Contact maken met je baby in het eerste trimester

Het eerste trimester is onzeker en eng, zeker als je al eens eerder een miskraam hebt gehad. Toch vind ik het belangrijk om contact te maken met het lieve kleine kindje in mijn buik en ik zal hier updaten hoe ik dat de afgelopen tijd heb gedaan.

De meeste mama’s voelen nog geen bewegingen rond deze tijd, sommigen hebben het geluk dat dit toch al vroeg in het eerste trimester te voelen is, maar de meesten moeten wachten tot in het tweede trimester. Bij Ronja voelde ik haar rond de 16 weken en meteen heel regelmatig. Dat was super fijn! Toen brak een heerlijke periode van een paar weken vol genieten aan. Ik verheug me daar dus nu ontzettend op en hoop ook dat ik deze baby iets eerder zal voelen.

Vooralsnog voel ik mijn kindje dus niet. Toch heb ik al een connectie met deze buikbaby. Ik voel m’n baarmoeder zitten die elke week zwaarder wordt en zwaar op m’n rug steunt als ik me even op m’n rug draai in bed. Nog belangrijker is de energie van het kindje dat ik nu al voel. Hier zal het voor sommigen wat zweverig worden, maar ik geloof in de ziel van de mens. Niet als een ziel vol persoonlijkheid, maar een ziel vol energie. Uiteindelijk is alles ontstaan uit een bal energie, het universum, wij zijn allemaal kleine bundeltjes energie en dat beschouw ik als onze ziel. Elke persoon geeft een bepaalde energie af. Zo ook ons kindje al is het nog zo klein in mijn buik.

En dat is een heftige energie! Dit is een ontzettend vrolijk, relaxed en tevreden kindje. Een totaal andere energie dan ik voelde tijdens mijn eerste zwangerschap die vooral warm en troostend was (rood) of tijdens de zwangerschap van Ronja. Zij was enorm energiek met een eigen willetje (groen). Als ik het moet visualiseren is het een warm geel vrolijk licht dat dit kindje uitstraalt.

De eerste keer dat ik deze connectie voelde deed ik een meditatie die langs alle chakra’s in je lijf loopt en probeert een connectie te leggen met de baby in je buik. Ik doe elke avond zo’n – guided – meditatie en wissel tussen verschillende soorten (hieronder vind je een aantal voorbeelden van deze meditaties). Toen ik deze meditatie deed, werd ik volledig omringd door de energie van ons kindje, die was zo heftig dat ik niet meer kon slapen, omdat ik me zo gelukkig en in contact voelde staan met ons kindje. Dat was een erg mooi moment!

Nu kan ik dus voortdurend op deze manier contact maken met het mooie wondertje in mijn buik. Het is erg bijzonder om nu al het gevoel te hebben met z’n tweetjes te zijn. Het is tegelijkertijd ook eng, omdat ik m’n hart openstel om weer onvoorwaardelijk te houden van een kindje. Dat was lastig voor mij om aan toe te geven, zeker met alle zorgen die nog gaan komen deze zwangerschap. Toch kunnen we er niet om heen: ons kindje is nu bij ons, wat morgen gaat gebeuren dat weten we niet, maar nu kunnen we genieten. Nu van deze connectie, straks van de schopjes en hopelijk later van een real life ontmoeting.

Zoals ik al vroeg in de zwangerschap zei tegen m’n moeder: vanaf het moment van de positieve test is dit mijn kindje en hou ik van dit kindje en wil ik dit kindje blijven dragen. Hopelijk mogen we je na lang wachten in april eindelijk ontmoeten lieve buikbaby.

Buikbaby update: hartactie

Afgelopen vrijdag heb ik voor het eerst het hartje van ons kindje zien kloppen. Ik ben vandaag al acht weken zwanger en wil jullie weer een wekelijkse update geven over onze lieve buikbaby.

Die vrijdag was eigenlijk helemaal niet zo leuk, want ik kreeg pijn aan m’n cystes. Gelukkig kan ik onderscheid maken tussen krampen in m’n darmen, baarmoeder of eierstokken en weet ik dus dat het niet om pijn rondom ons kindje gaat, maar pijn rondom de cystes. Dat maakte me ook gelijk erg ongerust, omdat ik weet wat voor complicaties cystes met zich mee kunnen brengen. Dokter P. stond natuurlijk voor me klaar en ik kon die ochtend nog bij haar terecht!

Direct kreeg ik weer een echo en ze vroeg al aan me: “Kun je het hartje zien?” Want ik was me aan het turen, maar zag ondanks de vele echo’s die we al gehad hebben in dit stadium echt geen knipperlichtje. Ze wees een plekje aan op het scherm en daar zag ik het inderdaad: allemaal pixeltjes die donker en licht werden. Het hartje van ons kindje klopte! En wat was het al groot geworden! Twee weken geleden nog 1mm en nu al 1,3cm. De termijn die dokter P. me gaf kwam precies overeen met de termijn die ik dacht: we zijn op 6 april 2015 uitgerekend. Ik ben er pas achtergekomen dat dit Paasmaandag is, een Paaskindje.

Daarnaast onderzocht dokter P. grondig de cystes. En met grondig bedoel ik hands on helaas! Naast de inwendige echo, kreeg ik ook een inwendig oncomfortabel onderzoek, maar gelukkig bleek alles in orde. De cystes waren zelfs niet gegroeid. Bij Ronja groeide de cyste die ik toen had telkens maar door, tot een week of 12 (en meer dan 10cm), toen begon deze te slinken en verdween rond de 15 weken, toen ook de misselijkheid minder werd. Gelukkig waren er dus geen complicaties en mocht ik tevreden met een prachtig plaatje van onze buikbaby weer naar huis.

Het gaat dus goed met de zwangerschap en dat kan ik merken. Ik ben enorm misselijk en verschrikkelijk moe. Het is het beste te vergelijken met een heftige griep die maar niet over gaat. Een van de redenen waarom ik zo uitgeput ben zal m’n ietwat verhoogde bloeddruk zijn. Normaal gesproken is die 120/70, nu was die 135/85. Ik reageer redelijk heftig op een hogere bloeddruk en kan dan veel minder doen. Het is ook verontrustend dat die bloeddruk nu al iets verhoogd is, alhoewel dokter P. hem niet mooi noemde, maar tegelijkertijd zei dat het nog geen reden was om in te grijpen. Ik vertrouw haar volledig en probeer de zorgen die ik hierover heb dus ook maar van me af te laten glijden. Wat niet gemakkelijk is!

We komen nu ook in de fase waarin de eerste zwangerschap fout liep en ons kindje overleed nadat we ook zo’n prachtige hartactie hadden gezien. Over twee weken hadden we nog een standaard controle staan bij dokter P. en die laat ik om deze reden maar gewoon doorgaan. Als ons kindje dan nog leeft, weten we dat het goed zit en kunnen we ons op gaan maken voor een paar heerlijke weken totdat de echte zorgen gaan komen na de 20 weken. In de tussentijd ben ik al druk bezig contact te leggen met deze prachtige buikbaby, maar daarover woensdag meer.