Onze eerste zwangerschap en miskraam

We waren onverwacht toch zwanger geworden. Wat was dat een wonder! Het was namelijk relatief spontaan gebeurd. Doordat er zo veel cystes bij mij zaten, was er toch ergens een eitje gesprongen, die was heel erg toevallig ook nog eens bevrucht en ingenesteld. We waren er ondersteboven van en Ted geloofde het allemaal pas toen ik een digitale test deed waarop ‘zwanger’ stond.

M’n vriendinnen mochten het gelijk weten, net als m’n moeder. Iedereen was blij en vol steun en wat genoten we er van! Nadat deze eerste vreugderonde wat was gezakt, kwamen de zenuwen voor de echo. We waren zwanger, maar nu nog het definitieve bewijs. Gelukkig was er een duidelijk boontje te zien met al kleine stulpjes waar armen en benen zouden komen en een prachtig kloppen hartje dat we ook nog eens mochten horen. Ons geluk kon niet meer op, we konden het van de daken schreeuwen en iedereen mocht weten dat wij eindelijk zwanger waren.

Vanaf die prachtige echo was het ook ons kindje, ons allereerste allerliefste allermooiste kindje waarvan we zielsveel hielden. Elke dag maakte ik contact, legde ik m’n hand op m’n buik en praatte ik met ons kindje. We maakten buikfoto’s, want die buik van mij begon natuurlijk direct te groeien! En verder waren we redelijk terughoudend, eerst maar eens die 12 weken afwachten en dan konden de echte voorbereidingen beginnen. Toch kwam ik tegen de 10 weken een prachtig lief knuffelbeertje tegen, die nam ik mee voor ons kindje. Dat mocht toch wel? Ik was immers nu zwanger, hoe het in de toekomst zou gaan wist ik niet, maar nu wilde ik wat kopen voor dat prachtige wondertje met zo’n heerlijk kloppend hartje.

Rond de jaarwisseling had ik bij het afvegen na een plasje op het toilet een naaldpuntje bloed in m’n wc-papiertje. Naar bloed turen was ik natuurlijk na al die tijd erg goed geworden, dus er was geen twijfel mogelijk dat dit bloed was. Vanaf dat moment wist ik dat het voorbij was.

We maakten een afspraak voor een extra echo bij de gyn, want we zouden pas met de termijnecho overstappen naar de verloskundige en omdat het geen spoed was, konden we een dag later terecht. Wat volgde was een van de verdrietigste momenten uit mijn leven. De echo liet een dood kindje zien, al groot met hoofdje en armpjes en beentjes, maar zonder kloppend hartje. ‘Het is niet goed,’ zei de gyn. Ons kindje was overleden. Verdoofd liep ik terug naar het hokje om me weer aan te kleden, Ted bleef zitten, maar eenmaal daar wenkte ik hem bij me en in dat hokje hebben we samen verschrikkelijk gehuild. Dat zouden we nog veel vaker doen in de maanden die volgden.

Een week later, ik was inmiddels 11 weken zwanger van ons overleden kindje, kregen we wederom een echo. Ons kindje was volledig verkalkt en alle mooie dingen die we duidelijk zagen bij de vorige echo waren niet meer te zien. We kregen pillen mee om de miskraam op te wekken, want ik wilde het niet afwachten. Ted ging naar z’n werk en ik bracht de eerste pillen in. Vrijwel direct begonnen de weeën en heb ik Ted terug naar huis gehaald, want ik wist niet wat mij overkwam. Wat volgde was pure horror: 12 uur lang weeën, verschrikkelijke pijn en ellende. Om deze hel enigszins door te komen namen we de pijnstilling die nog over was van de hyperstimulatie en na overleg met de dienstdoende arts van de verloskamers namen we een dubbele dosis, maar de pijn werd er niet minder op. En zo beviel ik die nacht van ons eerste overleden kindje; een hoopje bloed en stolsel.

De echo de volgende dag liet duidelijk zien dat het kindje geboren was geworden, maar dat er nog wat bloed in de baarmoeder zat. Ik zou dus nog wel even blijven bloeden, maar uiteindelijk was de verwachting dat het bloeden zou stoppen en het hiermee voorbij was. Toch zat het me niet helemaal lekker. Daarnaast was ik fysiek op, ik kon nauwelijks lopen, kon niet meer fietsen en was gebonden aan m’n bed. Twee weken heb ik afgewacht en twee weken bleef ik verschrikkelijk veel bloed verliezen. Het stonk, een hele typische zure geur, later bevestigde de gyn dat normaal bevallen mama’s door hetzelfde proces heen gaan met diezelfde typische geur. Ze voegde er aan toe dat ze hoopte dat ik het nog eens zou meemaken, maar onder andere omstandigheden, wat ik een prachtig lieve troostende opmerking vond.

Na die twee weken maakte ik weer een afspraak en dit keer drong ik aan op een curettage. Ik was intens verdrietig, fysiek en mentaal gesloopt en kon het niet aan om zo te blijven bloeden. De gyn stemde hiermee in, achteraf bevestigde de gyn dat de curettage ook noodzakelijk was geweest. De placenta was namelijk niet meegekomen met de bevalling en was pas tijdens de curettage verwijderd.

De curettage was verschrikkelijk confronterend en op de operatietafel kreeg ik een paniekaanval. De verpleegsters en de gyn probeerden me te troosten en vroegen of ik snel onder narcose gebracht wilde worden zodat het achter de rug was, ik stemde in. Vervolgens werd ik leeg wakker, net zo overstuur als dat ik was op de operatietafel en vroeg ik naar Ted, die gelukkig snel kwam. Wederom hebben we gehuild en elkaar getroost. Na controle van de gyn mochten we naar huis, ze merkte nog op dat ik weinig bloed verloor, terwijl ik zo veel was verloren tijdens de ingreep. Bijna bij de auto begon ik verschrikkelijk veel te bloeden. We hebben mij in de auto geladen en zijn als een gek naar huis gereden, eenmaal daar liet ik een spoor van bloed achter van de auto tot op de badkamer. Daar kleedde ik mij uit en stond ik in een poel van m’n eigen bloed. We waren wederom in een horrorscenario terechtgekomen. De gyn aan de telefoon kon ons niet verder helpen, want die zei dat bloedverlies normaal was na een curettage en toen het bloeden uit zichzelf weer stopte, hebben we onze rust gepakt. Ik weigerde terug naar het ziekenhuis te gaan. Ik wilde niks meer.

Hierna volgde voor ons een intense rouwperiode. Ted stortte zich op z’n werk en z’n routine, hij sloot zich af voor de emotie. Ik sloot mij af voor de wereld en probeerde alles en iedereen op een afstand te houden. Langzaamaan werd de pijn minder vers en kwam er ruimte voor verwerking. Daar heb ik hulp bij gehad en uiteindelijk hebben Ted en ik samen professionele hulp gezocht. Op deze manier hebben we samen de dood van ons eerste kindje een plekje kunnen geven.
Tijdens het rouwproces heb ik mij aangesloten bij Freya, wat mij erg veel positieve kracht heeft gegeven. Ook heb ik veel gehad aan de documentaire Water Children.

Lees hier het vorige deel van Ronja’s Ooievaar.
Lees hier het volgende deel.