Na een hoop frustratie en gedoe is het zwangerschapsdiabetes-avontuur een vroege dood gestorven of liever gezegd: ik heb het om zeep geholpen. Wat een ongelofelijke onzin is het geweest en ik ben blij dat ik me er niet meer druk om hoef te maken!
Voor sommigen zal het ongetwijfeld erg vervelend zijn om te horen te krijgen dat ze zwangerschapsdiabetes hebben en hangt het als een zwarte wolk boven hun zwangerschap. Voor ons is het peanuts vergeleken met wat we mee hebben gemaakt met Ronja. Ondanks dat we het dus makkelijk konden relativeren, vond ik toch dat ik behoorlijk veel moest doen voor waardes die niet eens zo verkeerd waren. Wat ik dan precies allemaal moest doen? Ik zal het gaan uitleggen.
Mijn nuchter glucose bleek bij de laatste onderzoeksdag ietsjes te hoog en daarom hebben ze een glucose tolerantie test uitgevoerd. Hieruit bleek weer dat die nuchtere waarde ietsjes te hoog was en daarom moest ik mijn dagcurve een keertje bijhouden. Voordat ik dit deed, had ik in ieder geval m’n dieet alweer aangepast en alle geraffineerde suikers de deur uit gedaan. Net als voor de zwangerschap eet ik nu hartstikke gezond en zo veel mogelijk gifstof vrij.
Die dagcurve gaf een beetje vreemde waardes aan. Na m’n lunch was m’n glucose te hoog en na m’n avondeten te laag. Dit had ik 1 uur na de maaltijd telkens geprikt. Vervolgens wilden ze me doorsturen naar drie nieuwe specialisten: een diëtiste, een diabetesverpleegkundige en een internist. Dit heb ik afgehouden, omdat ik eerst met dokter P. wilde overleggen wat nu wijsheid was. Immers: ons probleem was toch dat we te kleine kindjes kregen die niet goed konden groeien? Wat was dan het probleem van mogelijke zwangerschapsdiabetes. Dokter P. zag ook niet zo de noodzaak in van het hele circus en wilde alleen graag dat de endocrinoloog eens naar de situatie keek, omdat deze het totaalplaatje van mijn hormonen (inclusief de ziekte van Graves) in kon schatten en daarover mee kon denken. Prima!
Toen ik echter die afspraak wilde maken, moest ik perse ook met de diabetesverpleegkundige een consult inplannen, want immers zij was vele malen belangrijker dan de internist aldus de assistente aan de telefoon. OK dan maar dacht ik. Ik heb eerlijk gezegd geen goed woord over voor de verpleegkundige die ik sprak. Ze had geen enkele grip op m’n gecompliceerde zwangerschap en medicatiebeleid, dat begreep ze gewoonweg niet en ze snapte al helemaal niet dat ik me niet druk maakte om die zwangerschapsdiabetes, immers deze situatie moest toch wel streng gecontroleerd worden. Daarnaast vertelde ze me dat m’n vorige dagcurve eigenlijk niet goed was gemeten, want normaal gesproken moet je 2 uur na de maaltijd prikken en niet 1 uur. Ik vroeg mij tijdens het gesprek telkens meer af of ik wel zwangerschapsdiabetes had, het begon er steeds meer op te lijken dat dit niet het geval was.
Daarnaast was er nog de discussie over de diëtiste. Zij hadden mij al een foldertje meegegeven waar o.a. light en dieet producten werden aangeraden en waar werd uitgegaan van maaltijdenschema’s van maar drie maaltijden. Ik vond het werkelijk waar het meest belachelijke slecht geïnformeerde voedingsadvies ooit. Dus ik weigerde om met hen een afspraak te maken, ook niet als het alleen telefonisch kon, want met alle respect voor diëtisten die wél weten waar ze het over hebben: deze diëtisten kon ik op geen enkele manier serieus nemen. Dat vond de verpleegkundige maar lastig om te behappen, maar je kunt verder weinig als ik iets écht niet zie zitten.
Uiteindelijk vroeg ze me drie keer m’n dagcurve bij te houden. Ik legde haar m’n ingewikkelde eetschema en dutjesschema uit en dat het wel erg lastig werd met 6 tot 8 maaltijden op een dag om mooie prikmomenten uit te zoeken. Ook had Ronja Carnavalsvakantie en was ik veel met haar alleen, dus kon ik niet zomaar prikken wanneer ik wilde. Dat vond ik gevaarlijk met zo’n nieuwsgierige peuter. Ik waarschuwde haar al dat ik dit hele plan eigenlijk niet zag zitten en dat ik dacht dat ik hoogstens één dagcurve voor haar zou hebben.
Zo gezegd zo gedaan. Ik heb één dagcurve bijgehouden. Waarbij het ellende was dat ik niet binnen de eerste drie tot vier uur dat ik wakker was drie maaltijden kon nuttigen, maar goed: ik heb het voor elkaar gekregen! En nog goed weten te eten ook! En de waardes waren prachtig, volgens het boekje. Deze heb ik doorgebeld naar de diabetesverpleegkundige en daarmee heb ik bij hen de behandelingen stopgezet.
Afgelopen woensdag heb ik nog een belletje gehad van m’n endocrinoloog. Die heeft ook de waardes eens bekeken en gevraagd of ik 1x per week m’n dagcurve wil bijhouden. Als deze waardes boven de 6,8 komen, moet ik contact met haar opnemen en starten met medicatie. Anders kunnen we het zo laten lopen. Daar kan ik me op zich wel in vinden. Dus voorlopig is het diabetesavontuur nog niet afgelopen, maar wat mij betreft is het nooit echt begonnen. Volgens mij loopt het allemaal wel los.
Arcadia 