De laatste tijd worden de verschillen tussen Ronja en haar leeftijdsgenootjes steeds duidelijker doordat hun persoonlijkheden veel meer naar buiten komen. Zo merk ik dat Ronja veel zelfvertrouwen heeft en met een open blik de wereld tegemoet gaat. Dit is iets dat we graag bevorderen door haar veel zelf te laten doen, zo krijgen Ted en ik dus ook een zelfstandig kind.
Ronja is dus heerlijk onafhankelijk. Ze laat ons graag zien wat ze wilt gaan doen en vindt elke dag wel nieuwe manieren om met haar speelgoed of met keukengerei of met de katten of met het wasgoed te spelen. En terwijl ze lekker ondernemend bezig is, kletst ze voortdurend. Op het moment zit ze in een papa-fase en is alles papa, papa’s of pappies. Deze mama heeft daar heel weinig problemen mee, want sommigen gaven al het commentaar dat ik dat wel vervelend zou vinden, maar ik vind het hilarisch.
Tijdens een playdate een tijdje terug realiseerde ik me opeens dat we een zelfstandig kind zijn aan het creëren. Haar speelgenootje werd netjes door de moeder geholpen bij elk piepje of zielig blikje, terwijl ik mijn kleine dondersteen haar gang liet gaan. Als ze ergens is waar ze lekker kan spelen, komt ze ook nooit naar mij toe voor geruststelling. Dat ik er ben, is blijkbaar voldoende.
Ik hoor vaak van mama’s dat dit een nadeel is van thuismoeder zijn: je kind ziet je namelijk niet meer staan en is veel meer geïnteresseerd in andere dingen. Terwijl als je zou werken en thuiskwam, je dan de volle aandacht kreeg. Ik heb hier nul problemen mee. Ronja houdt intens van mij en is dol op me, net als ik op haar. We hebben elke dag heerlijke onderonsjes en onze band is diepgaand. Als er nieuw speelgoed is, nieuwe kindjes of nieuwe mensen vind ik het niet meer dan logisch dat ze daar al haar aandacht aan geeft. Dat moedig ik juist aan! Ik wil helemaal niet dat ze de hele tijd aan mijn benen komt hangen.
Terug naar de playdate: die was dus voortdurend aan moeders benen aan het hangen, was erg verlegen en volgde Ronja. Opeens viel me op dat deze moeder ook voortdurend haar kind hielp bij alles, iets dat ik eigenlijk niet doe. Als er iets is, komt Ronja me wel halen en als ze zich pijn heeft gedaan, dan hoor ik het wel. Als ze gaat piepen, zeuren of boos schreeuwen, dan kom ik niet aanvliegen om haar te helpen.
M’n houding richting Ronja komt natuurlijk ook door ons verleden. Als je jouw kindje aan allerlei toeters en bellen hebt zien liggen, zien vechten voor haar leven, maagsondes in haar kleine ieniemienie neusje hebt moeten proppen, dan verleg je je grenzen. Ik ben niet bezorgd als ze eens hard valt of als ze zich verslikt. Ik weet immers hoe ze er uit ziet als ze geen lucht meer kan krijgen en ik weet hoe kindjes er uit zien als ze doodgaan, ik heb het echte grote gevaar meegemaakt en weet het te herkennen. Dan doen die kleine dingetjes er minder toe. Hoewel ik me ook kan voorstellen dat ouders die dit hebben meegemaakt juist overbezorgd worden.
Ik laat Ronja dus haar eigen boontjes doppen en dat kan ze heel erg goed! Maar hier kleven ook een paar nadelen aan. Zo loopt ze nu met anderhalf jaar nog steeds niet. Ze vindt kruipen prima en daar is ze ook behoorlijk snel in. Ze kan wel lopen: aan de hand kan ze zelfs rennen en langs de meubels gaat ze als een speer, de motoriek is er dus. Ze kan echter nog niet los staan en daar is ze op aan het wachten, zodat ze ook het lopen zelfstandig kan doen. Nog een nadeel is dat ze bijvoorbeeld niet meer gevoerd wil worden, best lastig als je elke week soep eet, maar ze kan al aardig overweg met een lepel, wat dan weer een voordeel is. Ook wil ze niet dat wij haar tanden poetsen. Ted heeft om het tandenpoetsen heen een enorm ritueel gebouwd en inmiddels zijn we zo ver dat hij zachtjes al haar kiezen kan afgaan. Ze kan het ook al erg goed zelf, alleen met zo veel tandjes als Ronja heeft, is het toch wel prettig als je af en toe die kiezen ook te pakken krijgt.
Al met al geniet ik enorm van haar zelfstandige onafhankelijke houding en verheug ik me op de toekomst: hoe zal dit verder gaan op de peuterspeelzaal? Zou ze dan nog steeds zo open en vol zelfvertrouwen alles tegemoet gaan? Ik ben erg benieuwd! Ted en ik zetten onze tamelijk vrije, positieve opvoeding in ieder geval voort en proberen haar zo veel mogelijk binnen duidelijke grenzen haar gang te laten gaan zodat ze op haar eigen tempo vanuit een veilige basis de wereld kan ontdekken.
Arcadia 