Ruim voor m’n NOD heb ik positief getest. Ik ben nu bijna 4 weken zwanger van ons derde kindje. Wat is dit bijzonder! Wat hou ik al van deze baby! Wat is het onvoorstelbaar spannend. Ik ga deze zwangerschap uitdragen en we gaan genieten. ♥
Deze week stond voor mij qua sporten in het teken van de tweede wachtweek en blessures. Ik zit nu in de tweede wachtweek na m’n ei van ronde 3 en ik heb de afgelopen week m’n schouder en m’n elleboog moeten vermijden.
Komende weekend word ik wel of niet ongesteld, hopelijk kan ik melden dat ik zwanger ben, maar het is nog even afwachten. Het voelt niet om mogelijk-bijna-zwanger heel hard te pushen, grenzen te verleggen en flink te knallen. Het voelt beter om het rustig aan te doen, low impact bezig te zijn en m’n spieren op een verantwoordelijke manier te trainen. Dat heb ik dus gedaan en dat was fijn, want het paste bij mijn gevoel. Iets waar ik best wat vaker naar mag luisteren.
En daarnaast heb ik nog steeds last gehad van m’n schouder die ooit een beetje uit de kom is geschoten en nu af en toe op diezelfde plek pijn doet. Die moet ik dus ontlasten! Daarnaast heb ik m’n elleboog erg hard gestoten, die werd helemaal opgezwollen. Dus die heb ik ook ontzien de afgelopen week en gelukkig ging de zwelling al snel weg en herstelde ik gauw. Even was ik bang dat m’n elleboog er geweest was.
De afgelopen week heb ik dus veel low impact cardio training gedaan en minder strength training en HIIT, hoewel ik nog af en toe een HIITje er in heb gegooid, om het af te leren zullen we maar zeggen.
We zitten middenin het wachtbankje en wat is het bijzonder om een spontane kans te hebben op een kindje! Iets dat we voor Ronja nooit hadden durven dromen wordt hopelijk binnenkort werkelijkheid. Wie weet wel deze ronde?
Het wachtbankje is voor mij altijd een magische periode. Dan hebben we een kans en dan ga ik lekker wegdromen over opnieuw een baby in m’n buik die daar een feestje bouwt. Over een voldragen kindje dat meteen aan de borst wordt gelegd en eindelijk live voeden. Over een échte kraamtijd, geen pijnlijke, afschuwelijk enge, stressvolle couveuseperiode. Ik droom weg en ik geniet!
Maar zonder MMM is zijn de weken voor het wachtbankje zo slecht nog niet. Geen controles, geen vervelende medicatie die complicaties opleveren, geen verplichte seksinstructies, doen waar wij zin in hebben en genieten van elkaar. Dat hebben we eerder nooit zo ervaren.
En dan de vraag: ben ik zwanger? We weten het over ongeveer een weekje, dan doe ik een test, mits ik nog geen bloed heb gespot. Ik voel me zwanger, min of meer, maar ik denk elke ronde dat ik zwanger ben, dus ik relativeer dat gevoel ook weer. Ik heb veel kwaaltjes: witte afscheiding, gevoelige borsten, duizelig, misselijk, concentratieproblemen, kleine puistjes, af en toe hoofdpijn. Ook een aantal ongi-tekenen: krampjes en steekjes in de baarmoeder (nog geen rugpijn!), zin in vettig eten, strontchagrijnig. De ongi-tekenen kunnen net zo goed zwangerschapskwaaltjes zijn.
Wat mij betreft kan het beide kanten op, toch voelt deze ronde net iets anders dan de vorigen. Ik heb geen super pijnlijke stuwingsborsten en niet die bekende rugpijn. Wie weet komt het nog, wie weet niet. Ik weet dat ik weinig waarde hoef te hechten aan zulke vroege kwaaltjes en nog gewoon even geduld moet hebben. We zullen het zien en ondertussen droom ik verder over een volgend kindje.
Afgelopen weekend heb ik m’n eisprong gehad, nu wordt het weer twee weken afwachten. Dat is ontzettend spannend! We hebben weer een kans om nog een kindje te mogen krijgen en ik ben erg benieuwd of het gelukt is.
Tijdens m’n dipdagje kwam ik tot de conclusie dat m’n hormonen weer een loopje met me namen. De dagen erna was ik extra emotioneel en ook onhandig. Vervolgens kreeg ik de bekende vloed van vruchtbare afscheiding en enorm veel pijn in m’n eierstokken. ‘Dankzij’ de jaren MMM weet ik precies wanneer m’n eierstokken pijn doen of m’n baarmoeder of m’n darmen. M’n eisprong kwam er dus aan!
Ik ben enorm opgelucht. M’n temperatuur heeft het tot nu toe ook al bevestigd en als de lijn zich mooi voortzet, zal ik m’n grafiek later deze week ook hier even laten zien. Als ik een luteale fase heb van 14 dagen, krijg ik een cyclus van 36 dagen. Daar kan ik prima mee leven. De onregelmatigheid is wel lastig, m’n lijf geeft heel erg duidelijk aan wanneer m’n ei is, maar ik kan van tevoren niets over m’n cyclus zeggen, want de timing is elke keer weer anders.
Naast opluchting worstel ik ook met veel onzekerheid. Ik ben erg onzeker over m’n cyclus en heb weinig vertrouwen in m’n lichaam. Ik hoop dat het temperaturen dat vertrouwen een beetje op gaat bouwen, zodat ik leer te wachten en leer te accepteren dat het nu eenmaal onzeker blijft. Ik zal daar tijd voor nodig hebben. Hopelijk blaak ik over een tijdje van het zelfvertrouwen of nog beter van een beginnend wondertje in m’n buik.
Ik heb een onzeker dagje. Deze week was het spannend, want heel m’n lijf gaf aan dat ik ging ovuleren, maar m’n temperatuur grafiek laat nog niks zien. Nu heeft m’n lijf altijd een lange aanloop naar een eisprong, dus de hoop heb ik nog niet opgegeven, maar toch is het kut en word ik onzeker.
Ik kan me niet voorstellen dat ik na al die moeite voor Ronja nu een mooie cyclus zou hebben en ook nog eens spontaan zwanger zou worden. Dat is toch te veel gevraagd? Zeker als ik ook nog eens een voldragen kindje zou krijgen. Wat een onzekerheden.
En dan die stomme cyclus. Dat stomme lijf. Die stomme eierstokken. Die drukken en steken en zijn vreselijk beurs. Ik weet dat ze vergroot zijn van alle behandelingen, overstimulaties, complicaties en PCOS, maar dan nog is het erg verontrustend om ze voortdurend te voelen zitten en lichte pijn te hebben.
Dan zou het zo veel helpen als ik gewoon enigszins wist wat er zich afspeelde. Op dit soort dagen wil ik dan ook graag naar de gyn stappen voor een echo, voor een startgesprek en om gewoon weer onder behandeling te gaan. Toch zie ik het niet zitten. Als de temperatuurchart de komende tijd helemaal niks blijft laten zien, dan wordt het een ander verhaal.
Ik heb een baaldagje. Het gaat wel weer over. Ik wil ook wel erg graag weer zwanger zijn en nog een kindje krijgen. Die wens groeit toch langzaam elke dag een beetje. Dat is maar goed ook, anders was deze lange weg erg uitzichtloos. Wij gaan weer zwanger worden en we krijgen nog een kindje. Het komt goed.
Tot nu toe is dit de makkelijkste en fijnste ronde. Zou het dan toch door het temperaturen komen? Ik weet het niet, maar het is heerlijk om lekker in m’n vel te zitten en m’n ding te kunnen doen zonder dat die hormonen roet in het eten gooien.
Ik zit tegen m’n eisprong aan, dat is ook altijd een periode dat ik me goed voel. En ik ben benieuwd wanneer het tempen het eitje zal laten zien. Ik gok komende dinsdag of woensdag. Daarna wordt het weer rustig twee weken afwachten.
Die wachtweken zijn tegenwoordig niet zo heel lastig. Natuurlijk denk ik bij elk krampje en m’n gevoelige borsten: zou het? Maar wegdromen is alleen maar mooi en positief! Het is beter om het positief in te zien dan nu al bij de pakken neer te gaan zitten dat het toch niet zou lukken.
En daar ben ik nog steeds van overtuigd: het gaat ons lukken! Het is fijn om weer iets van controle te hebben. Terwijl ik dat schrijf, weet ik ook dat ik over een paar dagen of uren het weer totaal anders kan voelen, maar tot nu toe zit ik in een goede flow. Die gaan we vast houden en dan gaat het goed komen. Als we die twee strepen in handen hebben, dan gaat het pas écht spannend worden!
In deze ronde ben ik gestart met temperaturen. Elke ochtend meet ik m’n temperatuur op als ik wakker word en dit zet ik in m’n grafiek van Fertility Friend. Tot nu toe geeft dit me veel rust.
Afgelopen rondes heb ik vooral geworsteld met het gebrek aan kennis. Tijdens de jaren MMM wist ik meestal wat er gebeurde in m’n lichaam. Ik wist wanneer m’n ei was, hoe dik m’n baarmoederslijmvlies was en afhankelijk van die factoren hoe groot de kans was dat het nou raak zou zijn. Nu weet ik niks.
Het tempen geeft me enige houvast. Ik heb jaren geleden al eens een paar cyclussen getempt, maar dit had geen effect. Dankzij de PCOS had ik geen cyclus en werden m’n grafieken enorme bergen vol pieken en dalen waar geen touw aan vast was te knopen. Het gaf dus duidelijk aan dat ik geen eisprong had.
Tot nu toe begint m’n grafiek heel stabiel en dat is een goed teken! Ik heb dat alleen gehad in gestimuleerde cyclussen die al vroeg een eisprong gaven. Ook heb ik geen last van m’n hormonen en veel energie. Ondanks dat het allemaal goed gaat, ben ik ook onzeker. Ted en ik hebben afgesproken dat we naar de gyn stappen als we geen ei kunnen spotten met tempen. Dat vind ik een eng vooruitzicht, dus ik duim hard dat ik een prachtig grafiekje te zien krijg over een paar weken!
En ik natuurlijk ook, maar niet ten koste van alles. Ted denkt daar anders over. Hij zei dat hij het erg zou vinden als het bij Ronja bleef en dat hij niet wist of hij dat wel kon accepteren. Hij heeft er duidelijk gemixte gevoelens over. Ik ben blij dat hij die met mij deelde, maar vind het tegelijkertijd lastig.
Hij dacht dat mijn volle vertrouwen in een spontane zwangerschap wellicht averechts zou werken, want dan zou de klap extra hard aan komen als het niet zou lukken. Ik weet niet zeker of dat zo zal zijn. In tegenstelling tot Ted ben ik iemand die vooruit kijkt en gebeurtenissen makkelijk achter me laat liggen. Ik verleg mijn grenzen en ga verder, ga door, houd vol.
Dat is één van de redenen waarom ik geen MMM meer wil: ik zal m’n eigen grenzen overschrijden en risico’s nemen. Risico’s met m’n eigen gezondheid, wat dus ook gevolgen heeft voor m’n lieve Ronja.
Maar voor mij is de situatie nu veranderd. Ted wil heel erg graag nog een kindje. Dat betekent dat ik m’n grenzen voor hem zal verleggen. Dat ik er voor wil zorgen dat die wens van hem in vervulling gaat komen.
Deze ronde ga ik temperaturen. Als nu blijkt dat ik geen eisprong heb, wil ik in gesprek gaan met de gynaecoloog en overleggen wat onze opties zullen zijn als we weer onder behandeling zouden gaan. En dan moeten Ted en ik nog eens diep gaan nadenken over wat we nu echt graag willen.
Gisteren eindigde ronde 2 voor ons in een ongesteldheid. Erg vervelend, gisteren heb ik lopen balen, want ik wilde liever zwanger zijn dan bloeden. Tijd om het van me af te schrijven en naar de volgende ronde te kijken.
Afgelopen ronde heb ik eerst geworsteld met m’n hormonen, die inmiddels gelukkig tot rust zijn gekomen. Ik heb inmiddels wel besloten om te starten met temperaturen. Door m’n temperatuur elke ochtend te meten en deze in te voeren in een grafiek, kan ik beter zien wanneer m’n eisprong is.
In m’n natuurlijke cyclus heeft het temperaturen nooit gewerkt en gaf het nooit een duidelijke eisprong weer. Hopelijk werkt het inmiddels wel, want ik ben aan het zoeken naar een vorm van houvast. Ik wil meer informatie over wat er in m’n lichaam gebeurt en ik wil een beetje controle behouden.
Aan ronde drie begin ik vol vertrouwen. Sinds december 2012 heb ik een eigen cyclus, die alleen maar beter lijkt te worden. We weten dat we relatief snel zwanger kunnen worden als we een goede eisprong hebben. Logischerwijs moeten we dan uiteindelijk wel zwanger worden mits we de goede timing hebben. Ik ben er dus van overtuigd dat het ons gaat lukken zonder behandelingen, zonder de MMM.
Wanneer we spontaan zwanger worden, betekent dit zo veel voor mij: m’n lichaam heeft eindelijk ’s iets goed gedaan! Dat zou voor mij een mentale overwinning zijn, dan kan ik gaan werken aan het afsluiten van de MMM, aan het opbouwen van vertrouwen in m’n lijf, wellicht zelfs aan het verwerken van Ronja’s couveuseperiode.
Ted denkt hier anders over. Hij heeft wel hoop, maar schat in dat we maar een kleine kans hebben om spontaan zwanger te worden. Ik snap zijn zelfbescherming en ik begrijp ook dat hij er geen vertrouwen in heeft. Toch doet dat pijn, ik wou dat hij er ook positiever in kon staan en met me mee kon gaan in deze positiviteit. Wie weet komt dat nog!
Na een heftige start van ronde 2 waarin de hormonen hoog opliepen, heb ik nu m’n rust gevonden. M’n lichaam is aan het veranderen en het zijn allemaal goede ontwikkelingen!
Tijdens de MMM-jaren had ik altijd het idee dat m’n lijf rust nodig had, dat het wellicht moest bijkomen van sinds m’n 13de aan de pil (mini-pil vanwege onregelmatige cyclussen – goh – en later pas als anti-conceptie) en het tijd nodig had om te herstellen van al die jaren pilgebruik en ook maanden doorslikken van de pil.
Die rust kon ik toen niet nemen, omdat de gynaecologen hadden uitgelegd dat onze kans om spontaan zwanger te worden minder dan 0,1% was vanwege m’n heftige PCOS. Ik moest en zou door, ik zou moeder worden en ik zou ons kind dragen. En uiteindelijk gebeurde dat, maar het was lastig en de weg lang.
Dit keer kan ik die rust nemen, hebben Ted en ik er samen voor gekozen om dat te doen. Zonder MMM, op ons eigen tempo, zo intensief of zo nonchalant als we zelf willen: wij bepalen het en wij hebben de controle in handen. De uitkomst blijft natuurlijk onzeker. Maar nu we die rust hebben, merk ik dat m’n lichaam is aan het veranderen.
Ik voel me weer mezelf. Het lijkt alsof ik moest wennen aan de nieuwe dosis schildkliermedicatie en dat nu gebeurd is. Ik kan m’n eigen ding doen: de hele dag wild spelen met Ronja, lekker veel sporten, beetje in de tuin tuinieren. Het gaat me allemaal goed af en het zijn mooie dagen! Ook m’n emoties zijn weer onder controle, ik ben geen jankerd meer en wat is dat een opluchting.
Zo kan ik het makkelijk volhouden. Ik ken m’n lichaam en weet dondersgoed wat zich afspeelt in m’n eierstokken en baarmoeder. Nu kan ik daarop vertrouwen en dan is het makkelijk wachten op een mogelijk eisprong en die wachtweken vliegen ook voorbij. Ik ben opgelucht dat m’n lijf eindelijk wat goed weet te doen! Nu op naar twee strepen én een voldragen zwangerschap.
Arcadia 