Het was me het weekje wel voor ons. Het begon met een dip in energie en eindigde met een spoedbezoekje aan het ziekenhuis waarbij ik ondersteboven werd gekeerd. Buikbaby zit nog lekker in de buik en het gaat gelukkig goed! Wat er wel aan de hand is? Ik zal het proberen uit te leggen.
Inmiddels ben ik ruim 17 weken zwanger. Gelukkig: het schiet op! Snel richting die 24 weken, dan is onze buikbaby levensvatbaar en zullen ze ingrijpen mochten er complicaties voorkomen. Dan doen ze er alles aan om ook de baby te redden. Maar makkelijk wordt het ons niet gemaakt.
Vorige week begon al minder doordat m’n energie weer plotseling ver te zoeken was. Meteen nam ik wat gas terug: niet meer het huis schoonmaken, veel rusten en alleen mezelf & Ronja verzorgen. Ik was begonnen met het afbouwen van de Emesafene, maar vanaf het moment dat ik maar één tabletje nam, werd ik ook gelijk enorm misselijk en kwam die kokhals-reflex sterk terug. Toen ik ook weer ging overgeven, ben ik maar teruggegaan naar m’n twee tabletjes. Ik gok dat ik die ook weer deze gehele zwangerschap nodig zal hebben. Voorlopig probeer ik niet meer af te bouwen, want er breekt een tijd vol zorgen en stress aan voor ons.
Sinds een aantal weken heb ik last van harde buiken, heel normaal in een zwangerschap. Niet normaal was dat ze zonder reden op kwamen zetten en niet meer weggingen. Dit ging soms gepaard met wat lichte pijn en krampen. De tweede dag dat deze buiken aanhielden, besloot ik aan de bel te trekken en moest ik van dokter P. gelijk langskomen. Ik werd gecheckt op blaasontsteking, weeënactiviteit, echo van de baby, baarmoederhalslengte en eventuele ontsluiting. Na een ellendig bezoekje – waarbij het een gedoe was om een oppas voor Ronja te regelen, op tijd met het OV in het ziekenhuis te komen en ik ook nog ’s een of andere incompetente co-assistent kreeg – werd ik gelukkig helemaal goedgekeurd. Geen dreigende vroeggeboorte. En daar maakte ik me die dagen toch behoorlijk druk om.
De spoedgynaecoloog – want ik kon helaas niet terecht bij dokter P. – vond dat ik het rustig aan moest doen en dit gaf ze aan als verklaring voor de harde buiken. Ik vrees dat ze ongelijk heeft. Ik doe het al rustig aan. Tenzij ik volledige bedrust ga aanhouden, weet ik niet hoe ik het rustiger aan moet doen. Ondertussen draag ik steunende buikbanden, dekentjes rond m’n buik om hem warm te houden en neem ik m’n rust zoals ik al deed. In het weekend kan ik heerlijk relaxen dankzij m’n allerliefste Ted.
Ik ken de harde buiken niet, want ik heb ze nooit gehad tijdens Ronja’s zwangerschap. Ik ben dan ook blij dat alles nog potdicht zit. Ook weet ik dat harde buiken kunnen leiden tot krampen, wat weer leidt tot weeënactiviteit en een uiteindelijke vroeggeboorte. Ik vraag me af waar dit moet eindigen als ik al zo vroeg zo’n intensieve harde buiken heb? Ik maak me dan ook veel zorgen, wat natuurlijk weer niet goed is voor diezelfde harde buiken.
Daar bovenop komt de stress van de gevarenzone: na de 20 weken echo ging het met Ronja hard achteruit. Niet veel later was ze er al. Die periode komt nu akelig dichtbij en ik denk dat dit voor mijn voortdurende koppijn zorgt. Ik ben een piekeraar. Normaal creëer ik rust in m’n hoofd door fysiek tot rust te komen: sporten! Nu komt er geen rust in m’n lijf, dus ook niet in m’n hoofd. Ik probeer de boel wel te relativeren. De onderzoeken laten mooie waardes zien, de baby doet het goed en de artsen zijn tevreden. Ik weet wanneer ik aan de bel moet trekken. Ook is dit fysiek een zwaardere zwangerschap dan die van Ronja. Toen lag ik in bed of op de bank. Dat is er nu niet meer bij. Ik ben voortdurend met mijn peuter bezig en daardoor zal het fysiek sneller achteruit gaan en zwaarder worden.
Door zo veel mogelijk rust te pakken, veel te praten over m’n zorgen en met hulp van onze ouders probeer ik deze periode zo goed mogelijk door te komen. Hoe zwaar dit ook is, het is niet te vergelijken met de stress, angst en drukte van nog een couveuseperiode. Ik hoop dat ons gezin dat niet nog eens hoeft mee te maken.
Links 5 weken zwanger
Rechts 17 weken zwanger
Arcadia 
Lieverd wat een spannende tijden. Ik hoop zo dat je niet weer het zelfde gaat nee maken. Je zorgen begrijp ik maar al te goed. Kun je niet voor je gemoedsrust deze week alsnog bij dokter p terecht?
Ik heb vrijdag gelukkig een belafspraak staan! Dus dan spreek ik haar weer, de week erna weer een controle.
Naar om te lezen dat je je zo rot voelt 😦 Roos had ook al snel veel harde buiken en angst hierdoor door het verhaal van Ayden, maar die zit mrogen op 36 wk, dus echt: het zegt niks! Hoe moeilijk ook, dit is een andere zwangerschap – wel weer een zware en gecompliceerde, maar een andere – een individuele. Probeer de positieve dingen erin te zien, het verschil met toen en nu en hoe dit dus tot een ander uiteinde kan leiden. Knuffel!
Heerlijk wat een fijne peptalk! Dankjewel! De harde buiken zijn af en toe (als er pijn bij komt) nog zorgelijk, maar verder begin ik er aan te wennen. Ik vertrouw er op dat deze baby ons nog meer geluk gaat brengen en gewoon lekker dik en voldragen uit de buik komt!