Het staartje van Ronja’s Ooievaar

Na de vroeggeboorte van onze lieve dochter Ronja bood onze gyn aan dat ik mee kon doen aan een groot onderzoek naar vroeggeboorten. Ze gaf wel aan dat hier hoogstwaarschijnlijk niks uit zou komen en we nog geen antwoorden kregen. Wij wilden het heel erg graag, want ook al zou er niks uit komen, dan waren we in ieder geval een stapje verder en wisten we dat er bepaalde dingen uitgesloten konden worden.

De onderzoeken waren behoorlijk uitgebreid. Ik heb al heel erg vaak bloed moeten afgeven voor de behandelingen in de MMM en in de zwangerschappen, maar ik ben nog nooit het hokje van de bloedafname in gegaan en daar een berg met buisjes tegengekomen die gevuld moesten worden met mijn bloed! Daarnaast kreeg ik een fysiek onderzoek naar m’n bloeddruk, werd m’n buikomtrek opgemeten, kreeg ik een hartfilmpje en moest ik urine inleveren. Heel wat tijd later kregen we pas de uitslag.

Dit was weer een nieuwe gyn, een professor, hem was ik nog nooit tegengekomen. Ted was uiteraard mee naar dit uitslagonderzoek en toen we gingen zitten zag ik een blaadje voor ons liggen met daarop lijntjes. Binnen die lijntjes stonden stipjes en ik zag dat een heleboel stipjes niet op de lijntjes pasten, maar er buiten lagen. Toen de gyn zei dat de streepjes de norm representeerden waar binnen de waardes nog goed waren, wist ik dat er wel erg veel niet goed zat.

Uit de resultaten bleek dat ik een lichte afwijking heb aan een van de kleppen van mijn hart, niks ernstigs. Ik heb ook een klein hard en weinig bloed, kortom m’n hart moet erg hard werken om m’n bloed rond te pompen en m’n lijf aan de gang te houden. Daarnaast had ik een verhoogde kans op hart- en vaatziekten, ouderdomsdiabetes, zwangerschapsdiabetes en zwangerschapsvergiftiging. Ook waren er lichte afwijkingen gevonden in m’n cholesterol. Ik zal hierbij zeggen dat ik altijd een gezond gewicht heb gehad, nooit overgewicht, zelfs niet op m’n zwaarst en m’n gehele jeugd ondergewicht heb gehad. Slanke mensen kunnen dus wel degelijk ook dit soort problematiek hebben. De kans op nog een vroeggeboorte was 17%, wat me enorm meeviel na al die slechte uitslagen, want normaal is de kans op nog een vroeggeboorte na één vroeggeboorte 16%, dus die was slechts een klein beetje verhoogd. De kans op wederom zwangerschapsvergiftiging was echter 30%, flink dus!

Toen kwam de slechtste uitslag van het hele rijtje: m’n schildklierwaardes bleken totaal fout te zitten. Ik had een veel te snelle schildklier, waardoor m’n hypofyse was uitgeschakeld. Na het onderzoek werd opnieuw bloed geprikt en hieruit kwamen een aantal anti-stoffen wat bevestigde wat deze gyn al vermoedde: ik had de ziekte van Graves. Het is een schildklieraandoening waarbij je schildklier te snel werkt en deze heeft ook invloed op je vruchtbaarheid en zwangerschap.

Voor mij vielen toen een heleboel puzzelstukjes op z’n plek. Ik heb altijd te weinig energie gehad, voortdurend moe, terwijl ik wel actief en sterk en gezond was. In de zwangerschap was ik kapot moe en kon ik bijna niks. En zo waren er veel meer hele vage klachten die ik al m’n hele leven heb en die gekoppeld worden aan de schildklier. Ik werd doorgestuurd naar de endocrinoloog, na een aantal extra onderzoeken werd de diagnose bevestigd en hebben we gekozen voor een radioactief jodium behandeling. Ik moest één week wegblijven bij Ronja. Afschuwelijk!

De radioactief jodium behandeling is geslaagd en wij hebben m’n schildklier volledig uitgeschakeld. We hadden er ook voor kunnen kiezen om hem niet kapot te maken, maar slechts te minderen, zodat m’n schildklier minder hard ging werken. Ik zag het echter niet zitten m’n hele leven schildkliermedicatie te moeten balanceren, omdat ik verwachtte dat dit niet makkelijk zou gaan vanwege onze nare ervaringen in de MMM met hormoonbehandelingen en hoe mijn lichaam daarop reageerde. Ik dacht dat het beter zou zijn als de schildklier uitgeschakeld zou worden, zodat het schildklierhormoon artificieel vanuit een nul waarde opgebouwd kon worden.

Ik denk dat ik daarin een hele wijze keuze heb gemaakt, want ondanks dat ik maar een kleine tengere vrouw ben, heb ik een hele hoge dosis Euthyrox nodig om m’n schildklierwaardes op een goed niveau te krijgen. Op het moment wordt deze dosis nog steeds afgesteld en krijgen we waarschijnlijk binnenkort groen licht om zwanger te mogen worden. Later deze week zal ik hierover een update geven.

Naast deze schildklier situatie heb ik m’n levensstijl aangepast. We aten al ontzettend gezond, maar ik heb dit nog wat verbeterd door alle suikers de deur uit te doen. Daarnaast ben ik gaan sporten, om m’n hart te trainen. De gyn had ook uitgelegd dat als ik regelmatig zou sporten er waarschijnlijk een grote kans bestond dat een volgende zwangerschap minder risico’s met zich mee zou brengen. Ik sport nu zes keer per week intensief via en heb me nog nooit in m’n leven zo goed gevoeld.

Ik moet zeggen dat ik erg ben geschrokken van de resultaten van de onderzoeken en er een tijdje behoorlijk ongerust over ben geweest. Totdat ik me realiseerde dat ik eigenlijk nu veel meer kennis heb over hoe mijn lijf in elkaar zit en hoe ik het beste gezond oud kan worden. Kennis is macht en ik maak hier graag gebruik van. Ik heb me voorgenomen om m’n hele leven gezond te blijven eten en veel te blijven sporten. Zo kan ik heel veel problemen voorkomen die anders waarschijnlijk om de hoek zouden komen kijken. Ik wil niet dicht slippen van binnen of een propje in m’n hersenen krijgen en op een dag veel te vroeg dood neervallen. Ik wil oud worden samen met Ted en m’n gezin.

Dit heeft ook gevolgen voor onze kinderwens. Sinds de schildklier behandeld wordt, krijg ik telkens een betere cyclus. Bij elke ophoging wordt deze een stukje korter. Dat geeft ons veel hoop om spontaan zwanger te kunnen worden! Het maakte me overigens ook woedend op de artsen die me behandeld hebben in de MMM en nog steeds ben ik er wel boos om dat zij nooit naar mij hebben geluisterd toen ik aankaartte mogelijk schildklierproblemen te hebben. Dit wuifden zij weg doordat ik geen uiterlijke kenmerken heb (bijv. struma of oogziekte).

Vanwege de uitkomst van de onderzoeken, de hoge risico’s die een zwangerschap voor ons meebrengt en het advies van de gyn hebben Ted en ik besloten dat wij voorlopig niet onder behandeling willen voor onze kinderwens. Behandelingen houden voor mij risico’s in en zorgen er voor dat ik mij niet meer kan focussen op een gezonde levensstijl. Terwijl dit juist zo hard nodig is, voor m’n algemene gezondheid, maar ook om zo gezond mogelijk een zwangerschap in te gaan. Zeg nooit nooit, wie weet dat we er over een aantal jaren anders over denken, maar nu hebben we de hoop dat we zonder hulp en met zo min mogelijk risico’s zwanger kunnen worden.

Wel heb ik af en toe twijfels. Als je Ronja’s Ooievaar gelezen hebt, dan weet je dat voor ons zwanger worden, zwanger blijven of een gezond kindje krijgen alles behalve vanzelfsprekend is. Ik idealiseer een zwangerschap niet meer, ik verlang niet naar een zwangerschap en ik ben zelfs bang voor nog een zwangerschap. Toch wil ik heel graag nog een kindje, wellicht zelfs meerdere kindjes en dat is de enige reden waarom we het willen proberen. Toch verklaar ik mezelf af en toe voor gek dat we überhaupt nog willen proberen zwanger te worden vanwege alles dat we hebben meegemaakt en de obstakels die we nu nog steeds hebben. Waarom wil ik dit mijzelf nog een keer aan doen? Waarom neem ik risico’s terwijl ik ook de zorg heb voor Ronja? Kan ik niet berusting vinden in wat we hebben en er een dikke vette punt achter zetten?

De wens blijft dan toch te groot. De wens voor een kindje en de hoop dat dankzij al onze inzet een volgende zwangerschap wél goed zal gaan. Dat ik een vaginale bevalling mag meemaken – jup! vrouwen kunnen hiernaar verlangen – en dat ik m’n kindje gelijk mag vasthouden en niet pas naar vier dagen, dat ik live borstvoeding mag geven en dat we een normale kraamperiode mogen meemaken. Dat alles zou ik dolgraag ervaren, nog liever had ik het met Ronja ervaren. En soms kan het me ook allemaal gestolen worden en hoeft het niet meer, met name als ik de angsten herinner die we hebben gehad voor Ronja’s leven tijdens de zwangerschap en na haar geboorte. Dat wil ik nooit meer meemaken. Mocht een volgende zwangerschap weer zo gaan, dan komen er hoe dan ook geen kindjes meer, want dan is het voor mij genoeg geweest en gaan we dit hoofdstuk afsluiten en genieten van wat we wel hebben. Hopelijk heb je dan ook kunnen lezen in m’n blog dat wij nu ook al ultiem genieten van ons wonderkindje. ♥

Lees hier het vorige deel van Ronja’s Ooievaar.

De zwangerschap en vroeggeboorte van Ronja

Na in totaal drie jaar vol ovulatie inductie behandelingen in de MMM waren we weer zwanger van een wondertje. Dit keer waren we dolblij, maar tegelijkertijd doodsbang. Een onbezorgde zwangerschap zat er niet meer in vanwege het verlies van ons eerste kindje door een miskraam. De gehele zwangerschap zou vol spanningen blijven zitten en dat begon al bij de eerste echo.

Die eerste echo was natuurlijk zenuwslopend: zou er hartactie zijn? Zou het weer mis gaan? En was ik zwanger van een meerling? Ik was bloednerveus. We hadden mogelijk drie eisprongen gehad en ik had duidelijk donkerdere testen dan bij onze eerste zwangerschap, dus ik dacht al half zeker te weten dat het een meerling zou zijn. Ik was dan ook opgelucht toen er maar één kindje in m’n buik te zien was en ik heb meerdere keren gevraagd of er zeker weten maar één zat. Toen kwam er gelijk een nieuwe spanning bij: er zat wederom een grote cyste in een van m’n eierstokken.

De cyste was een restant van de stimulatie met Puregon en Pregnyl, net als eerder tijdens uitgangsecho’s had ik nu zelfs als zwangere last van cystes. Vanwege de cyste kregen we de mogelijkheid om de gehele zwangerschap bij de gyn te blijven en hoefden we niet over te schakelen naar een verloskundige. Een onbezorgde zwangerschap zat er voor mij toch al niet in, dus ik vond het prima om in het ziekenhuis te blijven lopen en was zelfs opgelucht. De cyste baarde Ted en mij veel zorgen, want mocht de cyste blijven zitten dan moest ik in de tweede termijn een operatie ondergaan. Nu had ik net een verhaal gelezen van een zwangere vrouw die ook een dergelijke operatie onderging terwijl ze zwanger was en waarbij het fout ging. Door de operatie en de complicaties daarna is zij haar kindje verloren. Ik vond het dus doodeng!

Ik kreeg zo ongeveer om de week echo’s om de cyste in de gaten te houden, want als deze rare dingen ging doen of plotseling heel groot werd, dan moesten ze ingrijpen. De cyste bleef even groot, rond de 10cm. En nee, ik vergis me niet in de afmetingen dat moeten geen mm zijn, er zat letterlijk een tennisbal in m’n eierstok. De vele echo’s stelden me gerust en zo wist ik me door de eerste paar weken heen te slepen. Ondertussen stapelden de zwangerschapskwaaltjes zich op: ik had overal last van en daar genoot ik enorm van! Het was een voortdurende bevestiging dat het goed ging met ons kindje. Het was ook zwaar, want ik was kapot moe en ontzettend misselijk. Al gauw gebruikte ik medicatie tegen de misselijkheid, want ik kon anders niks meer doen behalve in bed liggen. Langzaamaan kroop de tijd voorbij en rond de 10 weken werd ik angstig voor een nieuwe miskraam, gelukkig waren daar de vele echo’s en werd ik gerustgesteld.

Uiteindelijk was er de termijnecho waarbij we ook een nekplooimeting lieten doen. Alles was helemaal tip top in orde! En dit kindje was zeer actief, want we konden het zien springen in de baarmoeder. Geweldig om te zien. Tevens was ons kindje nu groter dan de cyste en dat was ook geruststellend. De cyste lag ook niet in de weg, dus we hadden altijd nog de optie om af te wachten wat er ging gebeuren en wellicht was een operatie niet nodig. Rond de 15 weken kregen we een extra echo bij een specialist op het gebied van cystes, toen bleek wonder boven wonder dat de cyste uit zichzelf was aan het verdwijnen! We waren verschrikkelijk opgelucht.

Vanaf de termijnecho werd alles voor mij makkelijker. Mijn buik begon flink te groeien, net als mijn borsten – waar ik minder blij mee was – ik voelde me op en top zwanger en alles was goed. Zelfs de misselijkheid werd dragelijker en ik kon weer actief bezig zijn. Alles ging volgens het boekje toen ook de cyste weg was en we genoten volop! Rond de 16 weken lagen Ted en ik in bed en waren we met m’n buik aan het praten, toen Ted z’n hand op m’n buik legde, voelde ik een enorm harde schop. Voor het eerst had ik ons kindje gevoeld en Ted nota bene ook! Daarna begon ik heel regelmatig schopjes en bewegingen te voelen en vanaf dit punt had ik heel erg veel vertrouwen in de zwangerschap en ons kindje. Het was een prachtig magisch gevoel en het was heerlijk dat ons kindje ook zo goed op onze handen en stemmen reageerde.

Toch bleef ik ook heel erg moe. Andere zwangeren klaagden ook wel dat ze een beetje moe waren, maar voor mij leek het toch wat erger te zijn. Als ik dit aankaartte bij de gyn, reageerde deze er heel nonchalant op en ik maakte me er verder dus ook niet druk over. De misselijkheid was immers onder controle en alles leek nu volgens het boekje te gaan. Rond de 20 weken echo kwam de onzekerheid toch weer terug en werd ik verschrikkelijk nerveus. Gelukkig bleek alles goed te zijn: we kregen een dochter, Ronja. We hadden het al vaker over namen gehad, maar direct na die 20 weken echo kwam Ted met DE naam aanzetten en vanaf dat moment wisten we wie er in m’n buik woonde. Dit wilden we ook delen met de rest van onze familie en we organiseerden een feestje waar we bekend maakten dat Ronja een meisje was en waar we de echo’s lieten zien.

Met 24 weken volgde er weer een reguliere controle, dit keer bij een nieuwe gyn, dit zou mijn vaste gyn worden tot aan de geboorte. Het was een hele andere vrouw dan de eerdere gynaecologen, een recht-toe-recht-aan-vrouw die geen blad voor de mond nam, heel direct communiceerde en veel informatie gaf. Dat vonden wij erg fijn! Tijdens de echo bleek dat onze Ronja te klein was; dysmatuur. Vreemd, want alles leek toch volledig op schema te liggen en ze was toch helemaal goedgekeurd tijdens de 20 weken echo? De gyn legde uit dat er niks aan de hand hoefde te zijn, maar waarschuwde ons ook voor de mogelijkheid dat er toch iets mis was met ons kindje. Ze legde uit wat alle mogelijke afwijkingen konden zijn en hamerde er op dat er tevens een kans bestond dat Ronja niet verenigbaar zou zijn met het leven. Doodeng! Maar ik wilde er niks van weten, m’n moeder had namelijk ook alleen maar kleine kindjes gekregen en Ted was ook geen enorme vent. Ze bood ons allemaal testen aan en besloot dat we in ieder geval nog een uitgebreide echo kregen om nogmaals te kijken of alles wel in orde was, de 20 weken echo take two. Aan de hand hiervan konden we beslissingen maken.

Tijdens deze uitgebreide echo bleek dat Ronja op de P3-lijn lag qua groei, dat is erg klein. De P-lijn houdt in dat van 100 kinderen P100 de grootste is (die is dus veel te groot) en P1 de kleinste is (die is dus veel te klein). En Ronja was de op 3 na kleinste. Ze groeide echter netjes door in vergelijking met de laatste echo. Verder bleek er niks mis te zijn en werd Ronja gezond verklaard. Er was echter wel één observatie: Ronja had zichzelf op een spaarstand gezet waardoor er meer bloed naar haar hersenen ging. Dit kon er op wijzen dat Ronja wellicht te weinig voeding binnen kreeg, maar op dit moment was de doorbloeding van de navelstreng in orde. Onze gyn stelde meer testen voor, maar wij weigerden, omdat een vruchtwaterpunctie bijvoorbeeld gevaarlijk zou zijn voor Ronja. De gyn schetste vervolgens het scenario dat Ronja uiteindelijk in nood zou kunnen komen in de buik en er direct uitgehaald zou moeten worden. Dat was nu nog niet het geval, maar dat zou op enig moment kunnen gebeuren. Daarom moest ik elke week een echo krijgen en twee keer per week een CTG (hartfilmpje). We stemden in met dat plan, maar we hadden een vakantie gepland en besloten dat we eerst een weekje weggingen. Als het fout zou gaan met deze termijn, was er weinig dat we konden doen en Ted en ik hadden er vertrouwen in dat het nu niet fout zou gaan. We gingen op vakantie! De gyn gaf ons nog verdere informatie mee, waaronder informatie over zwangerschapsvergiftiging.

Gewapend met alle informatie en een doppler waarmee we naar Ronja’s hartje konden luisteren, probeerden we de zorgen achter ons te laten en gingen we op vakantie. Achteraf gezien hadden we dit niet moeten doen en was dit eigenlijk te veel geweest voor mij. Ik was namelijk nog steeds verschrikkelijk moe en had geen energie. Daarnaast liet Ronja mij niet fietsen. Zodra ik haar kon voelen ging zij ernstig protesteren als ik fietste, waardoor ik niet op een normale manier op de fiets kon zitten. Hoe groter mijn buik werd, hoe onmogelijker het werd om te fietsen als Ronja zo immens actief protesteerde. We hadden op vakantie alleen een fiets om ergens mee naar toe te gaan. Het was eigenlijk te veel en we spendeerden dan ook een groot gedeelte van de vakantie op de bank, rustend. Wetend wat we nu weten had Ted me waarschijnlijk de gehele zwangerschap aan m’n bed vastgebonden zodat ik als broedkip de weken kon uitzitten. Uiteindelijk is dat ook deels gebeurd.

Na de vakantie begonnen de controles en extra echo’s. Ik kan je niet vertellen hoeveel echo’s we in totaal hebben gehad in deze zwangerschap of hoeveel CTG’s, want het waren er simpelweg te veel. Net als in de MMM werden we nu experts met het interpreteren van de echo’s en de CTG’s. Alle controles waren goed. Soms konden ze Ronja niet vinden met het CTG, omdat ze zo klein was en mijn baarmoeder erg groot. Dan kwam er een gyn met een echoapparaat die Ronja even in beeld bracht en vervolgens waren we weer goedgekeurd. Wel bleek dat mijn bloeddruk wat te hoog was, eerder was dit ook al gebleken, maar schoven ze dit af op stress doordat ik in het ziekenhuis was of in hun woorden: witte jassen stress. Inmiddels bleef de bloeddruk bij elke controle hoog en besloten ze mij hiervoor medicatie te geven. Verder groeide Ronja goed door en bleven de controles goed.

Midden in de nacht kreeg ik opeens heel erg veel pijn, bovenaan mijn buik. Ik vond het erg vreemd en dacht dat het iets was van de misselijkheid of het maagzuur waar ik al de gehele zwangerschap ook veel last van had. Daarom ging ik maar wat eten om m’n buik tot rust te laten komen. De pijn werd erger en een stuk heftiger. Ik maakte Ted wakker en met spoed vertrokken we richting de verloskamers. Daar werd ik aan een CTG gehangen en werd m’n bloed geprikt, ze vermoedden dat ik zwangerschapsvergiftiging had.

In het kleine kamertje werden we alleen gelaten met m’n buik onder de banden aan het CTG. Het waren de verloskamers, we lagen omringd door geluiden van pasgeboren baby’s en kreunende bevallende vrouwen. We waren hier al heel vaak geweest tijdens de MMM, zelfs in hetzelfde kamertje. We luisterden rustig naar het paardje dat onze Ronja was. Haar hartslag was altijd heel hoog (rond de 150) en klonk als een paard in galop. We maakten er grapjes over. Opeens ging het paardje heel erg langzaam rennen, lopen, bijna stilstaan. Haar hartje hield er nog net niet mee op! We waren volledig in paniek. De grond zakte onder ons vandaan: ging onze lieve Ronja dood?
Woedend werd ik toen er niet gelijk een verpleegkundige aan kwam rennen om m’n buik te reanimeren of weet ik veel wat te doen om ons kind te redden. Dus Ted ging er op uit om iemand te halen. Ondertussen hoorden we langzaam het hartje weer terugkomen, het paard begon weer te rennen, ze was weer in galop en Ronja was nog steeds bij ons. Wij waren inmiddels 20 jaar ouder geworden en zaten er volledig doorheen.

Vervolgens stuurde de dienstdoende gyn ons naar huis met de boodschap dat het CTG inderdaad afwijkingen liet zien en we de volgende dag een echo zouden krijgen. Ik was doodsbang! Ik wilde helemaal niet naar huis! Ik wilde opgenomen worden en aan die apparaten gehangen worden zodat ze onze Ronja in de gaten konden houden. Wat moest ik thuis nog doen behalve zenuwen? Maar goed, wij gingen naar huis met de gedachte dat als ik het wederom niet zou vertrouwen we gelijk weer naar het ziekenhuis konden komen.

De volgende dag kreeg ik een echo en bracht deze gyn eindelijk het verlossende woord: met 27 weken werd ik opgenomen. De doorbloeding van de navelstreng was slechter, dit in combinatie met mijn verhoogde bloeddruk en de afwijkingen op de CTG’s, leidde er toe dat ik bedrust moest houden en strenge dagelijkse controles krijgen. Ik was ontzettend opgelucht! Tijdens de opname kwamen we erachter dat de pijn boven in m’n buik door het maagzuur kwam en kreeg ik hier medicatie voor. Daarnaast schoot mijn bloeddruk met elke controle omhoog en werd deze medicatie voortdurend opgehoogd en werd er nog meer medicatie aan toegevoegd, in de hoop dat de combinatie van meerdere medicijnen de bloeddruk onder controle zou houden. Dit is echter nooit gelukt. Achteraf had ik pre-eclampsie, zwangerschapsvergiftiging, maar dat is mij nooit met zo veel woorden uitgelegd.

De CTG’s werden telkens slechter en Ted en ik wisten dat het niet lang meer zou duren voordat de gyn zou besluiten dat Ronja beter af zou zijn buiten de buik dan binnen de buik. Op een warme augustus dag kreeg ik een extra echo, ze schatte Ronja in op 950 gram en vervolgens zou m’n eigen gyn die toevallig dienst had met ons komen spreken. Ik werd daarna aan het CTG gehangen, deze was zo slecht dat ze me er niet meer af durfden te halen. Ik was 29 weken zwanger. Toen kwamen er een stuk of zes artsen de kamer in en onze eigen gyn vertelde ons dat ze Ronja gingen halen. Ik kan moeilijk uitlachen hoe bang we waren en hoe machteloos we ons voelden. Toch begrepen we ook dat dit de enige optie was voor Ronja. We wisten niet hoe ze uit m’n buik zou komen, dood of levend, en als ze leefde of ze dan wel gezond zou zijn. Het was doodeng.

Op de operatietafel, terwijl ik al m’n ruggenprik had gekregen, zagen we m’n buik op en neer gaan van de schopjes van onze Ronja. Normaal gesproken in zo’n situatie is het kindje heel erg rustig en voelt de moeder haar kindje nauwelijks. Ronja was altijd 24/7 aanwezig, zo ook op het laatst, toen ik haar schopjes helaas niet meer kon voelen. En zo werd ze ook een paar minuten later uit m’n buik gehaald: kicking and screaming! Wat waren we opgelucht!! Onze dochter leefde!

Ons wondertje was geboren. Onze allerliefste, allermooiste, allerkleinste Ronja. Ze woog 1030 gram en haar Apgar score was 6/8/8. Ze heeft niet langer dan 29 weken en 4 dagen in m’n buik mogen verblijven. We waren opgelucht, want we hadden meer vertrouwen in Ronja buiten m’n buik dan in Ronja binnen m’n buik. En wat deed ze het goed! We waren eindelijk ouders van het allergeweldigste meisje van de hele wereld.

Hier houdt Ronja’s Ooievaar op. Het was een lange slopende weg die drie jaar duurde, we hebben veel behandelingen gehad met veel complicaties, we zijn ons eerste kindje verloren in een eveneens gecompliceerde slopende miskraam en uiteindelijk zijn we meer dan 10 weken te vroeg ouders geworden van onze dochter Ronja. Deze Ooievaar kreeg nog een staartje, want achteraf bleken er meerdere redenen te zijn voor Ronja’s vroeggeboorte daarover zal ik binnenkort meer schrijven.

Lees hier het vorige deel van Ronja’s Ooievaar.
Lees hier het staartje van Ronja’s Ooievaar.

Onze weg in de MMM naar onze tweede zwangerschap

Na de tijd te hebben genomen om de miskraam te verwerken, begonnen we rustig aan wederom met behandelingen om zwanger te worden. We hebben de vruchtbaarheidsbehandelingen nodig vanwege mijn PCOS en ook dit keer begonnen we weer met hormooninjecties. Het was voor mij erg eng om weer te beginnen en eigenlijk was ik er niet klaar voor. Ik vond het eng om weer mogelijk zwanger te zijn, ik was bang voor opnieuw een miskraam, opnieuw een rouwproces en opnieuw mijn lichaam dat faalde. Ook was ik bang voor de risico’s van de behandelingen en de pijn die daarbij kwam kijken, voortdurende overstimulatie en alle complicaties die daarbij horen.

Ik liep in een academische ziekenhuis, wat betekent dat ik niet altijd mijn hoofdbehandelaar zag, maar veel gynaecologen in opleiding. Allemaal waren ze even lief en respectvol, maar tevens had niet iedereen evenveel grip op mijn dossier en na meer dan twee jaar wist ik zelf beter hoe mijn behandeling moest gaan en hoe mijn lichaam reageerde dan zij. Dat was erg lastig. Zeker als zo’n gyn in opleiding vervolgens tegen mij zei dat we wederom begonnen met Menopur. Toen ik had uitgelegd dat we hier zo’n heftige ervaringen mee hebben gehad in het verleden en we hebben afgesproken dat ik Puregon zou gebruiken, zei de gyn dat we dan zouden beginnen met een dosis van 75IE Puregon. Vervolgens moest ik wederom uitleggen dat deze dosis te hoog was voor mij en voortdurende overstimulatie zou geven. En met veel geduld heb ik zo weten te ritselen dat de eerste cyclus begon met 50IE Puregon. Toen deze niet het gewenste resultaat gaf, ging de gyn ophogen naar 75IE. Dat was veel te veel, dat wist ik, maar ik was moe en had het vertrouwen verloren. Zelfs na hele gesprongen over mijn angst voor ophogingen, drukte de gyn dit er doorheen. Terwijl ik de naalden in m’n buik zette, vervloekte ik mezelf. M’n eierstokken krampten samen, m’n lichaam reageerde altijd zo heftig op de hormonen, ik wist dat er wederom meer dan zeven eitjes zouden zitten bij de volgende controle. En zo was het ook. Weer overstimulatie, weer een onbruikbare cyclus en geen eisprong voor mij.

Ik besloot even pauze te nemen. We hadden een vakantie naar vrienden in het buitenland gepland en Ted en ik hadden geen zin in complicaties van de behandelingen. Dus na de overstimulatie kreeg mijn lijf rust. Op vakantie begon de ellende. Ik kreeg verschrikkelijk veel pijn en dacht dat ik buikgriep had opgelopen. Toen ik me echter nauwelijks meer kon bewegen, herkende ik de pijn van de hyperstimulatie van de Menopur. Dit was foute boel. We gingen in het buitenland naar de ehbo om op onze vakantie hele dagen in het ziekenhuis te spenderen. Daar kreeg ik pijnstillers ingespoten, want inmiddels was ik ook aan het braken en kon ik niks anders dan kreunen van de pijn. Naast een heleboel cystes, hebben de artsen niks kunnen vinden dat de pijn veroorzaakten. De enige mogelijke verklaring was dat m’n eierstokken zijn gaan draaien. Door overstimulatie kunnen de eierstokken vanwege de vele follikels erg zwaar worden, hierdoor draaien ze om hun as, waardoor de eierstokken worden afgekneld en uiteindelijk afsterven. Doodeng! En ontzettend pijnlijk! Gelukkig waren mijn eierstokken weer teruggedraaid en gingen de cystes zeer langzaam vanzelf weg.

Ted en ik waren er klaar mee. We gaven toe aan wat de gynaecologen al zo lang wilden en zetten dit keer door met de TEO. In de tussentijd gingen wij géén behandelingen meer doen, want er kleefden te veel risico’s aan. De TEO vond plaats in een ander ziekenhuis en hier merkte ik hoe prettig het was als een ziekenhuis patiëntgericht is. Een enorme verandering ten opzichte van het grote academische ziekenhuis waar ze simpelweg de tijd niet hebben voor je. Bij de anesthesist had ik aangegeven dat ik wellicht erg veel spanningen zou voelen bij het krijgen van de narcose op de operatietafel vanwege de curettage en alle emoties die dan weer zouden bovenkomen. Tijdens de dagopname hielden de verpleegkundigen hier rekening mee en daar werd ik heel meelevend in begeleid. Dat was enorm prettig en het hielp de zenuwen en emoties te bedaren. De behandeling is me enorm mee gevallen en mijn herstel verliep vlekkeloos.

De TEO leek te werken, want ik werd voor de eerste keer uit mezelf ongesteld. De gyn had aangeboden een cyclus te volgen om te kijken of ik een spontane eisprong had, helaas bleek m’n PCOS nog volop aanwezig te zijn en had ik geen eisprong. Ik ging weer aan de ongesteldheidsopwekkers en we begonnen dit keer weer met Clomid. Het argument hiervoor was dat de TEO voor een reset van m’n hormoonhuishouding had kunnen zorgen en ik was mogelijk niet meer resistent. Ik had er een hard hoofd in, maar vond het prima om hiermee te beginnen, omdat ik nog nooit overstimulatie had gehad met Clomid. Een eisprong bleef uit, ik was nog steeds resistent. Na elke Clomid ronde, hielden we een maand rust, voordat we opwekkers namen en een nieuwe cyclus Clomid begonnen. Zo hebben we drie rondes Clomid gehad en toen kwamen we weer bij Puregon uit.

Dit keer hadden Ted en ik afgesproken dat we er genoeg van hadden. We zouden niet meer toegeven aan de idiote ophogingen die het team eiste. We wilden nu eindelijk eens doen wat we vanaf het begin al riepen: ophogen per klikje met de Puregon prikpen. Wonder boven wonder werkte het team dit keer met ons mee. Het was alsof ze een overleg hadden gepleegd waarbij ze hadden geconcludeerd: “Laten we voor deze mevrouw de protocollen maar varen, ze is al zo lang bezig, dus we proberen in overleg de behandelingen voort te zetten.” Heerlijk! Een verademing! Hoewel het ook wel pijnlijk was om elke keer te horen van weer een nieuwe gyn dat we toch al wel heel erg lang bezig waren. We mochten zonder discussie met 50IE Puregon beginnen en toen bleek dat er nog geen groei was, mochten we ophogen met 1 klikje. Dit heeft een prachtige cyclus opgeleverd met een eisprong, maar helaas geen zwangerschap.

Ted en ik hadden inmiddels weer vertrouwen en hoop: nu werden we zeker weer zwanger! De volgende cyclus had het team echter besloten dat we begonnen met 50IE + 1 klikje. Dat was niet geheel de afspraak, immers nog maar twee ophogingen en we zaten weer op die 75IE die me elke keer overstimulatie gaf. Twijfelend zette ik alle prikjes, ik vond het doodeng en ons optimisme daalde snel. Toen ook deze startdosis geen resultaat gaf, hoogden we op naar 50IE + 2 klikjes. Wederom vervloekte ik mezelf als ik de spuit zette, m’n lichaam schreeuwde het uit dat het te veel was. Bij de controle was mijn baarmoederslijmvlies opeens erg dik voor mijn doen en er bleken drie follikels groot genoeg te zijn om mee te springen met de Pregnyl. De uitdraai van deze echo hebben we bewaard en kun je hieronder bekijken. We konden dus zwanger worden van een drieling! Na overleg besloten Ted en ik dat we dit risico wilden nemen, immers hoe groot was de kans dat in alle drie de follikels een eitje zat, dat deze ook nog eens allemaal bevrucht zouden worden en in zouden nestelen? Daarnaast was dit pas de tweede bruikbare eisprong, zwanger zouden we niet worden.

Twee weken later op m’n NOD deden we een test. Terwijl ik plaste voelde ik een enorm ongesteldheidsgevoel en zei ik al tegen Ted dat hij er op moest rekenen dat we niet zwanger waren. Ik ging verder met mijn ontbijtritueel en na een tijdje riep Ted: “Is hij positief als er twee streepjes staan?” Ik vervloekte hem – een familietrekje – omdat dit toch wel het laatste was waarover hij grapjes moest maken. En terwijl ik al woedend op hem afstormde, liet hij onze knaltest zien. We waren weer zwanger!

Lees hier het vorige deel van Ronja’s Ooievaar.
Lees hier het volgende deel.

Waar is mijn oerdrang naar een kindje gebleven?

Terwijl ik Ronja’s Ooievaar in verschillende delen ben aan het schrijven, denk ik ook veel na over onze volgende kinderwens en hoe anders Ted en ik er beide in staan. We hebben nu immers een kindje en die oerdrang naar mama worden – die vooral ik voelde – is nu weg. Met die oerdrang bedoel ik een buikgevoel, een immense drang om zwanger te worden die met een oerkracht wordt aangestuurd en allesoverheersend is.

Voor onze eerste zwangerschap ging het als een trein: door, door en door. Ik wilde niet stoppen, ik wilde niet pauzeren, ik nam risico’s en het kon me allemaal niets schelen. Ik werd mama! Dikke vette punt! En ik was jaloers op anderen, ik vond het vreselijk dat zij wel makkelijk zwanger werden en ik niet. Ik wilde ook zo graag. En toen werd ik zwanger en vervolgens verloren we ons kindje met de miskraam. Daarna veranderde er een heleboel voor mij. Die oerdrang was er nog steeds, ik moest en zou mama worden, maar dit keer was ik al mama van ons overleden kindje en dat gevoel, die liefde, die was fantastisch. Die wilde ik! Daarna konden de zwangerschappen van anderen me niet zo veel meer interesseren en deed het me nog weinig, want ik wilde ons kindje, niet hun kindje en als ons kindje er eenmaal zou zijn dan was dat geweldig. Daar wachtte ik wel op.

Maar ik ging ook door met de achtbaan van de MMM, wel degelijk met een andere instelling, maar die oerdrang was niet te bedaren. Ook nu namen we risico’s, verlegden we onze grenzen en gelukkig leverde dat uiteindelijk resultaat op. Toen kwam daar Ronja, ons wonderkindje, ons prachtige meisje en onze liefste dochter. Nu zijn we gelukkig, mijn oerdrang om moeder te worden is getemd.

Ik wil graag meer kinderen. Ted wil ook dolgraag nog een kindje. Ik zet het bewust anders neer, want Ted is realistisch en bekijkt het van zwangerschap tot zwangerschap. Eerst maar eens nog een kindje als dat er al komt en over de toekomst kunnen we niks zeggen, dat is zijn houding, want we weten het simpelweg niet. En gelijk heeft hij. Ik droom: ik wil graag meer kinderen, het liefst drie, wie weet vier. Toch ben ik daar tegenwoordig ook realistischer in, want eerst moeten we maar bekijken hoe een volgende zwangerschap zal gaan.

Wellicht dat daarom die oerdrang ook is getemd: het zwanger zijn hoeft van mij niet meer. Het was heerlijk om zwanger te zijn, ondanks alle zorgen en complicaties, het was een magische prachtige tijd. Niks is mooier dan je kindje voelen in je buik en Ronja was duidelijk aanwezig 24/7. Het was ook doodeng. Het liefste zou ik op een knopje drukken en zo een kindje van ons beide in m’n handen krijgen. Dat hele proces van zwanger worden en zwanger zijn, kan me gestolen worden. Interesseert me niet meer. Als iemand mij nu ook vertelt dat ze zwanger is, dan heb ik medelijden. Ik schrik en ben bezorgd. Een zwangerschap is voor mij een levensbedreigende situatie, niet een situatie vol vreugde en nieuw leven. Dat is jammer, maar het is wel de realiteit.

Voor een volgend kindje – je zult merken dat ik het altijd heb over onze wens voor een volgend kindje, immers we hebben al twee kindjes: ons eerste kindje dat we nooit hebben gekend en onze Ronja – voor dat volgende kindje wil ik niet zo ver gaan als voor Ronja. Ik wil zelf gezond blijven, voor m’n gezin en voor mezelf. Ik wil oud worden en straks kleinkinderen meemaken. Ik wil de rest van de wereld nog zien. Ik wil heel veel wat los staat van onze kinderwens. Toch wil ik meer kinderen, maar niet meer ten koste van alles en dat was eerder wel anders.

Nogmaals, als het knopje om een kindje van Ted en mij te krijgen zou bestaan, dan zou ik iedereen bevechten om er op te kunnen drukken, want nog een kindje wil ik dolgraag, dat is nog steeds mijn diepste, liefste wens. Maar die enorme drang, die wil om mama te worden, die oerdrang, dat buikgevoel, dat is allemaal verdwenen. Er is nu rust en bezinning en dankbaarheid voor wat we wel hebben. Ik ben mama van onze kindjes en dat is prachtig. ♥

Onze eerste zwangerschap en miskraam

We waren onverwacht toch zwanger geworden. Wat was dat een wonder! Het was namelijk relatief spontaan gebeurd. Doordat er zo veel cystes bij mij zaten, was er toch ergens een eitje gesprongen, die was heel erg toevallig ook nog eens bevrucht en ingenesteld. We waren er ondersteboven van en Ted geloofde het allemaal pas toen ik een digitale test deed waarop ‘zwanger’ stond.

M’n vriendinnen mochten het gelijk weten, net als m’n moeder. Iedereen was blij en vol steun en wat genoten we er van! Nadat deze eerste vreugderonde wat was gezakt, kwamen de zenuwen voor de echo. We waren zwanger, maar nu nog het definitieve bewijs. Gelukkig was er een duidelijk boontje te zien met al kleine stulpjes waar armen en benen zouden komen en een prachtig kloppen hartje dat we ook nog eens mochten horen. Ons geluk kon niet meer op, we konden het van de daken schreeuwen en iedereen mocht weten dat wij eindelijk zwanger waren.

Vanaf die prachtige echo was het ook ons kindje, ons allereerste allerliefste allermooiste kindje waarvan we zielsveel hielden. Elke dag maakte ik contact, legde ik m’n hand op m’n buik en praatte ik met ons kindje. We maakten buikfoto’s, want die buik van mij begon natuurlijk direct te groeien! En verder waren we redelijk terughoudend, eerst maar eens die 12 weken afwachten en dan konden de echte voorbereidingen beginnen. Toch kwam ik tegen de 10 weken een prachtig lief knuffelbeertje tegen, die nam ik mee voor ons kindje. Dat mocht toch wel? Ik was immers nu zwanger, hoe het in de toekomst zou gaan wist ik niet, maar nu wilde ik wat kopen voor dat prachtige wondertje met zo’n heerlijk kloppend hartje.

Rond de jaarwisseling had ik bij het afvegen na een plasje op het toilet een naaldpuntje bloed in m’n wc-papiertje. Naar bloed turen was ik natuurlijk na al die tijd erg goed geworden, dus er was geen twijfel mogelijk dat dit bloed was. Vanaf dat moment wist ik dat het voorbij was.

We maakten een afspraak voor een extra echo bij de gyn, want we zouden pas met de termijnecho overstappen naar de verloskundige en omdat het geen spoed was, konden we een dag later terecht. Wat volgde was een van de verdrietigste momenten uit mijn leven. De echo liet een dood kindje zien, al groot met hoofdje en armpjes en beentjes, maar zonder kloppend hartje. ‘Het is niet goed,’ zei de gyn. Ons kindje was overleden. Verdoofd liep ik terug naar het hokje om me weer aan te kleden, Ted bleef zitten, maar eenmaal daar wenkte ik hem bij me en in dat hokje hebben we samen verschrikkelijk gehuild. Dat zouden we nog veel vaker doen in de maanden die volgden.

Een week later, ik was inmiddels 11 weken zwanger van ons overleden kindje, kregen we wederom een echo. Ons kindje was volledig verkalkt en alle mooie dingen die we duidelijk zagen bij de vorige echo waren niet meer te zien. We kregen pillen mee om de miskraam op te wekken, want ik wilde het niet afwachten. Ted ging naar z’n werk en ik bracht de eerste pillen in. Vrijwel direct begonnen de weeën en heb ik Ted terug naar huis gehaald, want ik wist niet wat mij overkwam. Wat volgde was pure horror: 12 uur lang weeën, verschrikkelijke pijn en ellende. Om deze hel enigszins door te komen namen we de pijnstilling die nog over was van de hyperstimulatie en na overleg met de dienstdoende arts van de verloskamers namen we een dubbele dosis, maar de pijn werd er niet minder op. En zo beviel ik die nacht van ons eerste overleden kindje; een hoopje bloed en stolsel.

De echo de volgende dag liet duidelijk zien dat het kindje geboren was geworden, maar dat er nog wat bloed in de baarmoeder zat. Ik zou dus nog wel even blijven bloeden, maar uiteindelijk was de verwachting dat het bloeden zou stoppen en het hiermee voorbij was. Toch zat het me niet helemaal lekker. Daarnaast was ik fysiek op, ik kon nauwelijks lopen, kon niet meer fietsen en was gebonden aan m’n bed. Twee weken heb ik afgewacht en twee weken bleef ik verschrikkelijk veel bloed verliezen. Het stonk, een hele typische zure geur, later bevestigde de gyn dat normaal bevallen mama’s door hetzelfde proces heen gaan met diezelfde typische geur. Ze voegde er aan toe dat ze hoopte dat ik het nog eens zou meemaken, maar onder andere omstandigheden, wat ik een prachtig lieve troostende opmerking vond.

Na die twee weken maakte ik weer een afspraak en dit keer drong ik aan op een curettage. Ik was intens verdrietig, fysiek en mentaal gesloopt en kon het niet aan om zo te blijven bloeden. De gyn stemde hiermee in, achteraf bevestigde de gyn dat de curettage ook noodzakelijk was geweest. De placenta was namelijk niet meegekomen met de bevalling en was pas tijdens de curettage verwijderd.

De curettage was verschrikkelijk confronterend en op de operatietafel kreeg ik een paniekaanval. De verpleegsters en de gyn probeerden me te troosten en vroegen of ik snel onder narcose gebracht wilde worden zodat het achter de rug was, ik stemde in. Vervolgens werd ik leeg wakker, net zo overstuur als dat ik was op de operatietafel en vroeg ik naar Ted, die gelukkig snel kwam. Wederom hebben we gehuild en elkaar getroost. Na controle van de gyn mochten we naar huis, ze merkte nog op dat ik weinig bloed verloor, terwijl ik zo veel was verloren tijdens de ingreep. Bijna bij de auto begon ik verschrikkelijk veel te bloeden. We hebben mij in de auto geladen en zijn als een gek naar huis gereden, eenmaal daar liet ik een spoor van bloed achter van de auto tot op de badkamer. Daar kleedde ik mij uit en stond ik in een poel van m’n eigen bloed. We waren wederom in een horrorscenario terechtgekomen. De gyn aan de telefoon kon ons niet verder helpen, want die zei dat bloedverlies normaal was na een curettage en toen het bloeden uit zichzelf weer stopte, hebben we onze rust gepakt. Ik weigerde terug naar het ziekenhuis te gaan. Ik wilde niks meer.

Hierna volgde voor ons een intense rouwperiode. Ted stortte zich op z’n werk en z’n routine, hij sloot zich af voor de emotie. Ik sloot mij af voor de wereld en probeerde alles en iedereen op een afstand te houden. Langzaamaan werd de pijn minder vers en kwam er ruimte voor verwerking. Daar heb ik hulp bij gehad en uiteindelijk hebben Ted en ik samen professionele hulp gezocht. Op deze manier hebben we samen de dood van ons eerste kindje een plekje kunnen geven.
Tijdens het rouwproces heb ik mij aangesloten bij Freya, wat mij erg veel positieve kracht heeft gegeven. Ook heb ik veel gehad aan de documentaire Water Children.

Lees hier het vorige deel van Ronja’s Ooievaar.
Lees hier het volgende deel.

Onze weg in de MMM naar onze eerste zwangerschap

In 2009 besloten Ted en ik voor een kindje te gaan. Ik was al heel erg lang aan de pil, omdat ik te veel bloedde als ik ongesteld was. Ik bloedde erg veel 2 weken lang en 2 weken later werd ik weer ongesteld. Toen ik van de pil af was, bereidde ik mezelf voor op heftige ongesteldheden met veel pijn en bloedverlies, maar er gebeurde niks. Natuurlijk dacht ik eerst dat ik zwanger was, maar na negatieve testen en nog altijd geen bloed, ben ik naar de huisarts gestapt.

De huisarts heeft ons eerst drie keer weggestuurd met de boodschap dat ik nog wel erg jong was en het goed zou komen. Ik had echter een heel slecht voorgevoel en wist zeker dat er iets goed mis was. Bij het volgende huisartsbezoekje opperde ze de optie van PCOS, maar ik voldeed niet aan het beeld, want ik had geen overgewicht. Op mijn aandringen stuurde ze me door naar het ziekenhuis en daar werd PCOS geconstateerd. Op dat moment stortte mijn wereld volledig in, ik was er namelijk van overtuigd dat ik nooit kinderen zou kunnen krijgen.

Doordat we vrij snel de diagnose PCOS hadden gekregen, hebben we ons nooit verdiept in de cyclus en heb ik me nooit ingelezen over hoe ik eigenlijk het beste zwanger kon worden. Ik was er namelijk van overtuigd dat ik direct zwanger zou worden, onze beide moeders werden dat namelijk ook, dus waarom ik niet? Aan beide kanten zat het toch goed? Wat was ik ontzettend naïef! Aan de andere kant ben ik blij dat ik toen niet wist wat er allemaal voor vruchtbaarheidsproblemen konden ontstaan.

PCOS staat voor PolyCysteus Ovarium Syndroom. In mijn geval betekent dit dat ik in mijn eierstokken een heleboel follikels heb zitten, zo veel dat er geen enkele groot genoeg kan worden voor een eisprong. Ik heb dus te veel eitjes. Op de site van Freya kun je meer lezen over PCOS en ook over de langetermijn gezondheidsrisico’s, het heeft namelijk betrekking op meer dan alleen de kinderwens.

Al snel stonden we onder behandeling van een fertiliteitspoli. De gynaecologen zeiden stuk voor stuk dat ik snel zwanger zou worden, ik was immers jong en gezond. Ik kreeg allereerst Clomid, hiermee zou ik toch zeker snel een eisprong krijgen. Nu moet ik hierbij zeggen dat het inderdaad zo is dat de meeste vrouwen met PCOS relatief snel en makkelijk zwanger worden. Een paar kuurtjes Clomid, goed getimede seks en hoppa er is een prachtige zwangerschap. In ons geval ging het echter heel anders en het heeft mij erg veel pijn gedaan dat artsen tegen mij zeiden dat ik snel zwanger zou worden terwijl dit nooit snel is gelukt. Ik heb vier kuren Clomid gehad, met 100mg heb ik één hele late eisprong gehad (de follikel werd erg groot) en daarna werd ik resistent.

De volgende stap waren de hormooninjecties, FSH, in dit geval Menopur. Wederom kregen wij goede berichten te horen van de gynaecologen: de injecties zouden zeker weten een eisprong opwekken en ik zou heel snel zwanger zijn.
De verschrikkelijke spuiten met lange naalden die mijn buik bond en blauw maakten! Ik heb gejankt de eerste keer dat Ted de spuit zette, want ik was te scheiterig om het zelf te doen. Het was een groot drama en ik vond het afschuwelijk. Tijdens de follikel metingen bleek er geen enkele follikel dominant te worden, ik had nog steeds mijn kikkerdril eierstokken. Dus besloten ze op te hogen naar 2 ampul Menopur. Twee dagen later had ik volle eierstokken, aan beide kanten waren er meer dan 30 grote follikels. Ik was gehyperstimuleerd.

De hyperstimulatie was hefitg en intens pijnlijk. Er volgden veel bezoekjes naar de verloskamers midden in de nacht vanwege pijn. Ik heb er maanden van moeten bijkomen en heb erg veel pijnstilling nodig gehad. Het was ronduit afschuwelijk en ik werd bang, ik werd nu geconfronteerd met de risico’s van vruchtbaarheidsbehandelingen. Vervolgens stelden de gynaecologen voor om door te gaan met de Menopur. Toen de dosis van 1 ampul opnieuw geen resultaat gaf en ik moest ophogen, heb ik geweigerd en hebben we de cyclus afgebroken. We gingen over op Puregon.
Op dit punt waren Ted en ik inmiddels wel iets wijzer geworden: we wisten dat ik tot een kleine groep van PCOS-dames behoorde die moeilijk te stimuleren was, omdat er voortdurende overstimulatie plaatsvond. Dit namen we mee in onze weg en inmiddels geloofden we de gynaecologen niet meer toen ze zeiden dat we snel zwanger zouden zijn.

Puregon is in feite hetzelfde middel als Menopur, alleen komt dit in een prikpen, waardoor de dosis beter afgesteld kan worden. Ideaal voor een patiënt als ik, toch? Ik was onder behandeling in een academisch ziekenhuis. Een team van gynaecologen beslist over mijn behandelingen en ik krijg bij elke follikelmeting een gynaecoloog in opleiding te zien, niet mijn hoofdbehandelaar. Zo heb ik in het behandeltraject heel erg veel artsen gezien. Het team had besloten dat ik zou starten met een dosis van 75 eenheden, dit bleek te veel en ik had overstimulatie, wat niet zo heftig was als de hyperstimulatie, maar toch nog zeer pijnlijk voor mijn toch al beurse en vergrootte eierstokken.

Het was dus duidelijk dat de normale startdosis niet op mij van toepassing was en dus gingen we lager zitten. We zakten naar de 50 eenheden en wederom gaf dit niet het gewenste resultaat, dus hoogden we op naar de 75, een beslissing die ik nooit heb begrepen. In het verleden was namelijk toch aangetoond dat 75 te veel was en ik overstimulatie had? Deze cyclus eindigde dan wederom in een overstimulatie en zo ging het maar door. Ted en ik waren op een gegeven moment moe en besloten een pauze in te lassen. We lieten onszelf en mijn lijf even bijkomen van alle behandelingen.

Toen we na deze pauze terugkwamen besloten we dat we instemden met wat het team graag wilde: een LEO. Alleen wel onder onze voorwaarden en in de vorm van een TEO. Zo was er geen incisie nodig en had ik een sneller herstel. Er was echter een wachtlijst voor de TEO en in de tussentijd stelde het team voor om opnieuw te starten met Puregon. Dit deden we op de lage startdosis van 50 eenheden en wonder boven wonder hadden we eens een prachtcylus met een eisprong op CD17. Helaas werden we niet zwanger en bij de uitgangsecho bleek ik ook nog eens verschillende cystes te hebben.

Het team vertelde ons dat m’n lijf moest bijkomen en ik maar aan de pil moest gaan. Ik weigerde om nog meer hormonen in de mix te gooien en besloot af te wachten totdat de cystes uit zichzelf verdwenen zodat ik de TEO alsnog kon doen. Om te zorgen dat ik niet wederom complicaties kreeg van deze vele cystes, kreeg ik om de twee weken een echo en na verloop van tijd waren de cystes verdwenen. Het team legde ons uit dat we nu niet zwanger konden worden en dat de TEO zoals gepland uitgevoerd kon worden. Op een gegeven moment was er een feestje en besloot ik ter controle even een zwangerschapstestje er tegenaan te gooien, je weet immers maar nooit en ik zou het mezelf nooit vergeven als ik toch had gedronken terwijl ik onverwacht zwanger was. Dit deden we wel vaker en het was haast routine geworden. Enorm was mijn verbazing toen er twee streepjes op de test kwamen! We waren zwanger! En wat waren we dolgelukkig, eindelijk na 20 maanden behandelingen waren we in verwachting van ons eerste wondertje.

Lees hier het volgende deel van Ronja’s Ooievaar.