Ronde 2: hormonsters are back!

We zitten inmiddels een tijdje in ronde 2 en hoewel ik het minder spannend vind dan ronde 1, heb ik toch erg veel last van hormonen.

Het begon allemaal heel lekker: we zouden in mijn hele lange mogelijk vruchtbare periode regelmatig seks hebben en verder lieten de boel de boel. Genieten en het leuk hebben stond voorop! Allemaal leuk en aardig, maar als je hormonen de boel gaan dwarsbomen wordt het toch weer zwaar.

M’n PCOS is lekker bezig denk ik dan, maar misschien is het wel m’n schildklier en een reactie op m’n medicatie die op een hoge dosis Euthyrax zit. Ik ben emotioneel labiel. Ik moet huilen om alles en iedereen, het puppy-effect noemen we het: zodra een puppy in beeld komt, stromen de tranen. En de puppy kan vervangen worden door van alles (bijv. een liedje, een romantisch moment, een glimlach, lieve woorden van Ted). Verschrikkelijk! Ik ben geen jankerd, ik ben niet emotioneel en ik hou er helemaal niet van om zo te zijn.

Daarnaast kan ik ook af en toe flink pissig zijn. Zo was ik planten aan het uitzoeken voor onze tuin en Ted wilde er niet aan, omdat hij vond dat de planten niet geschikt waren. Ik had een paar uur lopen zoeken en dit waren de best mogelijke planten, toen hij die vervolgens afwees, werd ik woedend. Gelukkig is Ted wel wat gewend en herken ik dit soort hormonale aanvallen, we weten het te benoemen en vervolgens komen we er samen wel uit.

Kortom: het valt me zwaar! En ik word moe van deze emotionele rollercoaster. Hier had ik normaal alleen last van als ik een gestimuleerde cyclus had met Puregon en daarna Pregnyl, ik had nooit gedacht dat ik buiten de MMM ook last kreeg van zulke heftige hormonsters. En ik baal als een stekker.

Klaar met zwanger worden!

De laatste tijd ben ik helemaal klaar met zwanger worden! Ik heb er dus nu al genoeg van en we zitten pas in ronde 2. Dit bevestigt voor mij alleen maar dat we een goede beslissing hebben genomen door niet gelijk weer de MMM in te stappen.

Ik weet ook niet precies wat het is wat ik nu voel: ik wil heel graag weer zwanger zijn en een – VOLDRAGEN – kindje krijgen. Maar ik heb helemaal genoeg van uitzoeken wanneer m’n eisprong is, seks hebben volgens een bepaald ‘gunstig’ patroon, afwachten hoe erg m’n PCOS deze ronde de boel verknoeit, m’n cyclus in de gaten houden en controle zwangerschapstesten doen.

Helaas is het loslaten niet mogelijk voor ons. We kunnen het loslaten in die zin dat we dan om de zoveel tijd een zwangerschapstest moeten doen, want als ik onverwachts lange tijd zwanger rondloop, kan het kindje ernstige gevolgen ondervinden van m’n schildkliermedicatie of liever het gebrek daaraan. Behalve die controle, hoeven we eigenlijk nergens rekening mee te houden.

Ik wil er dus eigenlijk gewoon niks voor doen. En maar zien of we wel zwanger zullen worden. De MMM beangstigt me. Tegelijkertijd weet ik dat behandelingen ons waarschijnlijk een stuk sneller zwanger zouden maken dan dat we het nu spontaan proberen. Toch heb ik het er niet voor over. Ik wil de risico’s niet opnieuw aangaan en ik wil genieten van wat we wel hebben, zonder die rollercoaster. Waarom heb ik het niet meer over voor een volgend kindje, terwijl ik hiervoor al m’n grenzen overschreed om maar zwanger te worden? Is dat niet oneerlijk tegenover een volgend kindje? Ik raak in de war van al die gevoelens.

Het allerengste vind ik eigenlijk dat ik het wel best vind zo. Ik kan me nu prima voorstellen dat het bij Ronja blijft. Tegelijkertijd word ik daar wel verdrietig van, want m’n droom van meer kindjes lijkt erg ver weg. Toch denk ik niet dat ik hiervan nog erg ongelukkig kan worden. Wij komen er wel of we nu opnieuw zwanger worden of dat het bij ons drietjes blijft.

Jaloezie

Nu we weer bezig zijn voor een volgend kindje komt er een bekend gevoel om de hoek kijken: ik ben jaloers! Gelukkig maar even, ik blijf er niet in hangen, maar toch is het er.

Ik ben jaloers op zwangere vrouwen! Inmiddels ben ik twee keer zwanger geweest, een beeldschone dochter rijker en een zwaar verleden armer, maar ook actief in meerdere netwerken van jonge moeders, van zwangeren, van wensmoeders, van MMM-ers en van niet-MMM-ers (wat worden die met een poep en een zucht zwanger!!!). En natuurlijk komen daar telkens nieuwe zwangeren bij. Iedereen krijgt een positieve test, dat wil ik ook.

Voor het verlies van ons eerste kindje was die jaloezie veel erger. Nu denk ik ‘Kut: zij wél een positieve test en ik niet!’ en daar houdt het op. Toen zwolg ik in m’n jaloezie en verdriet en ellende. Na de miskraam veranderde dit. Toen wilde ik een kindje van Ted en mij en kon de rest van de wereld me niks meer schelen. Ons eerste kindje was bijzonder, daar had ik een connectie mee, het was helemaal alleen van ons en dat wilde ik weer. Die liefde wilde ik weer voelen voor ons volgende kindje. Gelukkig hebben we Ronja mogen krijgen.

Doordat ik naar ons kindje verlangde, wilde ik niet meer wat de andere zwangeren hadden, die waren immers niet zwanger van ons kindje, maar van hun kindje. Mijn tijd zou wel komen. Daar ben ik nu opnieuw van overtuigd. Dus eerst denk ik: ‘Kut!’ en daarna kan ik dat relativeren.
Ten eerste wil ik hun zwangerschap niet hebben, ik wil ons kind. Daarnaast zit vaak achter elke zwangerschap wel een verhaal, een verleden en een weg er naar toe. En het helpt dat ik niet verlang naar zwanger zijn, dat ik dit niet meer ophemel en er zelfs tegenop zie om weer zwanger te zijn, vanwege alle risico’s die dat inhoudt.

Dan is er nog Ted. Heerlijke, rustige, lieve Ted. Die begrijpt jaloezie niet, die doet daar niet aan en als ik hem wel ’s vertel over m’n jaloezie naar andere zwangere vrouwen, dan weet hij dat heerlijk te relativeren en me met m’n beide benen op de grond te zetten. Mannen kunnen vast jaloers zijn om het een of het ander, maar Ted niet, die heeft geen groen bot in z’n lijf.

Het beste middel tegen m’n jaloezie is m’n allerliefste allermooiste Ronja. Dankzij haar kan ik al m’n moederliefde kwijt en heb ik elke dag enorme lol. Ze houdt me ook bezig, want het is hard werken zo’n ondeugende dreumes, dus de tijd vliegt voorbij. Ze is m’n alles en we zijn zo dankbaar dat we haar hebben, alle kindjes die ik nog meer mag dragen zijn cadeauwondertjes.

Ronde 1: ik ben niet zwanger

Ik zat al weg te dromen over een zwangerschap en toen spotte ik gelijk het eerste bloed: ik werd ongesteld! De eerste ronde was niet raak, niet zwanger, op naar de volgende dan maar? Eerst eens de afgelopen ronde evalueren.

Positief

Ik had een eisprong!
Dat blijf ik toch maar knap vinden van m’n lijf, voor Ronja had ik géén cyclus en nu heb ik spontaan een eisprong! Het is een lange cyclus, maar wel een stabiele van rond de 45 dagen. M’n ei is meestal rond dag 32. Daar valt mee te werken?

Ik kon m’n ei spotten!
Aan de hand van m’n afscheiding en positie van m’n baarmoedermond wist ik m’n ei ruim op tijd te spotten en hebben we dus ook goed gebruik kunnen maken van m’n vruchtbare periode.

De tijd gaat snel!
Ik heb een lange cyclus, die twee wachtweken schieten daardoor voorbij. Ronja helpt hier natuurlijk een flink handje in, want die weet me wel bezig te houden. Voordat ik het weet zijn er dagen en weken voorbij. De tijd vliegt, dat is fijn.

Negatief

Ik ben niet zwanger!
En dat is kut. Dat is niet balen of jammer, dat is gewoon kut.

Ik ben onzeker!
Dankzij m’n PCOS weet ik niet of ik een ei blijf houden, of ik een cyclus blijf hebben en als ik een ‘ei’ heb of ik dan ook daadwerkelijk een eisprong heb. Misschien was ronde 1 wel onze enige kans? En die hebben we dus verprutst!

Ik twijfel over de MMM!
Ik twijfel aan alles: of ik een ei ga hebben of niet. Of m’n PCOS in volle kracht terug komt. Of m’n schildkliermedicatie wel goed zit. Maar boven alles overweeg ik bijna dagelijks of ik niet gewoon weer onder behandeling moet gaan. Eens een paar keer Clomid proberen? Voorheen resistent, maar wie weet wat het nu doet met m’n nieuwe schildklier? Maar dat wil ik niet, ik wil niet weer onder behandeling. Ik wil niet weer al die risico’s aangaan en ik wil opnieuw een vroeggeboorte voorkomen. Nee!

Conclusie

Het was een goede ronde, maar het is emotioneel zwaar om weer bezig te zijn. Er speelt zo veel meer doordat we een behoorlijk verleden hebben, doordat de weg naar Ronja zo zwaar was, doordat de zwangerschap gevaarlijk was en dat is lastig. Daardoor maak ik me zorgen.
Toch gaan we verder, we willen graag nog een kindje, niet graag, we willen het allerliefste nog een kindje. Nog zo’n prachtig wondertje. Alles nog een keer meemaken en ons gezin uitbreiden.
En ik heb al een nieuwe tactiek ontwikkelt voor de komende ronde, ik ga het proberen een beetje los te laten, voor zover dat kan in onze situatie en dan duimen we dat het uiteindelijk goedkomt.

Ik vroeg nog aan Ted wat hij er nou van dacht: worden we nog een keertje zwanger? Hij zei dat hij er vertrouwen in had dat we zwanger zouden worden. Ik ook. Om Ariël te quoten: “Ik weet niet hoe! Ik weet niet wanneer! Maar ik weet wel dat ik ooit [nog] een keer…”

Ronde 1: het wachtbankje – ben ik zwanger?

We zitten op het wachtbankje. Samen, want Ted moet ook af en toe voelen dat m’n borsten nu toch echt veel harder zijn en zien dat ik toch echt meer afscheiding heb dan normaal. Haha! Dat hij dat allemaal maar doet en volhoudt. Wat een lieverd!

We dromen op dit moment over een zwangerschap. We hebben allebei de houding dat we nu nog niet weten wat het gaat worden en dat het daarom leuker is om je zwanger te wanen. Dus we dromen.

M’n gevoel zegt dan ook dat ik zwanger ben: ik heb zeer pijnlijke en harde borsten, meer afscheiding, regelmatig misselijk en ook de duizeligheid komt om de hoek kijken.

Toch denk ik niet dat het raak is: m’n rationele brein weet dat het zo makkelijk niet zal gaan.

Vanaf vandaag kan ik ongesteld worden, als het er vrijdag nog niet is, dan testen we zaterdag. Dat is erg spannend. Het helpt dat we op vakantie zijn met familie en ik dus niets kan doen, anders had ik er al lang eentje tegenaan gegooid om de spanning weg te nemen.

Hartkloppingen

Afgelopen nacht was heel erg vermoeiend voor mij en Ted, niet omdat Ronja – onze schone slaapster – herrie schopte, maar omdat ik hartkloppingen had. Ik ben helemaal kapot! Maar waarom had ik die hartkloppingen? Ik weet het niet, maar misschien helpt het om er over te schrijven.

De huisarts vertelde me dat m’n hart even op hol is geslagen en m’n lijf daarvan bij moet komen. Het duurde namelijk 12 uur voordat ik helemaal hersteld was en dat verontrustte me wel. De huisarts heeft me verzekerd dat het onschuldig is, als m’n hart onregelmatig gaat kloppen moet ik aan de bel trekken.

Hartkloppingen op deze manier kan door m’n schildkliermedicatie worden veroorzaakt, maar ook door stress. En nu heb ik wel wat nieuwe stress omdat we weer zwanger proberen te worden. Ted en ik praten hier veel over, maar proberen er niet te veel over na te denken. Ik grapte al dat m’n lijf gewoon in paniekmodus is geschoten, omdat ik al zwanger ben. Wishful thinking?

Sinds ik m’n post heb geschreven over loslaten, is het me heel goed gelukt om het los te laten, voor zover dat kan. Ik moet wel de mogelijke eisprong bijhouden en wanneer we kunnen testen in verband met m’n schildkliermedicatie die ik direct moet ophogen. Behalve dat gegeven sta ik er behoorlijk relaxed in!

Hoe relaxed ik er ook in sta, feit blijft dat de zwangerschap van Ronja levensgevaarlijk was voor zowel mij als haar. Dat de periode daarna traumatisch was en we onszelf enorm gelukkig prijzen dat we een gezonde dreumes hebben rondlopen. Een volgende zwangerschap kan dezelfde risico’s met zich meebrengen, dezelfde ellende en wie weet een veel slechtere uitkomst. Daar willen we niet aan denken, maar we weten het wel.

Ik heb ook nog niks geschreven over Ronja’s couveuseperiode, omdat het me gewoon zwaar op het hart ligt. Ik word erg emotioneel. Ik kijk de fotoalbums door en ben super trots op onze prachtige baby, maar heb ook veel verdriet over hoe het allemaal is gegaan. Het was en blijft een enorm heftige periode, je kindje veel te vroeg uit de baarmoeder gerukt zien vechten voor haar leven. En dan ging het met Ronja nog enorm goed zonder al te veel complicaties, maar er zijn ook kindjes van de afdeling overleden en dat hebben we ook van dichtbij meegemaakt. M’n hart breekt nog altijd als ik er aan denk.

Het zwanger worden, zwanger blijven en een gezond kindje krijgen: het is allemaal niet vanzelfsprekend voor ons en zodra we zwanger zijn, zal het een zeer moeilijke en stressvolle periode voor ons worden. Hopelijk kan ik tot die tijd rustig genieten van wat we wél hebben zonder dat m’n hart weer op hol slaat.

Loslaten

Het allerliefste zou ik onze kinderwens willen loslaten: seks hebben wanneer we willen, ongeacht m’n cyclus en kijken of er ooit een zwangerschap van komt. Het accepteren dat het wellicht niet spontaan zou kunnen komen en dat het dus bij Ronja blijft.

Ik ben dankbaar en dolblij met Ronja, ze is een prachtig wonderkindje en in de jaren MMM hadden we niet gedacht dat we zo ver zouden komen. Genoeg lotgenootjes blijven met lege handen achter, wij zijn ouders geworden van een gezonde heerlijke dochter.

Veel ex-MMM dames proberen een volgend kindje spontaan te krijgen, niet iedereen begint weer direct met behandelingen. De meeste hebben een houding dat het zo ook goed is en mocht er nog een kindje bijkomen, dan is dat super. Zo zou ik er ook in willen staan.

Om een aantal redenen gaat dat niet. De eerste is dat m’n endocrinoloog (de arts die gaat over m’n schildklier) wilt dat ik regelmatig een zwangerschapstest doe. Daarom moet ik al de lengtes van m’n zeer onregelmatige cyclus bijhouden en inschatten wanneer ik denk dat ik mogelijk ongesteld zou kunnen worden. Zodra ik een positieve test heb moet ik namelijk m’n schildkliermedicatie verhogen, anders krijgen we hoogstwaarschijnlijk een miskraam of is er een kans dat het kindje afwijkingen krijgt.

Daarnaast zit het niet de aard van het beestje: ik wil graag controle over m’n leven hebben, plannen, structuur en vooruitkijken. Dat gaat niet met een kinderwens, omdat dit een stukje is waar je geen controle over hebt. Toch wil ik waar het kan zo veel mogelijk controle uitoefenen. Als ik dat probeer los te laten, vecht ik tegen mezelf en raak ik juist gestrest. Ik moet het dus omarmen en een manier vinden waarin ik mezelf rust gun door juist die behoefte aan controle te vervullen.

Het allerengste vind ik m’n PCOS. Op het moment heb ik een eigen cyclus, maar die kan elk moment weer verdwijnen en dan weten we zeker dat we geen kans zullen hebben om spontaan zwanger te worden. Nu hebben we wellicht elke 30-45 dagen een eisprong, één kansje! Dat geeft mij een drang om de kansen die we op dit moment hebben optimaal te benutten en dat gaat niet als je het probeert los te laten.

Ronde 1: spannende tijden

Dan heb je groen licht, je mag zwanger worden en dan wil je er graag relaxed in staan en wel zien wanneer er iets gaat gebeuren. Dankzij onze geschiedenis en verleden in de MMM ben ik er op getraind elk krampje te voelen en een betekenis te geven. Die relaxte houding laat voorlopig dus even op zich wachten!

Loslaten komt niet voor in m’n boekje. En dat is tot nu toe nog niet vervelend, maar wellicht dat dit anders wordt als het weer lang duurt om zwanger te worden en we elke maand een teleurstelling te verwerken krijgen. Op het moment ben ik vooral erg ongeduldig op m’n eisprong aan het wachten. En dat ik nu al ongeduldig zou worden, verbaast me toch een beetje.

Seks hebben wanneer we er zin in hebben en maar zien waar het schip strandt, zit er dus ook niet in. Gelukkig weet Ted met wie hij getrouwd is en kan hij met al m’n geplan en verschillende theorieën over m’n cyclus goed omgaan. Hij is wel wat gewend. Daarnaast is seks voor ons nooit vervelend geworden, wat ik wel terug zie bij veel andere koppels. Seks is nog steeds leuk. Ik heb meer moeite met m’n eigen lijf dat me vaak in de steek laat en waar ik zo teleurgesteld in ben, hopelijk krijg ik een beetje vertrouwen terug als we spontaan zwanger mogen worden.

Ik kan me nog herinneren dat sommige vrouwen aan hun man vertelden dat ze hun eisprong hadden en dat deze mannen gelijk geen zin meer hadden in seks. Ik geloof dat ik Ted direct het huis uit zou schoppen en hij een tijd lang niet meer welkom zou zijn. Een eisprong is bij ons zeldzaam en we zijn beide blij dat we nu een kans hebben om spontaan zwanger te worden. Gelukkig begrijpt Ted dat en begrijpt hij waarom ik hier zo bovenop zit en niet het gewoon los kan laten. Want als hij het voor het zeggen had, dan ging het er heel anders aan toe. Ik ben blij dat we zo veel begrip voor elkaar hebben en goed communiceren wat we willen.

Een grote rol in zwanger worden en m’n verwachtingen spelen ook de cijfertjes: de eerste keer werden we van onze vierde bruikbare eisprong zwanger en de tweede keer van de tweede eisprong. Dat is vrij snel. Dat hou ik natuurlijk ook in m’n achterhoofd, alhoewel ik me ook realiseer dat we dit keer niet exact weten wanneer het eitje plopt, dus wie weet mikken we dan wel verkeerd. Hoewel met al m’n theorieën kunnen we m’n ei haast niet missen!

En dat is wel een van de vreemdste dingen aan dit spontane gebeuren en deze natuurlijke cyclus: ik heb geen idee hoe dik m’n baarmoederslijmvlies is, hoe groot m’n follikel is en of ik er meerdere heb. Ik voel precies hetzelfde in m’n eierstokken als tijdens een stimulatiecyclus, maar ik krijg er de bijgaande data niet bij, want we hebben nou eenmaal geen echoscoop in huis. Jammer! Alhoewel ik absoluut niet zit te wachten op oneindig veel inwendige echo’s, verschillende doktoren aan m’n lijf en prikken in m’n buik. Toch mis ik die kennis, maar ik wil er niet weer voor naar de gyn stappen.

Op dit moment zijn we dus volop bezig met m’n cyclus, proberen uit te vogelen wanneer dat eitje popt en seks goed timen. Wellicht dat ik meer rust kan vinden als ik meer vertrouwen in m’n lijf heb en weet dat m’n cyclus niet meer weggaat. Voor Ronja’s geboorte had ik immers helemaal geen cyclus. Daar ben ik erg bang voor, dus dan wil ik ook optimaal van elk mogelijk eitje gebruik maken.

Groen licht: let’s make a baby!

Deze week hebben we super nieuws gekregen van m’n arts: we mogen zwanger worden! M’n schildklierwaardes zijn op het moment goed genoeg om mogelijk een zwangerschap uit te dragen. Ik was bloednerveus voor het telefoontje en vond het doodeng. Ik dacht dat ik het eng zou blijven vinden, maar nu we weer zwanger mogen worden, ben ik alleen maar blij. Ik heb er zin in: let’s make a baby!

Het is heel anders dan voor de geboorte van Ronja. Toen moesten we behandelingen ondergaan vanwege mijn PCOS, ik had namelijk geen cyclus. Op het moment heb ik nog steeds PCOS en een onregelmatige cyclus van rond de 35 dagen. Deze wordt telkens stabieler en we verwachten dan ook dat we een kans hebben om spontaan zwanger te worden. Dat is fantastisch!

Nog nooit hebben we meegemaakt dat we ‘gewoon’ seks mochten hebben en zwanger konden raken. Altijd waren hiervoor behandelingen nodig en rond ovulatie moesten we op gezette tijden seks hebben van de arts. Nu mogen we doen wat we willen, mogen we plezier hebben, mogen we onze gang gaan en wie weet komen er dan streepjes.

Ik dacht dat ik gelijk zou gaan stressen, omdat ik me zorgen zou maken om de toekomst. Kunnen we wel zwanger worden? Moeten we niet toch onder behandeling? Wat als we zwanger raken en het gaat weer fout? Wie moet er dan voor Ronja zorgen? Hoe moet ik mezelf redden? Wat als ik weer doodziek word?
Op het moment maak ik me daar geen zorgen om en geniet ik van het feit dat we het op deze manier mogen proberen, dat we een kansje maken op een spontane zwangerschap. Hoewel ik denk dat ik enorm in paniek raak als ik twee streepjes ga plassen.

De eerste keer werd ik zwanger van onze vierde bruikbare eisprong, de tweede keer bij Ronja van onze tweede bruikbare eisprong. Ik verwacht eigenlijk niet dat we dit keer weer zo’n geluk hebben, maar ik denk dat we er minimaal een jaar over doen, meer als m’n cyclus langer wordt. Toch hou ik ergens in m’n achterhoofd dat we wellicht al snel zwanger kunnen zijn! Hoe gek zou dat zijn? Na al die jaren huppa spontaan zwanger!? Ik mag toch wel weg fantaseren?

En dit keer heb ik er ook vertrouwen in. Zodra ik weet dat we zwanger zijn, worden er stappen ondernomen. M’n medicatie wordt aangepast, ik sta onder strenge controle van m’n gyn en m’n endocrinoloog, ik krijg medicatie tegen zwangerschapsvergiftiging vanaf de tweede termijn en zo is er een plan. Ik heb een houvast, ik weet wat er gaat gebeuren en dat geeft rust.

Daarnaast zwijmel ik weg bij de gedachte aan weer een baby. Dit keer uiteraard een voldragen baby, want wie droomt nu over een één kilo kindje? Ik droom over een vaginale bevalling, over een baby op m’n buik – dik, gezond en huilend – over ons kindje aan m’n borst en over een sprookjesachtige kraamtijd. We hebben zo veel dingen niet meegemaakt of ervaren met Ronja, wie weet krijgen we daar nu de kans voor.
Vol positiviteit gaan Ted en ik het avontuur dus weer aan. Op naar een volgend kindje!

Het staartje van Ronja’s Ooievaar

Na de vroeggeboorte van onze lieve dochter Ronja bood onze gyn aan dat ik mee kon doen aan een groot onderzoek naar vroeggeboorten. Ze gaf wel aan dat hier hoogstwaarschijnlijk niks uit zou komen en we nog geen antwoorden kregen. Wij wilden het heel erg graag, want ook al zou er niks uit komen, dan waren we in ieder geval een stapje verder en wisten we dat er bepaalde dingen uitgesloten konden worden.

De onderzoeken waren behoorlijk uitgebreid. Ik heb al heel erg vaak bloed moeten afgeven voor de behandelingen in de MMM en in de zwangerschappen, maar ik ben nog nooit het hokje van de bloedafname in gegaan en daar een berg met buisjes tegengekomen die gevuld moesten worden met mijn bloed! Daarnaast kreeg ik een fysiek onderzoek naar m’n bloeddruk, werd m’n buikomtrek opgemeten, kreeg ik een hartfilmpje en moest ik urine inleveren. Heel wat tijd later kregen we pas de uitslag.

Dit was weer een nieuwe gyn, een professor, hem was ik nog nooit tegengekomen. Ted was uiteraard mee naar dit uitslagonderzoek en toen we gingen zitten zag ik een blaadje voor ons liggen met daarop lijntjes. Binnen die lijntjes stonden stipjes en ik zag dat een heleboel stipjes niet op de lijntjes pasten, maar er buiten lagen. Toen de gyn zei dat de streepjes de norm representeerden waar binnen de waardes nog goed waren, wist ik dat er wel erg veel niet goed zat.

Uit de resultaten bleek dat ik een lichte afwijking heb aan een van de kleppen van mijn hart, niks ernstigs. Ik heb ook een klein hard en weinig bloed, kortom m’n hart moet erg hard werken om m’n bloed rond te pompen en m’n lijf aan de gang te houden. Daarnaast had ik een verhoogde kans op hart- en vaatziekten, ouderdomsdiabetes, zwangerschapsdiabetes en zwangerschapsvergiftiging. Ook waren er lichte afwijkingen gevonden in m’n cholesterol. Ik zal hierbij zeggen dat ik altijd een gezond gewicht heb gehad, nooit overgewicht, zelfs niet op m’n zwaarst en m’n gehele jeugd ondergewicht heb gehad. Slanke mensen kunnen dus wel degelijk ook dit soort problematiek hebben. De kans op nog een vroeggeboorte was 17%, wat me enorm meeviel na al die slechte uitslagen, want normaal is de kans op nog een vroeggeboorte na één vroeggeboorte 16%, dus die was slechts een klein beetje verhoogd. De kans op wederom zwangerschapsvergiftiging was echter 30%, flink dus!

Toen kwam de slechtste uitslag van het hele rijtje: m’n schildklierwaardes bleken totaal fout te zitten. Ik had een veel te snelle schildklier, waardoor m’n hypofyse was uitgeschakeld. Na het onderzoek werd opnieuw bloed geprikt en hieruit kwamen een aantal anti-stoffen wat bevestigde wat deze gyn al vermoedde: ik had de ziekte van Graves. Het is een schildklieraandoening waarbij je schildklier te snel werkt en deze heeft ook invloed op je vruchtbaarheid en zwangerschap.

Voor mij vielen toen een heleboel puzzelstukjes op z’n plek. Ik heb altijd te weinig energie gehad, voortdurend moe, terwijl ik wel actief en sterk en gezond was. In de zwangerschap was ik kapot moe en kon ik bijna niks. En zo waren er veel meer hele vage klachten die ik al m’n hele leven heb en die gekoppeld worden aan de schildklier. Ik werd doorgestuurd naar de endocrinoloog, na een aantal extra onderzoeken werd de diagnose bevestigd en hebben we gekozen voor een radioactief jodium behandeling. Ik moest één week wegblijven bij Ronja. Afschuwelijk!

De radioactief jodium behandeling is geslaagd en wij hebben m’n schildklier volledig uitgeschakeld. We hadden er ook voor kunnen kiezen om hem niet kapot te maken, maar slechts te minderen, zodat m’n schildklier minder hard ging werken. Ik zag het echter niet zitten m’n hele leven schildkliermedicatie te moeten balanceren, omdat ik verwachtte dat dit niet makkelijk zou gaan vanwege onze nare ervaringen in de MMM met hormoonbehandelingen en hoe mijn lichaam daarop reageerde. Ik dacht dat het beter zou zijn als de schildklier uitgeschakeld zou worden, zodat het schildklierhormoon artificieel vanuit een nul waarde opgebouwd kon worden.

Ik denk dat ik daarin een hele wijze keuze heb gemaakt, want ondanks dat ik maar een kleine tengere vrouw ben, heb ik een hele hoge dosis Euthyrox nodig om m’n schildklierwaardes op een goed niveau te krijgen. Op het moment wordt deze dosis nog steeds afgesteld en krijgen we waarschijnlijk binnenkort groen licht om zwanger te mogen worden. Later deze week zal ik hierover een update geven.

Naast deze schildklier situatie heb ik m’n levensstijl aangepast. We aten al ontzettend gezond, maar ik heb dit nog wat verbeterd door alle suikers de deur uit te doen. Daarnaast ben ik gaan sporten, om m’n hart te trainen. De gyn had ook uitgelegd dat als ik regelmatig zou sporten er waarschijnlijk een grote kans bestond dat een volgende zwangerschap minder risico’s met zich mee zou brengen. Ik sport nu zes keer per week intensief via en heb me nog nooit in m’n leven zo goed gevoeld.

Ik moet zeggen dat ik erg ben geschrokken van de resultaten van de onderzoeken en er een tijdje behoorlijk ongerust over ben geweest. Totdat ik me realiseerde dat ik eigenlijk nu veel meer kennis heb over hoe mijn lijf in elkaar zit en hoe ik het beste gezond oud kan worden. Kennis is macht en ik maak hier graag gebruik van. Ik heb me voorgenomen om m’n hele leven gezond te blijven eten en veel te blijven sporten. Zo kan ik heel veel problemen voorkomen die anders waarschijnlijk om de hoek zouden komen kijken. Ik wil niet dicht slippen van binnen of een propje in m’n hersenen krijgen en op een dag veel te vroeg dood neervallen. Ik wil oud worden samen met Ted en m’n gezin.

Dit heeft ook gevolgen voor onze kinderwens. Sinds de schildklier behandeld wordt, krijg ik telkens een betere cyclus. Bij elke ophoging wordt deze een stukje korter. Dat geeft ons veel hoop om spontaan zwanger te kunnen worden! Het maakte me overigens ook woedend op de artsen die me behandeld hebben in de MMM en nog steeds ben ik er wel boos om dat zij nooit naar mij hebben geluisterd toen ik aankaartte mogelijk schildklierproblemen te hebben. Dit wuifden zij weg doordat ik geen uiterlijke kenmerken heb (bijv. struma of oogziekte).

Vanwege de uitkomst van de onderzoeken, de hoge risico’s die een zwangerschap voor ons meebrengt en het advies van de gyn hebben Ted en ik besloten dat wij voorlopig niet onder behandeling willen voor onze kinderwens. Behandelingen houden voor mij risico’s in en zorgen er voor dat ik mij niet meer kan focussen op een gezonde levensstijl. Terwijl dit juist zo hard nodig is, voor m’n algemene gezondheid, maar ook om zo gezond mogelijk een zwangerschap in te gaan. Zeg nooit nooit, wie weet dat we er over een aantal jaren anders over denken, maar nu hebben we de hoop dat we zonder hulp en met zo min mogelijk risico’s zwanger kunnen worden.

Wel heb ik af en toe twijfels. Als je Ronja’s Ooievaar gelezen hebt, dan weet je dat voor ons zwanger worden, zwanger blijven of een gezond kindje krijgen alles behalve vanzelfsprekend is. Ik idealiseer een zwangerschap niet meer, ik verlang niet naar een zwangerschap en ik ben zelfs bang voor nog een zwangerschap. Toch wil ik heel graag nog een kindje, wellicht zelfs meerdere kindjes en dat is de enige reden waarom we het willen proberen. Toch verklaar ik mezelf af en toe voor gek dat we überhaupt nog willen proberen zwanger te worden vanwege alles dat we hebben meegemaakt en de obstakels die we nu nog steeds hebben. Waarom wil ik dit mijzelf nog een keer aan doen? Waarom neem ik risico’s terwijl ik ook de zorg heb voor Ronja? Kan ik niet berusting vinden in wat we hebben en er een dikke vette punt achter zetten?

De wens blijft dan toch te groot. De wens voor een kindje en de hoop dat dankzij al onze inzet een volgende zwangerschap wél goed zal gaan. Dat ik een vaginale bevalling mag meemaken – jup! vrouwen kunnen hiernaar verlangen – en dat ik m’n kindje gelijk mag vasthouden en niet pas naar vier dagen, dat ik live borstvoeding mag geven en dat we een normale kraamperiode mogen meemaken. Dat alles zou ik dolgraag ervaren, nog liever had ik het met Ronja ervaren. En soms kan het me ook allemaal gestolen worden en hoeft het niet meer, met name als ik de angsten herinner die we hebben gehad voor Ronja’s leven tijdens de zwangerschap en na haar geboorte. Dat wil ik nooit meer meemaken. Mocht een volgende zwangerschap weer zo gaan, dan komen er hoe dan ook geen kindjes meer, want dan is het voor mij genoeg geweest en gaan we dit hoofdstuk afsluiten en genieten van wat we wel hebben. Hopelijk heb je dan ook kunnen lezen in m’n blog dat wij nu ook al ultiem genieten van ons wonderkindje. ♥

Lees hier het vorige deel van Ronja’s Ooievaar.