Zoals ik vorige week al schreef, vind ik Amber een enorm makkelijke baby en dat is nog steeds zo. Met twee kindjes is het natuurlijk druk, drukker dan met één, maar verder gaat alles ongelofelijk makkelijk. Met 6 weken ben ik weer dagelijks aan het sporten, de avonden zijn weer voor Ted en mij en het huishouden loopt op rolletjes. Is Amber gewoon zo makkelijk of komt het doordat we een prematuurtje gewend zijn?
Lees verder
Nu ik 34 weken zwanger ben en de geboorte van Zusje telkens dichterbij komt, blik ik veel terug op Ronja’s vroeggeboorte, couveuseperiode en babytijd. Daar komt ook mijn borstvoedingsverhaal bij kijken: een bijzonder verhaal vergeleken met veel voldragen borstvoedingservaringen. Ronja heeft namelijk nooit aan mijn borst gedronken en toch acht maanden moedermelk gehad.
Lees verder
Ondanks voortdurende pijn, zwangerschapshypertensie, zwangerschapsdiabetes, bloedarmoede, een schildklier die niet mee wil werken en een medicatiecocktail van hier tot Tokio zijn de laatste loodjes van deze zwangerschap behoorlijk relaxt. Hoe we dat voor elkaar krijgen lees je in deze buikbaby update.
Lees verder
Het was me het weekje wel voor ons. Het begon met een dip in energie en eindigde met een spoedbezoekje aan het ziekenhuis waarbij ik ondersteboven werd gekeerd. Buikbaby zit nog lekker in de buik en het gaat gelukkig goed! Wat er wel aan de hand is? Ik zal het proberen uit te leggen.
Lees verder
Vandaag ben ik alweer 16 weken zwanger! Het gaat snel, zoals ik vorige week al schreef. De afgelopen week heb ik veel controles gehad en ik wil jullie graag updaten hoe het gaat in deze risicovolle zwangerschap.
Lees verder
Komende maandag ben ik alweer 12 weken zwanger: de magische grens is bereikt. En de afgelopen weken is het goed gegaan met mij en deze buikbaby in ons gedeelde lichaam! Ik voel me echt stukken beter en ben niet meer ziek.
Alhoewel ik schrok van alle bloeddrukmedicatie die ik voorgeschreven kreeg, bracht het een prachtig voordeel met zich mee: ik voelde me instant beter. Ik vind het lastig om te omschrijven wat ik precies voelde onder die hoge bloeddruk van mij, maar ik denk dat je het het makkelijkste kunt vergelijken met een heftige griep. Je lichaam geeft het op, alles doet pijn, je houdt niks meer binnen en je bent te zwak om nog iets te doen. Echt ziek.
Dat was dus verleden tijd toen de Methyldopa z’n werk ging doen. Niet dat ik m’n sporten weer kan oppaken, want zodra ik boven aan de trap sta, ben ik uitgeput. Nu kan ik wél weer voor Ronja zorgen, haar makkelijk naar de peuterspeelzaal brengen én ophalen, zelfs af en toe richting supermarkt mits ik m’n neus goed dicht hou en ik kan weer uitgebreid koken. Ik heb ook weer zin om te eten en ik hou van lekkere maaltijden maken en samen opeten.
Daarnaast kregen we afgelopen vrijdag heel goed nieuws, toen bleek dat de Methyldopa echt goed z’n werk deed, want m’n bloeddruk dobbert prachtig net onder de 120/70. Dokter P. zat vol die dag, dus ik moest bij een arts assistent op het spreekuur komen. Veel hadden we niet te bespreken en toen vroeg ze heel vrolijk: wil je misschien nog een echo? NATUURLIJK WIL IK DAT! Ze voegde er aan toe: dat is wel zo prettig in deze onzekere weken waarin je nog niets voelt. En gelijk heeft ze, het was heerlijk om even snel onze prachtige buikbaby weer te zien en het hartje te zien kloppen.
Deze week heb ik een weekje vrij van het ziekenhuis en dat doet een mens wel goed. Ik moet de bloeddruk goed in de gaten houden en me melden zodra ik me slecht begin te voelen, maar de verwachting is dat ik voorlopig op deze dosis kan blijven zitten. Komende woensdag moeten we weer terug om ons abonnement aan te houden. Dan word ik van onder tot boven onderzocht tijdens een uitgebreid vasculair onderzoek waarbij ze ook gelijk de nekplooimeting doen.
Aanstaande maandag als ik 12 weken zwanger ben, moet ik beginnen met extra medicatie. Ascal als bloedverdunners om de doorbloeding van de navelstreng goed te houden en calcium om zwangerschapsvergiftiging tegen te gaan. Na het vasculair onderzoek zal m’n gehele medicatie bekeken worden en er medicatie aan toegevoegd worden. M’n doosje zal we snel te klein worden, maar dat geeft niet, zolang het maar zo goed blijft gaan met mij en onze baby hebben wij er nog veel meer voor over!
Afgelopen vrijdag hadden we weer een reguliere afspraak met dr. P. Dit was een ontzettend spannende echo, omdat het in onze eerste zwangerschap rond deze tijd mis moet zijn gegaan. Dr. P. had alle begrip voor onze zorgen en liet ons gelijk een prachtig mensje zien op de echo.
Gelukkig zijn Ted en ik redelijk getraind in echo’s bekijken en zagen we zelf ook al meteen een relatief grote baby in de buik met armpjes en beentjes. Het is zo mooi om zo’n klein stipje van de vijf weken uit te zien groeien tot een compleet mensje! Met een duidelijk lijfje, waaraan de navelstreng al mooi bevestigd zat, en een prachtig hoofdje, armpjes en beentjes. En dit keer zag ik ook direct het hartje kloppen en hoefde ik niet te wachten op de bevestiging van dr. P. Een hele geruststelling voor ons dus!
Daarna kwam dr. P’s controle van o.a. de bloeddruk en die was wederom hoog: 133/86. Ter referentie, een normale bloeddruk voor mij is 120/70. Nu is de bloeddruk pas te hoog vanaf 140/90, maar met mijn geschiedenis vond ze het tijd om in te grijpen. Een hoge bloeddruk in deze fase van de zwangerschap kan de aanleg van de placenta belemmeren. Daarom moest ik meteen beginnen met bloeddruk medicatie: Metyldopa. Het medisch ingrijpen is dus begonnen, best confronterend met amper 10 weken zwanger!
Mijn medicatieschema is inmiddels dus wat uitgebreid en ik heb voor alles zelfs een klein doosje (een oude broodtrommel van Ted) gebruikt, zodat ik het hoog weg kan zetten ivm Ronja’s grijpgrage handjes. Over een paar weken hebben we de nekplooimeting en tegelijkertijd krijg ik een uitgebreid vasculair onderzoek, daarna zullen ze de medicatie aanpassen. Dit onderzoek zal elke vier weken herhaald worden. Daarnaast heb ik regelmatig bloeddrukcontroles. Het zal niet zo zijn dat ik nog van de medicatie afraak, er zal eerder telkens meer bijkomen om de zwangerschap in goede banen te leiden.
Ik vind het allemaal erg confronterend. Het is lastig om me geen zorgen te maken en rustig te blijven als je meerdere keren per dag herinnert wordt aan wat er allemaal vorige keer mis ging. Die voortdurende confrontatie en de stress die daarbij komt kijken moet ik een plekje leren geven, zodat ik er op een gezonde manier mee om kan gaan. De zorgen zullen niet weggaan en de stress zal komen en gaan. Vooralsnog probeer ik ook de positieve kant in te zien: dit vroege ingrijpen en de intensieve medische begeleiding zal er hopelijk voor zorgen dat dit kindje op tijd en gezond ter wereld komt. M’n moeder zei al: hadden ze dit tijdens de zwangerschap van Ronja maar geweten en gedaan, wie weet hoe het dan was afgelopen. Daar heeft ze gelijk in en zo probeer ik een stukje rust in deze periode vol zorgen te vinden.
Vandaag is mijn allerliefste dochter Ronja twee jaar oud. Twee jaar geleden kwamen er een stuk of zes artsen onze ziekenhuiskamer binnen om ons te vertellen wat we al wisten omdat we al uren aan het CTG lagen dat veel hartdipjes liet zien: ze gingen Ronja halen. Ik was 29 weken en 4 dagen zwanger.
Een enorm gevoel van machteloosheid overviel ons. We wisten niet hoe ze uit de buik zou komen. Zou ze ziek zijn? Zou ze sterk genoeg zijn? Zou ze dood gaan? Geen enkele zekerheid. Familie verzamelde zich om ons om heen en voordat we naar de operatietafel gingen maakten we haar naam bekend, zodat ze wisten op wie ze waren aan het wachten.
Gelukkig was dokter P. degene die Ronja ging halen. Ze had ons al door de helse zwangerschap gelootst en mocht het nu toevallig ook afronden door mij open te snijden. Op de operatietafel ging m’n buik als een gek op en neer, niet door mijn zenuwen, maar door Ronja die altijd een feestje hield daar binnen. En binnen no time was ze daar: ons prachtige één kilo kindje dat gelijk huilde en wild om zich heen sloeg en trapte. Super klein, hartstikke mager, maar ze leefde!
Ik heb haar ongeveer 5 seconden gezien van een afstandje voordat ze mee ging met Ted en het team van de neonatologie. Vanaf toen lag haar leven in hun handen en gelukkig is na een paar spannende dagen alles goedgekomen met ons prachtig wonderkindje.
Vanaf het moment dat ik wist dat ze haar gingen halen was ik tegelijkertijd doodsbang en super opgelucht. Ik had meer vertrouwen in mijn kind dan in mijn kind in mijn buik. In mijn lijf waar ze het duidelijk niet goed had en waarvan we allebei uiteindelijk ziek zouden worden. Ik was opgelucht dat ze werd gehaald en had vertrouwen in haar. Dat is heel raar als je kindje maar zo klein en kwetsbaar is, maar toch was het zo. Zij kon dit wel alleen en ik hielp haar zo veel ik kon maar niet meer in mijn buik.
En nu op haar tweede verjaardag vieren we haar leven. Ze wordt omringd door mensen die van haar houden, we gaan samen spelen, samen heerlijke taart en vlaai eten en cadeautjes geven. En ondertussen groeit haar broertje of zusje in mijn buik en beginnen de zorgen die we hadden tijdens Ronja’s zwangerschap weer bij mij terug te komen.
Week 6 is alweer aangebroken en het voelt weer precies hetzelfde als bij Ronja. Ik ben verschrikkelijk ziek, zwak en misselijk. Dat ben ik niet meer gewend, aangezien ik hard sportte en het huishouden op rolletjes had lopen. Nu moet ik veel uit handen geven en komt er meer op Ted aan. We hebben dit en nog veel meer graag over voor ons mooie wondertje.
Afgelopen week zijn we voor het eerst naar de gynaecoloog gegaan, onze dr. P. Een hele fijne vrouw die Ronja gezond op deze wereld heeft weten te krijgen. We hebben kortom het volste vertrouwen in haar en het was erg fijn om haar weer te zien. Ze is enorm praktisch, maar voelt je tegelijkertijd goed aan. Zo zei ze bij binnenkomst meteen: “Bijkletsen doen we straks wel, laten we eerst die echo maken.” YES! Natuurlijk wil je meteen een echo en zien hoe het met ons kindje gaat. Wat een heerlijke vrouw is dr. P.
Op de echo was een mooie zwangerschap te zien van ongeveer 5 weken, met zekerheid kon dr. P. niks zeggen over de termijn of over een mogelijke meerling. Maar we zijn zwanger, in de baarmoeder, een heleboel rampscenario’s waren door deze prachtecho al uitgesloten en het beeld kwam overeen met de termijn die ik dacht.
Daarna volgde een gesprek met een krijsende veeleisende Ronja op de achtergrond, Ted die haar probeerde te managen en dr. P en ik die heel rustig elkaar probeerden te begrijpen. Dit keer hebben we een plan voor de zwangerschap en is het mogelijk om alle zaken die bij Ronja misgingen nu beter te managen met behulp van medicatie. Zo ga ik vanaf 12 weken ascal slikken als bloedverdunner voor de doorstroming van de navelstreng en ook calcium om de zwangerschapsvergiftiging tegen te gaan.
Over een eventuele keizersnede kon ze weinig zeggen. Natuurlijk zou ik zo weer een keizersnede doen als dat moest om dit kindje te redden, maar ik hoop ontzettend hard op een vaginale bevalling, want de keizersnede is me enorm tegen gevallen vooral als ik zag dat de dames die normaal waren bevallen na één dag alweer konden rondlopen. Dat duurde bij mij weken. Wel gaat dr. P’s voorkeur uit naar een vaginale bevalling en alleen in noodgevallen zullen we overgaan op een keizersnede. Dat is alvast mooi, want als het mogelijk is gaan we vaginaal bevallen!
Opmerkelijk was dat er weer cystes in m’n eierstokken zitten! Bij onze eerste zwangerschap zijn we dankzij een cyste zwanger geworden, maar verdween de cyste zodra ik zwanger was. Bij Ronja’s zwangerschap zat er een enorme cyste van wel 10 cm, die pas rond de 15 weken verdween. Dit keer zat in beide eierstokken een grote cyste, eentje van 5cm en eentje van 2cm. Ik maak me er geen zorgen om en dr. P zei gelijk dat sommige vrouwen dit hebben als ze zwanger zijn en dat het de zwangerschap ondersteunt. Ik verwacht dat deze cystes net als bij Ronja vanzelf zullen verdwijnen.
We gingen met een goed gevoel, een prachtige echo en een plan weer terug naar huis met ons klein duivelskind dat erg blij was weer uit de dokterskamer weg te zijn en er gelijk vandoor rende natuurlijk om op avontuur te gaan in het grote ziekenhuis. De volgend afspraak staat op wanneer ik bijna 10 weken zwanger ben, we hopen dat we dan een mooi groeiend kindje zien en meer te weten komen over deze zwangerschap.
Ondertussen groeit mijn flinke bol goed door. Het wordt nu echt al een beginnend bolletje, zoals je kunt zien. Ik geniet daar enorm van! De komende tijd hebben we geen afspraken met mensen die het nog niet weten. Na de volgende echo mag van mij de hele wereld het weten, dus dan maakt het me niets meer uit. In de tussentijd ga ik m’n buik niet verbergen en mochten mensen er achter komen, so be it.
Daarnaast ben ik goed zwanger: ziek, zwak en misselijk. De misselijkheid en het eten zijn een dagtaak, het begint lastig te worden om Ronja te verzorgen en het huishouden te doen. Ted heeft de boodschappen al grotendeels van me overgenomen, helpt af en toe met koken, stofzuigt en dweilt de woonkamer. Als het net zo zwaar wordt als met Ronja, zal hij meer moeten gaan doen en zal ik de hulp van onze ouders moeten inschakelen. We merken vanzelf hoe het gaat en ik probeer rust te pakken waar dat kan. Met liefde voel ik me zo ellendig, maar het is jammer dat dit ten koste gaat van mijn quality time met Ronja. Ik ben blij dat ze over een paar weken naar de peuterspeelzaal gaat, waar ze lekker kan ravotten met andere kindjes, zodat ik haar thuis in alle rust lief kan hebben.
Wat is dit ongelofelijk spannend!
Voor de derde keer in m’n leven ben ik zwanger en ik ben nu vier weken. We hebben dus erg vroeg positief getest, wat heel fijn is – want dat is voor het eerst – maar gelijk ontzettend eng. De afgelopen dagen waren op momenten zenuwslopend.
Tegelijkertijd weet ik dat de rest van de zwangerschap vol angst zal blijven totdat we die 24 weken zijn gepasseerd, dat is het punt waarop de gynaecoloog opmerkte dat er iets mis was met onze Ronja, want ze groeide niet goed en had het niet naar haar zin in de buik. Al die weken blijven zenuwen en angsthazen is niks voor mij, dus ik ga genieten. Nu ben ik zwanger, wat er morgen gebeurt, dat kan ik niet weten, maar nu kan ik er voor kiezen om te genieten en die angst niet te laten overheersen.
Dus zo gaan we deze vijfde week in. We hebben de endocrinoloog al ingeschakeld en m’n schildkliermedicatie is opgehoogd. Tegelijkertijd heb ik volgende week ook al een afspraak bij de gynaecoloog, dezelfde als bij Ronja, en moest ik m’n huisarts en apotheek ook op de hoogte brengen.
Daarnaast hebben we het mijn moeder al verteld, die dol enthousiast is, maar tegelijkertijd telkens vraagt of het nog wel goed gaat. Alsof ik het niet zou laten weten als het mis ging. Vandaag is mijn schoonmoeder aan de beurt en later deze week onze vaders. Ook mijn vriendinnen krijgen het deze week te horen. Dan zijn de broertjes aan de beurt. We weten nog niet wanneer we het de rest van de wereld willen vertellen. Nu denk je vast dat ik gek ben, want het staat al online voor iedereen om te zien, maar voor zover ik weet, lezen er geen real life bekenden mee (afgezien van mijn online vriendinnetjes).
Verder voel ik me al goed zwanger: misselijk, gespannen borsten, concentratieproblemen, heftige dromen, kiespijn, maagzuur. Alle kwaaltjes neem ik voor lief en ze mogen van mij een stuk erger worden de komende weken. Wel hoop ik dat ze netjes gaan afnemen na het eerste trimester, want dat deden ze bij Ronja niet. Toen bleef ik de gehele zwangerschap ziek en dat kwam natuurlijk doordat ik ziek was. Hopelijk voel ik me deze zwangerschap beter en kan ik ook Ronja blijven verzorgen. We zullen het zien en ik hou jullie op de hoogte!
Tot slot mijn test van afgelopen vrijdag, waar je heel klein een tuurstreepje ziet (tussen de driehoekjes), ruim voor mijn NOD! Misschien post ik komende vrijdag nog een testje.
Arcadia 