Afgelopen maandagavond was ik de onzekerheid zat. Boven hadden we nog een doppler ergens verborgen in een van de vele dozen liggen en ik wilde onze buikbaby horen. Geen getwijfel meer of ik tijdens de nekplooimeting nog wel een mooi kindje zou zien, nee, ik wilde zekerheid!
En gelukkig kreeg ik die. Ted had de doppler al snel tevoorschijn getoverd en we gingen op zoek naar het hartje. Net als bij Ronja kon ik behalve m’n eigen hartslag niks vinden, hoewel we op de achtergrond af en toe het bekende paardje in galop hoorden langskomen. Dus toen nam Ted het over en hij had vrijwel direct een prachtige hartslag van onze buikbaby te pakken! Bij Ronja was het ook zo dat Ted in het begin de hartslag wist te vinden en naarmate we verder kwamen in de zwangerschap wist ik haar beter te vinden, omdat ik natuurlijk goed voelde hoe ze lag.
We zijn allebei in de wolken, want maandag zijn we de 12 weken gepasseerd en deze buikbaby gaat er dus echt komen. De ellende van onze eerste zwangerschap gaat zich niet herhalen! En dat is een enorme opluchting. Ik heb ook de afgelopen tijd vaak tegen mezelf gezegd: het is deze baby of geen baby. Niet omdat onze kinderwens zo is afgezwakt, maar omdat de zwangerschap gewoon ontzettend zwaar is. Niet alleen voor mij, omdat ik fysiek vaak niks meer kan uitvoeren en mentaal behoorlijk loop te stressen. Ook voor Ted, de arme man die naast een full-time baan er een heel huishouden bij heeft gekregen. En voor Ronja, die heel goed snapt dat er iets met mama aan de hand is en daardoor enorm aanhankelijk wordt of juist tegendraads.
Zo durf ik dus al bijna met enige zekerheid te zeggen dat dit de laatste zwangerschap wordt. Simpelweg omdat ik het straks een gezin van vier niet aan wil doen om weer weg te vallen met alle risico’s vandien. Zeg nooit nooit, want toen Ronja net geboren was, riep ik hard: “Er komt geen baby meer!” En ik weet zeker dat m’n eierstokken nog zullen gaan rammelen, maar rationeel gezien weet ik dat het gewoon klaar zal zijn. Deze baby gaat ons gezin nog uitbreiden en dan houdt het op.
Deze woensdag word ik uitgebreid onderzocht: het onderzoek naar de vroeggeboorte van Ronja wordt herhaald met een aantal extraatjes erbij. Zo checken ze tijdens de nekplooimeting ook de bloeddruk in de baarmoeder. Dit zullen ze nog een aantal keren doen in de zwangerschap, waarschijnlijk bij 16, 20 en daarna bij 30 weken nog eens. Alhoewel ik hoop dat het bloedwerk achterwege gebleven kan worden, want nuchter richting ziekenhuis gaan, is op het moment niet m’n grootste hobby. M’n medicatie zal aan de hand van dit onderzoek worden bijgesteld en ik zal later deze week een update hierover plaatsen.
Volgende week ben ik dan alweer 13 weken en dan begint mijn tweede trimester. Ik zal een overzichtscollage plaatsen van alle buikfoto’s die we de afgelopen weken hebben gemaakt. Het is heel fijn om m’n buik zo mooi te zien groeien en al complimentjes van mensen te krijgen dat je het goed kan zien.
En dan nog het belangrijkste nieuws: sinds een paar weken voel ik deze heerlijke buikbaby. Eerst was het kabbelend water, daarna wat vlinder gefladder en nu beginnen de eerste plopjes zich duidelijk te maken. Wat is dat genieten!
Arcadia 