Buikbaby update: keeping my eyes on the price

In week 6 begon de ellende van het ziek, zwak en misselijk zijn. Bij het aanbreken van week 7 gaat het ronduit slecht en zijn de dagen met Ronja alleen nauwelijks door te komen. Dit wist ik gelukkig al van tevoren: als ik zwanger ben, dan ben ik ziek.

Ik ben ongelofelijk misselijk en sta voortdurend op het punt van overgeven. Ik heb gelukkig geleerd hoe ik overgeven tegen moet houden, want er is niets dat ik meer haat dan dat, het doet mij verschrikkelijk veel pijn en geeft ook geen opluchting van de misselijkheid. Het eten wordt elke dag minder, ik zal waarschijnlijk weer gaan afvallen de komende maanden en ik vind het erg jammer dat niks me meer smaakt. Door de misselijkheid weet ik niet goed wat ik nog kan eten, omdat ik overal van moet kokhalzen.

Verder ben ik fysiek uitgeput. De oververmoeidheid versterkt de misselijkheid. Zodra Ronja begint aan haar dutje, ga ik ook dutten. Daarna voel ik me eventjes een stuk beter en kan ik wat actiever zijn. De misselijkheid kregen we tijdens de zwangerschap van Ronja onder controle met Emesafene, maar de vermoeidheid niet, want die bleef de gehele zwangerschap dankzij m’n zwangerschapsvergiftiging.

Daarnaast komen er af en toe kleine kwaaltjes opzetten, zoals het maagzuur dat elke avond voor het slapen gaan om de hoek komt kijken. Hiervoor slikte ik bij Ronja maagbeschermers, omdat ik er heftige krampen door kreeg. Hopelijk neemt het dit keer niet zo’n enge vorm aan. Het tandenpoetsen wordt langzaam ook een ramp, ik kan het niet lang volhouden zonder dat alles naar boven komt. Ik ga daarom overschakelen op een tandpasta die niet schuimt, dat hielp vorige keer ook.

Ted heeft het maar zwaar met een zieke Arcadia, want ziek is chagrijnig en dan krijgt hij de wind van voren. Trouwens, iedereen in m’n buurt krijgt flink op z’n donder, ik ben gewoonweg geen aangenaam persoon als ik ziek ben, helaas is Ted altijd in de buurt. Arme man. Ik ga proberen zo positief mogelijk te blijven naar hem toe, zodat het voor hem ook wat makkelijker is. We vinden het allemaal spannend.

Het gekke is dat ik hier allemaal ook last van had tijdens de zwangerschap van Ronja, maar toen was ik vreselijk onzeker vanwege de eerdere miskraam. Dit keer is die onzekerheid er niet, maar heb ik vertrouwen in dit kindje. Ik maak me echter langzamerhand zorgen, want de kwaaltjes zijn heftiger als bij Ronja en komen eerder. Ik ben bang dat de zwangerschap zich zal herhalen, omdat alles hetzelfde aanvoelt. Wie weet verandert dat nog of wie weet komt het doordat er een meerling in m’n buik groeit, we weten het over een paar weken.

In de tussentijd hou ik m’n ogen dus gericht op de prijs: een gezond voldragen kindje. Een kindje van ons, net zo bijzonder en lief en geweldig als onze liefste Ronja. Contact maken met dit kindje vind ik lastig en ik merk dat ik moeite heb met me open te stellen voor de liefde naar zo’n klein wondertje toe. Dat komt nog wel als we wat verder zijn en als ik ons kindje kan voelen. Dan weet ik dat het grote genieten gaat beginnen, hoe ziek ik me ook ga voelen of hoe heftig het ook gaat worden.

Een mama van drie gaf me de tip om m’n verstand op nul te zetten en gewoon te gaan. Zo ben ik Ronja’s zwangerschap en couveusetijd ook doorgekomen. Suck it up en gaan met die banaan, gewoon doorknallen. Een zwangerschap is maar tijdelijk, een kindje is voor altijd. Ik ga proberen dit kindje zo goed mogelijk te laten groeien en hopelijk loopt het dan allemaal goed af.

Buikbaby update: ziek, zwak en misselijk

Week 6 is alweer aangebroken en het voelt weer precies hetzelfde als bij Ronja. Ik ben verschrikkelijk ziek, zwak en misselijk. Dat ben ik niet meer gewend, aangezien ik hard sportte en het huishouden op rolletjes had lopen. Nu moet ik veel uit handen geven en komt er meer op Ted aan. We hebben dit en nog veel meer graag over voor ons mooie wondertje.

Afgelopen week zijn we voor het eerst naar de gynaecoloog gegaan, onze dr. P. Een hele fijne vrouw die Ronja gezond op deze wereld heeft weten te krijgen. We hebben kortom het volste vertrouwen in haar en het was erg fijn om haar weer te zien. Ze is enorm praktisch, maar voelt je tegelijkertijd goed aan. Zo zei ze bij binnenkomst meteen: “Bijkletsen doen we straks wel, laten we eerst die echo maken.” YES! Natuurlijk wil je meteen een echo en zien hoe het met ons kindje gaat. Wat een heerlijke vrouw is dr. P.

Op de echo was een mooie zwangerschap te zien van ongeveer 5 weken, met zekerheid kon dr. P. niks zeggen over de termijn of over een mogelijke meerling. Maar we zijn zwanger, in de baarmoeder, een heleboel rampscenario’s waren door deze prachtecho al uitgesloten en het beeld kwam overeen met de termijn die ik dacht.

Daarna volgde een gesprek met een krijsende veeleisende Ronja op de achtergrond, Ted die haar probeerde te managen en dr. P en ik die heel rustig elkaar probeerden te begrijpen. Dit keer hebben we een plan voor de zwangerschap en is het mogelijk om alle zaken die bij Ronja misgingen nu beter te managen met behulp van medicatie. Zo ga ik vanaf 12 weken ascal slikken als bloedverdunner voor de doorstroming van de navelstreng en ook calcium om de zwangerschapsvergiftiging tegen te gaan.

Over een eventuele keizersnede kon ze weinig zeggen. Natuurlijk zou ik zo weer een keizersnede doen als dat moest om dit kindje te redden, maar ik hoop ontzettend hard op een vaginale bevalling, want de keizersnede is me enorm tegen gevallen vooral als ik zag dat de dames die normaal waren bevallen na één dag alweer konden rondlopen. Dat duurde bij mij weken. Wel gaat dr. P’s voorkeur uit naar een vaginale bevalling en alleen in noodgevallen zullen we overgaan op een keizersnede. Dat is alvast mooi, want als het mogelijk is gaan we vaginaal bevallen!

Opmerkelijk was dat er weer cystes in m’n eierstokken zitten! Bij onze eerste zwangerschap zijn we dankzij een cyste zwanger geworden, maar verdween de cyste zodra ik zwanger was. Bij Ronja’s zwangerschap zat er een enorme cyste van wel 10 cm, die pas rond de 15 weken verdween. Dit keer zat in beide eierstokken een grote cyste, eentje van 5cm en eentje van 2cm. Ik maak me er geen zorgen om en dr. P zei gelijk dat sommige vrouwen dit hebben als ze zwanger zijn en dat het de zwangerschap ondersteunt. Ik verwacht dat deze cystes net als bij Ronja vanzelf zullen verdwijnen.

We gingen met een goed gevoel, een prachtige echo en een plan weer terug naar huis met ons klein duivelskind dat erg blij was weer uit de dokterskamer weg te zijn en er gelijk vandoor rende natuurlijk om op avontuur te gaan in het grote ziekenhuis. De volgend afspraak staat op wanneer ik bijna 10 weken zwanger ben, we hopen dat we dan een mooi groeiend kindje zien en meer te weten komen over deze zwangerschap.

Ondertussen groeit mijn flinke bol goed door. Het wordt nu echt al een beginnend bolletje, zoals je kunt zien. Ik geniet daar enorm van! De komende tijd hebben we geen afspraken met mensen die het nog niet weten. Na de volgende echo mag van mij de hele wereld het weten, dus dan maakt het me niets meer uit. In de tussentijd ga ik m’n buik niet verbergen en mochten mensen er achter komen, so be it.

Daarnaast ben ik goed zwanger: ziek, zwak en misselijk. De misselijkheid en het eten zijn een dagtaak, het begint lastig te worden om Ronja te verzorgen en het huishouden te doen. Ted heeft de boodschappen al grotendeels van me overgenomen, helpt af en toe met koken, stofzuigt en dweilt de woonkamer. Als het net zo zwaar wordt als met Ronja, zal hij meer moeten gaan doen en zal ik de hulp van onze ouders moeten inschakelen. We merken vanzelf hoe het gaat en ik probeer rust te pakken waar dat kan. Met liefde voel ik me zo ellendig, maar het is jammer dat dit ten koste gaat van mijn quality time met Ronja. Ik ben blij dat ze over een paar weken naar de peuterspeelzaal gaat, waar ze lekker kan ravotten met andere kindjes, zodat ik haar thuis in alle rust lief kan hebben.