerd meer en wat is dat een opluchting.

Zo kan ik het makkelijk volhouden. Ik ken m’n lichaam en weet dondersgoed wat zich afspeelt in m’n eierstokken en baarmoeder. Nu kan ik daarop vertrouwen en dan is het makkelijk wachten op een mogelijk eisprong en die wachtweken vliegen ook voorbij. Ik ben opgelucht dat m’n lijf eindelijk wat goed weet te doen! Nu op naar twee strepen én een voldragen zwangerschap.

Loslaten

Het allerliefste zou ik onze kinderwens willen loslaten: seks hebben wanneer we willen, ongeacht m’n cyclus en kijken of er ooit een zwangerschap van komt. Het accepteren dat het wellicht niet spontaan zou kunnen komen en dat het dus bij Ronja blijft.

Ik ben dankbaar en dolblij met Ronja, ze is een prachtig wonderkindje en in de jaren MMM hadden we niet gedacht dat we zo ver zouden komen. Genoeg lotgenootjes blijven met lege handen achter, wij zijn ouders geworden van een gezonde heerlijke dochter.

Veel ex-MMM dames proberen een volgend kindje spontaan te krijgen, niet iedereen begint weer direct met behandelingen. De meeste hebben een houding dat het zo ook goed is en mocht er nog een kindje bijkomen, dan is dat super. Zo zou ik er ook in willen staan.

Om een aantal redenen gaat dat niet. De eerste is dat m’n endocrinoloog (de arts die gaat over m’n schildklier) wilt dat ik regelmatig een zwangerschapstest doe. Daarom moet ik al de lengtes van m’n zeer onregelmatige cyclus bijhouden en inschatten wanneer ik denk dat ik mogelijk ongesteld zou kunnen worden. Zodra ik een positieve test heb moet ik namelijk m’n schildkliermedicatie verhogen, anders krijgen we hoogstwaarschijnlijk een miskraam of is er een kans dat het kindje afwijkingen krijgt.

Daarnaast zit het niet de aard van het beestje: ik wil graag controle over m’n leven hebben, plannen, structuur en vooruitkijken. Dat gaat niet met een kinderwens, omdat dit een stukje is waar je geen controle over hebt. Toch wil ik waar het kan zo veel mogelijk controle uitoefenen. Als ik dat probeer los te laten, vecht ik tegen mezelf en raak ik juist gestrest. Ik moet het dus omarmen en een manier vinden waarin ik mezelf rust gun door juist die behoefte aan controle te vervullen.

Het allerengste vind ik m’n PCOS. Op het moment heb ik een eigen cyclus, maar die kan elk moment weer verdwijnen en dan weten we zeker dat we geen kans zullen hebben om spontaan zwanger te worden. Nu hebben we wellicht elke 30-45 dagen een eisprong, één kansje! Dat geeft mij een drang om de kansen die we op dit moment hebben optimaal te benutten en dat gaat niet als je het probeert los te laten.