Ronja’s tweede verjaardag

En toen had ik al een tijdje een peuter als dochter: wat een veranderingen in ons leven! Volgend kindje op komst, peuterspeelzaal en zo’n grote meid. Nou goed groot, ze blijft mijn lekkere kleine mini baby. Alhoewel het groot worden toch wel erg snel gaat nu.

Haar tweede verjaardag hebben we klein gehouden. We hebben geen kraambezoek of kraamfeest gehad vanwege haar couveuseperiode en daarom hebben we tijdens haar eerste verjaardag iedereen uitgenodigd die we kenden. Ze mochten haar allemaal komen zien, meegenieten en haar leven vieren. Dat was een drukke boel!

Dit jaar hebben we het bewust heel klein gehouden. Alleen onze ouders met hun partners, onze beide broers met partners en kinderen, onze oma’s en een paar goede vrienden. Zo hadden we alleen mensen in ons huis die ons goed kenden en dat maakte het voor Ronja ook daadwerkelijk echt leuk.

We wilden eerst met iedereen naar de kinderboerderij, maar dat plan viel in het water. Toen iedereen eenmaal hier was, mochten ze cadeautjes geven. Ronja is geen cadeautjes gewend en moest er even aan wennen. Ze vond het wel leuk, maar wilde het liefst met elk nieuw speeltje gaan spelen. Ondanks niet zo heel veel mensen en dus ook minder cadeautjes, had ze er toch al snel genoeg van.

Daarna hebben we gezongen en Ronja haar kaarsje op de taart laten uitblazen. Vervolgens kreeg iedereen, behalve ik vanwege de bavarois, een heerlijk stukje taart. Wat er daarna gebeurde weet ik alleen van de verhalen, want ik ben in bed gekropen en heb heel lang lekker geslapen. Ik was kapot moe! Maar de kinderen hebben nog lang gespeeld en Ronja heeft genoten van de aandacht.

Van ons heeft Ronja een tafeltent gekregen, maar daarover vrijdag meer.

Ronja de Peuter

Vandaag is mijn allerliefste dochter Ronja twee jaar oud. Twee jaar geleden kwamen er een stuk of zes artsen onze ziekenhuiskamer binnen om ons te vertellen wat we al wisten omdat we al uren aan het CTG lagen dat veel hartdipjes liet zien: ze gingen Ronja halen. Ik was 29 weken en 4 dagen zwanger.

Een enorm gevoel van machteloosheid overviel ons. We wisten niet hoe ze uit de buik zou komen. Zou ze ziek zijn? Zou ze sterk genoeg zijn? Zou ze dood gaan? Geen enkele zekerheid. Familie verzamelde zich om ons om heen en voordat we naar de operatietafel gingen maakten we haar naam bekend, zodat ze wisten op wie ze waren aan het wachten.

Gelukkig was dokter P. degene die Ronja ging halen. Ze had ons al door de helse zwangerschap gelootst en mocht het nu toevallig ook afronden door mij open te snijden. Op de operatietafel ging m’n buik als een gek op en neer, niet door mijn zenuwen, maar door Ronja die altijd een feestje hield daar binnen. En binnen no time was ze daar: ons prachtige één kilo kindje dat gelijk huilde en wild om zich heen sloeg en trapte. Super klein, hartstikke mager, maar ze leefde!

Ik heb haar ongeveer 5 seconden gezien van een afstandje voordat ze mee ging met Ted en het team van de neonatologie. Vanaf toen lag haar leven in hun handen en gelukkig is na een paar spannende dagen alles goedgekomen met ons prachtig wonderkindje.

Vanaf het moment dat ik wist dat ze haar gingen halen was ik tegelijkertijd doodsbang en super opgelucht. Ik had meer vertrouwen in mijn kind dan in mijn kind in mijn buik. In mijn lijf waar ze het duidelijk niet goed had en waarvan we allebei uiteindelijk ziek zouden worden. Ik was opgelucht dat ze werd gehaald en had vertrouwen in haar. Dat is heel raar als je kindje maar zo klein en kwetsbaar is, maar toch was het zo. Zij kon dit wel alleen en ik hielp haar zo veel ik kon maar niet meer in mijn buik.

En nu op haar tweede verjaardag vieren we haar leven. Ze wordt omringd door mensen die van haar houden, we gaan samen spelen, samen heerlijke taart en vlaai eten en cadeautjes geven. En ondertussen groeit haar broertje of zusje in mijn buik en beginnen de zorgen die we hadden tijdens Ronja’s zwangerschap weer bij mij terug te komen.