Ondanks voortdurende pijn, zwangerschapshypertensie, zwangerschapsdiabetes, bloedarmoede, een schildklier die niet mee wil werken en een medicatiecocktail van hier tot Tokio zijn de laatste loodjes van deze zwangerschap behoorlijk relaxt. Hoe we dat voor elkaar krijgen lees je in deze buikbaby update.
Lees verder
Afgelopen nacht was heel erg vermoeiend voor mij en Ted, niet omdat Ronja – onze schone slaapster – herrie schopte, maar omdat ik hartkloppingen had. Ik ben helemaal kapot! Maar waarom had ik die hartkloppingen? Ik weet het niet, maar misschien helpt het om er over te schrijven.
De huisarts vertelde me dat m’n hart even op hol is geslagen en m’n lijf daarvan bij moet komen. Het duurde namelijk 12 uur voordat ik helemaal hersteld was en dat verontrustte me wel. De huisarts heeft me verzekerd dat het onschuldig is, als m’n hart onregelmatig gaat kloppen moet ik aan de bel trekken.
Hartkloppingen op deze manier kan door m’n schildkliermedicatie worden veroorzaakt, maar ook door stress. En nu heb ik wel wat nieuwe stress omdat we weer zwanger proberen te worden. Ted en ik praten hier veel over, maar proberen er niet te veel over na te denken. Ik grapte al dat m’n lijf gewoon in paniekmodus is geschoten, omdat ik al zwanger ben. Wishful thinking?
Sinds ik m’n post heb geschreven over loslaten, is het me heel goed gelukt om het los te laten, voor zover dat kan. Ik moet wel de mogelijke eisprong bijhouden en wanneer we kunnen testen in verband met m’n schildkliermedicatie die ik direct moet ophogen. Behalve dat gegeven sta ik er behoorlijk relaxed in!
Hoe relaxed ik er ook in sta, feit blijft dat de zwangerschap van Ronja levensgevaarlijk was voor zowel mij als haar. Dat de periode daarna traumatisch was en we onszelf enorm gelukkig prijzen dat we een gezonde dreumes hebben rondlopen. Een volgende zwangerschap kan dezelfde risico’s met zich meebrengen, dezelfde ellende en wie weet een veel slechtere uitkomst. Daar willen we niet aan denken, maar we weten het wel.
Ik heb ook nog niks geschreven over Ronja’s couveuseperiode, omdat het me gewoon zwaar op het hart ligt. Ik word erg emotioneel. Ik kijk de fotoalbums door en ben super trots op onze prachtige baby, maar heb ook veel verdriet over hoe het allemaal is gegaan. Het was en blijft een enorm heftige periode, je kindje veel te vroeg uit de baarmoeder gerukt zien vechten voor haar leven. En dan ging het met Ronja nog enorm goed zonder al te veel complicaties, maar er zijn ook kindjes van de afdeling overleden en dat hebben we ook van dichtbij meegemaakt. M’n hart breekt nog altijd als ik er aan denk.
Het zwanger worden, zwanger blijven en een gezond kindje krijgen: het is allemaal niet vanzelfsprekend voor ons en zodra we zwanger zijn, zal het een zeer moeilijke en stressvolle periode voor ons worden. Hopelijk kan ik tot die tijd rustig genieten van wat we wél hebben zonder dat m’n hart weer op hol slaat.
Het allerliefste zou ik onze kinderwens willen loslaten: seks hebben wanneer we willen, ongeacht m’n cyclus en kijken of er ooit een zwangerschap van komt. Het accepteren dat het wellicht niet spontaan zou kunnen komen en dat het dus bij Ronja blijft.
Ik ben dankbaar en dolblij met Ronja, ze is een prachtig wonderkindje en in de jaren MMM hadden we niet gedacht dat we zo ver zouden komen. Genoeg lotgenootjes blijven met lege handen achter, wij zijn ouders geworden van een gezonde heerlijke dochter.
Veel ex-MMM dames proberen een volgend kindje spontaan te krijgen, niet iedereen begint weer direct met behandelingen. De meeste hebben een houding dat het zo ook goed is en mocht er nog een kindje bijkomen, dan is dat super. Zo zou ik er ook in willen staan.
Om een aantal redenen gaat dat niet. De eerste is dat m’n endocrinoloog (de arts die gaat over m’n schildklier) wilt dat ik regelmatig een zwangerschapstest doe. Daarom moet ik al de lengtes van m’n zeer onregelmatige cyclus bijhouden en inschatten wanneer ik denk dat ik mogelijk ongesteld zou kunnen worden. Zodra ik een positieve test heb moet ik namelijk m’n schildkliermedicatie verhogen, anders krijgen we hoogstwaarschijnlijk een miskraam of is er een kans dat het kindje afwijkingen krijgt.
Daarnaast zit het niet de aard van het beestje: ik wil graag controle over m’n leven hebben, plannen, structuur en vooruitkijken. Dat gaat niet met een kinderwens, omdat dit een stukje is waar je geen controle over hebt. Toch wil ik waar het kan zo veel mogelijk controle uitoefenen. Als ik dat probeer los te laten, vecht ik tegen mezelf en raak ik juist gestrest. Ik moet het dus omarmen en een manier vinden waarin ik mezelf rust gun door juist die behoefte aan controle te vervullen.
Het allerengste vind ik m’n PCOS. Op het moment heb ik een eigen cyclus, maar die kan elk moment weer verdwijnen en dan weten we zeker dat we geen kans zullen hebben om spontaan zwanger te worden. Nu hebben we wellicht elke 30-45 dagen een eisprong, één kansje! Dat geeft mij een drang om de kansen die we op dit moment hebben optimaal te benutten en dat gaat niet als je het probeert los te laten.
Deze week hebben we super nieuws gekregen van m’n arts: we mogen zwanger worden! M’n schildklierwaardes zijn op het moment goed genoeg om mogelijk een zwangerschap uit te dragen. Ik was bloednerveus voor het telefoontje en vond het doodeng. Ik dacht dat ik het eng zou blijven vinden, maar nu we weer zwanger mogen worden, ben ik alleen maar blij. Ik heb er zin in: let’s make a baby!
Het is heel anders dan voor de geboorte van Ronja. Toen moesten we behandelingen ondergaan vanwege mijn PCOS, ik had namelijk geen cyclus. Op het moment heb ik nog steeds PCOS en een onregelmatige cyclus van rond de 35 dagen. Deze wordt telkens stabieler en we verwachten dan ook dat we een kans hebben om spontaan zwanger te worden. Dat is fantastisch!
Nog nooit hebben we meegemaakt dat we ‘gewoon’ seks mochten hebben en zwanger konden raken. Altijd waren hiervoor behandelingen nodig en rond ovulatie moesten we op gezette tijden seks hebben van de arts. Nu mogen we doen wat we willen, mogen we plezier hebben, mogen we onze gang gaan en wie weet komen er dan streepjes.
Ik dacht dat ik gelijk zou gaan stressen, omdat ik me zorgen zou maken om de toekomst. Kunnen we wel zwanger worden? Moeten we niet toch onder behandeling? Wat als we zwanger raken en het gaat weer fout? Wie moet er dan voor Ronja zorgen? Hoe moet ik mezelf redden? Wat als ik weer doodziek word?
Op het moment maak ik me daar geen zorgen om en geniet ik van het feit dat we het op deze manier mogen proberen, dat we een kansje maken op een spontane zwangerschap. Hoewel ik denk dat ik enorm in paniek raak als ik twee streepjes ga plassen.
De eerste keer werd ik zwanger van onze vierde bruikbare eisprong, de tweede keer bij Ronja van onze tweede bruikbare eisprong. Ik verwacht eigenlijk niet dat we dit keer weer zo’n geluk hebben, maar ik denk dat we er minimaal een jaar over doen, meer als m’n cyclus langer wordt. Toch hou ik ergens in m’n achterhoofd dat we wellicht al snel zwanger kunnen zijn! Hoe gek zou dat zijn? Na al die jaren huppa spontaan zwanger!? Ik mag toch wel weg fantaseren?
En dit keer heb ik er ook vertrouwen in. Zodra ik weet dat we zwanger zijn, worden er stappen ondernomen. M’n medicatie wordt aangepast, ik sta onder strenge controle van m’n gyn en m’n endocrinoloog, ik krijg medicatie tegen zwangerschapsvergiftiging vanaf de tweede termijn en zo is er een plan. Ik heb een houvast, ik weet wat er gaat gebeuren en dat geeft rust.
Daarnaast zwijmel ik weg bij de gedachte aan weer een baby. Dit keer uiteraard een voldragen baby, want wie droomt nu over een één kilo kindje? Ik droom over een vaginale bevalling, over een baby op m’n buik – dik, gezond en huilend – over ons kindje aan m’n borst en over een sprookjesachtige kraamtijd. We hebben zo veel dingen niet meegemaakt of ervaren met Ronja, wie weet krijgen we daar nu de kans voor.
Vol positiviteit gaan Ted en ik het avontuur dus weer aan. Op naar een volgend kindje!
Na de vroeggeboorte van onze lieve dochter Ronja bood onze gyn aan dat ik mee kon doen aan een groot onderzoek naar vroeggeboorten. Ze gaf wel aan dat hier hoogstwaarschijnlijk niks uit zou komen en we nog geen antwoorden kregen. Wij wilden het heel erg graag, want ook al zou er niks uit komen, dan waren we in ieder geval een stapje verder en wisten we dat er bepaalde dingen uitgesloten konden worden.
De onderzoeken waren behoorlijk uitgebreid. Ik heb al heel erg vaak bloed moeten afgeven voor de behandelingen in de MMM en in de zwangerschappen, maar ik ben nog nooit het hokje van de bloedafname in gegaan en daar een berg met buisjes tegengekomen die gevuld moesten worden met mijn bloed! Daarnaast kreeg ik een fysiek onderzoek naar m’n bloeddruk, werd m’n buikomtrek opgemeten, kreeg ik een hartfilmpje en moest ik urine inleveren. Heel wat tijd later kregen we pas de uitslag.
Dit was weer een nieuwe gyn, een professor, hem was ik nog nooit tegengekomen. Ted was uiteraard mee naar dit uitslagonderzoek en toen we gingen zitten zag ik een blaadje voor ons liggen met daarop lijntjes. Binnen die lijntjes stonden stipjes en ik zag dat een heleboel stipjes niet op de lijntjes pasten, maar er buiten lagen. Toen de gyn zei dat de streepjes de norm representeerden waar binnen de waardes nog goed waren, wist ik dat er wel erg veel niet goed zat.
Uit de resultaten bleek dat ik een lichte afwijking heb aan een van de kleppen van mijn hart, niks ernstigs. Ik heb ook een klein hard en weinig bloed, kortom m’n hart moet erg hard werken om m’n bloed rond te pompen en m’n lijf aan de gang te houden. Daarnaast had ik een verhoogde kans op hart- en vaatziekten, ouderdomsdiabetes, zwangerschapsdiabetes en zwangerschapsvergiftiging. Ook waren er lichte afwijkingen gevonden in m’n cholesterol. Ik zal hierbij zeggen dat ik altijd een gezond gewicht heb gehad, nooit overgewicht, zelfs niet op m’n zwaarst en m’n gehele jeugd ondergewicht heb gehad. Slanke mensen kunnen dus wel degelijk ook dit soort problematiek hebben. De kans op nog een vroeggeboorte was 17%, wat me enorm meeviel na al die slechte uitslagen, want normaal is de kans op nog een vroeggeboorte na één vroeggeboorte 16%, dus die was slechts een klein beetje verhoogd. De kans op wederom zwangerschapsvergiftiging was echter 30%, flink dus!
Toen kwam de slechtste uitslag van het hele rijtje: m’n schildklierwaardes bleken totaal fout te zitten. Ik had een veel te snelle schildklier, waardoor m’n hypofyse was uitgeschakeld. Na het onderzoek werd opnieuw bloed geprikt en hieruit kwamen een aantal anti-stoffen wat bevestigde wat deze gyn al vermoedde: ik had de ziekte van Graves. Het is een schildklieraandoening waarbij je schildklier te snel werkt en deze heeft ook invloed op je vruchtbaarheid en zwangerschap.
Voor mij vielen toen een heleboel puzzelstukjes op z’n plek. Ik heb altijd te weinig energie gehad, voortdurend moe, terwijl ik wel actief en sterk en gezond was. In de zwangerschap was ik kapot moe en kon ik bijna niks. En zo waren er veel meer hele vage klachten die ik al m’n hele leven heb en die gekoppeld worden aan de schildklier. Ik werd doorgestuurd naar de endocrinoloog, na een aantal extra onderzoeken werd de diagnose bevestigd en hebben we gekozen voor een radioactief jodium behandeling. Ik moest één week wegblijven bij Ronja. Afschuwelijk!
De radioactief jodium behandeling is geslaagd en wij hebben m’n schildklier volledig uitgeschakeld. We hadden er ook voor kunnen kiezen om hem niet kapot te maken, maar slechts te minderen, zodat m’n schildklier minder hard ging werken. Ik zag het echter niet zitten m’n hele leven schildkliermedicatie te moeten balanceren, omdat ik verwachtte dat dit niet makkelijk zou gaan vanwege onze nare ervaringen in de MMM met hormoonbehandelingen en hoe mijn lichaam daarop reageerde. Ik dacht dat het beter zou zijn als de schildklier uitgeschakeld zou worden, zodat het schildklierhormoon artificieel vanuit een nul waarde opgebouwd kon worden.
Ik denk dat ik daarin een hele wijze keuze heb gemaakt, want ondanks dat ik maar een kleine tengere vrouw ben, heb ik een hele hoge dosis Euthyrox nodig om m’n schildklierwaardes op een goed niveau te krijgen. Op het moment wordt deze dosis nog steeds afgesteld en krijgen we waarschijnlijk binnenkort groen licht om zwanger te mogen worden. Later deze week zal ik hierover een update geven.
Naast deze schildklier situatie heb ik m’n levensstijl aangepast. We aten al ontzettend gezond, maar ik heb dit nog wat verbeterd door alle suikers de deur uit te doen. Daarnaast ben ik gaan sporten, om m’n hart te trainen. De gyn had ook uitgelegd dat als ik regelmatig zou sporten er waarschijnlijk een grote kans bestond dat een volgende zwangerschap minder risico’s met zich mee zou brengen. Ik sport nu zes keer per week intensief via en heb me nog nooit in m’n leven zo goed gevoeld.
Ik moet zeggen dat ik erg ben geschrokken van de resultaten van de onderzoeken en er een tijdje behoorlijk ongerust over ben geweest. Totdat ik me realiseerde dat ik eigenlijk nu veel meer kennis heb over hoe mijn lijf in elkaar zit en hoe ik het beste gezond oud kan worden. Kennis is macht en ik maak hier graag gebruik van. Ik heb me voorgenomen om m’n hele leven gezond te blijven eten en veel te blijven sporten. Zo kan ik heel veel problemen voorkomen die anders waarschijnlijk om de hoek zouden komen kijken. Ik wil niet dicht slippen van binnen of een propje in m’n hersenen krijgen en op een dag veel te vroeg dood neervallen. Ik wil oud worden samen met Ted en m’n gezin.
Dit heeft ook gevolgen voor onze kinderwens. Sinds de schildklier behandeld wordt, krijg ik telkens een betere cyclus. Bij elke ophoging wordt deze een stukje korter. Dat geeft ons veel hoop om spontaan zwanger te kunnen worden! Het maakte me overigens ook woedend op de artsen die me behandeld hebben in de MMM en nog steeds ben ik er wel boos om dat zij nooit naar mij hebben geluisterd toen ik aankaartte mogelijk schildklierproblemen te hebben. Dit wuifden zij weg doordat ik geen uiterlijke kenmerken heb (bijv. struma of oogziekte).
Vanwege de uitkomst van de onderzoeken, de hoge risico’s die een zwangerschap voor ons meebrengt en het advies van de gyn hebben Ted en ik besloten dat wij voorlopig niet onder behandeling willen voor onze kinderwens. Behandelingen houden voor mij risico’s in en zorgen er voor dat ik mij niet meer kan focussen op een gezonde levensstijl. Terwijl dit juist zo hard nodig is, voor m’n algemene gezondheid, maar ook om zo gezond mogelijk een zwangerschap in te gaan. Zeg nooit nooit, wie weet dat we er over een aantal jaren anders over denken, maar nu hebben we de hoop dat we zonder hulp en met zo min mogelijk risico’s zwanger kunnen worden.
Wel heb ik af en toe twijfels. Als je Ronja’s Ooievaar gelezen hebt, dan weet je dat voor ons zwanger worden, zwanger blijven of een gezond kindje krijgen alles behalve vanzelfsprekend is. Ik idealiseer een zwangerschap niet meer, ik verlang niet naar een zwangerschap en ik ben zelfs bang voor nog een zwangerschap. Toch wil ik heel graag nog een kindje, wellicht zelfs meerdere kindjes en dat is de enige reden waarom we het willen proberen. Toch verklaar ik mezelf af en toe voor gek dat we überhaupt nog willen proberen zwanger te worden vanwege alles dat we hebben meegemaakt en de obstakels die we nu nog steeds hebben. Waarom wil ik dit mijzelf nog een keer aan doen? Waarom neem ik risico’s terwijl ik ook de zorg heb voor Ronja? Kan ik niet berusting vinden in wat we hebben en er een dikke vette punt achter zetten?
De wens blijft dan toch te groot. De wens voor een kindje en de hoop dat dankzij al onze inzet een volgende zwangerschap wél goed zal gaan. Dat ik een vaginale bevalling mag meemaken – jup! vrouwen kunnen hiernaar verlangen – en dat ik m’n kindje gelijk mag vasthouden en niet pas naar vier dagen, dat ik live borstvoeding mag geven en dat we een normale kraamperiode mogen meemaken. Dat alles zou ik dolgraag ervaren, nog liever had ik het met Ronja ervaren. En soms kan het me ook allemaal gestolen worden en hoeft het niet meer, met name als ik de angsten herinner die we hebben gehad voor Ronja’s leven tijdens de zwangerschap en na haar geboorte. Dat wil ik nooit meer meemaken. Mocht een volgende zwangerschap weer zo gaan, dan komen er hoe dan ook geen kindjes meer, want dan is het voor mij genoeg geweest en gaan we dit hoofdstuk afsluiten en genieten van wat we wel hebben. Hopelijk heb je dan ook kunnen lezen in m’n blog dat wij nu ook al ultiem genieten van ons wonderkindje. ♥
Lees hier het vorige deel van Ronja’s Ooievaar.
Vandaag werd ik ongesteld: ik heb gehuild, maar van vreugde en niet verdriet.
Wat een opluchting: ik ben weer ongesteld! En wat een wonder!
Na het toiletbezoek ging ik gelijk bij Ronja op de grond zitten, gaf haar met tranen in m’n ogen een dikke knuffel en vertelde dat we misschien toch een broertje of zusje erbij kunnen krijgen. Dat is namelijk de betekenis van die ongesteldheid voor mij: ik ben vruchtbaar!
Hoe mooi is dat?
Toen we in 2009 voor onze kinderwens gingen, werd ik niet ongesteld. Ik had geen eigen cyclus, dit kwam door mijn PCOS en daarom hebben we jarenlang ovulatie inductie behandelingen gehad om zwanger te raken. Uiteindelijk hebben we zo Ronja gekregen, maar de behandelingen verliepen vol complicaties. Het was een lange, verdrietige en uitzichtloze weg.
Middenin die medische molen zeiden Ted en ik tegen elkaar: stel we krijgen een cyclus van zeg 70 dagen, dan houden we op met die behandelingen! We wekten per jaar maar zo’n 3 eisprongen op, elke eigen cyclus – hoe lang of kort dan ook – zou een behoorlijke verbetering zijn op de verschrikkelijk slechte resultaten van onze vruchtbaarheidsbehandelingen.
Toen ik stopte met borstvoeding werd ik 30 dagen later ongesteld. Ik heb een vreugdedansje gedaan! En sindsdien is mijn cyclus gebleven, zeer onregelmatig, maar hij is er. M’n schildklier werkt natuurlijk niet mee, we zijn nog steeds bezig de Euthyrox aan te passen. Ik gok dat de dosis binnenkort weer opgehoogd moet worden en dat m’n cyclus dan misschien nog korter wordt.
De afgelopen dagen zaten we behoorlijk in spanning. Ruim 2 weken geleden heb ik bijna zeker weten een eisprong gehad en ik werd maar niet ongesteld. Ik baalde van mijn lijf, dat faalde weer eens verschrikkelijk, wat heb ik er eigenlijk nog aan? Ik had het vertrouwen al weer opgegeven. Ted en ik waren al weer aan het praten over onze opties als ik toch geen eigen cyclus meer had. En toen was daar op eens een heleboel bloed bij het wc-bezoekje.
Vandaag is een prachtige dag want ik ben ongesteld! Wat heerlijk om daar blij mee te mogen zijn en wat een hoop heb ik voor onze toekomst.
Arcadia 