In week 6 begon de ellende van het ziek, zwak en misselijk zijn. Bij het aanbreken van week 7 gaat het ronduit slecht en zijn de dagen met Ronja alleen nauwelijks door te komen. Dit wist ik gelukkig al van tevoren: als ik zwanger ben, dan ben ik ziek.
Ik ben ongelofelijk misselijk en sta voortdurend op het punt van overgeven. Ik heb gelukkig geleerd hoe ik overgeven tegen moet houden, want er is niets dat ik meer haat dan dat, het doet mij verschrikkelijk veel pijn en geeft ook geen opluchting van de misselijkheid. Het eten wordt elke dag minder, ik zal waarschijnlijk weer gaan afvallen de komende maanden en ik vind het erg jammer dat niks me meer smaakt. Door de misselijkheid weet ik niet goed wat ik nog kan eten, omdat ik overal van moet kokhalzen.
Verder ben ik fysiek uitgeput. De oververmoeidheid versterkt de misselijkheid. Zodra Ronja begint aan haar dutje, ga ik ook dutten. Daarna voel ik me eventjes een stuk beter en kan ik wat actiever zijn. De misselijkheid kregen we tijdens de zwangerschap van Ronja onder controle met Emesafene, maar de vermoeidheid niet, want die bleef de gehele zwangerschap dankzij m’n zwangerschapsvergiftiging.
Daarnaast komen er af en toe kleine kwaaltjes opzetten, zoals het maagzuur dat elke avond voor het slapen gaan om de hoek komt kijken. Hiervoor slikte ik bij Ronja maagbeschermers, omdat ik er heftige krampen door kreeg. Hopelijk neemt het dit keer niet zo’n enge vorm aan. Het tandenpoetsen wordt langzaam ook een ramp, ik kan het niet lang volhouden zonder dat alles naar boven komt. Ik ga daarom overschakelen op een tandpasta die niet schuimt, dat hielp vorige keer ook.
Ted heeft het maar zwaar met een zieke Arcadia, want ziek is chagrijnig en dan krijgt hij de wind van voren. Trouwens, iedereen in m’n buurt krijgt flink op z’n donder, ik ben gewoonweg geen aangenaam persoon als ik ziek ben, helaas is Ted altijd in de buurt. Arme man. Ik ga proberen zo positief mogelijk te blijven naar hem toe, zodat het voor hem ook wat makkelijker is. We vinden het allemaal spannend.
Het gekke is dat ik hier allemaal ook last van had tijdens de zwangerschap van Ronja, maar toen was ik vreselijk onzeker vanwege de eerdere miskraam. Dit keer is die onzekerheid er niet, maar heb ik vertrouwen in dit kindje. Ik maak me echter langzamerhand zorgen, want de kwaaltjes zijn heftiger als bij Ronja en komen eerder. Ik ben bang dat de zwangerschap zich zal herhalen, omdat alles hetzelfde aanvoelt. Wie weet verandert dat nog of wie weet komt het doordat er een meerling in m’n buik groeit, we weten het over een paar weken.
In de tussentijd hou ik m’n ogen dus gericht op de prijs: een gezond voldragen kindje. Een kindje van ons, net zo bijzonder en lief en geweldig als onze liefste Ronja. Contact maken met dit kindje vind ik lastig en ik merk dat ik moeite heb met me open te stellen voor de liefde naar zo’n klein wondertje toe. Dat komt nog wel als we wat verder zijn en als ik ons kindje kan voelen. Dan weet ik dat het grote genieten gaat beginnen, hoe ziek ik me ook ga voelen of hoe heftig het ook gaat worden.
Een mama van drie gaf me de tip om m’n verstand op nul te zetten en gewoon te gaan. Zo ben ik Ronja’s zwangerschap en couveusetijd ook doorgekomen. Suck it up en gaan met die banaan, gewoon doorknallen. Een zwangerschap is maar tijdelijk, een kindje is voor altijd. Ik ga proberen dit kindje zo goed mogelijk te laten groeien en hopelijk loopt het dan allemaal goed af.
Arcadia 